Ματθαίος Μουντές, Η παγίδα και ο τροχός

Ματθαίος Μουντές, Η παγίδα και ο τροχός

Θα ταξινομήσω τις οδύνες
που πέφτουν στο λογαριασμό μου
αχ και να έβρισκα
μιαν ιεραρχική ψυχή ν’ ακουμπήσω
αχ και να μπορούσα να πορευτώ
μονάχος σαν το ρινόκερο.
Σ’ άφησα να κατακλύσεις σιγά σιγά
τ’ όνειρό μου ώσπου το κυριάρχησες
όποιος έχει αγάπη για εκατό αγάπες
έχει και λύπη για εκατό λύπες.
Ο καθένας ας ασχολείται για λογαριασμό του
με μυστικές συγκομιδές εκσπερματώσεων
και με εξωγαμικές ονειρώξεις.
Θα ταξινομήσω σήμερα
τις οδύνες μου.
Κάπου εδώ βρισκόταν η παγίδα.
Ο πιθανός λόγος της αμηχανίας μου
στην αρχή ήταν
οι αυθαίρετες όψεις των οραμάτων.
Χωρίς επαρκείς βλαστήσεις
και θεολογικές ανταμοιβές
βρέθηκα κάτω από την αναποδογυρισμένη
χύτρα της περιφρόνησης,
να συμμαχώ με τα φυτά και τα ζώα.
Έμαθα τις ιδιοτυπίες των ονομάτων
τον πόνο του φέροντος
τον ομφαλικό πόθο.
Μιλώ κουβαλώντας τη σημαία της ερημιάς.
Κανένα όνειρό μου
δεν μπορεί πια να αντικατασταθεί
και με διαπερνά μια διάστικτη
γραμμή δακρύων.
Τουλάχιστον να με απασχολούσε
η συνέχεια της προσευχής.
Μόνον η θυσία είναι μια ενέργεια της χαράς.
Σχεδιάζεται με καθημερινές χειρονομίες.
Ξεκινάει από τα χρόνια της απορίας
αναβλύζει από το θεϊκό απόθεμα
της αγάπης.
Παίρνω το σχήμα της θυσίας.
Χαρούμενος γίνομαι το καθαγιασμένο σφάγιο
μια παραχώρηση της χάρης.
Η θυσία είναι μια ενέργεια της αγάπης,
βρίσκεται στα σύνορα της σιωπής και του θανάτου.
Στη σιωπή, θα βάλω μπροστά τον
τροχό της θυσίας για να σε δέσω με την ενοχή.

Από το περιοδικό Γράμματα και Τέχνες (τεύχος 25-36, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1984)

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)

Ματθαίος Μουντές: από «Τα οθόνια κείμενα»

από «Τα οθόνια κείμενα»

Διαδόθηκε πως είδαν την Παναγία να υφαίνει
μικρά ράσα για τα παιδιά των σκλάβων.
Κάθεται λένε παράμερα, κάτω από ένα σκίνο,
υφαίνει και κλαίει. Ποιος ξέρει, ίσως ν’ άκουσε
για την προδοσία, ίσως να λυπάται ακόμα για
τις μικροσκοπικές δεσποινίδες που τις έδιωξαν
από τον Πύργο και κατεβαίνουν τρεκλίζοντας προς τα βράχια.
Η Παναγία δεν είναι μια ξένη σε τούτο τον τόπο.
Βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με τα φιλόπτωχα ταμεία
ούτε με τα κλουβιά, ούτε με τα πυροτεχνήματα.
Όμως κάτι παιδιά είπαν πως την είδαν να κοιμάται
πολλές βραδιές σ’ εκείνα τα χαλάσματα στο ρέμα.
Άραγε πληροφορήθηκε για τη λόγχη;
Τα πηγάδια –ευτυχώς– φέτος γέμισαν.
Λένε πως βοήθησαν σ’ αυτό πολύ τα δάκρυά της.

Από τη συλλογή Η αντοχή των υλικών (1971) του Ματθαίου Μουντέ

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)

Της Πανδώρας (Σταύρος Ξαρχάκος & Ματθαίος Μουντές)

Σταύρος Ξαρχάκος & Ματθαίος Μουντές, Της Πανδώρας

Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος & Λάκης Καρνέζης
Πλήκτρα: Κώστας Γανωσέλης
Κιθάρες: Γιώργος Κόκκινος & Μπάμπης Λασκαράκης
Φλάουτο & κλαρίνο: Φίλιππος Τσεμπερούλης
Μπάσο: Γιώργος Ζηκογιάννης
Ακορντεόν: Χρήστος Ζερμπίνος
Τραγούδι: Γιάννης Πάριος
Δίσκος: Ξαρχάκος / Πάριος (1986)

Κορίτσι, κοριτσάκι μου
φεγγάρι αυγερινό μου
αστέρι που κατέβηκες
να διώξεις τον καημό μου

Δυο λίμνες τα ματάκια σου
να πιω να ξεδιψάσω
χελιδονάκια σου ‘φερα
γιορτή να σ’ ετοιμάσω

Κοιμήσου, άστρι κι όνειρο
κοιμήσου, νιο φεγγάρι
θα στείλω εγώ στον ύπνο σου
μπαξέ μαργαριτάρι

Κοιμήσου, δέντρο της μηλιάς
αηδόνι της φωνής μου
κοιμήσου, κοριτσάκι μου
κλωνάρι της ψυχής μου