Μ' αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ' τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια… [Νίκος Χουλιαράς]
Μουσική:Μάνος Λοΐζος Στίχοι:Λευτέρης Παπαδόπουλος Τραγούδι:Μάνος Λοΐζος Δίσκος:τραγούδια του δρόμου(1974)
Τα πολυβόλα σωπάσαν, οι πόλεις αδειάσαν και κλείσαν
ένας βοριάς παγωμένος σαρώνει την έρημη γη
στρατιώτες έρχονται πάνε ρωτάνε γιατί πολεμήσαν
κι εσύ ησυχάζεις, το δάχτυλο βάζεις να δεις την πληγή
Μη με ρωτάς δε θυμάμαι
μη με ρωτάς μη με ρωτάς μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς σε φοβάμαι
μη με κοιτάς μη με ρωτάς μη με ρωτάς
Στην πολιτεία βραδιάζει, το χιόνι τις στέγες σκεπάζει
ένα καμιόνι φορτώνει και κόβει στα δυο τη σιγή
περιπολία στους δρόμους και κάποια φωνή που διατάζει
κι εσύ ησυχάζεις, το δάχτυλο βάζεις να δεις την πληγή
Μη με ρωτάς δε θυμάμαι
μη με ρωτάς μη με ρωτάς μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς σε φοβάμαι
μη με κοιτάς μη με ρωτάς μη με ρωτάς
Μουσική:Σταύρος Ξαρχάκος Στίχοι:Ιάκωβος Καμπανέλλης Τραγούδι:Νίκος Ξυλούρης & θίασος της παράστασης «Το μεγάλο μας τσίρκο» (1973) Δίσκος:Το μεγάλο μας τσίρκο (1974)
Φίλοι κι αδέρφια, μανάδες γέροι και παιδιά
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
ποιοι περπατούν στα σκοτεινά
και σεργιανούνε στα στενά
φίλοι κι αδέλφια, μάνες, γέροι και παιδιά
Γράφουν σημάδια, μηνύματα στο βασιλιά
σα δε φωνάξεις έβγα να το γράψεις
να μην σ’ ακούσουν τα σκυλιά
βγάλε φωνή χωρίς μιλιά
σημάδια και μηνύματα στο βασιλιά
Ήταν στρατιώτες καπεταναίοι και λαϊκοί
όρκο σταυρώσαν πάνω στο σπαθί τους
η λευτεριά να μην χαθεί
όρκο σταυρώσαν στο σπαθί
καπεταναίοι στρατιώτες λαϊκοί
Κι όπου φοβάται φωνή ν’ ακούει απ’ το λαό
σ’ έρημο τόπο ζει και βασιλεύει
κάστρο φυλάει ερημικό
έχει το φόβο φυλαχτό
όπου φωνή φοβάται ν’ ακούει απ’ το λαό
Γη παιδεμένη με σίδερο και με φωτιά
για κοίτα ποιον σου φέρανε καημένη
να σ’ αφεντεύει από ψηλά
τα κρίματά σου είναι πολλά
γη που το σίδερο παιδέψαν κι η φωτιά
Καίει το φιτίλι, ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά
κάνουν βουλή συντακτική και γράφουν
το θέλημά τους στα χαρτιά
κι η κοσμοθάλασσα πλατιά
κάνουν βουλή, ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά
Τρεις του Σεπτέμβρη, μανάδες γέροι και παιδιά
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
τι φέρνουνε στον βασιλιά
βαθιά γραμμένο στα χαρτιά
τρεις του Σεπτέμβρη, μάνες γέροι και παιδιά
Τρεις του Σεπτέμβρη, μανάδες γέροι και παιδιά
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
ποιοι περπατούν στα σκοτεινά
και σεργιανούνε στα στενά
φίλοι κι αδέρφια, μάνες γέροι και παιδιά
Φαρμακωμένος ο καιρός παραμονεύει
μες στα στενά του κάτω κόσμου να σε βρει
και δεκατρείς αιώνες άνεργος γυρεύει
την κιβωτό σου και το αίμα να σου πιει
Σε καρτερούν μαστιγωτές και συμπληγάδες
μες στα μαλάματα μια νύφη ξαγρυπνά
κι έχει στ’ αφτιά της κρεμασμένες τις Κυκλάδες
κι είν’ το κρεβάτι της λημέρι του φονιά
Κρυφά τα λόγια τα πικρά μες στο κοχύλι
κρυφά της θάλασσας τα μάγια στο βοριά
θα σβήσει κάποτε στο σπίτι το καντήλι
και μήτε πόρτα θάβρεις μήτε κλειδαριά
Του κάτω κόσμου τα πουλιά και τα παγόνια
με φως και νύχτα σού κεντούν μια φορεσιά
άνθρωποι τρίζουν κι ακονίζουν τα σαγόνια
πηδούν και τρέχουν και σε φτάνουν στα μισά
Μαλαματένια λόγια στο μαντίλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές
τ’ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χτες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές.
Τ’ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρία
και να ‘σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ’ αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ’ άστρο του φονιά.
Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ’ του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή.
Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ’ το παλιό μαρτύριο να ‘χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ’ ασετιλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά.
Και στ’ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή.
Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά.
Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί.
Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς.
Πρόκειται για τον πλέον «πολύχρωμο» δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου, ένα πανηγύρι γεμάτο ελληνικούς ρυθμούς, παιγνιώδη διάθεση, αιχμηρά τραγούδια, ολοζώντανες εικόνες από μια επαρχία που δεν είχε ακόμη «πλουτίσει» -των αρχών του 20ού αιώνα, μέσα από το μεγάλο χάρισμα του Κώστα Βίρβου να κάνει υψηλή τέχνη με τα πιο καθαρά υλικά μιας λαϊκότητας ζωντανής και πλούσιας.
