Μ' αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ' τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια… [Νίκος Χουλιαράς]
Ποιος θα με βγάλει απ’ τον πόνο
το μαύρο πόνο που με πνίγει
απ’ το μυαλό μου δε θα φύγει
το πρόσωπό σου το γλυκό
ποιος θα με βγάλει απ’ τον πόνο
που μοιάζει όνειρο κακό
Στης ζωής μου τον Απρίλη
μ’ άφησες μονάχη
κι η χαρά μου έχει φύγει
πια δε θα ξανάρθει
στης ζωής μου τον Απρίλη
μ’ άφησες μονάχη
Πού θα ξανάβρω τη γαλήνη
τα όνειρά μου τα χαμένα
ποιος θα βρει βότανο για μένα
να μου γιατρέψει την πληγή
πού θα ξανάβρω τη γαλήνη
τώρα που έφυγες εσύ
Στης ζωής μου τον Απρίλη
μ’ άφησες μονάχη
κι η χαρά μου έχει φύγει
πια δε θα ξανάρθει
στης ζωής μου τον Απρίλη
μ’ άφησες μονάχη
Πέντε χρόνια με γυρίζεις από δω και από κει
και το ψέμα έχει φτάσει μέχρι την Αμερική
πέντε χρόνια με τρενάρεις
πες μου πότε θα με πάρεις
σε ρωτάω και το ρίχνεις στην τρελή
Πέντε χρόνια άλλα λόγια, πως δεν έχουμε λεφτά
σταματήσαν τα ρολόγια, βαρεθήκανε κι αυτά
ραντεβού όλα τα βράδια
αγωνίες, χτυποκάρδια
έχω βάλει στο κεφάλι μου μπελά
Πέντε χρόνια πασατέμπο, σινεμά κι αναβολές
πέντε χρόνια σε ρωτάω μα εσύ άλλα μου λες
πέντε χρόνια μανουβράρεις
πες μου πότε θα με πάρεις
άκου, φίλε, θα σου φύγω και θα κλαις
Κώστας Παπαδόπουλος & Γιώργος Βρούβας, Στο καφενείο του Αντρέα
Μπουζούκι:Κώστας Παπαδόπουλος Τραγούδι:Γρηγόρης Μπιθικώτσης & Βούλα Γκίκα(πρώτη εκτέλεση από τους ίδιους σε δίσκο 45 στροφών του 1969) Δίσκος:Μαζί με τον Γρηγόρη (1970)
Στο καφενείο του Αντρέα
δυο φίλοι μου ’φεραν τα νέα
ότι παντρεύτηκες
κι εγώ που είχα φυλαγμένα
χιλιάδες όνειρα για σένα
ούτε με σκέφτηκες
Το δικό μας το ρομάντζο ήτανε αυτοτελές
οι σελίδες του γεμάτες ψέματά σου
το δικό μας το ρομάντζο ήτανε για να το κλαις
σ’ αγαπούσα κι άλλον είχες μέσα στην καρδιά σου
Στο καφενείο του Αντρέα
μπροστά σε όλη την παρέα
την πρέφα έστησα
κι ύστερα πήγα στην ταβέρνα
πιες ένα, πιες και άλλο ένα
για σένα μέθυσα
Το δικό μας το ρομάντζο ήτανε αυτοτελές
οι σελίδες του γεμάτες ψέματά σου
το δικό μας το ρομάντζο ήτανε για να το κλαις
σ’ αγαπούσα κι άλλον είχες μέσα στην καρδιά σου
Στο καφενείο του Αντρέα
δυο φίλοι μούφεραν τα νέα
ότι παντρεύτηκες
κι εγώ που είχα φυλαγμένα
χιλιάδες όνειρα για σένα
ούτε με σκέφτηκες
Το δικό μας το ρομάντζο ήτανε αυτοτελές
οι σελίδες του γεμάτες ψέματά σου
το δικό μας το ρομάντζο ήτανε για να το κλαις
σ’ αγαπούσα κι άλλον είχες μέσα στην καρδιά σου
Στο καφενείο του Αντρέα
μπροστά σε όλη την παρέα
την πρέφα έστησα
κι ύστερα πήγα στην ταβέρνα
πιες ένα, πιες και άλλο ένα
για σένα μέθυσα
Το δικό μας το ρομάντζο ήτανε αυτοτελές
οι σελίδες του γεμάτες ψέματά σου
το δικό μας το ρομάντζο ήτανε για να το κλαις
σ’ αγαπούσα κι άλλον είχες μέσα στην καρδιά σου
Πανέμορφο τραγούδι, από τα λίγα που συνέθεσε και ηχογράφησε ο Κώστας Παπαδόπουλος (γύρω στα 50). Στην άλλη πλευρά του δίσκου βρίσκεται το τραγούδι «Γιατί δεν ήρθες».
Ευκαιρίας δοθείσης, ας ακούσουμε ξανά και το αντίστοιχο ωραιότατο σόλο του συνθέτη από τον δίσκο Κώστας Παπαδόπουλος, Σόλο μπουζούκι Νο. 2 (1995):
