Μ' αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ' τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια… [Νίκος Χουλιαράς]
Αγαπώ πολύ αυτόν τον τραγουδοποιό της γενιάς μου για πολλούς λόγους αλλά, πρωτίστως, για τα όμορφα τραγούδια που μας έχει χαρίσει ως τώρα. Είχα καιρό να ακούσω τα τραγούδια του Παντελή Θαλασσινού και σήμερα τον θυμήθηκα γιατί:
το ποίημα «Στης Κορώνης το κάστρο» του Παναγιώτη Αργυρόπουλου μου θύμισε το προηγούμενο τραγούδι κι αυτό που θ’ ακούσουμε τώρα είναι νοηματικά κοντά στο μικρό ποίημα της Μαρίας Αρχιμανδρίτου από τη συλλογή «Πορφυρό ασμάτιο».
Ήθελα να ’μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου
ό,τι αγγίζεις να ’χει κάτι κι από μένα
να ’μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου
που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα
Ήθελα να ’μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σ’ εμένα ταξιδεύει η σκέψη σου
Ήθελα να ’μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου
η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου
να ’μαι η πρώτη ρουφηξιά απ’ το τσιγάρο σου
κι η τελευταία η γουλιά απ’ το ποτό σου
Ήθελα να ’μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σ’ εμένα ταξιδεύει η σκέψη σου
Ήθελα να ’μαι αστραπή που σβήνει μες στο βλέμμα σου
πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου
να ’μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου
για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου
Ήθελα να ’μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σ’ εμένα ταξιδεύει η σκέψη σου
Σ’ ένα μινοράκι σ’ έβαλα κρυφά πάλι η μουσική θα κάνει θαύματα γιατί σε θέλω
Της ψυχής μου ο ήχος είναι αυτός που ακούς σε παραπλανώ με στίχους ψεύτικους γιατί σε θέλω
Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια, μάτια μου σε γνωρίζει ο πόνος και έρχεται κοντά σου ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο
Το τραγούδι μου γλυκό λυπητερό Καρυάτιδα να γίνω δεν μπορώ για να με θέλεις
Μια φωτογραφία μου παλιά κρατάς δεν της μοιάζω πια γι αυτό δε μ’ αγαπάς αχ, δε με θέλεις
Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια, μάτια μου σε γνωρίζει ο πόνος και έρχεται κοντά σου ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο
Χίλιες νύχτες κι άλλες τόσες σ’ αγαπώ με θυμό με τρέλα με παράπονο πόσο σε θέλω
Μες στο μινοράκι κλείστηκα και γω στης μειοψηφίας το μικρόκοσμο γιατί σε θέλω
Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια, μάτια μου σε γνωρίζει ο πόνος και έρχεται κοντά σου ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο