Παναγιώτης Μαυρίδης: [Ό,τι δεν ξέρω δεν υπάρχει…]

Νίκος Κυπουργός & Αφροδίτη Μάνου, Τέλος δεν υπάρχει εδώ
(τραγούδι: Ελευθερία Αρβανιτάκη / από τη μουσική της ταινίας Οξυγόνο (2003) των Θανάση Παπαθανασίου & Μιχάλη Ρέππα)

Ό,τι δεν ξέρω δεν υπάρχει∙
ν’ αναζητώ όμως δεν παύω
στο φως του ουρανού
στη σκοτεινιά του χάους.

Αν η ζωή μου περιπλέκεται,
την απλοποιεί η γνώση του θανάτου.
Αν απορώ μπροστά στο θάνατο
υπάρχει το μετά, κι ας μην το ξέρω.

Θεσσαλονίκη 1982

Από τη συλλογή Το μήνυμα του Βοώτη (1986) του Παναγιώτη Μαυρίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Παναγιώτης Μαυρίδης

Αφροδίτη Μάνου, Για ποια Ελλάδα

Για ποια Ελλάδα

Μουσική & στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Τραγούδι: Αφροδίτη Μάνου
Δίσκος: Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό (1994)

Στη χώρα των ηρώων γεννήθηκα κι εγώ
αντάρτες και θεοί η κληρονομιά μου
μετρούσα τους αιώνες με τον ήλιο αρχηγό
τα θαύματα του κόσμου όλα δικά μου

Μα κύλησαν τα χρόνια σε λάθος ποταμό
ξεφτίλα, τηλεόραση και πλήξη
τα πλοία στο λιμάνι σκουριάζουνε καιρό
κι ένα αεράκι να μη λέει να φυσήξει

Φεύγει ένα κορίτσι, τρέχει σαν τον άνεμο
σαν το χελιδόνι μπαίνει στην οθόνη
άστραψε το νήμα, όνειρο παράνομο
Θε μου, φτάνει πρώτο
για ποια Ελλάδα, ρε γαμώ το;

Αθάνατη πατρίδα μου, προεκλογική
της αφασίας και του μετ’ εμποδίων
αδίστακτο τοπίο, τροχιά ελλειπτική
των οραμάτων και των μυστηρίων

Μια πίκρα, μια μιζέρια που φτάνει ως το λαιμό
με το που ανοίγεις την εφημερίδα
Ελλάδα, σ’ αγαπούσα κι ακόμα σ’ αγαπώ
όπως σε πρόλαβα, σε γνώρισα, σε είδα

Φεύγει ένα κορίτσι, τρέχει σαν τον άνεμο
σαν το χελιδόνι μπαίνει στην οθόνη
άστραψε το νήμα, όνειρο παράνομο
Θε μου, φτάνει πρώτο
για ποια Ελλάδα, ρε γαμώ το;

Στη χώρα των ηρώων, γεννήθηκα κι εγώ
βαριά, πολύ βαριά η κληρονομιά μου
τις μέρες να μετρώ μ’ έναν ήλιο ναυαγό
τα τραύματα του κόσμου όλα δικά μου

Αφροδίτη Μάνου, Αμόρε μίο

Αμόρε μίο

Μουσική & στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Τραγούδι: Αφροδίτη Μάνου & Λουκιανός Κηλαηδόνης
Δίσκος: Καιρός για δύο (1990)

Άνοιξε, μωρό μου, την κουρτίνα
μην τα παίρνεις όλα σοβαρά
είναι γάτα εφτάψυχη η Αθήνα
θα τα καταφέρει μια χαρά

Αμόρε μίο, εμείς οι δύο
και το φεγγάρι μαργαριτάρι
αμόρε μίο, εμείς οι δύο
σ’ αυτήν την πόλη που φύγαν όλοι

Δεν παθαίνει τίποτα η Ελλάδα
δυόμισι χιλιάδες χρόνια ζει
δώσε μου κι εμένα μια βδομάδα
φτάνει μόνο να ’μαστε μαζί

Αμόρε μίο, εμείς οι δύο
και το φεγγάρι μαργαριτάρι
αμόρε μίο, εμείς οι δύο
σ’ αυτήν την πόλη που φύγαν όλοι

Νίκος Πορτοκάλογλου & Αφροδίτη Μάνου, Με το καλοκαίρι μάλωσα

Με το καλοκαίρι μάλωσα

Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Τραγούδι: Αφροδίτη Μάνου
Δίσκος: Καιρός για δύο (1990)

