Βασίλης Καραβίτης, Ο σώζων εαυτόν ποτέ δεν σώθηκε αρκετά

Ο σώζων εαυτόν ποτέ δεν σώθηκε αρκετά

Οι μεν πηγές υπόγειες πάντα κι ακαθόριστες
σε λίγες άγνωστες καρδιές –φοβάμαι– άφαντες
εξ ου κι όλοι βολεύονται με το αρχαίο νεράκι του Θεού
ελάχιστο, ως γνωστόν, και για τη δίψα του μωρού
ό,τι ονομάζουνε δηλαδή ξανά όσοι ορέγονται ακμή
Ελπίδα ή Άλκηστη της Ανθρωπότητας
(κι εσύ μείνε να κόπτεσαι για άλλες υπερβάσεις).
Τέτοια καμώματα μου φέρνουν ένα είδος σπαραγμού
αφού στο πείσμα το ρηχό κι ακαταπόνητο
μιας άστοχης κι από ανέκαθεν τυφλής αναπαραγωγής
δεν βλέπω πια ούτε για δείγμα να επιπλέουνε
ιδιότητες αγνές κι ορμές πασίχαρες της έκπαλαι ζωής
όσες στηρίζαν δηλαδή εκ παραδόσεως το μέσα μας
όταν σαν όλο κλυδωνίζεται απότομα και καταρρέει.
Παράδειγμα, η φιλία που μας έδενε ως ιστός
κι ως άνθος άπειρο κι αρχέτυπο φροντίζαμε παιδιά:
Με κηπουρούς ανάξιους όπως οι σωρηδόν επίγονοι
καλείται τώρα να υπάρξει αυτοφυές
και μόνο του να επιζήσει.
Γι’ αυτό κι εγώ, συμμέτοχος εξ ορισμού
της τόσης δυστυχίας μας, δεν στέργω πλέον
να συντρέχω τους ανάξιους συντρόφους μου.
Ένα βασίλειο σκιάς στήνω αφιλόξενο και κρύβομαι καλά
όταν τρυπώνει ο ήλιος κι αποσύρεται αμήχανος
χωρίς να βρίσκει τίποτα να ξεσκεπάσει.
Εκεί, με μίσος γόνιμο κι ακούραστη οργή,
μόνος πληθαίνω και διασώζομαι
ίσως σε μια δική μου τρέλα λογική
που σαν μανόμετρο ανθρώπινης υφής
αυτό το «ποίημα» προσπαθεί
αδέξια να καταγράψει.

Από την ποιητική συλλογή Λυπομανία (1989) του Βασίλη Καραβίτη

Βασίλης Καραβίτης, Το άδοξο τέλος της αλήθειας

Το άδοξο τέλος της αλήθειας’

Απ’ όλους τους μύθους, είναι γνωστό,
Προσφέρεται πάντοτε μια ελκυστική αλήθεια
Που αρχίζει την κρυφή ζωή της σαν μεταξοσκώληκας
Σα μουσική ιδέα αν θέλετε
Που ξετυλίγεται αργά στη σκέψη και στο αίμα
Σβήνει μία μία τις φωνές που αντιστέκονται
Δίνει υπόσταση και νόημα στο όραμα
Τρέφει κατάλληλα και συντηρεί το θαύμα
Επικρατεί κι αποθεώνεται.
Στο τέλος μεθυσμένη απ’ τη δύναμή της
Γίνεται απρόσεχτη, δεν βλέπει τις παγίδες.
Βρίσκει μια πόρτα ανοιχτή
Κι ανύποπτη χώνεται
Σ’ ένα μοναχικό δωμάτιο:
Εκεί, χαμένη κι αβοήθητη,
Πεθαίνει κάποτε από αμφιβολία.

Από την ποιητική συλλογή Το παιχνίδι της επαφής (1973) του Βασίλη Καραβίτη

Βασίλης Καραβίτης, Ακόμη

Ακόμη

Ακόμη οι πόλεις τρώνε ήσυχα τα θύματά τους.
Ακόμη τίποτα δεν πήρε φωτιά.

Ακόμη η δυστυχία δεν αποδείχτηκε τυχαίο γεγονός.
Ακόμη είσαι ζωντανός και ανέπαφος.

Ακόμη χαίρεσαι μικρά διαλείμματα σιωπής.
Ακόμη μεταφράζεις θορύβους σε μουσική.

Ακόμη έχεις ένα δωμάτιο να καταφεύγεις.
Ακόμη βρίσκεις λέξεις και κρύβεσαι.

Ακόμη δεν ήρθε η ώρα να πληρώσεις.

