Σοφία Κολοτούρου, Ο σταυρός της μοναξιάς

Ο σταυρός της μοναξιάς

[Ενότητα Ανεπίκαιρα]

στον Θανάση Τριαρίδη

Στον ουρανό, ο σταυρός της μοναξιάς.
«Σταυρό του Νότου» τον ονόμασαν οι άλλοι.
Ο αέρας μάς ξεσήκωνε απ’ το Νότο.
Άλγος ψυχής, σαν πόνος μαχαιριάς-
εφιάλτες κι άγχη στο κεφάλι.
Στον αιώνα μας, τον εικοστό τον πρώτο,
μας μένουν μόνο τα ζητήματα καρδιάς

κι ακόμη, οι υποθέσεις της δουλειάς –
είν’ ο μικρόκοσμος γύρω από τον καθένα
που μεγαλώνει κι όλα τ’ άλλα επισκιάζει.
Τώρα για παγκοσμιοποίηση μιλάς,
μα εγώ γνωρίζω πως γερνώ ολοένα.
Το πέρασμα του χρόνου με τρομάζει,
γιατί υπάρχει αυτή η αίσθηση ερημιάς

εκεί όπου το συλλογικό απουσιάζει.

7.5.2001

Από τη συλλογή Αν-επίκαιρα ποιήματα (2007) της Σοφίας Κολοτούρου

Σοφία Κολοτούρου, Άμβλυνση συναισθημάτων

Άμβλυνση συναισθημάτων

[Ενότητα Ανεπίκαιρα]

Έχω καιρό να νιώσω ένα συναίσθημα,
ευγενικό σαν τη μελαγχολία,
έντονο κι αιχμηρό, σαν κάποια τύψη,
επίμονο, καθώς ένα προαίσθημα,
φτερούγισμα σαν την ανησυχία,
συσφικτικό και πνιγηρό σαν θλίψη.
Έχω καιρό να νιώσω ένα συναίσθημα.

Έχω καιρό να νιώσω μια διακύμανση.
Κάτι οξύαιχμο κι αιχμηρό σαν πόνο,
κάποιαν ανάλαφρη και φωτεινή χαρά.
Είμαι σε σύγχυση, με μόνο μια επισήμανση:
Στα όνειρά μου βιώνω ακόμα κάποιο τρόμο,
έντονο, ακέραιο, όπως μια φορά.
Έχω καιρό να νιώσω μια διακύμανση.

Έχω καιρό ν’ αποσυνθέσω το «εγώ» μου
κι είτε, σαν έρωτας, προς τα έξω να στραφώ,
είτε σαν θλίψη να με σπάσω σε κομμάτια.
Τα εφάρμοσα παλιά στον εαυτό μου,
για να υπερβώ προσωρινά τον εγωισμό,
για να γνωρίσω κάποια νέα μονοπάτια.
Μα έχω καιρό ν’ αποσυνθέσω το «εγώ» μου.

Οχυρωμένη τώρα, έξω από το συναίσθημα,
από τον κάθε εισβολέα προστατευμένη,
με σταθερή, αρραγή αντίληψη του κόσμου,
μ’ ακολουθεί ένα επίμονο προαίσθημα:
πως σ’ ό,τι θα συμβεί κι ό,τι συμβαίνει
δεν συμμετέχει, μόνο βλέπει ο εαυτός μου.
Οχυρωμένος τώρα κι έξω από το συναίσθημα.

6.5.2001

Από τη συλλογή Αν-επίκαιρα ποιήματα (2007) της Σοφίας Κολοτούρου

Σοφία Κολοτούρου, Ο Δαβίδ στη θεωρία του χάους

Ο Δαβίδ στη θεωρία του χάους

[Ενότητα Επικαιρικά]

Το ντόμινο
άρχισε με τους Πύργους
κι όλοι γνώριζαν:
η πεταλούδα, που πετάει
στο Τόκιο,
στο Ιράκ,
στην Παλαιστίνη
και στο Αφγανιστάν
φέρνει την καταιγίδα
στη Νέα Υόρκη.

Ποιος έριξε την πρώτη μπίλια;

Εγώ
ήμουν στη Γένοβα,
στο Γκέτεμποργκ,
στο Σιάτλ,
και πέταξα
μια πέτρα, με σφεντόνα…

Από τη συλλογή Αν-επίκαιρα ποιήματα (2007) της Σοφίας Κολοτούρου