Το καλοκαίρι που έγινα κι εγώ δεκατεσσάρων
αγόρασα περήφανη το πρώτο μου σουτιέν
κι όπως καθρεφτιζόμουνα στα μάτια των φαντάρων
το ’νιωθα και ζωντάνευε το ψεύτικο σατέν

Αγόρια με τις μάγισσες φεύγαν μοτοσικλέτες
κι άγνωστες λέξεις χάιδευαν τ’ αφτιά μου βιαστικά
αυτές που στου σχολείου μας τις άθλιες τουαλέτες
μ’ αναστατώναν κι έτρεχα κρυφά στα λεξικά

Με το καλοκαίρι μάλωσα
και ποτέ μου δεν μεγάλωσα

Έξω απ’ τα σφαιριστήρια σε πλήρη απαρτία
ο Μπάρκουλης, ο Κούρκουλος, ο Κώστας Κακκαβάς
Χριστέ μου, έλεγα μέσα μου, αν είναι αμαρτία
αξίζει και στην κόλαση για χάρη τους να πας

Τα βράδια που με στένευε το παιδικό κρεβάτι
μονάχη ονειρευόμουνα πουκάμισα ανοιχτά
κι άλλα πολύ πιο φοβερά και πάθαινα ένα κάτι
άντε μετά να κοιμηθείς ύστερα απ’ όλ’ αυτά

Με το καλοκαίρι μάλωσα
και ποτέ μου δεν μεγάλωσα

Το καλοκαίρι που έγινα κι εγώ δεκατεσσάρων
εκείνο που μου κόστισε απ’ όλα πιο ακριβά
ήταν που ήρθε η ζωή και μου ’μαθε άρον-άρον
πως τα ωραία πάντοτε θα γίνονται κρυφά

Με το καλοκαίρι μάλωσα
και ποτέ μου δεν μεγάλωσα

Αφροδίτη Μάνου, Η νύχτα

Η νύχτα

Μουσική & στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Τραγούδι: Αφροδίτη Μάνου
Δίσκος: Σαν Αφροδίτη (1986)

Η νύχτα ξέρει και φοβάται
μας αγαπάει, μας λυπάται
μαζί μας πίνει και ξενυχτάει
και το πρωί για ύπνο πάει

Η νύχτα θέλει να αγαπιέται
και από έρωτα χτυπιέται
καπνίζει, βρίζει και διαβάζει
κλαίει σαν παιδί κι αναστενάζει

Η νύχτα παίζει και κιθάρα
και μένει πάντα από τσιγάρα
γράφει τραγούδια και ζηλεύει
γυρνάει στους δρόμους κι αλητεύει

Η νύχτα ντύνεται γυναίκα
και ξεκινάει κατά τις δέκα
τους άλλους βάζει να τα σπάνε
και τα πληρώνει όσα κερνάνε

Η νύχτα κάνει απιστίες
και παίρνει μέρος σε ληστείες
βάζει μια βόμβα στην Κυψέλη
κι ύστερα λέει ό,τι θέλει

Η νύχτα ό,τι και να γίνει
αναλαμβάνει την ευθύνη
αυτός που ξέρει τι συμβαίνει
ζει με τη νύχτα και σωπαίνει

Αφροδίτη Μάνου, Νυχτερινή εκπομπή

Νυχτερινή εκπομπή

Μουσική & στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Τραγούδι: Αφροδίτη Μάνου
Δίσκος: Νυχτερινή εκπομπή (1984)

Απ’ το ραδιόφωνο ακούω δυνατά τζαζ-ροκ
με πιάνει κόκκινο στο ύψος της Πανόρμου
κι εσύ φρενάρεις, με κοιτάζεις και παθαίνω σοκ
κι εκτροχιάζομαι στη μέση εκεί του δρόμου

Πατάω γκάζι και γελάς πίσω απ’ το τζάμι
δυόμισι η ώρα κι η νύχτα φωτεινή
μ’ έχει τυλίξει ένα τεράστιο πλοκάμι
και το Φολκσβάγκεν μου δεμένο με σκοινί

Στης Κηφισίας το φανάρι κάνω αριστερά
κι ενώ παλεύω μ’ όλες τις προκαταλήψεις
μες στον καθρέφτη μου τα δύο σου φώτα σταθερά
κάτι μου το ’λεγε πως πίσω που θα στρίψεις

Πατάω γκάζι και γελάς πίσω απ’ το τζάμι
δυόμισι η ώρα κι η νύχτα φωτεινή
μ’ έχει τυλίξει ένα τεράστιο πλοκάμι
και το Φολκσβάγκεν μου δεμένο με σκοινί

Στον Βασιλόπουλο ανάβεις ξαφνικά το φλας
η νύχτα παίζει τα παιχνίδια τα δικά της
είσαι αλληνής και φεύγεις ούτε ξέρω πού θα πας
καλή σου νύχτα, φίλε, μες στην αγκαλιά της!

