Οδυσσέας Ελύτης & Μίκης Θεοδωράκης: Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα (με την Ντόρα Γιαννακοπούλου)

Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα

Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης
Σύνθεση, ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Μίκης Θεοδωράκης
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος & Λάκης Καρνέζης
Τραγούδι: Ντόρα Γιαννακοπούλου
Έργο: Μικρές Κυκλάδες (1963)

Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα
βαθύ γαρούφαλο ακρωτήρι
το χέρι σου έφευγε με το νερό
να στρώσει νυφικό το πέλαγο
το χέρι σου άνοιγε τον ουρανό

Άγγελοι μ’ έντεκα σπαθιά
πλέανε πλάι στ’ όνομά σου
σκίζοντας τ’ ανθισμένα κύματα
στους κόρφους σου έκρυβες μια χάρη
που ήταν το ίδιο το φεγγάρι

Φεγγάρι εδώ φεγγάρι εκεί
αίνιγμα διαβασμένο από τη θάλασσα
για το δικό σου το χατίρι
ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα
βαθύ γαρούφαλο ακρωτήρι

Πώς και πώς περίμενα τη στιγμή που θα αξιωνόμουν να παρουσιάσω αυτό το έργο. Και να που έφτασε η ώρα. Στα δικά μου αφτιά είναι ένα από τα αρτιότερα ακούσματα/κληροδοτήματα του μουσικού μας πολιτισμού, η αποθέωση της μελωδίας που δένει απόλυτα με την πνοή των στίχων. Χωρίς την παραμικρή διάθεση να υποβαθμίσω όσους άλλους ερμηνευτές απέδωσαν τα συγκεκριμένα τραγούδια (άλλωστε με τους περισσότερους συνεργάστηκε στενά ο Κώστας Παπαδόπουλος), θα πρέπει να τονίσω ότι με συγκλονίζει -με όλη τη σημασία της λέξης- η ερμηνεία της Ντόρας Γιαννακοπούλου και νιώθω απίστευτα τυχερή και ακόμη περισσότερο συγκινημένη που έχω την ευκαιρία να παρουσιάσω τις «Μικρές Κυκλάδες» σ’ αυτή την άψογη εκτέλεση. Η απίστευτη δραματικότητα και ο αστείρευτος όγκος της φωνής της Γιαννακοπούλου μαζί «με το μπουζούκι να λαλεί» (καταπώς λέει ο Ελύτης σ’ ένα από τα 7 τραγούδια του έργου) δεν έχουν πάψει εδώ και δεκαετίες να μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια κάθε φορά που τ’ ακούω, όπως άλλωστε και κάθε λαμπρή στιγμή της τέχνης που μας αγγίζει με την τελειότητά της. Καλή μας ακρόαση!

Οδυσσέας Ελύτης & Μίκης Θεοδωράκης: Τα ’δατε τα μάθατε (με την Ντόρα Γιαννακοπούλου)

Τα ’δατε τα μάθατε

Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης
Σύνθεση, ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Μίκης Θεοδωράκης
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος & Λάκης Καρνέζης
Τραγούδι: Ντόρα Γιαννακοπούλου
Έργο: Μικρές Κυκλάδες (1963)

Ήταν μια θεία θέληση κι ενός αγίου τάμα
εμείς οι δυο να σμίξουμε και να γενεί το θάμα
οι βάρκες ν’ ανεβαίνουνε ως τα ψηλά μπαλκόνια
κι οι ορτανσίες να πετούν καθώς τα χελιδόνια

Ν’ ανάβουν οι Άγιοι κεριά στη χάρη των δυονώ μας
και τα ψαράκια να φιλούν την άκρη των ποδιών μας
Όλος ο κόσμος ν’ απορεί, μωρέ τι να ’ν’ κι ετούτο
με το μπουζούκι να λαλεί και το μικρό λαούτο

Τα ’δατε τα μάθατε μι’ αγάπη που εγεννήθη
άνθρωπος δεν την καρτερεί κι ο Άδης ενικήθη

Πώς και πώς περίμενα τη στιγμή που θα αξιωνόμουν να παρουσιάσω αυτό το έργο. Και να που έφτασε η ώρα. Στα δικά μου αφτιά είναι ένα από τα αρτιότερα ακούσματα/κληροδοτήματα του μουσικού μας πολιτισμού, η αποθέωση της μελωδίας που δένει απόλυτα με την πνοή των στίχων. Χωρίς την παραμικρή διάθεση να υποβαθμίσω όσους άλλους ερμηνευτές απέδωσαν τα συγκεκριμένα τραγούδια (άλλωστε με τους περισσότερους συνεργάστηκε στενά ο Κώστας Παπαδόπουλος), θα πρέπει να τονίσω ότι με συγκλονίζει -με όλη τη σημασία της λέξης- η ερμηνεία της Ντόρας Γιαννακοπούλου και νιώθω απίστευτα τυχερή και ακόμη περισσότερο συγκινημένη που έχω την ευκαιρία να παρουσιάσω τις «Μικρές Κυκλάδες» σ’ αυτή την άψογη εκτέλεση. Η απίστευτη δραματικότητα και ο αστείρευτος όγκος της φωνής της Γιαννακοπούλου μαζί «με το μπουζούκι να λαλεί» (καταπώς λέει ο Ελύτης σ’ ένα από τα 7 τραγούδια του έργου) δεν έχουν πάψει εδώ και δεκαετίες να μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια κάθε φορά που τ’ ακούω, όπως άλλωστε και κάθε λαμπρή στιγμή της τέχνης που μας αγγίζει με την τελειότητά της. Καλή μας ακρόαση!

Οδυσσέας Ελύτης & Μίκης Θεοδωράκης: Τα Ελληνάκια (με την Ντόρα Γιαννακοπούλου)

Τα Ελληνάκια

Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης
Σύνθεση, ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Μίκης Θεοδωράκης
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος & Λάκης Καρνέζης
Τραγούδι: Ντόρα Γιαννακοπούλου
Έργο: Μικρές Κυκλάδες (1963)

Το Μάρτη περικάλεσα
και το μικρό Νοέμβρη
τον Αύγουστο το φεγγερό
κακό να μην μας εύρει

Γιατ’ είμαστε μικρά παιδιά
είμαστε δυο Ελληνάκια
μες στα γαλάζια πέλαγα
και στ’ άσπρα συννεφάκια

Γιατ’ είμαστε μικρά παιδιά
κι η αγάπη μας μεγάλη
που αν τη χωρέσουμε απ’ τη μια
περσεύει από την άλλη

Ποιος έχει λόγια να την πει τέτοιαν αγάπη
ποιος ξέρει μάγια να την κάνει βουητό
μες στους αιώνες να χτυπάει σαν άγριο κύμα
και να μην έχει να μην έχει τελειωμό

Πώς και πώς περίμενα τη στιγμή που θα αξιωνόμουν να παρουσιάσω αυτό το έργο. Και να που έφτασε η ώρα. Στα δικά μου αφτιά είναι ένα από τα αρτιότερα ακούσματα/κληροδοτήματα του μουσικού μας πολιτισμού, η αποθέωση της μελωδίας που δένει απόλυτα με την πνοή των στίχων. Χωρίς την παραμικρή διάθεση να υποβαθμίσω όσους άλλους ερμηνευτές απέδωσαν τα συγκεκριμένα τραγούδια (άλλωστε με τους περισσότερους συνεργάστηκε στενά ο Κώστας Παπαδόπουλος), θα πρέπει να τονίσω ότι με συγκλονίζει -με όλη τη σημασία της λέξης- η ερμηνεία της Ντόρας Γιαννακοπούλου και νιώθω απίστευτα τυχερή και ακόμη περισσότερο συγκινημένη που έχω την ευκαιρία να παρουσιάσω τις «Μικρές Κυκλάδες» σ’ αυτή την άψογη εκτέλεση. Η απίστευτη δραματικότητα και ο αστείρευτος όγκος της φωνής της Γιαννακοπούλου μαζί «με το μπουζούκι να λαλεί» (καταπώς λέει ο Ελύτης σ’ ένα από τα 7 τραγούδια του έργου) δεν έχουν πάψει εδώ και δεκαετίες να μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια κάθε φορά που τ’ ακούω, όπως άλλωστε και κάθε λαμπρή στιγμή της τέχνης που μας αγγίζει με την τελειότητά της. Καλή μας ακρόαση!

Οδυσσέας Ελύτης & Μίκης Θεοδωράκης: Του μικρού βοριά (με την Ντόρα Γιαννακοπούλου)

Του μικρού βοριά

Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης
Σύνθεση, ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Μίκης Θεοδωράκης
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος & Λάκης Καρνέζης
Τραγούδι: Ντόρα Γιαννακοπούλου
Έργο: Μικρές Κυκλάδες (1963)

Του μικρού βοριά παράγγειλα να ’ναι καλό παιδάκι
μη μου χτυπάει πορτόφυλλα και στο παραθυράκι
γιατί στο σπίτι που αγρυπνώ η αγάπη μου πεθαίνει
και μες στα δάκρυα την κοιτώ που μόλις ανασαίνει

Γεια σας, περβόλια, γεια σας, ρεματιές
γεια σας, φιλιά, και γεια σας, αγκαλιές
γεια σας, οι κάβοι κι οι ξανθοί γιαλοί
γεια σας, οι όρκοι οι παντοτινοί

Με πνίγει το παράπονο γιατί στον κόσμο αυτόνα
τα καλοκαίρια τα ’χασα κι έφτασα στο χειμώνα
σαν το καράβι που άνοιξε τ’ άρμενα κι αλαργεύει
θωρώ να χάνουνται οι στεριές κι ο κόσμος λιγοστεύει

Γεια σας, περβόλια, γεια σας, ρεματιές
γεια σας, φιλιά, και γεια σας, αγκαλιές
γεια σας, οι κάβοι κι οι ξανθοί γιαλοί
γεια σας, οι όρκοι οι παντοτινοί

Πώς και πώς περίμενα τη στιγμή που θα αξιωνόμουν να παρουσιάσω αυτό το έργο. Και να που έφτασε η ώρα. Στα δικά μου αφτιά είναι ένα από τα αρτιότερα ακούσματα/κληροδοτήματα του μουσικού μας πολιτισμού, η αποθέωση της μελωδίας που δένει απόλυτα με την πνοή των στίχων. Χωρίς την παραμικρή διάθεση να υποβαθμίσω όσους άλλους ερμηνευτές απέδωσαν τα συγκεκριμένα τραγούδια (άλλωστε με τους περισσότερους συνεργάστηκε στενά ο Κώστας Παπαδόπουλος), θα πρέπει να τονίσω ότι με συγκλονίζει -με όλη τη σημασία της λέξης- η ερμηνεία της Ντόρας Γιαννακοπούλου και νιώθω απίστευτα τυχερή και ακόμη περισσότερο συγκινημένη που έχω την ευκαιρία να παρουσιάσω τις «Μικρές Κυκλάδες» σ’ αυτή την άψογη εκτέλεση. Η απίστευτη δραματικότητα και ο αστείρευτος όγκος της φωνής της Γιαννακοπούλου μαζί «με το μπουζούκι να λαλεί» (καταπώς λέει ο Ελύτης σ’ ένα από τα 7 τραγούδια του έργου) δεν έχουν πάψει εδώ και δεκαετίες να μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια κάθε φορά που τ’ ακούω, όπως άλλωστε και κάθε λαμπρή στιγμή της τέχνης που μας αγγίζει με την τελειότητά της. Καλή μας ακρόαση!

Οδυσσέας Ελύτης & Μίκης Θεοδωράκης: Το τριζόνι (με την Ντόρα Γιαννακοπούλου)

Το τριζόνι

Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης
Σύνθεση, ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Μίκης Θεοδωράκης
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος & Λάκης Καρνέζης
Τραγούδι: Ντόρα Γιαννακοπούλου
Έργο: Μικρές Κυκλάδες (1963)

Κοιμήθηκα κοιμήθηκα
στου γιασεμιού την ευωδιά
στην ερημιά του φεγγαριού
στο κυματάκι του γιαλού
Οι άνθρωποι μ’ αρνήθηκαν
κανείς δεν μου σιμώνει
μόνο μου κάνει συντροφιά
της νύχτας το τριζόνι

Έννοια σου, λέει, έννοια σου
κι εγώ είμαι εδώ κοντά σου
για συντροφιά στην έγνοια σου
και για παρηγοριά σου

Τρι και τρι και τρι και τρι
τι πικρή που ’ναι η ζωή
τι γλυκιά και τι πικρή
τρι και τρι και τρι και τρι

Κοιμήθηκα κοιμήθηκα
στων αρχαγγέλων τη σκιά
στων φύλλων το μουρμουρητό
στων άστρων το χρυσό γιαλό
Τι να ’φταιξα της μοίρας μου
κι έτσι με φαρμακώνει
μονάχα μου αποκρίνεται
της νύχτας το τριζόνι

Είμαι μικρό πολύ μικρό
μα είναι ο Θεός μεγάλος
αυτό ποτέ δε θα σ’ το πω
μήτε κανένας άλλος

Τρι και τρι και τρι και τρι
τι πικρή που ’ναι η ζωή
τι γλυκιά και τι πικρή
τρι και τρι και τρι και τρι

Πώς και πώς περίμενα τη στιγμή που θα αξιωνόμουν να παρουσιάσω αυτό το έργο. Και να που έφτασε η ώρα. Στα δικά μου αφτιά είναι ένα από τα αρτιότερα ακούσματα/κληροδοτήματα του μουσικού μας πολιτισμού, η αποθέωση της μελωδίας που δένει απόλυτα με την πνοή των στίχων. Χωρίς την παραμικρή διάθεση να υποβαθμίσω όσους άλλους ερμηνευτές απέδωσαν τα συγκεκριμένα τραγούδια (άλλωστε με τους περισσότερους συνεργάστηκε στενά ο Κώστας Παπαδόπουλος), θα πρέπει να τονίσω ότι με συγκλονίζει -με όλη τη σημασία της λέξης- η ερμηνεία της Ντόρας Γιαννακοπούλου και νιώθω απίστευτα τυχερή και ακόμη περισσότερο συγκινημένη που έχω την ευκαιρία να παρουσιάσω τις «Μικρές Κυκλάδες» σ’ αυτή την άψογη εκτέλεση. Η απίστευτη δραματικότητα και ο αστείρευτος όγκος της φωνής της Γιαννακοπούλου μαζί «με το μπουζούκι να λαλεί» (καταπώς λέει ο Ελύτης σ’ ένα από τα 7 τραγούδια του έργου) δεν έχουν πάψει εδώ και δεκαετίες να μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια κάθε φορά που τ’ ακούω, όπως άλλωστε και κάθε λαμπρή στιγμή της τέχνης που μας αγγίζει με την τελειότητά της. Καλή μας ακρόαση!

Οδυσσέας Ελύτης & Μίκης Θεοδωράκης: Η Μάγια (με την Ντόρα Γιαννακοπούλου)

Η Μάγια

Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης
Σύνθεση, ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Μίκης Θεοδωράκης
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος & Λάκης Καρνέζης
Τραγούδι: Ντόρα Γιαννακοπούλου
Έργο: Μικρές Κυκλάδες (1963)

Η Πούλια που ’χει εφτά παιδιά
μέσ’ απ’ τους ουρανούς περνά
κάποτε λίγο σταματά
στο φτωχικό μου και κοιτά

– Γεια σας, τι κάνετε, Καλά;
– Καλά. Πώς είναι τα παιδιά;
– Τι να σας πω εκεί ψηλά
τα τρώει τ’ αγιάζι κι η ερημιά

Γι’ αυτό πικραίνεσαι, κυρά;
Δε μου τα στέλνεις εδωνά;
Ευχαριστώ, μα ’ναι πολλά
θα σου τη φάνε τη σοδειά

– Δώσε μου καν την πιο μικρή
τη Μάγια την αστραφτερή
– Πάρ’ την κι έχε λοιπόν στο νου
πως θα ’σαι ο άντρας τ’ ουρανού
Είπε και πριν βγάλω μιλιά
μου την καρφώνει στα μαλλιά

Λάμπουνε γύρω τα βουνά
τα χέρια μου βγάνουν φωτιά
κι η Πούλια που ’χει εφτά παιδιά
φεύγει και μ’ αποχαιρετά

Πώς και πώς περίμενα τη στιγμή που θα αξιωνόμουν να παρουσιάσω αυτό το έργο. Και να που έφτασε η ώρα. Στα δικά μου αφτιά είναι ένα από τα αρτιότερα ακούσματα/κληροδοτήματα του μουσικού μας πολιτισμού, η αποθέωση της μελωδίας που δένει απόλυτα με την πνοή των στίχων. Χωρίς την παραμικρή διάθεση να υποβαθμίσω όσους άλλους ερμηνευτές απέδωσαν τα συγκεκριμένα τραγούδια (άλλωστε με τους περισσότερους συνεργάστηκε στενά ο Κώστας Παπαδόπουλος), θα πρέπει να τονίσω ότι με συγκλονίζει -με όλη τη σημασία της λέξης- η ερμηνεία της Ντόρας Γιαννακοπούλου και νιώθω απίστευτα τυχερή και ακόμη περισσότερο συγκινημένη που έχω την ευκαιρία να παρουσιάσω τις «Μικρές Κυκλάδες» σ’ αυτή την άψογη εκτέλεση. Η απίστευτη δραματικότητα και ο αστείρευτος όγκος της φωνής της Γιαννακοπούλου μαζί «με το μπουζούκι να λαλεί» (καταπώς λέει ο Ελύτης σ’ ένα από τα 7 τραγούδια του έργου) δεν έχουν πάψει εδώ και δεκαετίες να μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια κάθε φορά που τ’ ακούω, όπως άλλωστε και κάθε λαμπρή στιγμή της τέχνης που μας αγγίζει με την τελειότητά της. Καλή μας ακρόαση!

Οδυσσέας Ελύτης & Μίκης Θεοδωράκης: Μαρίνα (με την Ντόρα Γιαννακοπούλου)

Μαρίνα

Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης
Σύνθεση, ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Μίκης Θεοδωράκης
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος & Λάκης Καρνέζης
Τραγούδι: Ντόρα Γιαννακοπούλου
Έργο: Μικρές Κυκλάδες (1963)

Μαρίνα, πράσινο μου αστέρι
Μαρίνα, φως του αυγερινού
Μαρίνα μου, άγριο περιστέρι
και κρίνο του καλοκαιριού

Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω
λουίζα και βασιλικό
μαζί μ’ αυτά να σε φιλήσω
και τι να πρωτοθυμηθώ
τη βρύση με τα περιστέρια
των αρχαγγέλων το σπαθί
το περιβόλι με τ’ αστέρια
και το πηγάδι το βαθύ
τις νύχτες που σε σεργιανούσα
στην άλλη άκρη τ’ ουρανού
και ν’ ανεβαίνεις σε θωρούσα
σαν αδελφή του αυγερινού

Μαρίνα, πράσινο μου αστέρι
Μαρίνα, φως του αυγερινού
Μαρίνα μου, άγριο περιστέρι
και κρίνο του καλοκαιριού

Πώς και πώς περίμενα τη στιγμή που θα αξιωνόμουν να παρουσιάσω αυτό το έργο. Και να που έφτασε η ώρα. Στα δικά μου αφτιά είναι ένα από τα αρτιότερα ακούσματα/κληροδοτήματα του μουσικού μας πολιτισμού, η αποθέωση της μελωδίας που δένει απόλυτα με την πνοή των στίχων. Χωρίς την παραμικρή διάθεση να υποβαθμίσω όσους άλλους ερμηνευτές απέδωσαν τα συγκεκριμένα τραγούδια (άλλωστε με τους περισσότερους συνεργάστηκε στενά ο Κώστας Παπαδόπουλος), θα πρέπει να τονίσω ότι με συγκλονίζει -με όλη τη σημασία της λέξης- η ερμηνεία της Ντόρας Γιαννακοπούλου και νιώθω απίστευτα τυχερή και ακόμη περισσότερο συγκινημένη που έχω την ευκαιρία να παρουσιάσω τις «Μικρές Κυκλάδες» σ’ αυτή την άψογη εκτέλεση. Η απίστευτη δραματικότητα και ο αστείρευτος όγκος της φωνής της Γιαννακοπούλου μαζί «με το μπουζούκι να λαλεί» (καταπώς λέει ο Ελύτης σ’ ένα από τα 7 τραγούδια του έργου) δεν έχουν πάψει εδώ και δεκαετίες να μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια κάθε φορά που τ’ ακούω, όπως άλλωστε και κάθε λαμπρή στιγμή της τέχνης που μας αγγίζει με την τελειότητά της. Καλή μας ακρόαση!