Χρίστος Λάσκαρης, Ο περιπατητής του δειλινού

Μάνος Λοΐζος & Γιάννης Νεγρεπόντης, Δειλινό
(τραγούδι: Κώστας Θωμαΐδης / δίσκος: Κάτω από ένα κουνουπίδι (1995))

Ο περιπατητής του δειλινού

Περιπατητή πού πηγαίνεις προς το δειλινό,
πού φεύγοντας την πόλη χάνεσαι τις Κυριακές
σ’ ερημικά προάστια,
ψυχή πού αφουγκράζεσαι
κράτα το βήμα σου
και μην απομακρύνεσαι τόσο.
Σκέψου σε λίγο το γυρισμό.

Γιατί κανείς την πόλη δεν ξεφεύγει.
Όλοι επιστρέφουμε μπροστά σε κάποια μηχανή
και με μια μουσική
θαμμένη στην καρδιά μας,
σπρώχνουμε τον βδομαδιάτικο καιρό
κοιτώντας κάποτε απ’ το παράθυρο.
Κι όταν φτάνει η ώρα η δειλινή
που σταματούν τα κουρασμένα πλήκτρα
και η δακτυλογράφος σηκώνεται,
όλοι τραβιόμαστε προς την έξοδο.
Χωμένοι βαθιά στο θόρυβο,
καθένας
μ’ έναν ίσκιο πλάι του,
πηγαίνει.

Από τη συλλογή Απόγευμα προς βράδυ (2006) του Χρίστου Λάσκαρη

Advertisement

Χρίστος Λάσκαρης, Μην ψάχνεις στα λεξικά

Μην ψάχνεις στα λεξικά

Μια λέξη,
αλλά ποια;
Αυτή το ποίημα
θα το έκανε ν’ ανθίσει.
Όμως, ποια;

Αν έκανες ησυχία
και έσκυβες να το αφουγκραστείς,
μπορεί και να την άκουγες.

Από τη συλλογή Απόγευμα προς βράδυ (2006) του Χρίστου Λάσκαρη

Χρίστος Λάσκαρης, Άπνοια

Άπνοια

Η άπνοια
είναι μια λέξη τρομερή.
Φοβίζει τα καράβια
και ρίχνει σε μελαγχολία το παιδί
που τον χαρταετό του να σηκώσει δε μπορεί
και κλαίει.
Μια λέξη
που δυσκολεύει την αναπνοή
και απειλεί με θάνατο.
Που τον πνιγμό της
μόνο το αθώο ψάρι ζει
κι ο ποιητής∙
το πιο συχνό της θύμα.

Από τη συλλογή Απόγευμα προς βράδυ (2006) του Χρίστου Λάσκαρη

Χρίστος Λάσκαρης, Χαμένη οριστικά

Χαμένη οριστικά

Τι μπορεί να την ξαναφέρει.
Ούτε ο άνεμος
ούτε τα όνειρα.

Δεν θα ξαναπερπατήσει μες στα ποιήματα.
Κι οι στίχοι θα συνεχίζουν να χτυπιούνται άδειοι.

Από τη συλλογή Απόγευμα προς βράδυ (2006) του Χρίστου Λάσκαρη

Χρίστος Λάσκαρης, Για σένα γράφω

Για σένα γράφω

Μόνο για σένα γράφω.
Ποιος άλλος θα ένιωθε αυτούς τους στίχους.
Εσύ με την κοφτερή μοναξιά,
μπορείς μέσα τους να αισθανθείς
το παιδικό μας γέλιο ή το παράπονο
την πληγή
που κανένας καιρός δεν κλείνει.
Μόνο εσύ μου μοιάζεις.
Πιάνεσαι σαν το πουλί στα ξόβεργα
και σπαρταράς.
Για σένα γράφω.
Αν απουσίαζες
δεν θα υπήρχα.
Όσο ζεις
δε μ’ αφήνεις να πεθάνω.
Ξυπνάω το πρωί
και σ’ ακούω μέσα μου ν’ αναστενάζεις
με το ίδιο πάθος.
Ξυπνάω το πρωί
και είμαι ό,τι είσαι:
ένας καημός,
ή ένα ξεχασμένο τραγούδι.

Από τη συλλογή Απόγευμα προς βράδυ (2006) του Χρίστου Λάσκαρη

Χρίστος Λάσκαρης, Βραδιάζει στην άδεια του κάμαρη

Βραδιάζει στην άδεια του κάμαρη

Τους ποιητές, σκέφτεται,
καθώς ακούει να φτάνουν ως εδώ
μες στη μονήρη του κάμαρη,
οι γόοι τους.

Ανάμεσά τους,
οι πιο αγαπημένοι του

όπως
ο Κ. Π. Καβάφης,
που βλέποντας τα άθλια γηρατειά του,
δεν έχει εγκαρτέρηση καμιά
κι εκλιπαρεί την Ποίηση
τα φάρμακά της να του φέρει…

ή,
ο Κώστας Καρυωτάκης,
που αλυχτάει
μες στην απομόνωσή του αβοήθητος:
«δεν είναι πια τραγούδι αυτό,
δεν είναι αχός ανθρώπινος…»

κι από τα βάθη η Σαπφώ όλο παράπονο:
«κι αν το φεγγάρι έγειρε,
βασίλεψε κι η πούλια,
είναι μεσάνυχτα –
περνά περνά η ώρα
κι εγώ κοιμάμαι μόνη.»

Αύγουστος 1997-Νοέμβριος 2003

Από τη συλλογή Απόγευμα προς βράδυ (2006) του Χρίστου Λάσκαρη

Χρίστος Λάσκαρης, Σύντομο βιογραφικό

Σύντομο βιογραφικό

Χρησιμοποίησα τις λέξεις,
κατά προτίμηση τις πιο σκοτεινές.
Μ’ αυτές εργάστηκα,
μ’ αυτές, και με ένα φόβο.

Στη λέξη θάνατος,
κατέφυγα πολλές φορές∙
μου φαίνονταν,
η μόνη αληθινή.

Από τη συλλογή Σύντομο βιογραφικό (1991) του Χρίστου Λάσκαρη

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)

Χρίστος Λάσκαρης, Τι ελπίδες να ’χει

Τι ελπίδες να ’χει

Τι ελπίδες να ’χει
το γέρικο κλαδί;

Μια γεύση άνοιξης, μπορεί,
ίσως
και κάποια ταραχή–

μα την ανθοφορία
να την ξεχάσει!

Από τη συλλογή Να τελειώνουμε! (1986) του Χρίστου Λάσκαρη

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)

Χρίστος Λάσκαρης, Τη ρίζα σκέφτομαι

Τη ρίζα σκέφτομαι

Τη ρίζα σκέφτομαι,
που όπως και η καρδιά
θαμμένη είναι
μα δεν παραπονιέται

δουλεύοντας για τα κλαδιά,
τα φλύαρα φύλλα.

Από τη συλλογή Να εμποδίζεις τις σκιές (1982) του Χρίστου Λάσκαρη

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)

Χρίστος Λάσκαρης, Αντίσταση

Μάριος Τόκας & Φώντας Λάδης, Το φεγγάρι
(τραγούδι: Τάνια Τσανακλίδου / δίσκος: Άρες, μάρες, κουκουνάρες (παιδικά τραγούδια, 1978))

Αντίσταση

Το ακατόρθωτο επιχειρεί η ψυχή
σ’ αυτή τη ζωή
της πολυκατοικίας.

Τη μέρα αντιστέκεται στο ασανσέρ,
το βράδυ στις τηλεοράσεις.

Και τα μεσάνυχτα,
που εξαντλείται ο θάνατος,
πληγώνει τα φτερά της στο φωταγωγό

για λίγο παιδικό φεγγάρι.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Χρίστος Λάσκαρης: Ποιήματα, 1965-1978 (1979)

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)