Αφροδίτη Μάνου, Ο βασιλιάς κι εγώ

Ο βασιλιάς κι εγώ

Μουσική & στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Τραγούδι: Αφροδίτη Μάνου
Δίσκος: Σαν Αφροδίτη (1986)

Στο παρθένο σου δάσος φοβάμαι να μπω
με τσιγάρο αναμμένο και τέτοιον καιρό
δυναμώνει ο αέρας, χρυσόμαλλο δέρας
μπορεί να με φας πριν σου πω σ’ αγαπώ

Απ’ τη μέση του δρόμου σού τηλεφωνώ
μόνο θάλασσα βλέπω εδώ κι ουρανό
στις μικρές αχιβάδες φωτάκια χιλιάδες
μα, πού είναι το φως μου το αληθινό;

Επιστρέφω σ’ εσένα ξανά σαν τρελή
να σε δω που θα βγαίνεις την ανατολή
βασιλιά της καρδιάς μου κι απ’ το τατουάζ μου
εσύ με πονάς και με καις πιο πολύ

Κατερίνα Καριζώνη, Χωρίς τίτλο

Νίκος Κυπουργός & Αφροδίτη Μάνου, Τέλος δεν υπάρχει εδώ
(τραγούδι: Ελευθερία Αρβανιτάκη / δίσκος: Οξυγόνο (2003))

Χωρίς τίτλο

Μη φοβάσαι, σου είπα
κι αν όλες οι ιστορίες ξεχαστούν
κι αν όλες οι προσπάθειες αποτύχουν
κι αν όλα κάποτε χαθούν σ’ αυτήν την πόλη
σε περιμένω.

Μη φοβάσαι, μου είπες
γιατί αυτοί που αγαπήσανε δεν χάνονται,
έχουν μια ψυχή παραπάνω.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Δημήτρης Καλοκύρης, Ωδή στον εικοστό αιώνα

Αφροδίτη Μάνου, Βαβέλ (δίσκος: Πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό (1994))

Ωδή στον εικοστό αιώνα

Α’

Είμαστε, βέβαια, οι αρχαιότητες του μέλλοντος.
Και από ένα μέλλον που διαγράφεται απρόσμενα ερημικό
σε μαγνητικές καταιγίδες διάσπαρτο που θα σβήνουν
λέξη προς λέξη, εν ριπή, τα συντάγματα του Νόμου,

Μια γυναίκα κοιτάζω απόμακρη να γελά στις οθόνες

σ’ ένα γέλιο ανατέλλοντας ένρινο, σχεδόν παράφορα στιλπνό
με τάματα κατάφορτη ψηφιακά
στις ερχόμενες να με ξεναγεί μουσικές αρχαιότητες.

Μια γυναίκα βαμμένη με αόρατα χρώματα:

Φωνή λευκή, σαν υγρασία και τροχαία προσπεράσματα
σε αρτηρίες ενός αίματος τεχνητά φλογισμένου
διάχυτη στα αφρισμένα οξύποτα, εριστική
με νυχιές και σπινθήρες σαρώνοντας τις ακραίες κινήσεις
σε κρυστάλλους υφάλμυρους
του ιδρώτα αρδεύοντας τα υπέρυθρα χείλη
το αχόρταγο βλέμμα του αθέατου εραστή
στο τοξικό της –έφηβο– βυθίζοντας χελιδόνι,

Μια γυναίκα ντυμένη αστραπιαία αρώματα:

Ψευδεπίγραφο κόσμημα, χωρίς γένος και γλώσσα,
φωτοβόρο παράδοξο, υπερήχων νεφέλη
στην κυψέλη του μέλλοντος χρυσαλλίδα ηλέκτρα
να ροκανίζει ρυθμικά το κεράσι της νύχτας
και τα πάμφωτα έγκατα των δικτύων αλιεύει
του σπασμού το μετάξι –σαν δροσερό βεγγαλικό
ανάβοντας τον Ευαγγελισμό του άλλου αιώνα.

Μια γυναίκα αφημένη σε αόριστα σώματα.

Από τη συλλογή ΕπέΚινα (1996) του Δημήτρη Καλοκύρη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δημήτρης Καλοκύρης