Θρόισμα
Έγραφε στον θεό
για το ανέραστο χάος
τα γερασμένα τοπία της σκόνης
και καθώς έγραφε οι σελίδες
αργά βυθίζονταν στη σιωπή
ώσπου ο ίδιος έγινε
μια ιδέα του θεού
ερμητική κι ανάλαφρη
σαν το αεράκι που φύσηξε απαλά
και την πήρε μαζί του πέρ’ απ’ τους φράχτες.
Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Πηγή για τη φωτογραφία: https://ellerochelle.blogspot.com/
Έκρηξη
Θα πρέπει να πέρασε πολύς καιρός
μια εκπυρσοκρότηση από χρόνια
ίσια στην καρδιά μας,
ένα παράξενο κοχύλι μ’ ανοιγμένα φτερά
τη ζωή μας κόβει στα δυο
μας μαθαίνει να κοιταζόμαστε στα μάτια.
Αν είχα πατρίδα
θα σ’ έπαιρνα μαζί μου
στο αύριο,
μ’ ένα κλαδάκι ανθισμένη βροχή
στα μαλλιά σου ξεχασμένο,
μια φούχτα ανεμοδαρμένο φως
στη νιότη σου.
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Έκρηξη
Εδώ ήταν το σώμα μου και διαλύθηκε
ένα φτερό δυο σταγόνες αίμα
και κείνος ο απελπισμένος άνεμος.
Εδώ που ακουμπάς ήταν μια χίμαιρα
ένας σπόρος για τη ζωή ή για το θάνατο.
Αν σου μιλώ
για καταποντισμένα χρόνια
για κείνους που έφυγαν,
είναι γιατί όταν βραδιάζει
στα λιμάνια τα βαπόρια σφυρίζουν
είναι γιατί η φωνή καταρρέει
και πάει βαθιά στο χώμα.
Τη ζωή μου έζησα μακριά
εκεί που οι άνεμοι χάνονται μέσα στην πόλη
κι οι δρόμοι βουλιάζουν
φορτωμένοι ερημιά.
Ποιο χέρι μας έδεσε
στην παλίρροια μέσα των εποχών
ποια μνήμη μάς πήρε στο βυθό της
τ’ αβέβαια εκείνα δειλινά.
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Ένας μεθυσμένος από το αύριο
Άιντε λοιπόν καρδιά μου
ας τραγουδήσουμε
για το παιδί που ’φυγε χρόνια πριν
μιλώντας σ’ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
για το αύριο που θ’ αναδυθεί
απ’ τις παλιές μας πατρίδες.
Ονειρευτήκαμε πολύ
ονειρευτήκαμε,
όπως ο μεθυσμένος που περπατάει
κοντά στο άπειρο
το δέντρο που βυθίζεται στον άνεμο.
Ας τραγουδήσουμε κι ας ξαναγεννηθούμε
στο σφυγμό της απεραντοσύνης μέσα.
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Γέννηση
Κανείς δε με ρώτησε από πού έρχομαι
αιμοσφαίριο της αιωνιότητας
εκσφενδονισμένο
ανάμεσα σ’ αυτούς τους τοίχους
Μπορώ κι ακούω την καρδιά μου να χτυπάει
το αίμα μου να κυλάει
και τη μνήμη μου κάποιες λέξεις να τυραννούν,
ζωή και θάνατος
ελευθερία.
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Απουσία
Έφυγε έτσι, ξαφνικά
και δεν ήξερες αν
αλήθεια είχε έρθει ποτέ.
Η φωνή του ερχόταν απ’ το χθες
τα μάτια του απ’ το αύριο
και το σώμα του ήταν
μια βαλίτσα
κι είχε κλεισμένο μέσα
ένα φεγγάρι.
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Εφηβεία
Εδώ που ρίζωσα και υψώνομαι
ένα αίνιγμα στο ανεξιχνίαστο
μέσα στις λυπημένες κραυγές των πουλιών,
ακούω την ψυχή μου να σπάει,
γιατί πάει καιρός που δε με κοίταξε κανείς
βαθιά στα μάτια.
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Το ανθρώπινο στίγμα
Ο άνθρωπος είναι
πιο αδύναμος απ’ τα πουλιά
πιο μικρός
χωράει μέσα στις μικρές
λυπημένες κραυγές τους
Ο άνθρωπος είναι
πιο τρυφερός απ’ τα πουλιά,
όταν κλαίει και περιμένει
στην βαθιάν ερημιά του.
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Άποικοι της νύχτας
Δεν φθάσαμε σ’ άλλη γη
εμείς οι πρώτοι άποικοι της νύχτας
τα χρόνια μας τ’ αφήσαμε στις φτωχογειτονιές
να μεγαλώνουν να γερνούν και να πεθαίνουν
τα μάτια μας τα εξαντλήσαμε
ακύμαντα και σιωπηλά τις νύχτες.
Σ’ αυτή τη θάλασσα
ριζώσαμε,
Σ’ αυτούς τους δρόμους τη ζωή μας σπαταλήσαμε
την ηχώ μας ανέκκλητα ξεχάσαμε.
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Η λίμνη
Είναι ένας θάνατος
που ενεδρεύει στα φυλλώματα της ψυχής
στις χαμηλόφωνες κουβέντες.
Είναι ένας βαθύς κοφτερός θάνατος
Γλιστρά ανάμεσα στα δάχτυλα σαν τη βροχή
στις ζεστές παλάμες.
Στις πιο μυστικές ραφές της στέρνας μου λιμνάζει
ο θάνατος.
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Ταξίδι
Βρεθήκαμε στις άδειες αίθουσες ενός μουσείου
πρόσωπα άγνωστα μαρμαρωμένα.
Σ’ αυτό το απέραντο αντηχείο
ο θόρυβος των κλειδιών στην πόρτα
και τα βήματα του φύλακα
μας θυμίζουν ένα ταξίδι.
Μέσα μας πλαταίνει μια άλλη ζωή
(πατρίδα αντίο)
μέσα μας υφαίνεται μια καινούργια σημαία
για την καινούργια πατρίδα τους καινούργιους καιρούς.
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Αλήτες
Περάσαμε αλήτες
παιδιά κάποιου εξόριστου θεού
μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα
μ’ ένα σπασμό στο βλέμμα
με τα χέρια να γράφουν σκοτεινούς κύκλους.
Το περιβόλι με τ’ αστέρια ποτέ
δεν φθάσαμε.
Μείναμε προσηλωμένοι χρόνια
σε κάποιους δρόμους
στων ανθρώπων το πλήθος.
Στην κλειστή ζωή μας
περίγυρο ο έρωτας
και καρδιά ο ανεμοδείχτης.
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Τελευταία υπόσχεση
Αύριο θα σου χαρίσω ένα τραγούδι
Μια προσευχή στα χρόνια σου
Θα ’χει το χρώμα από τα μάτια σου
Να το κεντήσεις μ’ άστρα και βροχή
Και να το πλέξεις στα μαλλιά σου
Πριν χαθείς πίσω από τ’ αγάλματα
Και κάποιες ξεχασμένες απογευματινές χειρονομίες.
Αυτό το γαλάζιο φως γύρω από τα μάτια σου
κι η προσμονή στα δάχτυλά σου
είναι ο γυάλινος κόσμος που με συνθλίβει.
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Ενθύμιο
Δεν ξέρεις
πόσο σε είχα αγαπήσει
εκείνες τις ώρες
που φεύγουν τα πουλιά
και στα έρημα πάρκα
αργοστάζουν οι φωνές που έχουν μείνει.
Τις γυμνές νύχτες
που στο παράθυρό μου
λάμπει ο αποσπερίτης
κι έξω στο δρόμο τα παιδιά τόσο μεγαλώνουν.
Αγάπη του χειμώνα μου
μιαν ώρα μέσ’ από τη ζωή μου πέρασες
κι έφυγες
άστρο που πέφτει.
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Αναμονή
Ονειρεύτηκα ανθρώπους κι ουρανό
μες στους κλειστούς πύργους της ερημιάς
τ’ ανοιχτά παράθυρα που φυσούν οι άνεμοι.
Σκόρπισα τη ζωή μου στους ατέλειωτους δρόμους
στις κορφές των δέντρων
κρέμασα ένα χαμόγελο
στο πιο ψηλό κλαδί της ιτιάς
και περίμενα την άνοιξη
μέσ’ απ’ τους βράχους τα νερά και τα δέντρα.
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Ταξιδιώτες
Χρόνια περιμέναμε στο σταθμό ένα τραίνο που ποτέ δεν πέρασε
με τις αποσκευές στα χέρια
το πρόσωπο προσηλωμένο στην τελευταία στροφή
έτοιμοι πάντα για αναχώρηση.
Κάπου θέλαμε να ταξιδέψουμε
και μείναμε εκεί στο σταθμό
περιμέναμε ένα τραίνο που δεν πέρασε
μαρμαρωμένοι ταξιδιώτες
έτοιμοι πάντα για αναχώρηση.
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Ρους και ροή
Θα ’θελα να ’μαι ένα πουλί στην κουπαστή του χάους
σώμα από λάμψεις που ψαύει
ανείπωτες εκδοχές
μια γλώσσα εντός μου ορφανή
λέξεις που θραύονται
αναζητά την οδό για το απρόσμενο
μια διαδρομή που δεν γνωρίζει την ύπαρξή της
και δεν αναρωτιέται
όπως οι βράχοι απολιθωμένη ηχώ των ακτών
ακίνητοι πορεύονται χωρίς να ρωτάνε
Πλάι μου κάποιος μιλάει στη γλώσσα του ωκεανού
φεύγοντας να δει την ετοιμόγεννη αθωότητα
περιπλάνηση στο συμπαγές κενό
σκαρί σκουριασμένο επιμένει
στη σελίδα που τέλειωσε και δεν λέει να γυρίσει
ένας αγέρας ανώνυμος σηκώνεται μέσα του
ρους του βυθού αδιόρατος ερχομός
συντρίβεται η στιγμή και παίρνει
όλους τους δρόμους που οδηγούν στο θαύμα
ολόκληρη η ζωή του άγρυπνη χίμαιρα
να πει μια μόνο λέξη θέλει
βαθιά και αδυσώπητη
για να πιστέψει
Πίσω απ’ το γενεαλογικό δέντρο της αιωνιότητας
αποτραβιέται το χρυσόμαλλο δέρας
η τραγωδία του μακρινού σινιάλου
στο αόρατο κέντρο του ανεξήγητου
η καρδιά του μηδενός είναι το Ένα
από πάντα εκεί βρέχει ανταύγειες
παλίρροιες μ’ αινιγματικά μήκη κύματος μεταναστεύουν
το αλφάβητο της περιπλάνησης ανυψώνεται
μελάνι απ’ τη σκόνη των άστρων
στα μαλλιά της γυναίκας ψηλαφώντας
γράφει λέξεις
από τότε που ήταν κορίτσι
στα ιερογλυφικά του λυκόφωτος
αποβάθρες της νύχτας
φανοστάτες του έρωτα
στα μουράγια ο καλπασμός της αθωότητας
περπατώ και δίπλα μου
αγκυροβολημένες οι αισθήσεις στην αέναη ροή το ανείπωτο
το αύριο είναι ήδη εδώ
ποιος ν’ αποκρυπτογραφήσει; τι;
το κάθε άστρο μια λέξη ίχνη λαβύρινθου
ένα τραύμα παλιό που δεν κλείνει
μυστικά τα κλειδιά του Γαλαξία
η κιβωτός των χαρταετών
τόσα αντίο ριγμένα χωρίς παραλήπτη
ο σπόρος που φυτέψαμε
δεν είναι για το χώμα
θα βγει να συναντήσει τα σύνορα των πραγμάτων
να γνωρίσει
τα περάσματα των προορισμών
Ό,τι αφήνει κανείς πίσω είναι δρόμος
οβολός της θνητότητας
γλάρος που αιωρείται στην πλάνη της απόστασης
για λίγο υπάρχουμε στη συμβολή των κυματισμών
εκεί η πέτρα ονειρεύεται να γίνει βουνό
η χλόη τη νύχτα δέντρο
η γραμμή του ορίζοντα νήμα της προσωρινότητας
το λουλούδι που για σένα θα ’κοβα.
Έχει πολλές πατρίδες το ποτάμι
κυλάει δεν σκέφτεται, κυλάει
φορτωμένο εποχές και ανθρώπους
αυτό που αφήνει πίσω
στιγμές νερού
σύντομες ανθισμένες νύχτες
στη ροή ανεξάντλητου μυστικού.
Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
