Μ' αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ' τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια… [Νίκος Χουλιαράς]
Αναμοχλεύω το χθες
μέσα από τις στάχτες
του σήμερα.
Δεν άλλαξε τίποτα τελικά.
Πρόσωπα και πράγματα μόνο.
Διαχρονική ουτοπία
οι φωνές μέσα στην έρημο.
Το αύριο έρχεται χωρίς
συναισθηματισμούς,
μέσα από μάσκες ειρήνης.
Αιώνιοι Σίσυφοι με όνειρα
γεμίζουμε το διάτρητο
πιθάρι της ελπίδας.
Οι λιγοστοί εναπομείναντες
ρομαντικοί, η φωνή της γης.
Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999) της Μαρίας Πισιώτη
Εκεί κάπου ανάμεσα στη θάλασσα
κι έναν ουρανό γαλάζιο
υπάρχει ένα αστέρι
που όλο αλλάζει σχήμα.
Εκεί ζει μια μάγισσα
λένε αυτοί που ξέρουν
είναι καλή, είναι γλυκιά
τα μάτια της είναι λαμπερά
σαν την ψυχή της
το βλέμμα της αυστηρό
μα αν την κοιτάξεις βαθιά
αν ψάξεις τα μονοπάτια της καρδιάς
θα βρεις γλύκα και αγάπη.
Μάγισσα μάγισσα
μάγισσα γλυκιά
μάγισσα του παραμυθιού
με τόση αγάπη
κρυμμένη στην καρδιά
ακούμπησέ με, με το μαγικό ραβδί
μάγεψε την ψυχή μου.
Από τη συλλογή Πνοή της άνοιξης (2007) του Ανδρέα Καρακόκκινου
Μουσική:David Foster Στίχοι:Linda Thompson Ερμηνεία:Celine Dion & Barbra Streisand Δίσκος:Tell him (single, 1997)
I’m scared
So afraid to show I care
Will he think me weak
If I tremble when I speak
Oooh, what if
There’s another one he’s thinking of
Maybe he’s in love
I’d feel like a fool
Life can be so cruel
I don’t know what to do
I’ve been there
With my heart out in my hand
But what you must understand
You can’t let the chance
To love him pass you by
Tell him
Tell him that the sun and moon
Rise in his eyes
Reach out to him
And whisper
Tender words so soft and sweet
Hold him close to feel his heart beat
Love will be the gift you give yourself
Touch him
With the gentleness you feel inside
Your love can’t be denied
The truth will set you free
You’ll have what’s meant to be
All in time you’ll see
I love him
Of that much I can be sure
I don’t think I could endure
If I let him walk away
When I have so much to say
Tell him
Tell him that the sun and moon
Rise in his eyes
Reach out to him
And whisper
Tender words so soft and sweet
Hold him close to feel his heart beat
Love will be the gift you give yourself
Love is light that surely glows
In the hearts of those who know
It’s a steady flame that grows
Feed the fire
with all the passion you can show
Tonight love will assume its place
This memory time cannot erase
Blind faith will lead love where it has to go
Tell him
Tell him that the sun and moon
Rise in his eyes
Reach out to him
And whisper
Tender words so soft and sweet
Hold him close to feel his heart beat
Love will be the gift you give yourself
Στάμος Σέμσης & Μιχάλης Μπουρμπούλης: Αχ, να περάσει ο πυρετός
(τραγούδι: Μελίνα Κανά / δίσκος: Γενναίοι έρωτες (1997))
αναζήτηση (σελίδα 11)
Ένας τόπος χωρίς ελπίδα
Λίγα δέντρα
Αγριεμένα κύματα
Πουλιά ματωμένα στον ουρανό
Αγωνίζομαι
Χρόνια σκοτεινά
Τον εαυτό μου αγγίζω
Μαθαίνω τη ζωή
Ταξιδεύω
Αποζητώ τη σκιά
Από τη συλλογή έγκλειστες συναντήσεις (2008) ανήλικων κρατουμένων στις δικαστικές φυλακές Διαβατών Θεσσαλονίκης
Με το σημάδι της άρνησης στο στήθος
με τις πληγές νωπές απ’ το καθημερινό σφυροκόπημα
σε περιμένω
θά ’ρθεις προσεκτικά
ανάλαφρο φτερούγισμα σ’ ετοιμόρροπο σπίτι
θα σ’ αγκαλιάσω σφιχτά
θ’ αφήσω τα χνάρια απ’ το κορμί μου στο δικό σου
κι ύστερα
θα φύγεις διωγμένη απ’ τις πληγές
που εσύ μου χάρισες
Από τη συλλογή Εσκεμμένα (1988) του Γιάννη Μασμανίδη
Νίκος Αντύπας & Λίνα Νικολακοπούλου, Εμείς οι δυο
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Σαν ηφαίστειο που ξυπνά (1997))
Εμείς
Ρήμαξαν όλα γύρω μας
μείναμε μόνοι εμείς
–μια ύφεση σε έξαρση–
να ουρλιάζουμε πόθους.
