Μαρία Πολυδούρη, Ήρθα μια μέρα

Ήρθα μια μέρα

Ήρθα μια μέρα, οδηγημένη απ’ την ιερή σου
αγάπη, εμπρός στο κύμα το γλαυκό
και μ’ άφησες τότε να ιδώ τη φλογερή σου
πληγή στο στήθος σου το νεανικό.

Τότε μου μίλαες με την ήσυχη φωνή σου
για τη ζωή σου, ατέλειωτο κακό
κι ως ένιωθες βαθιά πως φτάνω ως την ψυχή σου,
ανάβρυζε το δάκρυ σου γλυκό.

Κ’ ήταν χαράς χαρά να κλαίμε τραγουδώντας,
στην ίδια λύρα, μάντεμα πικρό
τη μοναξιά μας και σάμπως λησμονώντας,

με τη χαρά το μέτωπό σου να ραντίσω
με τον πικρό της θάλασσας αφρό,
πέρα τα κύματα έτρεχα να προϋπαντήσω.

Από τη συλλογή Τρίλλιες που σβήνουν (1928) της Μαρίας Πολυδούρη

Νεοέλληνες λυρικοί (επιμέλεια Γιώργου Θέμελη, εκδ. Αετός, 1954)

Advertisement