Ο Μαρκόπουλος, σε μια σπάνια στιγμή «απελευθέρωσης» από μουσικές και εκφραστικές συμβάσεις, γράφει μια σειρά τραγουδιών πολλαπλών χρήσεων: με αυτά τραγουδάς, γελάς, μελαγχολείς, νανουρίζεις, ξεδίνεις, σκέφτεσαι. Ο «Θεσσαλικός κύκλος» κυκλοφόρησε σε διπλό βινύλιο, με ερμηνευτές ορισμένους από τους βασικούς συνεργάτες του συνθέτη – συν τον Παύλο Σιδηρόπουλο, ο οποίος δίπλα στον συνθέτη διέγραψε ως ερμηνευτής μια παράλληλη πορεία με εκείνη που τον έκανε ευρέως γνωστό.
Ο «Αρκουδιάρης», ο «Δάσκαλος», το «Παζάρι» είναι ορισμένα από τα τραγούδια που ακούστηκαν αρκετά στον καιρό τους και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να ακούγονται. Στον πρόλογο του δίσκου ακούγεται η φωνή του Βασίλη Τσιτσάνη, που εύχεται καλή επιτυχία στον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Κώστα Βίρβο.
Ο συνθέτης στην πρώτη έκδοση του έργου, το 1974 σε LP, γράφει: «Στον “Θεσσαλικό κύκλο”, τη μουσική παράσταση, υπάρχουν δύο δυνάμεις. Ο τσιφλικάς και ο κολίγος. Οι εξαθλιωμένοι αγρότες των αρχών του αιώνα στη Θεσσαλία δεν έκαναν μια επανάσταση σαν αυτή του ’21. “Πέρασαν” όμως αρχές ελευθερίας και ισότητας εκβιάζοντας πάνω στο πιο αναγκαίο της ζωής: το ψωμί. Θα μπορούσατε να ακούσετε τον “Θεσσαλικό” σαν μικρά παιδιά, αφού ο τσιφλικάς και ο κολίγος είναι οι παππούδες μας…» Ο. Ι.
[Πηγή: εφημερίδα Καθημερινή]
Το άρθρο της εφημερίδας και ο συνθέτης τα λένε όλα. Αναμφίβολα με το έργο αυτό ξαναζούμε μερικές από τις ωραιότερες στιγμές του Γιάννη Μαρκόπουλου μα και όλης της ελληνικής δισκογραφίας ως σήμερα.
Ο Μαρκόπουλος συνθέτει, ενορχηστρώνει, διευθύνει μια λαμπρή ορχήστρα που αποτελείται από την αφρόκρεμα των Ελλήνων μουσικών και τραγουδιστών, και ταυτόχρονα σκηνοθετεί μια λαϊκή θεατρική παράσταση με κέφι, με ζωντάνια, με χιούμορ, πάνω στα εξαίρετα κείμενα του Κώστα Βίρβου που καυτηριάζει όλα τα κακώς κείμενα της εποχής του Κιλελέρ, τα οποία φευ ουδέποτε διορθώθηκαν σε βάθος.
Μην αφήσουμε να μας ξεγελάσει ο «σαματάς» που σκοπίμως κάνουν οι μουσικοί και οι τραγουδιστές σε πολλά από τα τραγούδια. Ο Μαρκόπουλος ξέρει ακριβώς τι μουσικό αποτέλεσμα θέλει να «εισπράξει» ο ακροατής ανά πάσα στιγμή, οι μουσικοί παίζουν με συνεχή μικρά και μεγαλύτερα σόλο όλων των οργάνων που κατά στιγμές σου κόβουν την ανάσα λόγω της αρτιότητας της εκτέλεσης ενίοτε ανορθόδοξων ή, καλύτερα, ασυνήθιστων μουσικών θεμάτων και οι τραγουδιστές βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Παίζουν, λοιπόν, οι εξής σημαντικότατοι σολίστες μας:
Σε ορισμένα τραγούδια τραγουδά και ο Γιάννης Μαρκόπουλος και σε ένα ο Αριστείδης Μόσχος.
Αφιερώνω την παρουσίαση του δίσκου στη μνήμη του Παύλου Σιδηρόπουλου που έφυγε σαν σήμερα, στα 42 του, πριν από 21 χρόνια. Έκπληξη ήταν η συμμετοχή του σ’ αυτόν τον δίσκο. Ένας ροκάς τραγούδησε μέχρι και παραδοσιακά τραγούδια. Αλλά μήπως κι ο δίσκος ολόκληρος δεν ήταν μια πρώτου μεγέθους έκπληξη για την ελληνική δισκογραφία;
Πάμε, λοιπόν, ν’ ακούσουμε «το πιο πολύχρωμο έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου» «σαν μικρά παιδιά, αφού ο τσιφλικάς και ο κολίγος είναι οι παππούδες μας…» Καλή μας ακρόαση!
Γιάννης Μαρκόπουλος & Κώστας Βίρβος, Το άλογο
Ερμηνεία:Χαράλαμπος Γαργανουράκης
Μάνα, με τ’ άλογο που ύφαινες
στον αργαλειό σου τόσα βράδια
σεργιάνι κλέφτικο με πήγαινες
μες στα κακόβραχα λιβάδια
Και νάνι του στην αγκαλιά
νανούριζες το γιο
«Να δω αφέντη τώρα για
και με δικό του βιο
Και νάνι του και νάνι του
γλυκά στην αγκαλιά
να ονειρευτώ να ονειρευτώ
τη λευτεριά»
Όταν αγκάθια με κυκλώνουνε
τ’ άλογο, μάνα μου, κοιτάζω
τα παραμύθια σου μ’ αντρειώνουνε
και τότε νιώθω πως σου μοιάζω
Και νάνι του στην αγκαλιά
νανούριζες το γιο
«Να δω αφέντη τώρα για
και με δικό του βιο
Και νάνι του και νάνι του
γλυκά στην αγκαλιά
να ονειρευτώ να ονειρευτώ
τη λευτεριά»
Πρόκειται για τον πλέον «πολύχρωμο» δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου, ένα πανηγύρι γεμάτο ελληνικούς ρυθμούς, παιγνιώδη διάθεση, αιχμηρά τραγούδια, ολοζώντανες εικόνες από μια επαρχία που δεν είχε ακόμη «πλουτίσει» -των αρχών του 20ού αιώνα, μέσα από το μεγάλο χάρισμα του Κώστα Βίρβου να κάνει υψηλή τέχνη με τα πιο καθαρά υλικά μιας λαϊκότητας ζωντανής και πλούσιας.
