Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Επίσκεψη I

Επίσκεψη I

Αρπαγμένος καθώς ήταν ο καιρός
από το φως μιας κάμαρης κλειστής
σκέπασε με το σώμα του
κήπους και λόγια και φεγγίτες
κι όπως σκοτάδι παλαιό
φύσηξε ρίγος στις κλειδώσεις μου
είσαι η διήγηση ενός κλάματος
μου είπανε
γυαλί και κρότος μακρινός
μουσείου αίθουσα που εκτίθενται
απίστων προσευχές.
Μισή ζωή θα κατοικείς
σ’ ένα κομμάτι πάγου που επιπλέει
κι άλλη μισή
θ’ ανοιγοκλείνεις παρενθέσεις
–παράγουν ήχο ανώτερο
κι απ’ του ακορντεόν–

«Πόσο λυπάμαι
τα χρόνια που πήγαν χαμένα
πριν να γνωρίσω εσένα…»

Κώστας Γιαννίδης – Βασίλης Σπυρόπουλος & Πάνος Παπαδούκας, Πόσο λυπάμαι (με τη Σοφία Βέμπο, 1939)

Και τέρμα πια η χρυσόσκονη
πάνω στις γρατζουνιές
άσ’ τη ν’ ανθίσει σαν μανόλια την πληγή
να φοβηθούν οι άγγελοι
και τα μεγάλα έντομα
πίσω απ’ τις τζαμαρίες.

Μα, προπαντός, μην ξεγελιέσαι.
Δε ζωντανεύουν οι αστερίες
γονατισμένη επί ώρες στα σανίδια
θάλασσες να φυτεύεις με φύκια και βυθούς.
Χρειάζεσαι, να μη σου πω, ακόμα και πνιγμένους.

«Και η βάρκα γύρισε μόνη
δίχως μέσα τον ψαρά…»

Τώνης Μαρούδας & Θάνος Σοφός, Και η βάρκα γύρισε μόνη (με τον Τώνη Μαρούδα, το Τρίο Μπελκάντο και την Εύα Στυλ, 1957)

Το γέλιο σου λοιπόν
είναι όλο κι όλο το ταξίδι
τα σκοτεινά σου υπόγεια με τα υγρά χωράφια
–μικρά κορίτσια κουρεμένα
παίζουν εκεί κυνηγητό
και των ασθενοφόρων τις σειρήνες
προσποιούνται–

το γέλιο σου
μόνον αυτό
που ανάβει τα πολύχρωμα βιτρό
στα βλέφαρα των αποκοιμισμένων.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012) της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Κατερίνα Καριζώνη, Τα ενδύματα των ποιητών

Μάνος Χατζιδάκις & Λουκάς Στρογγυλός, Ο γκρεμός
(ερμηνεία: Ορφέας Κρεούζης / δίσκος 78 στροφών του 1957)

Τα ενδύματα των ποιητών

Τα ενδύματα των ποιητών
μπορώ και τα διακρίνω
ακίνητα μέσα στο περιρρέον πλήθος της αγοράς
διαγνώσκω το τέλος μου μες στις πτυχές τους
το κοκκινόχρωμα που αφήνουνε στα δάχτυλα
καθώς περνάμε δίπλα τους τις Κυριακές.

Όμως μου είναι δύσκολο
να φανταστώ μες στις ντουλάπες σας
να στροβιλίζονται άφθαρτα
και να διαδίδουν αρρώστιες
κι άλλοτε να παλιώνουν
μ’ ένα θόρυβο φτερών από εξαπτέρυγα.

Τα ενδύματα των ποιητών
μπορώ και τα διακρίνω.

Όμως μη μου φοράτε
τέτοια ρούχα εμένα
ποιος σας είπε
πως αντέχω
τις αποχρώσεις του γκρεμού.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Γιώργος Θέμελης: Κυμοθόη, III

Μάνος Χατζιδάκις, Ερημιά (σουίτα μπαλέτου, 1957)

Κυμοθόη

III

Ένα βήμα κι ένα παράθυρο
Θάρρος
Και καθαρή καρδιά
Κι όπου μας βγάλει ο άνεμος
Η τελευταία περιπέτεια

Μπροστά μας η θάλασσα
Η σιωπή
Με τ’ απλωτά καρδιοχτύπια και τους θανάτους
Ανοιχτή ανέπαφη μέρα

Ένα ταξίδι κι έναν ουρανό
Στον τρίτο
Στον τέταρτο
Στον πέμπτο
Θα κοιταχθούμε στον ίδιο καθρέφτη
Ανάμεσα στους πιο γυμνούς αγγέλους

Σαν τα κουτιά π’ ανοίγουν
Και γίνονται περιστέρια
Και δάκρυα

Από τη συλλογή Γυμνό παράθυρο (1945) του Γιώργου Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Θέμελης

Γιάννης Ποδιναράς, Η αγάπη

Τάκης Μωράκης (μουσική) & Δανάη Στρατηγοπούλου & Γιάννης Φερμάνογλου (στίχοι): Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη
(τραγούδι: Σοφία Λόρεν & Τώνης Μαρούδας / ταινία: Το παιδί και το δελφίνι (1957) του Τζιν Νεγκουλέσκο)

[Μέρος Α’]

Η αγάπη

Νιώσαμε πως δε μαστορεύεται η αγάπη
κι ούτε ακολουθεί σαν πιστό σκυλί
τις τρομαγμένες ψυχές.
Κι ούτε υπόσχεται ανάπαυση
μήτε εξαγοράζεται
με ράβδους σοφίας ή χρυσού.
Είδαμε το πρόσωπό της
που δεν ήταν άσκαφτο
μα ούτε φαγωμένο.
Ο καρπός που δε βαστά πια στο δέντρο
αλλά και δε χαραμίζεται στο χώμα
μήτε στα άγουρα σπάργανα της άγνοιας.

Μια λαχτάρα κρέμεται
από το δέντρο της Ζωής
έτοιμη ν’ αφήσει τη μήτρα,
έτοιμη για βρώση.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996) του Γιάννη Ποδιναρά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Ποδιναράς