19/03/2019 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Μαρία Ψωμά, Φλυαρία

Φλυαρία

Ομιλών ο απέναντι, οργώνει τη μοναξιά μου.
Σκορπίζουν οι λέξεις πολύβουες, ετερόσημες,
δοκιμάζουν τις ανοχές,
αφραταίνουν το χώμα η απόσταση να μεστώνει,
με το αιχμηρό εν πλήρει συνειδήσει,
υπογράφει των κόσμων το ασύνδετο,
το «τι μεταξύ εσού κι εμού;»
με το χαμόγελο στα χείλη

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Ψωμά (2008)

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Ψωμά

19/03/2019 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Μαρία Ψωμά, Συν-δέσμιοι

Συν-δέσμιοι

Στα μη λεχθέντα αλλά υποτιθέμενα εννοηθέντα,
στον δισταγμό των αποσιωπητικών,
την παρερμηνεία των παύσεων,
η απόσταση της οικειότητας
το φαινόμενο της Βαβέλ οικειοποιείται,
επιβεβαιώνοντας το ρηθέν:
«και αν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων, αγάπην δε μη έχω,
Είμαι ουδέν, χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον…»

Δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει ειπωθεί
κι όμως, έχουμε τόσα πολλά να πούμε

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Ψωμά (2008)

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Ψωμά

19/03/2019 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Μαρία Ψωμά, Για τους ποιητές

Για τους ποιητές

Αθόρυβα πλάσματα οι ποιητές,
δε γεμίζουν το χώρο,
δεν ενοχλούν για το θεαθήναι.
Κινούνται σκιές ανάμεσα στα σώματα,
αφουγκράζονται τις σιωπές,
στιγμές ακουμπάνε στ’ ανείπωτο,
ριγούνε στις δονήσεις.
Πλάσματα της ψυχής οι ποιητές,
μάχονται σ’ άνισο αγώνα με το ά-λογο
με λέξεις να το ενσαρκώσουν.
Κι είναι οι μικρές σποραδικές νίκες τους
διέξοδοι διαφυγής απ’ το εγκλωβισμένο σκοτάδι.

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Ψωμά (2008)

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Ψωμά

19/03/2019 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Μαρία Ψωμά, Λευκά σεντόνια

Γιάννης Σπανός & Γιάννης Καλαμίτσης, Άνθρωποι μονάχοι
(τραγούδι: Βίκη Μοσχολιού / δίσκος: Η Βίκη Μοσχολιού τραγουδά Σπανό (1977))

Λευκά σεντόνια

Ο βίος του λευκά σεντόνια,
θαρρείς δεν κουλουριάστηκαν κουρασμένα σώματα,
δεν αιμορράγησαν όνειρα,
ούτε κλάψανε ουτοπίες,
αλώβητη διατηρεί την αφέλεια ποιητή,
ενώ αποπνέει τραχύτητα πλάσματος
που ’σφιξε γερά το χέρι του θανάτου.
Άνθρωπος;
Μόνος

Από την προς έκδοση συλλογή Άλλη ζωή (2008) της Μαρίας Ψωμά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Ψωμά

19/03/2019 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Μαρία Ψωμά, Ευχή

Χρυσόστομος Μουράτογλου & Ανδριάνα Μπάμπαλη, Μια ευχή
(τραγούδι: Ανδριάνα Μπάμπαλη / δίσκος: … και η γη γυρίζει (2003))

Ευχή

Στην κόρη μου Ζέτα

Είσαι εσύ σε μια κόγχη στο σύμπαν ζεστή,
χαμογελάς,
χρώματα εύγλωττα γράφεις,
στην έκφρασή τους χαλαρά ακουμπάς,
φωτεινή η αύρα σου ώριμο πορτοκαλί,
κύματα απλώνεται, ενώνεται, συγχωνεύει.
Είμαι εγώ σ’ άλλη κόγχη στο σύμπαν μακριά,
μ’ ακουμπάνε οι δονήσεις, το ρεύμα με παίρνει.
Είμαι όπου είσαι…, γαλήνη

Από την προς έκδοση συλλογή Άλλη ζωή (2008) της Μαρίας Ψωμά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Ψωμά

19/03/2019 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Μαρία Ψωμά, Γενιά του ’80

Αντώνης Βαρδής & Πάνος Φαλάρας, Με τον Μπομπ Ντίλαν
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1978))

Γενιά του ’80

Βρεθήκαμε ανάμεσα,
λίγο μετά την επανάσταση των ψυχών,
λίγο πριν τη κυριαρχία των υπολογιστών,
ακούσιοι γευσιγνώστες της δράσης.
Αμήχανοι, ακούγαμε ροκ
ακολουθούσαμε τη δίνη των αλλαγών,
μέσα στο στρόβιλο
αλλά ποτέ στο κινητήριο πνεύμα,
κάτω απ’ τις σημαίες άλλων
βολευτήκαμε,
χαθήκαμε με ξένο όνομα
στο «περνάω καλά»
μιας δανεικής ευημερίας,
κανένα τίτλο δεν αναρτήσαμε στην ιστορία.
Απαίδευτοι στη μοιρασιά,
χέρια δεν απλώσαμε να ενώσουμε κόσμους,
επαναστάτες μαϊμού
καταδυθήκαμε εντός
σε αμφισβήτηση του ίδιου μας του προσώπου,
μεσήλικες πια
κατεβαίνουμε ακόμα,
πάτο δε πιάσαμε,
ακόμα ρωτάμε;

Από την προς έκδοση συλλογή Άλλη ζωή (2008) της Μαρίας Ψωμά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Ψωμά

19/03/2019 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Μαρία Ψωμά, Μοναξιά

Μοναξιά

Η μοναξιά στα χρώματα της αυγής, χορεύει
στο ρυθμό της βροχής, θεριεύει
στο μονότονο παφλασμό των κυμάτων, λικνίζεται
στο θρόισμα των φύλλων, εξίσταται
στο αναίτιο κύλισμα του καιρού, βυθίζεται…

να την! με συνεπαίρνει…

Λευκή σελίδα μπροστά μου
άδειο το σπίτι
άδεια η καρδιά μου
άδειασαν πια τα όνειρά μου
οι λέξεις χτυπάνε στους τοίχους
αντιλαλούν στο κενό.

Σκιές παραμορφώνουν τις γωνίες
τα βήματα τρίζουν στο πάτωμα ρυθμικά
έρχονται, έρχονται οι Ερινύες
γεμίζουν τον χώρο
φωνές, ψιθυρίσματα ανατριχιαστικά.

Εγώ κι εγώ, σε χρώμα λευκό
με μάτια ανοιχτά κοιτάζω
μα δεν μπορώ να ιδώ
το σπίτι βουβό
λευκή σελίδα μπροστά μου
φωνάζω ακατάληπτα
ξέχασα πια να μιλώ

Μήπως ξέρει κανείς πώς να βγω από δω;

Το συγκεκριμένο ποίημα της Μαρίας Ψωμά δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέα Αριάδνη, τεύχος 17-18 (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1999).
Πηγή: https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/NeaAriadni/17-18/7.html

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Ψωμά

22/04/2018 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Μαρία Ψωμά, Τρόπος ζωής

Τρόπος ζωής

Πλέον παρατήσαμε τις λέξεις,
σιωπηλοί στεκόμαστε
στη σκιά,
με το βλέμμα φωτιά.
Αθόρυβα συσπειρωνόμαστε,
ανταλλάσσουμε φλόγες,
παρατασσόμαστε…
Ανυπακοή το σύνθημα
όχι του λέγειν
μα του ζην.