Ο Μαρκόπουλος, σε μια σπάνια στιγμή «απελευθέρωσης» από μουσικές και εκφραστικές συμβάσεις, γράφει μια σειρά τραγουδιών πολλαπλών χρήσεων: με αυτά τραγουδάς, γελάς, μελαγχολείς, νανουρίζεις, ξεδίνεις, σκέφτεσαι. Ο «Θεσσαλικός κύκλος» κυκλοφόρησε σε διπλό βινύλιο, με ερμηνευτές ορισμένους από τους βασικούς συνεργάτες του συνθέτη – συν τον Παύλο Σιδηρόπουλο, ο οποίος δίπλα στον συνθέτη διέγραψε ως ερμηνευτής μια παράλληλη πορεία με εκείνη που τον έκανε ευρέως γνωστό.
Ο «Αρκουδιάρης», ο «Δάσκαλος», το «Παζάρι» είναι ορισμένα από τα τραγούδια που ακούστηκαν αρκετά στον καιρό τους και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να ακούγονται. Στον πρόλογο του δίσκου ακούγεται η φωνή του Βασίλη Τσιτσάνη, που εύχεται καλή επιτυχία στον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Κώστα Βίρβο.
Ο συνθέτης στην πρώτη έκδοση του έργου, το 1974 σε LP, γράφει: «Στον “Θεσσαλικό κύκλο”, τη μουσική παράσταση, υπάρχουν δύο δυνάμεις. Ο τσιφλικάς και ο κολίγος. Οι εξαθλιωμένοι αγρότες των αρχών του αιώνα στη Θεσσαλία δεν έκαναν μια επανάσταση σαν αυτή του ’21. “Πέρασαν” όμως αρχές ελευθερίας και ισότητας εκβιάζοντας πάνω στο πιο αναγκαίο της ζωής: το ψωμί. Θα μπορούσατε να ακούσετε τον “Θεσσαλικό” σαν μικρά παιδιά, αφού ο τσιφλικάς και ο κολίγος είναι οι παππούδες μας…» Ο. Ι.
[Πηγή: εφημερίδα Καθημερινή]
Το άρθρο της εφημερίδας και ο συνθέτης τα λένε όλα. Αναμφίβολα με το έργο αυτό ξαναζούμε μερικές από τις ωραιότερες στιγμές του Γιάννη Μαρκόπουλου μα και όλης της ελληνικής δισκογραφίας ως σήμερα.
Ο Μαρκόπουλος συνθέτει, ενορχηστρώνει, διευθύνει μια λαμπρή ορχήστρα που αποτελείται από την αφρόκρεμα των Ελλήνων μουσικών και τραγουδιστών, και ταυτόχρονα σκηνοθετεί μια λαϊκή θεατρική παράσταση με κέφι, με ζωντάνια, με χιούμορ, πάνω στα εξαίρετα κείμενα του Κώστα Βίρβου που καυτηριάζει όλα τα κακώς κείμενα της εποχής του Κιλελέρ, τα οποία φευ ουδέποτε διορθώθηκαν σε βάθος.
Μην αφήσουμε να μας ξεγελάσει ο «σαματάς» που σκοπίμως κάνουν οι μουσικοί και οι τραγουδιστές σε πολλά από τα τραγούδια. Ο Μαρκόπουλος ξέρει ακριβώς τι μουσικό αποτέλεσμα θέλει να «εισπράξει» ο ακροατής ανά πάσα στιγμή, οι μουσικοί παίζουν με συνεχή μικρά και μεγαλύτερα σόλο όλων των οργάνων που κατά στιγμές σου κόβουν την ανάσα λόγω της αρτιότητας της εκτέλεσης ενίοτε ανορθόδοξων ή, καλύτερα, ασυνήθιστων μουσικών θεμάτων και οι τραγουδιστές βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Παίζουν, λοιπόν, οι εξής σημαντικότατοι σολίστες μας:
Σε ορισμένα τραγούδια τραγουδά και ο Γιάννης Μαρκόπουλος και σε ένα ο Αριστείδης Μόσχος.
Αφιερώνω την παρουσίαση του δίσκου στη μνήμη του Παύλου Σιδηρόπουλου που έφυγε σαν σήμερα, στα 42 του, πριν από 21 χρόνια. Έκπληξη ήταν η συμμετοχή του σ’ αυτόν τον δίσκο. Ένας ροκάς τραγούδησε μέχρι και παραδοσιακά τραγούδια. Αλλά μήπως κι ο δίσκος ολόκληρος δεν ήταν μια πρώτου μεγέθους έκπληξη για την ελληνική δισκογραφία;
Πάμε, λοιπόν, ν’ ακούσουμε «το πιο πολύχρωμο έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου» «σαν μικρά παιδιά, αφού ο τσιφλικάς και ο κολίγος είναι οι παππούδες μας…» Καλή μας ακρόαση!
Γιάννης Μαρκόπουλος & Κώστας Βίρβος, Ο λόγος (παραμύθι)
Αφήγηση:Βίκη Μοσχολιού
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας δράκος απού ’χε χίλια δόντια σουβλερά.
Αυτός ο δράκος, παιδιά μου, είχε ρημάξει τον τόπο. Του άρεσε να τρώει σάρκες από παλικάρια κι από λυγερόκορμες παρθένες. Τον βάραγαν τα παλικάρια κατάσαρκα, αλλά τίποτας. Αντίς να σκοτώνεται ο δράκος, έσπαγαν τα σπαθιά των παλικαριών.
Και πέρναγαν τα χρόνια κι ο δράκος ρήμαζε τον τόπο και πρήζονταν η κοιλιά του. Σ’ ένα χωριό, όμως, γεννήθηκε ένας λεβέντης, ένα ρηγόπουλο, που δεν μπόραγε να βλέπει τον τόπο τ’ να τον ρημάζουν και το δράκο να τρώει τις σάρκες των παιδιών. Σκέφτηκε, λοιπόν, χίλιες νύχτες και βρήκε ένα φάρμακο που το ’λεγαν λόγο.
