Χλόη Κουτσουμπέλη, Εκλεκτικές συγγένειες

Νότης Μαυρουδής & Τάσος Σαμαρτζής, Ίσως φταίνε τα φεγγάρια
(τραγούδι: Ελένη Βιτάλη / έργο: Ίσως φταίνε τα φεγγάρια (1990))

Εκλεκτικές συγγένειες

Όλοι εμείς οι συγγενείς
είχαμε φέρει ντόρτια
στο παιχνίδι με τα πούλια
παγώνει σε μονά φλιτζάνια όμως ο καφές
στο καφενείο χωρίς όνομα
στην οδό Αρίστου Τέλους.
Εκλεκτική συγγένεια λοιπόν σημαίνει
κρύβω άσους σε μανίκι δίχως χέρι
ενώ σε ειδική αίθουσα υποδοχής
σερβίρεται κονιάκ και κουλουράκι.
Στον προθάλαμο κάποιος χτυπάει νούμερα
στο μπράτσο εραστών που γίναν δήθεν φίλοι.

Γιατί άραγε λαχανιάζουμε άδικα μέσα στους αιώνες
εμείς οι εκλεκτοί εκλεκτικοί
χωρίς γένος χωρίς φύλο
που τρέχουμε γυμνοί μέσα σε γυάλα
που σμίγουμε κρυφά φθηνά και με ντροπή
σε παχιά μαξιλάρια από πούπουλα
κύκνων που ραμφίζουν
για λίγο στη σιωπή
για πάντα στο κενό.

Όλοι εμείς οι συγγενείς
που στο λήμμα αγάπη
διαβάζουμε πάντα λάθος
το συνώνυμο.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014) της Χλόης Κουτσουμπέλη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χλόη Κουτσουμπέλη

Νότης Μαυρουδής & Τάσος Σαμαρτζής, Ίσως φταίνε τα φεγγάρια

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια

Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής
Τραγούδι: Ελένη Βιτάλη
Δίσκος: Ίσως φταίνε τα φεγγάρια (1990)

Μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα ξεκινήσουμε λοιπόν
γλιστρούν τα όνειρα στον ύπνο όπως τα τρένα στο σταθμό
και στην ανάσα σου γυρεύω κάποιο αρχαίο σκηνικό

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που ’μαι τόσο μοναχή
νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή
ίσως φταίνε τα φεγγάρια και πολλοί με λεν τρελή
που όλο ψάχνω στα σκοτάδια μήπως κάτι και συμβεί
ίσως φταίνε τα φεγγάρια, ίσως πάλι φταις κι εσύ

Μια αχτίδα φως περνά τις γρίλιες και σβήνει αυτά που γίναν χθες
πώς μπλέκουν λέω οι ιστορίες και των ανθρώπων οι τροχιές
μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα τελειώσουμε λοιπόν

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που ’μαι τόσο μοναχή
νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή
ίσως φταίνε τα φεγγάρια και πολλοί με λεν τρελή
που όλο ψάχνω στα σκοτάδια μήπως κάτι και συμβεί
ίσως φταίνε τα φεγγάρια, ίσως πάλι φταις κι εσύ

Γιάννης Ποδιναράς, Παλιός επισκέπτης

Νότης Μαυρουδής & Τάσος Σαμαρτζής, Τσιτσάνη και Ροκ γωνία
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας & Παιδική χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου / δίσκος: Λούνα παρκ (1998))

[Μέρος Γ’]

Παλιός επισκέπτης

Πήρα το δρόμο μετά από καιρό
περπατώντας στην ίδια άκρη.
Θωπεύοντας αγάλματα
που βάραιναν την ψυχή μου όλα τα χρόνια.
Ξεδιπλώνοντας την πελώρια αιχμή των πρώτων σκιών.
Κοιτάζοντας ξανά τους ίδιους δρόμους
Ακούγοντας τους ίδιους ήχους
που μαρμάρωναν παιδί την καρδιά μου.
Ίδιες εικόνες.
Ίδιοι δρόμοι μ’ αλλαγμένα τα προσωπεία.
Ρόλοι άγνωστοι χωρίς το δικό μου ταξίδι.
Απλώνω το χέρι να ψηλαφίσω τα σημάδια στα πρόσωπα.
Παλιός επισκέπτης αμετανόητος
ν’ αναιρώ τη φυγή.

Από τη συλλογή Φαράγγια των Αγγέλων (2008) του Γιάννη Ποδιναρά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Ποδιναράς

Νίκος Γρηγοριάδης, Ερωτικό

Νότης Μαυρουδής & Τάσος Σαμαρτζής, Κάθε μια νύχτα [Ερωτικό]
(τραγούδι: Σταμάτης Κραουνάκης / δίσκος: Τοπίο μυστικό (1993))

Ερωτικό

Τρεις κοπέλες γυρνούν απ’ τα χωράφια.
Το κορμί τους αχνίζει την κούραση,
όπως όταν ανασαίνουν τη νύχτα τα δέντρα.
Στα ρουθούνια τους χιμάει αρσενικός αέρας,
στα μαλλιά τους περνά ρίγος χεριών,
οι λαγόνες τους ξαναμμένα ταμπούρλα!

Κι ένα γέλιο κυλάει
μες στην απέραντη νύχτα που τις καλεί.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Γρηγοριάδης, ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης

Γιάννης Ποδιναράς, Ηλιοτρόπιο

Παντελής Θαλασσινός & Τάσος Σαμαρτζής, Όσοι μείναν παιδιά
(τραγούδι: Παντελής Θαλασσινός / δίσκος: Ο άγιος έρωτας (2001))

[Μέρος Β’]

Ηλιοτρόπιο

Αν μπορούσες
να χαμήλωνες τ’ ανάστημα
να χωρούσες ξανά
στο γέλιο και τη λύπη ενός παιδιού,
ίσως να ένιωθες έστω κι αργά
την ανυποψία της μάταιης δόξας.
Ίσως να μπορούσες για μια στιγμή
να διαγράψεις τα προσωπεία
που αλλοίωσαν τη ζωή σου
και το ευτελές αντίκρισμα
του αβέβαιου κέρδους.

Τα ταπεινά πουλιά,
στη δόξα της γύμνιας τους,
γράφουν διαδρομές αγγέλων
και τροπισμούς φωτός.

Από τη συλλογή Φαράγγια των Αγγέλων (2008) του Γιάννη Ποδιναρά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Ποδιναράς