Μαρία Ροδοπούλου: Το βιβλίο των νεκρών (1.)

Το βιβλίο των νεκρών

1.

Την θεία μου την Αρχόντω δεν την γνώρισα στη ζωή.
Τη συνάντησα όμως στο θάνατό της.
Ένα αλλόκοτο έθιμο θέλει τους ζωντανούς
να εκθέτουν τους νεκρούς
λίγο πριν την οριστική τους απομάκρυνση
από έναν κόσμο που φοβάται το αναπόφευκτο.
Είχα σταθεί από πάνω της και την κοίταζα.

Για να πω την αλήθεια δεν ξαφνιάστηκα διόλου
όταν άνοιξε τα μάτια της και μου ψιθύρισε

«πάρε το άγραφο βιβλίο σου και ακολούθησέ με
Έχω να σου δείξω τη ζωή. Μη πάρεις μαζί σου φανάρι
Εκεί που θα πάμε δεν είναι ούτε μέρα ούτε νύχτα.»
Μ’ έπιασε από το χέρι σφιχτά και περάσαμε
από το τούνελ της Μακαριότητας στην χώρα
των έσχατων στεναγμών.
Μόλις βγήκαμε όμως στη γκρίζα χώρα
εξαφανίστηκε από δίπλα μου λέγοντας
«την χώρα αυτή ο καθένας μόνος του τη διαβαίνει»

Δεν με τρομοκρατεί η μοναξιά, της φώναξα οργισμένη,
και την προηγούμενη γη μόνη μου την γκρέμισα.
Έτσι ξεκίνησα το ταξίδι γραφής του Βιβλίου των Νεκρών
και ακόμα συνεχίζω…

Από τη συλλογή Το βιβλίο των νεκρών | Ο όγδοος ορίζοντας (2008) της Μαρίας Ροδοπούλου

Μαρία Ροδοπούλου, Άγνοιας ανάγνωσμα

Μαρία Ροδοπούλου, Άγνοιας ανάγνωσμα

[Ο μήνας των νεκρών νερών]

Του χάρισε τις λέξεις της,
χυμένος ο έρωτας στο άλφα και στο σίγμα,
αν μπορούσε θα είχε πνίξει τα γράμματα μέσα του

μάτωσαν τα δάχτυλά της
παίζοντας με τις γραμμές του κορμιού του,
απεγνωσμένα έψαχνε να βρει το σημείο εξόδου
κι έγραφε λέξεις πάνω στα χέρια της,
έγραφε,
μάτωνε,
δάκρυζε, πέθαινε!

κάτω από την σκιά του Σίγμα του
εθεάθη τελευταία φορά,
αιμόφυρτη προσπαθούσε ν’ ανασάνει

Κι αυτός
ανελέητα εκθείαζε τις λέξεις της
ενώ στέγνωνε
ο έρωτας πάνω τους,
Πολυεθνική Λέξεων ίδρυσε
με τις καταραμένες

Βλέπετε,
είχε επιδοθεί σε Άγνοιας Ανάγνωσμα!

Από τη συλλογική έκδοση εικονική λογοτεχνία και www. Ποίηση.gr (2007)