«Αυτό», είπε, «θα το σπείρω και, όταν θα καρπίσει, θα ’χει τέτοιο δηλητήριο που, όταν θα το τρώει ο δράκος, θα του πέφτουν ένα-ένα τα δόντια.»
Και έτσι έγινε. Ύστερις από πολλά χρόνια κάρπισε το δέντρο που έβγανε το φάρμακο που το λέγαν λόγο. Πήραν τα παλικάρια απ’ το λόγο και πασάλειψαν τα κορμιά τους κι όταν ο δράκος πάγαινε να τα κατασπαράξει, του έπεφταν τα δόντια ώσπου δεν του έμεινε κανένα δόντι.
Τότες τον έπιασαν, τον έσυραν δεμένο στην πλατεία του χωριού κι εκεί ο πιο λεβέντης του ’δωσε μια σπαθιά και τον σκότωσε. Έτσι ησύχασε ο τόπος απ’ τον δράκο και τα παλικάρια κι οι λυγερές, αντίς να πασχίζουν πώς να εξοντώσουν το δράκο, έσπερναν, θέριζαν και τραγούδαγαν.
Πρόκειται για τον πλέον «πολύχρωμο» δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου, ένα πανηγύρι γεμάτο ελληνικούς ρυθμούς, παιγνιώδη διάθεση, αιχμηρά τραγούδια, ολοζώντανες εικόνες από μια επαρχία που δεν είχε ακόμη «πλουτίσει» -των αρχών του 20ού αιώνα, μέσα από το μεγάλο χάρισμα του Κώστα Βίρβου να κάνει υψηλή τέχνη με τα πιο καθαρά υλικά μιας λαϊκότητας ζωντανής και πλούσιας.
Ο Μαρκόπουλος, σε μια σπάνια στιγμή «απελευθέρωσης» από μουσικές και εκφραστικές συμβάσεις, γράφει μια σειρά τραγουδιών πολλαπλών χρήσεων: με αυτά τραγουδάς, γελάς, μελαγχολείς, νανουρίζεις, ξεδίνεις, σκέφτεσαι. Ο «Θεσσαλικός κύκλος» κυκλοφόρησε σε διπλό βινύλιο, με ερμηνευτές ορισμένους από τους βασικούς συνεργάτες του συνθέτη – συν τον Παύλο Σιδηρόπουλο, ο οποίος δίπλα στον συνθέτη διέγραψε ως ερμηνευτής μια παράλληλη πορεία με εκείνη που τον έκανε ευρέως γνωστό.
Ο «Αρκουδιάρης», ο «Δάσκαλος», το «Παζάρι» είναι ορισμένα από τα τραγούδια που ακούστηκαν αρκετά στον καιρό τους και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να ακούγονται. Στον πρόλογο του δίσκου ακούγεται η φωνή του Βασίλη Τσιτσάνη, που εύχεται καλή επιτυχία στον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Κώστα Βίρβο.
Ο συνθέτης στην πρώτη έκδοση του έργου, το 1974 σε LP, γράφει: «Στον “Θεσσαλικό κύκλο”, τη μουσική παράσταση, υπάρχουν δύο δυνάμεις. Ο τσιφλικάς και ο κολίγος. Οι εξαθλιωμένοι αγρότες των αρχών του αιώνα στη Θεσσαλία δεν έκαναν μια επανάσταση σαν αυτή του ’21. “Πέρασαν” όμως αρχές ελευθερίας και ισότητας εκβιάζοντας πάνω στο πιο αναγκαίο της ζωής: το ψωμί. Θα μπορούσατε να ακούσετε τον “Θεσσαλικό” σαν μικρά παιδιά, αφού ο τσιφλικάς και ο κολίγος είναι οι παππούδες μας…» Ο. Ι.
[Πηγή: εφημερίδα Καθημερινή]
Το άρθρο της εφημερίδας και ο συνθέτης τα λένε όλα. Αναμφίβολα με το έργο αυτό ξαναζούμε μερικές από τις ωραιότερες στιγμές του Γιάννη Μαρκόπουλου μα και όλης της ελληνικής δισκογραφίας ως σήμερα.
Ο Μαρκόπουλος συνθέτει, ενορχηστρώνει, διευθύνει μια λαμπρή ορχήστρα που αποτελείται από την αφρόκρεμα των Ελλήνων μουσικών και τραγουδιστών, και ταυτόχρονα σκηνοθετεί μια λαϊκή θεατρική παράσταση με κέφι, με ζωντάνια, με χιούμορ, πάνω στα εξαίρετα κείμενα του Κώστα Βίρβου που καυτηριάζει όλα τα κακώς κείμενα της εποχής του Κιλελέρ, τα οποία φευ ουδέποτε διορθώθηκαν σε βάθος.
Μην αφήσουμε να μας ξεγελάσει ο «σαματάς» που σκοπίμως κάνουν οι μουσικοί και οι τραγουδιστές σε πολλά από τα τραγούδια. Ο Μαρκόπουλος ξέρει ακριβώς τι μουσικό αποτέλεσμα θέλει να «εισπράξει» ο ακροατής ανά πάσα στιγμή, οι μουσικοί παίζουν με συνεχή μικρά και μεγαλύτερα σόλο όλων των οργάνων που κατά στιγμές σου κόβουν την ανάσα λόγω της αρτιότητας της εκτέλεσης ενίοτε ανορθόδοξων ή, καλύτερα, ασυνήθιστων μουσικών θεμάτων και οι τραγουδιστές βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Παίζουν, λοιπόν, οι εξής σημαντικότατοι σολίστες μας:
Σε ορισμένα τραγούδια τραγουδά και ο Γιάννης Μαρκόπουλος και σε ένα ο Αριστείδης Μόσχος.
