Χαρά Χρηστάρα, Το χάσμα

Το χάσμα

Στη Ρούλα Αλαβέρα

Φυγόκεντρες δυνάμεις ψυχορραγούν
στο αντίκρισμα του τείχους
που έκλεισε όλη τη θέα

Κυκλοτερές σαν σφαδαγμός
το πέταγμα μικρού εντόμου

Υπόγειο χάσμα σκοτεινό
προσφέρεται άνοιγμα μοναδικό
να με φιλοξενήσει

Η ώρα της αποδοκιμασίας
σημαίνει για τα γύρω τεκταινόμενα

Κρυφές κάμερες
αστυνομεύουν κράτη και υπολήψεις

Κλειδώνουν τα στόματα
τα σώματα σωπαίνουν

Μειλίχιος παρουσιαστής της τηλεόρασης
κατευνάζει τις αντιδράσεις

Αδύνατο να γεμίσουν τα πνευμόνια αέρα
μέσα στον υγρό μου τάφο

Κι άγνωστο πότε
θα λαμπαδιάσει πάλι η ανθρωπότητα
στους ήχους προσκλητήριου
ορμητικού κι ολόφρεσκου

Σκοντάφτω, γλιστρώ,
κατρακυλώ

και περιμένω

Από τη συλλογή Το χάσμα (2006) της Χαράς Χρηστάρα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα

Advertisement

Χαρά Χρηστάρα, Μ’ όλες τις λέξεις

Μ’ όλες τις λέξεις

Λαμπερές οι ακτίνες
του γιγάντιου αδάμαντα

Μπορεί να χαράξει
και την κρύα πέτρα
να σμιλέψει μια μορφή
απ’ τα αρχαία χρόνια
μ’ όλες τις λέξεις
που μας έχει αυτή αφήσει
κληρονομιά ανεκτίμητη

Μετέωρη να την εκτοξεύσουμε στο διάστημα
να περιφέρεται στο κενό αέρος
ώσπου ίσως κάποιον άλλον κόσμο
να εγγίσει με το μήνυμά της
σαν κάλεσμα, έμπνευση, μαρτυρία

Κι ύστερα να επιστρέψει
με δίσκο φωτεινό
σταλμένο από τους ξένους
μαζί με μιαν απόκρυφη απάντηση
που πρέπει μυστικά οι σοφοί μας
να διαβάσουν

Μήπως κι έτσι
μία νέα σελίδα ιστορίας γυρίσει
κι αναταράξει τα νερά
στον χαλασμένο κόσμο μας

Από τη συλλογή Το χάσμα (2006) της Χαράς Χρηστάρα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα

Χαρά Χρηστάρα, Παλινδρομήσεις

Παλινδρομήσεις

[Ενότητα Το παρασύνθημα ξεχάστηκε]

Εξόρμηση
προς μακρινή πατρίδα
με καλλιέργειες απέραντες

Μνήμες και πόνοι
σαν το ξεκόλλημα βράχου σε κατολίσθηση

Κι ύστερα, τώρα
απόκρημνα όρη
να ανεβεί η σκέψη
το χέρι ν’ απλωθεί
ν’ αγγίξει τα σύννεφα
απ’ την εξάτμιση του υγρού
που συσσωρεύθηκε στη κοίτη
των παλίνδρομων κινήσεων του μέσα κόσμου
και αρδεύει τις εκτάσεις του

ώσπου να εισβάλει η πλημμύρα
των γεγονότων

Παιχνίδια της ζωής
παιχνίδια του θανάτου

Από τη συλλογή Οπτικό πεδίο (2002) της Χαράς Χρηστάρα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα

Χαρά Χρηστάρα, Υπόσχεση

Υπόσχεση

Μέσα από την καταχνιά
όπου βυθίστηκε ο κόσμος
και δεν ήξερες πια αν θα τελειώσει
η αγάπη φωτίζει πάλι τον ουρανό

Κύματα της θάλασσας
φέρνουν στην ακτή το άρωμά της
μυριάδες στίγματα χρωμάτων
κατακλύζουν τον ορίζοντα

Σε βρίσκω ξανά
να έρχεσαι με τον αέρα
της τελευταίας ώρας της μέρας
να πλημμυρίζεις τη στεγνή μου κοίτη
να μου υπόσχεσαι
νύχτες με πλήθος γαλαξίες

Από τη συλλογή Μυστική δίοδος (1998) της Χαράς Χρηστάρα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα

Χαρά Χρηστάρα, Η καταπακτή

Η καταπακτή

Ανθισμένες σιωπές στ’ όνειρό μου
Στις λέξεις σου σταλαγματιές δροσιάς
ανοίγουν την καταπακτή μου
Αισθήματα και κινδύνους
αναπνέω στον αέρα
Σε είδα στ’ αλήθεια;
Σ’ άγγιξα
έστω για μια στιγμή;
Επιστρέφω σ’ έναν κόσμο που γνωρίζω
Με κινήσεις δικές μου
τον διασχίζω
με κάτι σαν συντριβή
σαν ανακούφιση

Από τη συλλογή Μυστική δίοδος (1998) της Χαράς Χρηστάρα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα

Χαρά Χρηστάρα, Η μάχη

Η μάχη

[Ενότητα Κυκλώματα της μνήμης]

Επίνειο των δυνάμεών μου η κραυγή μου
η σύγχυση όμως πλήρης
Σε ποιο απ’ τα δύο κομμάτια μου να ενδώσω
Το ένα ανελέητος θυμός
το άλλο τρυφεράδα απέραντη
Η μάχη δίνεται και πέρα από τον έλεγχό μου
και το καθένα απ’ τα δύο διεκδικεί τη νίκη

Ασπρίζουν τα μαλλιά μου από την ένταση
οικοδομώ το μέλλον μου μες στην αβεβαιότητα
δεν ξέρω αν πάλι θα φανείς κοντά μου
ή αν η θύελλά μου θα τυλίξει στο σκοτάδι
τη μορφή σου

Από τη συλλογή Θέατρο σκιών (1999) της Χαράς Χρηστάρα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα

Χαρά Χρηστάρα, Καταρράκτης

Καταρράκτης

Βυθίζομαι στην πιο βαθιά πτυχή μου
Μυστικό τραγούδι στέκεται στα χείλη μου
Προσπαθώ να το αποκρυπτογραφήσω
Δεν ξέρω πώς να φτάσει ως τ’ αυτιά σου

Η θαλπωρή του χειμώνα με τυλίγει
Θέλω να περάσω το φράγμα ανάμεσά μας
καταρράκτης να χυθώ στα νερά σου
ένα με τον άνεμο
ένα με τη βροχή
φυσικό στοιχείο ελεύθερο
αλλά πιστό στην απεραντοσύνη σου
γεμάτο συντριβή για τις μικρές δυνάμεις μου
κι επιθυμία να ξεδιπλωθώ
αγίασμα να πιω απ’ τις πηγές σου

Από τη συλλογή Μυστική δίοδος (1998) της Χαράς Χρηστάρα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα

Χαρά Χρηστάρα, Διάλειμμα

Διάλειμμα

Γλυκό πρωινό φως
μέτωπο άστρο στον ουρανό μου
διάλειμμα στους διαλογισμούς μου
σαν παιδική ανάμνηση ευτυχίας
στο ερειπωμένο σκηνικό του κόσμου μου
Εγκαθιστά χαμόγελο στα χείλη
ανεβάζει τους σφυγμούς μου
εκπέμπει ηδονική μελαγχολία
μέσα στην άλλη σιωπή
με ρίχνει

Από τη συλλογή Μυστική δίοδος (1998) της Χαράς Χρηστάρα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα

Χαρά Χρηστάρα, Θέατρο σκιών

Θέατρο σκιών

[Ενότητα Όρθιος ο καιρός]

Βουτάει και ξαναβουτάει την πένα της στο μελάνι
Τα γράμματα χορεύουν μπροστά της
και δεν βγάζει τσιμουδιά
Το μεγάλο δισκίο που κατάπιε
την οδηγεί σε λήθαργο
μόνο που ξεφυσά κάπου – κάπου από οργή
για την παράδοσή της
μάχεται σιωπηλά να ξαναβρεί τον μυικό της τόνο
να ξανανιώσει τις μικρές χαρές από συναπαντήματα
λέει: όχι άλλο, δεν θα ξαναγίνει
και πάλι αφήνεται στη χημική του δράση
στην τεχνητή γαλήνη

όπου τα όνειρα
σαν θέατρο σκιών
σβήνουν μόλις τραβήξεις τις φιγούρες

«Ορφανή, ορφανή» της φωνάζουν οι κάτω όροφοι
«Έλα μαζί μας σ’ αυτό το κρεβάτι των οργίων»
επιμένουν έξω απ’ το παράθυρό της οι σειρήνες.

Από τη συλλογή Θέατρο σκιών (1999) της Χαράς Χρηστάρα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα

Χαρά Χρηστάρα, Πώς βλέπει τον κόσμο

Πώς βλέπει τον κόσμο

[Ενότητα Όρθιος ο καιρός]

Βουλιάζει στο σκοτάδι
Σιγά-σιγά τα μάτια της ανασύρουν
κάτι σαν κλεφτοφάναρο, σαν πρωινό άστρο
Αφουγκράζεται κάποια φωνή,
φωνές που την περιπαίζουν και την λοιδορούν
Τα σανίδια στο πάτωμα βγάζουν αγκίδες
που πληγώνουν τα πόδια της
Αυτό το αποκρουστικό πλάσμα
που κολλάει επάνω της
γίνεται ένα με το κορμί της,
είναι το κορμί της
της ορίζει πού θα σταθεί, πού θα κατευθυνθεί
κόβει στα δύο την ύπαρξή της
Ίσως ένα χέρι,
αν ένα χέρι μπορούσε να την τραβήξει
από αυτήν την καθημερινότητα.

«Ορφανή, ορφανή» της φωνάζουν οι κάτω όροφοι
«Έλα μαζί μας σ’ αυτό το κρεβάτι των οργίων»
επιμένουν έξω απ’ το παράθυρό της οι σειρήνες.

Από τη συλλογή Θέατρο σκιών (1999) της Χαράς Χρηστάρα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα

Χαρά Χρηστάρα, Οπτικό πεδίο

Οπτικό πεδίο

[Ενότητα Οπτικό πεδίο]

Στη Ρούλα Αλαβέρα

Ασυνάρτητα
τα λόγια

Κάθονται στο λαιμό μου
και κλυδωνίζουν το πλοίο
που με φέρνει στις νέες χώρες

Πού θα σταθούν
τα φληναφήματα
του εσωτερικού τοπίου;

Πώς θα διανυκτερεύσω
στον ξένο τόπο
που φιλοξενεί την αγωνία μου;

Το κάλεσμα της ζωής
γκρεμίζει από ψηλά
τις αντιστάσεις μου
στο οπτικό πεδίο
που αναπάντεχα
ανοίχτηκε μπροστά μου.

Από τη συλλογή Οπτικό πεδίο (2002) της Χαράς Χρηστάρα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα

Χαρά Χρηστάρα, Ημερήσια αγρυπνία

Ημερήσια αγρυπνία

[Ενότητα Όρθιος ο καιρός]

Κακοδιάθετη ξεκίνησε η μέρα
την παίρνει στα χέρια της
την πασπατεύει
την πετάει τόπι στον τοίχο
για να την πάρει πάλι πίσω
αποφασίζει να ξεπορτίσει
ν’ αφεθεί στην γκρίζα ατμόσφαιρα
να ξεπλυθεί απ’ τη βροχή
να σπρωχθεί από τον άνεμο
να βγάλει φτερά για απογείωση
να δει τέλος το κίτρινο φως
των ηλεκτρικών λαμπτήρων,
αναμμένο κερί να φέγγει τους νεκρούς της

ενώ ο θυμός ζαρώνει
της αφήνει μια ανάπαυλα
βρυχάται υπόγεια, σωπαίνει

Από τη συλλογή Θέατρο σκιών (1999) της Χαράς Χρηστάρα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα