Κώστας Ριζάκης, Ανατόμος του αίματος

Ανατόμος του αίματος

επιμένω ανατόμος του αίματος
– στα γραφεία δε γράφεται η ποίηση –
καταφεύγω σερνάμενος πάντοτε
μια φολίδα ιριδίζουσα μέσα σας

’τι δε μου ’μεινε σάρκα
δε μου ’μεινε πρόσωπο
μόνο ψέματα ψέματα ψέματα
(την αλήθεια στα ποιήματα έμαθα)

σιντριβάνι να ρέουν τα πράγματα
– πιες νερό το νερό να διψάσεις –
να σε βρουν τα χαράματα νύχτα μου
απαλή σαν το χιόνι την πίκρα μου
σαν φολίδας ανάμνηση πίσω μου

πιο χνουδάτο σκοτάδι στο φως

Από τη συλλογή Ο κυρίως ναός (2006) του Κώστα Ριζάκη

Advertisement

Κώστας Ριζάκης, Ανέστιος άνεμος

Ανέστιος άνεμος

και τότε η γυναίκα δάκρυσε:
ένας σωρός λευκά
γαρύφαλλα πέσαν στον τάφο
αμέσως σαν κορίτσι γέλασε
(τι γάργαρη πηγή
δρόσισε την πληγή μου)

να με θυμάσαι, λέω, να με νοιάζεσαι
κάθε που θα ’ρχεται βροχή θα ’ρχονται χιόνια
μην περονιάζει το φαρμάκι ό,τι ποθήσαμε

και κυπαρίσσι ο λόγος μου κυρτός
κάτω απ’ τον άνεμο πάνω στο χώμα

από το χώμα ξεπηδώ
ανέστιος άνεμος
(τα κουκουνάρια μάζεψε κορίτσι)
να με θυμάσαι να με νοιάζεσαι – μην κλαις

κούρνιασα σε μια στάλα ουρανό!

Από τη συλλογή Ο κυρίως ναός (2006) του Κώστα Ριζάκη

Κώστας Ριζάκης, Χωρίς χρονολογία (3)

Χωρίς χρονολογία

3

Αλίκη σε παρακαλώ φύγε μακριά μου
φίδια με κυκλώνουν – δες
το λαιμό τεντώνουν να εφορμήσουν

(χρόνια σ’ ετοιμάζω
μήνες σ’ εκκολάπτω
είμαι πλέον βέβαιος
πού με πας)

Αλίκη σε εκλιπαρώ γύρνα κοντά μου
σίγουρα έχεις δόντια – ερπετό κι εσύ –
έλα να τα μπήξεις στα όνειρά μου

Από το ποίημα Χωρίς χρονολογία (2004) του Κώστα Ριζάκη

Κώστας Ριζάκης, Χωρίς χρονολογία (2)

Χωρίς χρονολογία

2

ακούω το γνώριμο των τακουνιών σου
στις κρύες πλάκες της αυλής
πευκοβελόνες μπλέκονται
στα βιαστικά μαλλιά σου
κι ακούω τα κλεφτά αδέξια βήματα
να σε οδηγούν συνέχεια στο δρόμο

αφήνω την αυλόπορτα ανοιχτή
την πιθανή διαφυγή μου να εξορκίσει

(διδάσκομαι απ’ τα λάθη μου Αλίκη
μ’ αίμα και πόνο απανωτά με συντηρείς)

Από το ποίημα Χωρίς χρονολογία (2004) του Κώστα Ριζάκη

Κώστας Ριζάκης, Χωρίς χρονολογία (1)

Χωρίς χρονολογία

1

άχρωμος κόσμος γύρω μας Αλίκη
και το δωμάτιο ζεστά μοναδικό
περνά εν πτήσει μήνες μέρες ώρες
μπορεί ακέραιους τους καλπασμούς
μα εσύ
ποτέ δεν έλιωσες σε χρώματα Αλίκη
έπλευσες στην ανωνυμία του λευκού
κι όπως στην άκρη του ορίζοντα σε ψάχνω
στου δωματίου τους τοίχους σε ζητώ
μια στο μοβ
μια στο πορτοκαλί

πέντε και δέκα κι εκατό

στο μαύρο

Από το ποίημα Χωρίς χρονολογία (2004) του Κώστα Ριζάκη