Αφιερώνω την παρουσίαση του δίσκου στη μνήμη του Παύλου Σιδηρόπουλου που έφυγε σαν σήμερα, στα 42 του, πριν από 21 χρόνια. Έκπληξη ήταν η συμμετοχή του σ’ αυτόν τον δίσκο. Ένας ροκάς τραγούδησε μέχρι και παραδοσιακά τραγούδια. Αλλά μήπως κι ο δίσκος ολόκληρος δεν ήταν μια πρώτου μεγέθους έκπληξη για την ελληνική δισκογραφία;
Πάμε, λοιπόν, ν’ ακούσουμε «το πιο πολύχρωμο έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου» «σαν μικρά παιδιά, αφού ο τσιφλικάς και ο κολίγος είναι οι παππούδες μας…» Καλή μας ακρόαση!
Γιάννης Μαρκόπουλος & Κώστας Βίρβος, Βγήκε ο ήλιος
Πρόκειται για τον πλέον «πολύχρωμο» δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου, ένα πανηγύρι γεμάτο ελληνικούς ρυθμούς, παιγνιώδη διάθεση, αιχμηρά τραγούδια, ολοζώντανες εικόνες από μια επαρχία που δεν είχε ακόμη «πλουτίσει» -των αρχών του 20ού αιώνα, μέσα από το μεγάλο χάρισμα του Κώστα Βίρβου να κάνει υψηλή τέχνη με τα πιο καθαρά υλικά μιας λαϊκότητας ζωντανής και πλούσιας.
Ο Μαρκόπουλος, σε μια σπάνια στιγμή «απελευθέρωσης» από μουσικές και εκφραστικές συμβάσεις, γράφει μια σειρά τραγουδιών πολλαπλών χρήσεων: με αυτά τραγουδάς, γελάς, μελαγχολείς, νανουρίζεις, ξεδίνεις, σκέφτεσαι. Ο «Θεσσαλικός κύκλος» κυκλοφόρησε σε διπλό βινύλιο, με ερμηνευτές ορισμένους από τους βασικούς συνεργάτες του συνθέτη – συν τον Παύλο Σιδηρόπουλο, ο οποίος δίπλα στον συνθέτη διέγραψε ως ερμηνευτής μια παράλληλη πορεία με εκείνη που τον έκανε ευρέως γνωστό.
Ο «Αρκουδιάρης», ο «Δάσκαλος», το «Παζάρι» είναι ορισμένα από τα τραγούδια που ακούστηκαν αρκετά στον καιρό τους και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να ακούγονται. Στον πρόλογο του δίσκου ακούγεται η φωνή του Βασίλη Τσιτσάνη, που εύχεται καλή επιτυχία στον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Κώστα Βίρβο.
Ο συνθέτης στην πρώτη έκδοση του έργου, το 1974 σε LP, γράφει: «Στον “Θεσσαλικό κύκλο”, τη μουσική παράσταση, υπάρχουν δύο δυνάμεις. Ο τσιφλικάς και ο κολίγος. Οι εξαθλιωμένοι αγρότες των αρχών του αιώνα στη Θεσσαλία δεν έκαναν μια επανάσταση σαν αυτή του ’21. “Πέρασαν” όμως αρχές ελευθερίας και ισότητας εκβιάζοντας πάνω στο πιο αναγκαίο της ζωής: το ψωμί. Θα μπορούσατε να ακούσετε τον “Θεσσαλικό” σαν μικρά παιδιά, αφού ο τσιφλικάς και ο κολίγος είναι οι παππούδες μας…» Ο. Ι.
[Πηγή: εφημερίδα Καθημερινή]
Το άρθρο της εφημερίδας και ο συνθέτης τα λένε όλα. Αναμφίβολα με το έργο αυτό ξαναζούμε μερικές από τις ωραιότερες στιγμές του Γιάννη Μαρκόπουλου μα και όλης της ελληνικής δισκογραφίας ως σήμερα.
Ο Μαρκόπουλος συνθέτει, ενορχηστρώνει, διευθύνει μια λαμπρή ορχήστρα που αποτελείται από την αφρόκρεμα των Ελλήνων μουσικών και τραγουδιστών, και ταυτόχρονα σκηνοθετεί μια λαϊκή θεατρική παράσταση με κέφι, με ζωντάνια, με χιούμορ, πάνω στα εξαίρετα κείμενα του Κώστα Βίρβου που καυτηριάζει όλα τα κακώς κείμενα της εποχής του Κιλελέρ, τα οποία φευ ουδέποτε διορθώθηκαν σε βάθος.
Μην αφήσουμε να μας ξεγελάσει ο «σαματάς» που σκοπίμως κάνουν οι μουσικοί και οι τραγουδιστές σε πολλά από τα τραγούδια. Ο Μαρκόπουλος ξέρει ακριβώς τι μουσικό αποτέλεσμα θέλει να «εισπράξει» ο ακροατής ανά πάσα στιγμή, οι μουσικοί παίζουν με συνεχή μικρά και μεγαλύτερα σόλο όλων των οργάνων που κατά στιγμές σου κόβουν την ανάσα λόγω της αρτιότητας της εκτέλεσης ενίοτε ανορθόδοξων ή, καλύτερα, ασυνήθιστων μουσικών θεμάτων και οι τραγουδιστές βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Παίζουν, λοιπόν, οι εξής σημαντικότατοι σολίστες μας:
Σε ορισμένα τραγούδια τραγουδά και ο Γιάννης Μαρκόπουλος και σε ένα ο Αριστείδης Μόσχος.
Αφιερώνω την παρουσίαση του δίσκου στη μνήμη του Παύλου Σιδηρόπουλου που έφυγε σαν σήμερα, στα 42 του, πριν από 21 χρόνια. Έκπληξη ήταν η συμμετοχή του σ’ αυτόν τον δίσκο. Ένας ροκάς τραγούδησε μέχρι και παραδοσιακά τραγούδια. Αλλά μήπως κι ο δίσκος ολόκληρος δεν ήταν μια πρώτου μεγέθους έκπληξη για την ελληνική δισκογραφία;
Πάμε, λοιπόν, ν’ ακούσουμε «το πιο πολύχρωμο έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου» «σαν μικρά παιδιά, αφού ο τσιφλικάς και ο κολίγος είναι οι παππούδες μας…» Καλή μας ακρόαση!