Σύντροφε των άθλων, των ευχών
σύντροφε της αδυσώπητης πόλης
αδυσώπητα το λαιμό σφίξε
της ώρας που μας αφήνει,
στους πέντε δρόμους
αληθινούς και ματωμένους.
Κι αν δε μάθω
τη θάλασσα ξεροσφύρι,
ν’ αγναντεύω
κι αν δε μάθω
την απονιά των βράχων
συνείδηση να λυσσομανώ,
πάντα θα μου περισσεύει
ένα φιλί κι ένα τρελό πρωινό
από τη νυχτερινή μας αναρχία.
Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002) της Ρουμπίνας Θεοδώρου
Μέχρι εδώ
Δεν θ’ ακούσετε πια την ένστασή μου
Δεν πρόκειται να διαμαρτυρηθώ
Σταματώ να βάζω ερωτήματα
Δεν θέλω την άποψή σας
Όλα έχουν απαντηθεί
Σιωπηλός παίρνω το λεωφορείο
Γκρίζο πικρό μπαμπάκι στόμα
Διασχίζω σακατεμένους δρόμους
Χωρίς να κρίνω τα βαθιά ανέκφραστα πρόσωπα
Χωρίς να ρωτώ τ’ άγρια μάτια σε τι ελπίζουν
Γεύση στάχτης μπουκώνει το πρωινό
Σιωπηλός παραμένω
Αδιάφθορος
Την ανέκκλητη να εκτελέσω καταδίκη σας
15 του Ιούνη 1983
Από τη συλλογή Πάροδος Μοναστηρίου (1989) του Πρόδρομου Χ. Μάρκογλου
Nicola Piovani, La vita è bella (από την ομότιτλη ταινία του Roberto Benigni το 1997)
Μην πεις ποτέ σου
Μην πεις ποτέ σου δεν είν’ όμορφη η ζωή
Όταν θα δεις το φως να χαμηλώνει,
Όταν τα φύλλα τα ξερά θα πέφτουνε στα πόδια σου
Κι όλα τα σήμαντρα θα χαιρετούν τους ίσκιους
Μην πεις δεν είναι όμορφη η ζωή.
Ο λόφος θα ντυθεί με των ματιών σου την αχλύ,
Τα χέρια θ’ αγκαλιάζουνε την επιτύμβια στήλη,
Και της φωνής σου το πουλί θα μένει πάντα σταυρωμένο.
Όμως μην πεις δεν είναι όμορφη η ζωή.
Της μέρας οι ήχοι δε θα φτάνουν ως τα χείλη σου τα ωχρά,
Ούτε οι ανοίξεις πια θα τραγουδούν κάτω απ’ τα βλέφαρά σου,
Μόνο ένα σύννεφο καμιά φορά θα σε δροσίζει την αυγή
Κι ένα λουλούδι θα πενθεί μετέωρο τη σιωπή σου.
Χρόνια και χρόνια θα περάσουνε, μα εσύ να τη ζητήσεις
Το χρώμα σου να ξαναδείς μες στων αγγέλων το σκιόφως,
Μη λησμονήσεις τ’ άσπρα τριαντάφυλλα,
Μην αμελήσεις τ’ ουρανού τη γύρη,
Μην πεις δεν είναι όμορφη η ζωή.
Την ακατάλυτη μοίρα της πέτρας μη φθονήσεις,
Τ’ άσπιλα μάρμαρα, την παγωμένη στάλα,
Την άφθιτη, που κρέμεται απ’ το δέντρο του καιρού,
Ούτε ένα όνομα γυμνό και πικραμένο σαν τον ύπνο σου.
Μόνο κατέβα πιο βαθιά, πολύ βαθιά, μέσα στην κοίτη
Της γης, όπου ξαπλώνουνε τις ρίζες τους τα κυπαρίσσια,
Ώσπου η βραδιά να γείρει ατάραχη να εμπιστευθεί
Το πιο απόκρυφο άστρο της μες στην υγρή σου κρύπτη.
Κι ύστερα σχίσε της αράχνης τον πλοκό που σε τυλίγει,
Ανασηκώσου με τα οστά γεμάτα μουσική,
Κι αν είν’ ο ίσκιος σου τόσο πλατύς, τους δυο μας να σκεπάσει.
Μα πρόσεξε μη γελαστείς, μη λησμονήσεις,
Μην πεις ποτέ σου δεν είν’ όμορφη η ζωή.
Από τη συλλογή Η γέννηση των πηγών (1959) του Τάκη Βαρβιτσιώτη