Από την ποιητική συλλογή Το παιχνίδι της επαφής (1973) του Βασίλη Καραβίτη

Βασίλης Καραβίτης, Κι άλλα αδιέξοδα εκτός απ’ το δικό μας

Κι άλλα αδιέξοδα εκτός απ’ το δικό μας

Τι μοίρα –επιμένω–
κι αυτή των λέξεων:
Να τις ποιμαίνουν με το ζόρι
αγροίκοι ποιητές!
Κι ύστερα μαντρωμένες σ’ ένα ποίημα
να ονειρεύονται περίλυπες
την άτακτη φυγή τους…

Από την ποιητική συλλογή Λυπομανία (1989) του Βασίλη Καραβίτη

Βασίλης Καραβίτης, Το κέρδος από ανώμαλες επιθυμίες

Το κέρδος από ανώμαλες επιθυμίες

[Ενότητα Ζω με τους φίλους και τις λέξεις]

Ξαφνικά πεθύμησα να υπάρξω
Όπως η πέτρα.
Άφωνος, αναίσθητος ίσως
(Στην ομορφιά και στ’ άλλα).
Μοναχός και στείρος.
Όμως σχεδόν ανέπαφος
Απ’ τον κόσμο.
Και προπαντός καθόλου μελλοθάνατος.

Από την ποιητική συλλογή Φόρμουλες για μιαν άγνωστη ζωή (1982) του Βασίλη Καραβίτη

Βασίλης Καραβίτης, Εκδοχή για τη ζωή ή η διάρκεια που μας περιέχει

Εκδοχή για τη ζωή ή η διάρκεια που μας περιέχει

Κρυφά παράθυρα της ζωής τα αισθήματα
Κλείνουν αθόρυβα ένα ένα.
Πίσω τους κλειδώνεται έρημος ο κόσμος
Εικόνα ανέκαθεν μιας μαρτυρίας διακριτικής
Κι αυτού που αντιστέκεται να γίνει
(Άγνωστο γιατί)
Κτήμα κοινό ή αμοιβαίο κεφάλαιο.
Όμως μες στα δωμάτια που ξέρουμε
Τα σώματα κινούνται ακόμα γραφικά
Τα χέρια ονειρεύονται αφές
Οι φωνές ψάχνουν γι’ αντίλαλο.
Αυτή η διάρκεια,
Σκοτεινή όπως όλοι οι νόμοι,
Βάζει πολλούς σ’ απορίες.
Σιγά σιγά κλονίζεται η πίστη τους
Στο θάνατο
Κι αρχίζουν, σαν να μην έγινε τίποτα,
Να ξαναζούν.
Έτσι συντηρήθηκε πάντα
Και κρατάει ως τις μέρες μας
Η επιδημία των ζωντανών.

Από την ποιητική συλλογή Στη σκιά του μακρόβιου κόσμου (1977) του Βασίλη Καραβίτη

Βασίλης Καραβίτης, Μικρή εμπειρία της εξοχής

Μικρή εμπειρία της εξοχής

Επ’ ευκαιρία της κυριακάτικης εκδρομής
Ας δούμε πιο προσεχτικά
Αυτό το άλογο μες στο χωράφι.
Τρώει αργά, με σύστημα, το χόρτο του
(Κανένα άλογο δεν έπαθε ποτέ έλκος).
Πλούσια σιωπή αναπαύεται στο δέρμα του
(Κανένα άλογο δεν υποφέρει απ’ τις λέξεις).
Επιθυμία δεν ταξιδεύει στα μάτια του
(Κανένα άλογο δεν χρειάζεται τα όνειρα).

Πολύ σωστά.
Ένα άλογο
Μπορεί να ’ναι ευχαριστημένο
Σ’ αυτή τη γη.

Από την ποιητική συλλογή Το παιχνίδι της επαφής (1973) του Βασίλη Καραβίτη

Βασίλης Καραβίτης, Προορισμός

Προορισμός

Καθένας πρέπει να ’χει
Την σκλαβιά του να μάχεται,
Έν’ άστοργο καιρό να ροκανίζει
Τα κόκαλά του
Και μιαν αγάπη ακούραστη
Να λαδώνει τις κλειδώσεις του.

Και μη ρωτάτε πιο πολλά.
Μην περιμένετε τίποτ’ άλλο.

Από την ποιητική συλλογή Υλικό μονώσεως (1970) του Βασίλη Καραβίτη

Βασίλης Καραβίτης, Ο καλός βομβιστής που διστάζει

Νένα Βενετσάνου & Ελισάβετ Κομνηνού, Ρωτώ να μάθω την αλήθεια
(τραγούδι: Νένα Βενετσάνου / δίσκος: Το Κουτί της Πανδώρας (1994))

Ο καλός βομβιστής που διστάζει

Αφού στο βάθος, πλάστηκα
Ένας δειλός, φιλήσυχος ερασιτέχνης
Για να ξεφύγω απ’ την φριχτή αφάνεια
Θα πρέπει, κανονικά, ν’ αρχίσω
Πυροδοτώντας τ’ αθώο σπίτι μου.
Όμως αυτό θα μου στοιχίσει αφάνταστα.
Και διαρκώς το αναβάλλω.

Από την ποιητική συλλογή Στη σκιά του μακρόβιου κόσμου του Βασίλη Καραβίτη (εκδ. Διαγωνίου, Θεσσαλονίκη, 1977)