Πεζότητος εγκώμιον
Για κάποιους η ποίηση είναι ύβρις. Από υπέρμετρο σεβασμό, λοιπόν, αποφάσισα να γράψω τις σκέψεις μου σε πεζό.
Η ποίηση, ως γνωστόν, δεν μπορεί να τους αγγίξει όλους. Όπως δεν μπορεί να τους αγγίξει όλους η αγάπη. Ή το φιλότιμο. Ή το φθινόπωρο, στο πρώτο μούχρωμά του. Δεν είναι δα υποχρεωτικό να έχεις διαβάσει ένα ποίημα και να έχεις κλάψει, γιατί έχει συγκλονίσει την ψυχή σου συθέμελα (υπάρχει βλέπεις και η προϋπόθεση να υπάρχει ψυχή). Και κάποια άτομα θα μείνουν πάντοτε άψυχα, σαν άδεια καρυδότσουφλα, πάντοτε πεζά – μ’ όσες ρίμες κι αν τα στολίσει κανείς. Είναι φυσικό άλλωστε. Δεν έχουν φτιαχτεί όλοι για να ομοιοκαταληκτούν. Ή για να πετούν. Πόσο μάλλον εκείνοι που δεν υπήρξαν ποτέ τους άγγελοι ή αγγελιοφόροι. Α… όχι, όχι με περιστέρια, με άλμπατρος! (Άραγε να έχουν ακουστά τον Μπωντλέρ; Ναι, έγραψε και πεζά, πεζοποιήματα για την ακρίβεια. Λέτε αυτή η υβριδική μορφή να είναι ένας απροσδόκητος ελιγμός επικοινωνίας; Ένας τέλειος συμβιβασμός; Μια σολομώντειος λύση τέλος πάντων… μπα, σαν να τον καταλαβαίνω που αναφώνησε: «N’importe où! N’importe où! Pourvu que ce soit hors de ce monde!»).
Και τώρα που γιορτάζουν (γιατί κάθε ημέρα γιορτάζουν οι πεζοί, σε αυτήν την άνευ παρηχήσεως διαπλοκή τους), πρέπει να σκεφτώ, κάτι να τους ευχηθώ…
Σε όλους αυτούς, λοιπόν, εύχομαι πολλές ημέρες έκρυθμης καλοπέρασης
Μήνες ανομοιοκατάληκτων συνευρέσεων
Και χρόνια ατέλειωτα αμέτρου πεζότητος
Ανέκδοτο γραπτό
Δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του Σπύρου Δόικα (21 Μαΐου 2010)
37.979180
23.716647
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 