Γιάννης Μαρκόπουλος & Κώστας Βίρβος, Ο Σταύρος ο σταχτοφωτιάς
Πρόκειται για τον πλέον «πολύχρωμο» δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου, ένα πανηγύρι γεμάτο ελληνικούς ρυθμούς, παιγνιώδη διάθεση, αιχμηρά τραγούδια, ολοζώντανες εικόνες από μια επαρχία που δεν είχε ακόμη «πλουτίσει» -των αρχών του 20ού αιώνα, μέσα από το μεγάλο χάρισμα του Κώστα Βίρβου να κάνει υψηλή τέχνη με τα πιο καθαρά υλικά μιας λαϊκότητας ζωντανής και πλούσιας.
Ο Μαρκόπουλος, σε μια σπάνια στιγμή «απελευθέρωσης» από μουσικές και εκφραστικές συμβάσεις, γράφει μια σειρά τραγουδιών πολλαπλών χρήσεων: με αυτά τραγουδάς, γελάς, μελαγχολείς, νανουρίζεις, ξεδίνεις, σκέφτεσαι. Ο «Θεσσαλικός κύκλος» κυκλοφόρησε σε διπλό βινύλιο, με ερμηνευτές ορισμένους από τους βασικούς συνεργάτες του συνθέτη – συν τον Παύλο Σιδηρόπουλο, ο οποίος δίπλα στον συνθέτη διέγραψε ως ερμηνευτής μια παράλληλη πορεία με εκείνη που τον έκανε ευρέως γνωστό.
Ο «Αρκουδιάρης», ο «Δάσκαλος», το «Παζάρι» είναι ορισμένα από τα τραγούδια που ακούστηκαν αρκετά στον καιρό τους και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να ακούγονται. Στον πρόλογο του δίσκου ακούγεται η φωνή του Βασίλη Τσιτσάνη, που εύχεται καλή επιτυχία στον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Κώστα Βίρβο.
Ο συνθέτης στην πρώτη έκδοση του έργου, το 1974 σε LP, γράφει: «Στον “Θεσσαλικό κύκλο”, τη μουσική παράσταση, υπάρχουν δύο δυνάμεις. Ο τσιφλικάς και ο κολίγος. Οι εξαθλιωμένοι αγρότες των αρχών του αιώνα στη Θεσσαλία δεν έκαναν μια επανάσταση σαν αυτή του ’21. “Πέρασαν” όμως αρχές ελευθερίας και ισότητας εκβιάζοντας πάνω στο πιο αναγκαίο της ζωής: το ψωμί. Θα μπορούσατε να ακούσετε τον “Θεσσαλικό” σαν μικρά παιδιά, αφού ο τσιφλικάς και ο κολίγος είναι οι παππούδες μας…» Ο. Ι.
[Πηγή: εφημερίδα Καθημερινή]
Το άρθρο της εφημερίδας και ο συνθέτης τα λένε όλα. Αναμφίβολα με το έργο αυτό ξαναζούμε μερικές από τις ωραιότερες στιγμές του Γιάννη Μαρκόπουλου μα και όλης της ελληνικής δισκογραφίας ως σήμερα.
Ο Μαρκόπουλος συνθέτει, ενορχηστρώνει, διευθύνει μια λαμπρή ορχήστρα που αποτελείται από την αφρόκρεμα των Ελλήνων μουσικών και τραγουδιστών, και ταυτόχρονα σκηνοθετεί μια λαϊκή θεατρική παράσταση με κέφι, με ζωντάνια, με χιούμορ, πάνω στα εξαίρετα κείμενα του Κώστα Βίρβου που καυτηριάζει όλα τα κακώς κείμενα της εποχής του Κιλελέρ, τα οποία φευ ουδέποτε διορθώθηκαν σε βάθος.
Μην αφήσουμε να μας ξεγελάσει ο «σαματάς» που σκοπίμως κάνουν οι μουσικοί και οι τραγουδιστές σε πολλά από τα τραγούδια. Ο Μαρκόπουλος ξέρει ακριβώς τι μουσικό αποτέλεσμα θέλει να «εισπράξει» ο ακροατής ανά πάσα στιγμή, οι μουσικοί παίζουν με συνεχή μικρά και μεγαλύτερα σόλο όλων των οργάνων που κατά στιγμές σου κόβουν την ανάσα λόγω της αρτιότητας της εκτέλεσης ενίοτε ανορθόδοξων ή, καλύτερα, ασυνήθιστων μουσικών θεμάτων και οι τραγουδιστές βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Παίζουν, λοιπόν, οι εξής σημαντικότατοι σολίστες μας:
Σε ορισμένα τραγούδια τραγουδά και ο Γιάννης Μαρκόπουλος και σε ένα ο Αριστείδης Μόσχος.
Αφιερώνω την παρουσίαση του δίσκου στη μνήμη του Παύλου Σιδηρόπουλου που έφυγε σαν σήμερα, στα 42 του, πριν από 21 χρόνια. Έκπληξη ήταν η συμμετοχή του σ’ αυτόν τον δίσκο. Ένας ροκάς τραγούδησε μέχρι και παραδοσιακά τραγούδια. Αλλά μήπως κι ο δίσκος ολόκληρος δεν ήταν μια πρώτου μεγέθους έκπληξη για την ελληνική δισκογραφία;
Πάμε, λοιπόν, ν’ ακούσουμε «το πιο πολύχρωμο έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου» «σαν μικρά παιδιά, αφού ο τσιφλικάς και ο κολίγος είναι οι παππούδες μας…» Καλή μας ακρόαση!
Γιάννης Μαρκόπουλος, Νύχτα στον κάμπο (ορχηστρικό)
Πρόκειται για τον πλέον «πολύχρωμο» δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου, ένα πανηγύρι γεμάτο ελληνικούς ρυθμούς, παιγνιώδη διάθεση, αιχμηρά τραγούδια, ολοζώντανες εικόνες από μια επαρχία που δεν είχε ακόμη «πλουτίσει» -των αρχών του 20ού αιώνα, μέσα από το μεγάλο χάρισμα του Κώστα Βίρβου να κάνει υψηλή τέχνη με τα πιο καθαρά υλικά μιας λαϊκότητας ζωντανής και πλούσιας.
