Κατερίνα Καριζώνη, Χανς και Γκρέτελ

Χανς και Γκρέτελ

Όπως πριν χρόνια ο Χανς και η Γκρέτελ
είχαν χαθεί στο δάσος με τα μεγάλα δέντρα
και τον νεκρό ξυλοκόπο
έτσι πιασμένοι από το χέρι θα χαθούμε.

Πώς πέθανε ο ξυλοκόπος δε θα μάθουμε
άλλωστε πάντα έτσι συμβαίνει με τους ξυλοκόπους
και τα μεγάλα δέντρα
κι όπως γράφουν τα παλιά παιδικά βιβλία
χρόνια τα συνεργεία διασώσεως
θα ψάχνουν για δυο μικρά παιδιά
μα εμείς θα έχουμε γεράσει
διασχίζοντας το δάσος.

Το μόνο που θα μείνει ως το τέλος
είναι εκείνη η παλιά σου λαιμαργία για τα γλυκά,
έλεγε η Γκρέτελ με πειρακτικό ύφος
μετά βυθιζόταν στους κύκλους της φωνής της
όπως σε πηγάδι.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Advertisement

Κατερίνα Καριζώνη, Χάμπτυ-Ντάμπτυ

Χάμπτυ-Ντάμπτυ

Δεν είμαι παρά ένα τραπουλόχαρτο
που πάλιωσε, είπε ο Χάμπτυ-Ντάμπτυ
κι έδειξε τη χάρτινη ξεθωριασμένη πλάτη του,
όμως αντέχω ακόμα ένα παιχνίδι.

Έτσι καθίσαμε σε κύκλο και παίζαμε
παίζαμε ανυποψίαστοι τις μέρες που θα ’ρθουν
και θα σκορπίσουμε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
κι εκείνες τις άλλες μέρες
του δύσκολου γυρισμού.

Το μόνο κέρδος σας θα είναι το δίδαγμα
του χαμένου παιχνιδιού, φώναξε ο Χάμπτυ-Ντάμπτυ
και τραβώντας το τελευταίο χαρτί αποχώρησε
από μία σχισμή στην ασπρόμαυρη σιωπή του.

Δεν ξανακούσαμε γι’ αυτόν.

Εμείς συνεχίσαμε να παίζουμε
με μια γυαλιστερή τράπουλα
από συμπεράσματα.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες για τσάι (3. Η λυπητερή ιστορία του αγγειοπλάστη)

Τρεις ιστορίες για τσάι

«Το τσάι είναι έτοιμο κι ίσως να κρυώσει
Γιατί το τσάι πάντα έτσι κάνει
Κι όμως τότε δεν κρύωνε το τσάι.»
Άρης Αλεξάνδρου

3. Η λυπητερή ιστορία του αγγειοπλάστη

Σαν κάποια μνήμη μακρινή κι ανεξιχνίαστη
ή σαν εκείνη την παλιά φωτογραφία
που τη βρίσκεις στον βυθό
όταν τραβούν τις βάρκες στο ακρογιάλι
έτσι κάποτε πίνοντας ανύποπτη το τσάι μου
διακρίνω στον πάτο του φλιτζανιού
να ιριδίζει
το πρόσωπό σου.
Και τότε
μου ξεφεύγει το φλιτζάνι από τα χέρια
μα αντί να πέσει στο πάτωμα
ανεβαίνει στον ουρανό.

Κι όλα αυτά γίνονται
εξαιτίας ενός αγγειοπλάστη
που έφτιαξε το φλιτζάνι πάνω στην απελπισία του
τη νύχτα που έχασε εκείνη που αγαπούσε.

Από τότε αποφεύγω το τσάι.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες για τσάι (2. Γιατί δεν κρύωνε το τσάι)

Τρεις ιστορίες για τσάι

«Το τσάι είναι έτοιμο κι ίσως να κρυώσει
Γιατί το τσάι πάντα έτσι κάνει
Κι όμως τότε δεν κρύωνε το τσάι.»
Άρης Αλεξάνδρου

2. Γιατί δεν κρύωνε το τσάι

Εκείνο το βράδυ
φύσηξε ο αέρας στα σημάδια
φύσηξε στα απλωμένα ρούχα
κι έγιναν μέρες του καλοκαιριού
και τα κεριά στα κηροπήγια σβηστήκαν
την ώρα που ο υπηρέτης ανύποπτος κοιμόταν
μέσα στις αλλοιωμένες βραδινές προθέσεις του.

Μόνο το τσάι στο τραπέζι
δεν έλεγε να κρυώσει
κι ας έκανε προσπάθειες
η τραυλή θεία Αλεξάνδρα
εκείνη που μας τρόμαζε στα εφτά μας χρόνια
μύριζε ακόμη το άρωμά της
σ’ όλα μας τα ένστικτα.

Για μας είναι πάντα ώρα για τσάι,
έλεγε.
Ίσως γι’ αυτό να φύσαγε ο αέρας.
Ίσως γι’ αυτό δεν κρύωνε το τσάι.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες για τσάι (1. Το τσάι των τρελών)

Τρεις ιστορίες για τσάι

«Το τσάι είναι έτοιμο κι ίσως να κρυώσει
Γιατί το τσάι πάντα έτσι κάνει
Κι όμως τότε δεν κρύωνε το τσάι.»
Άρης Αλεξάνδρου

1. Το τσάι των τρελών

Μια βροχερή μέρα
είναι πάντα μια πρόφαση για τσάι,
μας έλεγε η θετή μας κόρη
σκύβοντας πάνω στο αλληγορικό φλιτζάνι της,
έτσι εξηγούνται τόσα βροχερά βράδια.

Ύστερα το φλιτζάνι χανόταν στα σύννεφα
το τσάι κυλούσε στα λόγια μας,
μας έπνιγε,
μαύρο ποτάμι διέσχιζε τον ύπνο μας
πλημμύριζε μέσα στις δεκαετίες
εισχωρούσε απ’ τα ανοιχτά παράθυρα
στα υπόγεια του αιώνα μας
το μαύρο τσάι των τρελών και των υπόπτων.

Κι όσοι μαζί μας ήπιαν και ξαγρύπνησαν
σε κυλικεία δικαστηρίων
και σε φθινοπωρινές κλινικές
χάσαν οριστικά τα συμπεράσματα.

Ίσως γι’ αυτό ποτέ το τσάι δεν τελείωνε.
Ίσως γι’ αυτό ποτέ δεν επιστρέφανε οι καλεσμένοι.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Το ραντεβού με την Αλίκη

Το ραντεβού με την Αλίκη

Ίσως να μη θυμόμασταν πια
το ραντεβού με την Αλίκη
ίσως να το θυμόμασταν
χωρίς διάθεση σχολιασμού
κι εκείνη να ’χε από καιρό πεθάνει
φορώντας τα κίτρινα σκελετωμένα γάντια της
σε κάποιο σταθμό του Άμστερνταμ
ή στη Θεσσαλονίκη
την ώρα που άλλαζαν τα δρομολόγια των τρένων.

Κι όμως Αλίκη
πόσες φορές ξεκινήσαμε να ’ρθούμε
πόσες φορές εγκαταλείποντας τα λιγοστά υπάρχοντά μας
αποχαιρετώντας φίλους
και συνήθειες χρόνων
ανάμεσα από συντριμμένα φώτα
κι αναποδογυρισμένες φωνές
ώσπου όλα τα ’παιρνε ένας τρελός βαρδάρης.

Ίσως να μη θυμόμασταν πια
το ραντεβού με την Αλίκη
ίσως να ’ταν κι αυτό μια πρόφαση
μέσα στις άλλες.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Το ξύλινο άλογο

Το ξύλινο άλογο

Το φως είναι άδειο και βουίζει σαν μελίσσι
η πολιτεία πιο ανώφελη απ’ την παραδοχή
και η αγάπη ένα πηγάδι μαγεμένο νερό
σκαμμένο μέσα μου.

Νάνσυ, μου ’λεγε το καλό μου άλογο
μην πιεις από τούτο το νερό
θα μείνεις στο όνειρο
μα εγώ έδιωξα θυμωμένη το άλογο
και ήπια
και σαν γύρισα να δω είχες χαθεί
μαζί με τα ασπρόμαυρα τοπία.

Το άλογό μου ήταν ξύλινο
το λέγαν Τζακ
μικροί παίζαμε μ’ αυτό την άλωση της Τροίας
αργότερα κάηκε
μαζί με το σπίτι
και τα παιδικά βιβλία.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Το νόμισμα

Το νόμισμα

Κάπου κάπου
διακρίνω να γυαλίζει στο σκοτάδι
ένα νόμισμα
κάτι σαν διαίσθηση
ένα θολό προμήνυμα
για κάποια ανέλπιστη συναλλαγή
μα σαν το αγγίζω
το νόμισμα χάνεται.

