Τάσος Ρούσσος, Φυσάει πολύ…

Φυσάει πολύ…

Τώρα έχω για σκέπασμα
τις μέρες εκείνες του καλοκαιριού
όταν το πέλαγο βούιζε
και το μυαλό μας έλαμπε γαλάζιο.
Δροσερές φυλλωσιές
χωμένες βαθιά μες στα όνειρα
τώρα που τεμαχίζουν οι θόρυβοι τους δρόμους
κι ο φίλος είναι το πιο κυνηγημένο αγρίμι.

Δεν έχω
παρά το τριμμένο αυτό παλτό
τρύπιο στο μέρος της καρδιάς
απ’ όπου μπαίνει
ο κίτρινος αγέρας του φθινόπωρου.
Φυσάει πολύ
ως τη μνήμη.

Από τη συλλογή Ο ξεναγός και η νύχτα (1981) του Τάσου Ρούσσου

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)

Advertisement

Τάσος Ρούσσος, Φθορά

Φθορά

Ω! ποίησή μου,
συνείδηση της φωτιάς,
μπορεί να σ’ εγκαταλείψει ο χρόνος.
Μα θα ’χω ξεπεράσει τη λήθη μου:
Αγέρας χαμηλός θα με ψιθυρίζει,
φύλλο και χώμα.
Ω! εσύ, που σαν ποτάμι βογκάς,
ή σαν κυμάτισμ’ αλαφρό μουρμουρίζεις,
μπορεί να σ’ αγαπήσουν οι καιροί.
Μα θα λάμψεις μόνο για τους άλλους:
Αγέρας ακαθόριστος θα με ταξιδεύει,
χρώμα και φλοίσβο.

Από τη συλλογή Ο πρώτος πηλός (1957) του Τάσου Ρούσσου

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)