Ο Μαρκόπουλος, σε μια σπάνια στιγμή «απελευθέρωσης» από μουσικές και εκφραστικές συμβάσεις, γράφει μια σειρά τραγουδιών πολλαπλών χρήσεων: με αυτά τραγουδάς, γελάς, μελαγχολείς, νανουρίζεις, ξεδίνεις, σκέφτεσαι. Ο «Θεσσαλικός κύκλος» κυκλοφόρησε σε διπλό βινύλιο, με ερμηνευτές ορισμένους από τους βασικούς συνεργάτες του συνθέτη – συν τον Παύλο Σιδηρόπουλο, ο οποίος δίπλα στον συνθέτη διέγραψε ως ερμηνευτής μια παράλληλη πορεία με εκείνη που τον έκανε ευρέως γνωστό.
Ο «Αρκουδιάρης», ο «Δάσκαλος», το «Παζάρι» είναι ορισμένα από τα τραγούδια που ακούστηκαν αρκετά στον καιρό τους και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να ακούγονται. Στον πρόλογο του δίσκου ακούγεται η φωνή του Βασίλη Τσιτσάνη, που εύχεται καλή επιτυχία στον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Κώστα Βίρβο.
Ο συνθέτης στην πρώτη έκδοση του έργου, το 1974 σε LP, γράφει: «Στον “Θεσσαλικό κύκλο”, τη μουσική παράσταση, υπάρχουν δύο δυνάμεις. Ο τσιφλικάς και ο κολίγος. Οι εξαθλιωμένοι αγρότες των αρχών του αιώνα στη Θεσσαλία δεν έκαναν μια επανάσταση σαν αυτή του ’21. “Πέρασαν” όμως αρχές ελευθερίας και ισότητας εκβιάζοντας πάνω στο πιο αναγκαίο της ζωής: το ψωμί. Θα μπορούσατε να ακούσετε τον “Θεσσαλικό” σαν μικρά παιδιά, αφού ο τσιφλικάς και ο κολίγος είναι οι παππούδες μας…» Ο. Ι.
[Πηγή: εφημερίδα Καθημερινή]
Το άρθρο της εφημερίδας και ο συνθέτης τα λένε όλα. Αναμφίβολα με το έργο αυτό ξαναζούμε μερικές από τις ωραιότερες στιγμές του Γιάννη Μαρκόπουλου μα και όλης της ελληνικής δισκογραφίας ως σήμερα.
Ο Μαρκόπουλος συνθέτει, ενορχηστρώνει, διευθύνει μια λαμπρή ορχήστρα που αποτελείται από την αφρόκρεμα των Ελλήνων μουσικών και τραγουδιστών, και ταυτόχρονα σκηνοθετεί μια λαϊκή θεατρική παράσταση με κέφι, με ζωντάνια, με χιούμορ, πάνω στα εξαίρετα κείμενα του Κώστα Βίρβου που καυτηριάζει όλα τα κακώς κείμενα της εποχής του Κιλελέρ, τα οποία φευ ουδέποτε διορθώθηκαν σε βάθος.
Μην αφήσουμε να μας ξεγελάσει ο «σαματάς» που σκοπίμως κάνουν οι μουσικοί και οι τραγουδιστές σε πολλά από τα τραγούδια. Ο Μαρκόπουλος ξέρει ακριβώς τι μουσικό αποτέλεσμα θέλει να «εισπράξει» ο ακροατής ανά πάσα στιγμή, οι μουσικοί παίζουν με συνεχή μικρά και μεγαλύτερα σόλο όλων των οργάνων που κατά στιγμές σου κόβουν την ανάσα λόγω της αρτιότητας της εκτέλεσης ενίοτε ανορθόδοξων ή, καλύτερα, ασυνήθιστων μουσικών θεμάτων και οι τραγουδιστές βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Παίζουν, λοιπόν, οι εξής σημαντικότατοι σολίστες μας:
Σε ορισμένα τραγούδια τραγουδά και ο Γιάννης Μαρκόπουλος και σε ένα ο Αριστείδης Μόσχος.
Αφιερώνω την παρουσίαση του δίσκου στη μνήμη του Παύλου Σιδηρόπουλου που έφυγε σαν σήμερα, στα 42 του, πριν από 21 χρόνια. Έκπληξη ήταν η συμμετοχή του σ’ αυτόν τον δίσκο. Ένας ροκάς τραγούδησε μέχρι και παραδοσιακά τραγούδια. Αλλά μήπως κι ο δίσκος ολόκληρος δεν ήταν μια πρώτου μεγέθους έκπληξη για την ελληνική δισκογραφία;
Πάμε, λοιπόν, ν’ ακούσουμε «το πιο πολύχρωμο έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου» «σαν μικρά παιδιά, αφού ο τσιφλικάς και ο κολίγος είναι οι παππούδες μας…» Καλή μας ακρόαση!
Γιάννης Μαρκόπουλος & Κώστας Βίρβος, Ο φτεροπόδαρος
Μουσικοί:όλη η ορχήστρα Ερμηνεία:Χαράλαμπος Γαργανουράκης
Ο φτεροπόδαρος καλπάζει
τον κάμπο κουρνιαχτό σκεπάζει
κι ανάβει χίλιες πυρκαγιές
στων αφεντάδων τις σοδειές
Ο φτεροπόδαρος καλπάζει
τον κάμπο κουρνιαχτό σκεπάζει
και σαν Ολύμπιος θεός
μοιράζει γης, μοιράζει βιος
Κι όταν στου ήλιου κάποιο γέρμα
έσταξε το γλυκό του αίμα
τον κλαίν’ οι άντρες κι ορφανά
και τα γεράκια στα βουνά
Πρόκειται για τον πλέον «πολύχρωμο» δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου, ένα πανηγύρι γεμάτο ελληνικούς ρυθμούς, παιγνιώδη διάθεση, αιχμηρά τραγούδια, ολοζώντανες εικόνες από μια επαρχία που δεν είχε ακόμη «πλουτίσει» -των αρχών του 20ού αιώνα, μέσα από το μεγάλο χάρισμα του Κώστα Βίρβου να κάνει υψηλή τέχνη με τα πιο καθαρά υλικά μιας λαϊκότητας ζωντανής και πλούσιας.
Ο Μαρκόπουλος, σε μια σπάνια στιγμή «απελευθέρωσης» από μουσικές και εκφραστικές συμβάσεις, γράφει μια σειρά τραγουδιών πολλαπλών χρήσεων: με αυτά τραγουδάς, γελάς, μελαγχολείς, νανουρίζεις, ξεδίνεις, σκέφτεσαι. Ο «Θεσσαλικός κύκλος» κυκλοφόρησε σε διπλό βινύλιο, με ερμηνευτές ορισμένους από τους βασικούς συνεργάτες του συνθέτη – συν τον Παύλο Σιδηρόπουλο, ο οποίος δίπλα στον συνθέτη διέγραψε ως ερμηνευτής μια παράλληλη πορεία με εκείνη που τον έκανε ευρέως γνωστό.
Ο «Αρκουδιάρης», ο «Δάσκαλος», το «Παζάρι» είναι ορισμένα από τα τραγούδια που ακούστηκαν αρκετά στον καιρό τους και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να ακούγονται. Στον πρόλογο του δίσκου ακούγεται η φωνή του Βασίλη Τσιτσάνη, που εύχεται καλή επιτυχία στον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Κώστα Βίρβο.
Ο συνθέτης στην πρώτη έκδοση του έργου, το 1974 σε LP, γράφει: «Στον “Θεσσαλικό κύκλο”, τη μουσική παράσταση, υπάρχουν δύο δυνάμεις. Ο τσιφλικάς και ο κολίγος. Οι εξαθλιωμένοι αγρότες των αρχών του αιώνα στη Θεσσαλία δεν έκαναν μια επανάσταση σαν αυτή του ’21. “Πέρασαν” όμως αρχές ελευθερίας και ισότητας εκβιάζοντας πάνω στο πιο αναγκαίο της ζωής: το ψωμί. Θα μπορούσατε να ακούσετε τον “Θεσσαλικό” σαν μικρά παιδιά, αφού ο τσιφλικάς και ο κολίγος είναι οι παππούδες μας…» Ο. Ι.
[Πηγή: εφημερίδα Καθημερινή]
Το άρθρο της εφημερίδας και ο συνθέτης τα λένε όλα. Αναμφίβολα με το έργο αυτό ξαναζούμε μερικές από τις ωραιότερες στιγμές του Γιάννη Μαρκόπουλου μα και όλης της ελληνικής δισκογραφίας ως σήμερα.
Ο Μαρκόπουλος συνθέτει, ενορχηστρώνει, διευθύνει μια λαμπρή ορχήστρα που αποτελείται από την αφρόκρεμα των Ελλήνων μουσικών και τραγουδιστών, και ταυτόχρονα σκηνοθετεί μια λαϊκή θεατρική παράσταση με κέφι, με ζωντάνια, με χιούμορ, πάνω στα εξαίρετα κείμενα του Κώστα Βίρβου που καυτηριάζει όλα τα κακώς κείμενα της εποχής του Κιλελέρ, τα οποία φευ ουδέποτε διορθώθηκαν σε βάθος.
Μην αφήσουμε να μας ξεγελάσει ο «σαματάς» που σκοπίμως κάνουν οι μουσικοί και οι τραγουδιστές σε πολλά από τα τραγούδια. Ο Μαρκόπουλος ξέρει ακριβώς τι μουσικό αποτέλεσμα θέλει να «εισπράξει» ο ακροατής ανά πάσα στιγμή, οι μουσικοί παίζουν με συνεχή μικρά και μεγαλύτερα σόλο όλων των οργάνων που κατά στιγμές σου κόβουν την ανάσα λόγω της αρτιότητας της εκτέλεσης ενίοτε ανορθόδοξων ή, καλύτερα, ασυνήθιστων μουσικών θεμάτων και οι τραγουδιστές βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Παίζουν, λοιπόν, οι εξής σημαντικότατοι σολίστες μας:
Σε ορισμένα τραγούδια τραγουδά και ο Γιάννης Μαρκόπουλος και σε ένα ο Αριστείδης Μόσχος.
Αφιερώνω την παρουσίαση του δίσκου στη μνήμη του Παύλου Σιδηρόπουλου που έφυγε σαν σήμερα, στα 42 του, πριν από 21 χρόνια. Έκπληξη ήταν η συμμετοχή του σ’ αυτόν τον δίσκο. Ένας ροκάς τραγούδησε μέχρι και παραδοσιακά τραγούδια. Αλλά μήπως κι ο δίσκος ολόκληρος δεν ήταν μια πρώτου μεγέθους έκπληξη για την ελληνική δισκογραφία;
Πάμε, λοιπόν, ν’ ακούσουμε «το πιο πολύχρωμο έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου» «σαν μικρά παιδιά, αφού ο τσιφλικάς και ο κολίγος είναι οι παππούδες μας…» Καλή μας ακρόαση!
Γιάννης Μαρκόπουλος & Κώστας Βίρβος, Να ’βγαινα, μάνα μ’, στο κλαρί
Μουσικοί:όλη η ορχήστρα Ερμηνεία:Βίκη Μοσχολιού
Στην αϊτοράχη την ψηλή
στις φυλλωσιές κρυμμένο
αντάμωσα ένα παιδί
να λέει πληγωμένο
«Να ’βγαινα, μάνα μ’, στο κλαρί
είναι η σκλαβιά πολύ πικρή
Εκεί ο φόβος κι η ντροπή
καρδιές δε λαχταράει
εκεί βλασταίνουν οι ανθοί
η γης μοσχοβολάει
Να ’βγαινα, μάνα μ’, στο κλαρί
είναι η σκλαβιά πολύ πικρή
Εγώ δεν κάνω για ζευγάς
για σέμπρος για τσιράκι
να με προστάζει ο κεχαγιάς
απ’ τ’ αψηλό κονάκι
Να ’βγαινα, μάνα μ’, στο κλαρί
είναι η σκλαβιά πολύ πικρή»
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 