Το πρωί
το ξαναβγάζω από την τσέπη μου
μαζί με άλλα κέρματα για το λεωφορείο
και μ’ αυτό πληρώνω το εισιτήριο
για τη συνηθισμένη διαδρομή.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Τι είδα ανοίγοντας μια παλιά ντουλάπα

Τι είδα ανοίγοντας μια παλιά ντουλάπα

Ανοίγοντας την παλιά ντουλάπα
είδα στο βάθος το σπίτι με τις λυγαριές
στην πόρτα είδα τον νοικοκύρη του σπιτιού
έπαιζε τάβλι με ένα νεκρό ταξιδιώτη
μιλούσαν για ταξίδια –τους άκουγα–
ο ένας ήταν ξέμπαρκος από καιρό
είχε παντρευτεί
είχε ανοίξει κατάστημα
μα νοσταλγούσε τη θάλασσα
ο άλλος ήταν ξενοδόχος
δεν είχε ταξιδέψει
μόνο καμιά φορά στα νιάτα του
διάβαζε τα δρομολόγια των πλοίων
τις άγονες γραμμές, όπως έλεγε.

Τους φώναξα και χάθηκαν.

Έκλεισα τότε την ντουλάπα απορημένη
κι εκείνη τη νύχτα ξαγρύπνησα
ακούγοντας ως το πρωί
τα πούλια να χτυπούν στον αέρα.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Πρόσκληση σε δείπνο

Πρόσκληση σε δείπνο

Λοιπόν, να ξέρεις
πως τίποτα δεν άλλαξε από τότε
τις νύχτες ακούμε τους βάλτους
να καταπίνουν τα άλογα
μιλάμε σιγά, γράφουμε ποιήματα
ζούμε όλο και πιο πολύ αποκλεισμένοι.

Γι’ αυτό
πάρε μαζί σου δυο τρεις φίλους
κι έλα απόψε
θα στρώσουμε το τραπέζι πιο ψηλά
να μην το φτάνουν οι πεθαμένοι
θα ξεφλουδίσουμε τον ουρανό
θα δειπνήσουμε με αστέρια.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Πίνοντας καφέ στα δυτικά

Πίνοντας καφέ στα δυτικά

Αν είχα διαβάσει
εκείνο το γράμμα σου εγκαίρως
αν μέσα στη μέθη
και στις επινίκιες μουσικές
στην πανδαισία των συντριμμένων ερώτων
και μετά στην έρημη αποπομπή μου
δεν είχα ξεχάσει εκείνο το γράμμα σου
σε φθινοπωρινό αδιάβροχο
με τη βροχούλα στους ώμους
κατεβαίνοντας την πλατεία Αριστοτέλους
χρόνια πριν ή μετά
αν τέλος πάντων είχα δώσει
τη δέουσα βαρύτητα στα γεγονότα
τη νοτισμένη εκείνη νύχτα του μήνα Οκτώβρη.

Τώρα πίνουμε ήσυχα καφέ στα δυτικά
τα χρόνια διέρρευσαν
μα έχω ακόμα φυλαγμένο εκείνο το γράμμα
κάπου κάπου το ανοίγω και διαβάζω
μα είναι αργά
καθώς ξεπέφτω μες στα ρούχα και στα λόγια μου
στα καφενεία
αυτής της διερχόμενης πόλης.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Οι γερανοί

Οι γερανοί

Κανείς δεν βλέπει
πως οι γερανοί σ’ αυτή την πόλη
μόλις νυχτώνει γίνονται πανύψηλες γυναίκες
μερικές φτάνουν ως τις ταράτσες των σπιτιών
άλλες αγγίζουν τη γραμμή του Χορτιάτη
όλη νύχτα εργάζονται πυρετωδώς
σχέδια ανατρέποντας και τοπογραφικά
ξαναστήνουν χαλάσματα, αρχαίες πλατείες ανασύρουν.
Εγώ βγάζω το σάλι μου και τις κοιτώ
έχουν μια βόρεια προφορά
και μια λάμψη από άσφαλτο στα μάγουλα
είναι και οι άρρωστοι που τις κοιτούν
απ’ τα νοσοκομεία
και για μια στιγμή γιατρεύονται
κι οι ανήμποροι της ενορίας μας
που τις παίρνουν για αγίες
κι αυτό κρατάει ως το πρωί.

Όμως κανείς σ’ αυτή την πόλη δεν προσέχει
τι στ’ αλήθεια συμβαίνει μ’ αυτά τα μηχανήματα
και τι περίεργο παιχνίδι μάς παίζουν
οι εισαγωγείς μας.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη