Χωροχρονική πλημμύρα
Με το χέρι το δικό μου ή του θανάτου γράφω
τις λέξεις καρφιά
μαζί ναυπηγούμε
την κιβωτό προαναγγελθείσας απουσίας
να περάσω απέναντι
διασχίζοντας τη χωροχρονική πλημμύρα
θα εξατμιστώ
φεύγοντας απ’ ό,τι υπήρξα.
Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Το τέλος της μέρας
Η μέρα τελειώνει είπε η φωνή του πατέρα
πιο μακρινή απ’ τον χρόνο
κάτοικος ενός άλλου κόσμου η ψυχή
άνθισε εδώ
εξωτικός σπόρος πλάι στη θάλασσα
η μέρα τελειώνει
δεν έχει άλλες ιστορίες για σένα
ορθώσου
τρυφερό θρόισμα
μαζί σου η αρχή των καιρών
βαθύτερη απ’ την αγάπη
φωτίζεις αυτά που σε λίγο θα ξεχάσει
το πλήθος στις εκβολές των πραγμάτων
τον έρωτα και τον θάνατο
θυμάσαι ακόμα τη φωνή του γυρισμού
ομφάλιος λώρος σε δένει
με την ανεξιχνίαστη ροή
πέρα απ’ τους εύθραυστους γαλαξίες.
Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Το ρόπτρο
Εγκλωβισμένος πλοηγός μέσα στον χώρο
ο χρόνος
πάντοτε μακρινός και πάντοτε παρών
κι εμείς
γεννημένοι ίσως από μια πλεκτάνη της μοναξιάς
εμφυτεύματα ψυχών στην ουτοπία
προνύμφες συμπαντικού πεπρωμένου
σφιχταγκαλιασμένες με το φως
σκοτεινή μουσική σωμάτων
φορτίζει την άβυσσο
το αργοπορημένο νερό του γαλαξία.
Αινιγματική νόηση ο θάνατος
εποπτεύει την καθημερινή συντέλεια
μια κερδισμένη μάχη κάπου αλλού
όταν η χίμαιρα εισβάλλει στο κενό
όλα τα δρομολόγια οδηγούν στη σιωπή
ένας χαώδης θεός
χτυπά το ρόπτρο της νιότης.
Ήμουν το ρόπτρο και δεν το γνώριζα
η πύλη που δεν διάβηκε ποτέ
τον εαυτό της
ήμουν ακόμα εγώ
το κβαντικό αποτύπωμα
στον χτύπο της καρδιάς.
Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Το ον
Γερνάω μες στη νιότη
από βλέμμα σε βλέμμα
αιώνιο είναι αυτό που θα συναντήσω
μέσα μου κατοικεί ένα ον που με υπερβαίνει
αν λείψω από κείνο με περίμενε καιρούς
από κείνο για το οποίο ήρθα
το ταξίδι είναι μάταιο.
Η ύπαρξη απλώνεται και σφύζει
γυρεύει αέναα να βρει
το μονοπάτι εκείνο που έχτισε
το απρόσιτο
κι άφησε έξω το χάος να καταρρέει
σε εφήμερες μορφές.
Ο άνθρωπος έρχεται
από αμετάφραστες πραγματικότητες
γράφει και σβήνει
την κληρονομιά του
στη λύπη που διατρέχει τον χρόνο
όλα ανασύρονται και όλα πετούν
εκείνο που μένει
το σήμα κινδύνου
στης καρδιάς το βάθος.
Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Τα παράσιτα
Τα μεγάλα ποτάμια του κόσμου
καταπίνουν τα μικρά
ο νους μου πάει
στα ματαιωμένα όνειρα των ρυακιών
ανθισμένες σκιές
αδήλωτες ψυχές
ποιήματα που δεν πρόλαβαν να τελειώσουν.
Εδώ που όλα αλλάζουν
αναλλοίωτα παραφυλάν τα παράσιτα
την αθωότητα
τυλίγονται στη λεία τους ερωτικά
αναγγέλλοντας τον ερχομό της ερημίας.
Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Ρίζα
Κείτομαι τώρα εδώ ρίζα της γης
πύλη του σύμπαντος
μαθαίνω μια νέα γλώσσα
ν’ ανεβώ ψηλά
πάνω απ’ τους κυματισμούς των δασών
διασχίζοντας τις ταλαντώσεις του σκότους
να δω το νόημα της Ιθάκης.
Την ώρα που η αλήθεια και το ψέμα εναλλάσσονται
κάτι βαθύτερο απ’ τη ζωή
αγωνίζεται να απελευθερωθεί
απ’ τις απρόσιτες διαστάσεις του
μια θάλασσα αιώνων
ναυάγιο που αγάπησε τα πανιά
αναρωτιέται γιατί να υπάρχουν όλα αυτά
όταν δεν βρίσκει ένα χέρι να κρατηθεί
μες στης σιωπής την πτώση
πέφτει σαν ένας σπόρος
ηχεί στο μέρος της καρδιάς
κι επιστρέφει
να συναντήσει τον πρώτο πόνο
που του γνώρισε την ελευθερία
και του έδειξε την άβυσσο.
Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Πρόλογος και επίλογος
Προσπέρασα όλες τις ηλικίες τρέχοντας
στις αποβάθρες ταχυδρομεία του κόσμου
το αθέατο αιωρείται
αν κόψω ένα λουλούδι
στην άλλη άκρη του σύμπαντος
η αστραπή μιας ανομοιομορφίας
όλα είναι έτοιμα
ο παραλήπτης μόνο λείπει
καθυστερεί τον εαυτό του
στις ερημιές του κορμιού μας.
Κάθε ον η ιστορία της ανθρωπότητας
πρόγονός του μια σκέψη
η ύπαρξή του γενέθλια ευγνωμοσύνης
για ό,τι πέρασε
για κείνο που πρόκειται να συμβεί
το ανερμήνευτο μέσα του
ο άλλος
ό,τι απόμεινε απ’ αυτόν
η μια σκιά ακολουθεί την άλλη
πρόλογος και επίλογος μαζί
προχωρούν πέρα απ’ τις αυταπάτες του δρόμου
στιγμή που κρατάει αιώνια.
Παρουσίες ζωής
γεννημένοι στη ροή του ίδιου ποταμού
όμως δεν είμαστε το ποτάμι
κατοικούμε στις όχθες
σταγόνες ψηλαφούν την καρδιά μας
η ψυχή μας κοιτάζει τις πατρίδες
να απομακρύνονται
δεν ξέραμε για ποιον ή
γιατί ήρθαμε
ερωτευμένοι χωρίς ανταπόκριση
ρίζες μυστηρίου κρυφακούμε
της ροής την ηχώ.
Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Οι άγνωστοι φίλοι
Οι φίλοι μιας άλλης ζωής
ταξίδεψαν σε αναστατωμένους καιρούς
σύντροφοι που δεν γνωρίσαμε
σκαρφαλώνουν στην καρδιά μας
κοιτάζοντας ο καθένας μια διαφορετική πατρίδα
η στιγμή που μας ένωσε ο αποχωρισμός
ένα καινούριο φέγγος στη μοίρα της θάλασσας.
Τι θέλει όλο αυτό το πλήθος
μέσα σε ακατοίκητες πόλεις
νησιά που έχουν σηκώσει πανιά
με ημερομηνία λήξης.
Όσο πλησιάζουμε την ιστορία σκοτεινιάζει
νεύματα απ’ το πουθενά στον ορίζοντα
η φυσαλίδα του μέλλοντός μας αγγίζει
από ανέλπιστες κατευθύνσεις
και μια ψυχή που έμαθε ν’ αγαπά
στο αιφνίδιο ταξίδι περιμένει.
Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Κοιμήσου τώρα
Κοιμήσου τώρα
και με ρωτάς μιαν άλλη στιγμή
για την καινούρια ζωή
το σφίξιμο εκείνο στην καρδιά
πού πήγαν οι δρόμοι που νίκησαν τη μοναξιά
χωρίς το χνώτο της επανάστασης.
Κοιμήσου
και με ρωτάς μιαν άλλη φορά
πώς πέρασε η δική σου μέρα
το τέλος ελπιδοφόρου έρωτα
φως που ανθίζει για ό,τι είναι κοντά μας.
Κοιμήσου τώρα πια
τίποτα δεν θα αλλάξει
και με ρωτάς μιαν άλλη εποχή
όταν ο καθένας θ’ ανήκει αλλού
γιατί έκανα βήματα στο κενό
το αύριο σε μιαν άλλη γη
γιατί δεν μπόρεσα ν’ αφήσω μόνη της
τη θάλασσα.
Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Η φυλή
Ένας άνθρωπος μια φυλή
βαδίζουν στις μέρες και στις νύχτες
να συναντήσουν
την άλλη πλευρά της μοίρας τους
όπως το προφήτευσε η καρδιά τους
έτοιμη να πετάξει.
Η αιωνιότητα ριζώνει στα κύτταρα
εφήμερη ελευθερία διατρέχει το θαύμα
αφουγκράζεται στο κενό
τον σφυγμό αόριστης συνάντησης.
Ένα ποτάμι γενιές ανεβοκατεβαίνει
ρέοντας
οι νεκροί ανέγγιχτοι απ’ το φως και την κακία
μεταμορφώθηκαν σε ρίζες σιωπής
λαβύρινθοι δεν έχουν πού να πάνε
κι όμως ταξιδεύουν
υστερόγραφα αντικατοπτρισμών στον χρόνο.
Πιο μεγάλο από μας το αδιανόητο
υπάρχει πάντα
οι σκιές μας το γνωρίζουν μόνο.
Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Η παρουσία
Κάποιος γράφει στη σιωπή
με κατοπτρική μελάνη
νεύματα στον κόσμο
οι λέξεις είναι πληγές
σπεύδουν σε κείνον που παράφορα
τις καλεί
στο βάθος τους αιωρείται
το θρόισμα απατηλής εφηβείας.
Το ποτάμι ηχεί στον άνεμο
μοναχικό αιμοσφαίριο γυρεύει τη μοίρα του
ο δρόμος πίσω μου με παρακολουθεί
παρτιτούρες επιτίθενται στην ψυχή μου
βολές σαϊτεύουν ίσια στην καρδιά.
Ο καιρός πέρασε
αυτό που ονόμασε νιότη
αρνείται να περάσει
ο τόπος που ξεχάστηκα
σπίτι κατάφορτο
κύματα και σκιές
μια παρουσία που διαφεύγει απ’ τις αισθήσεις
μεγαλύτερη απ’ το αύριο
απομακρυσμένος πλοηγός
διαπερνά το φως.
Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
