Βασίλης Φαϊτάς, Χείμαρρος είναι

Χείμαρρος είναι

Στο πνεύμα του ανθρώπου
ένας θεός ψυχορραγεί
άραγε τι να βλέπει
αναπνέοντας την αθωότητα
η ηττημένη σκιά της φυλής πάνω στις γέφυρες
η σιωπή μιας χιλιετίας στις στέγες
μια ουτοπία συναντά μιαν άλλη
χείμαρρος είναι
το καθετί και το τίποτα
διωγμένα απ’ την ύπαρξη
ένα παράξενο γένος επιπλέει
μες στη ροή
μιας εκδοχής του κενού.

Η καρδιά του ανθρώπου χωράει το άπειρο
η αλήθεια εκεί πονάει
όπως μια ιδέα για πάντα χαμένη
στο αχανές κελί του νου.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Υπερκόσμια ροή

Υπερκόσμια ροή

Χρόνος
ο κατοπτρισμός των όντων
στο βλέμμα του Όντος
μια φευγαλέα εικόνα κάτι σαν υπόσταση
εκκωφαντική σιωπή
ανάμεσα σε μένα και τον θάνατο.

Αιωνιότητα
αέναη κίνηση του τίποτα
κάτι αμαρτωλό ανασαίνει στις μέρες
κανείς δεν επιστρέφει στην αθωότητα
για κάτι που δεν είναι εκεί.

Τι ψάχνει το άπειρο και απλώνεται
συστρέφεται
γλιστρώντας στον χωροχρόνο που ακατάπαυστα γεννάει
τι να ’ναι πέρ’ απ’ την υπερκόσμια ροή
νοσταλγεί αυτό που ήταν
όταν εκδιώχθηκε απ’ τη θέρμη
της μήτρας του αφανούς.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Τυλιγμένοι στις αυταπάτες

Τυλιγμένοι στις αυταπάτες

Αιωνιότητα η στιγμή που βραδυπορεί στο εφήμερο
απ’ το κενό που κανείς την αρχή του δεν είδε
η απεραντοσύνη διεισδύει αφήνοντας
ίχνη και δονήσεις αξόδευτου μυστικού
πηδώντας από νύχτα σε νύχτα.

Ριγούμε ανθίζοντας
απροετοίμαστοι ν’ αποδεχθούμε τόση σοφία
τυλιγμένος στις αυταπάτες του ο καθένας
μιλά με τη σκιά του
κάτι ανάμεσα στην ηχώ που απομακρύνεται
και στον αφρό των λέξεων.

Ό,τι αιμορραγεί χάνεται
και είναι για πάντα
ανάμεσα στο μηδέν και τον θάνατο
μια δίψα ποντίζεται ακατάπαυστα.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Το φόρεμα του καιρού

Το φόρεμα του καιρού

Μέσα μου συνωθούνται
δυσδιάκριτες σκιές
απλώνουν δίχτυα ανήκουστων συναισθημάτων
ανιχνεύοντας
την πίσω όψη της ματαιότητας
ροές ανέμων υψώνουν
απ’ το εσώτερο υπερπέραν
αλληγορίες
αδιέξοδες περιπλανήσεις.

Ίσως θα έπρεπε να πλησιάσω απ’ την αρχή
τον ερχομό μου
χωρίς το φόρεμα του καιρού
σαν ένα απ’ το άπειρο
αποδημητικό πουλί
δίχως μνήμη για τις κιβωτούς
ξέροντας πως
τίποτα δεν αλλάζει
από μόνο του.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Το τελεσίγραφο

Το τελεσίγραφο

Ήσουν είκοσι κι ερχόσουν απ’ τη θάλασσα
στον δρόμο μια ιστορία αναμονής
κάποιου που έφτασε από μακριά
να φέρει ένα όνομα να θυμάσαι.

Πνεύμα περιπλανώμενη αποβάθρα
αξίζεις περισσότερο απ’ τις ενοχές σου
πέρ’ από εκεί που μπορείς να δεις
υπάρχει ένα τέλος.

Μη μου θυμίζετε
ό,τι συμβαίνει
εδώ που έφτασαν όλα
πιασμένη η καρδιά σε παγίδα
κοιτάζει
εκείνο που δεν πρόλαβε
και έμεινε έξω
ό,τι δεν έχει απαντηθεί.

Θα ’ρθουν άλλοι καιροί
τελεσίγραφο στην άκρη του γκρεμού
στις όχθες τού ουδέποτε
θα εγείρεται η νιότη
η ύπαρξη θα σηκώνεται λίγο ψηλότερα.

Η ύστατη άνοιξη πάντα αρχίζει τη νύχτα.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Το σκάκι

Το σκάκι

Χτες βράδυ έπαιζα σκάκι με τον χρόνο
στα βαθιά μονοπάτια του ονείρου
όλα ήταν εκεί από καιρό
στη σκακιέρα οι θέσεις των άστρων έτοιμες
από τους στρατιώτες-μνήμες ως τον βασιλιά-ήλιο.

Ο χρόνος μεταμορφωνόταν διαρκώς
σαν άνεμος
ή
μια αθέατη οικειότητα της καρδιάς
«είμαι ο κατοπτρισμός που γέννησε η ζωή
τα γηρατειά οφθαλμαπάτη
ο έρωτας πλοηγός
για το ελλείπον φως του κόσμου»
ψιθύρισε
«θα ήθελα να ξέρω για ποιον πεθαίνω
δεν έλυσα κανένα αίνιγμα»
είπα
«ούτε κι εγώ
κανείς δεν προλαβαίνει την ανταρσία
το αίνιγμα είναι
αυτός που αγαπά
ελπίζω να το κατάλαβες τώρα»
θρόισε
φεύγοντας ο άνεμος
κι έσπρωξε μπροστά μου
στην άδεια πια σκακιέρα
την αιωνιότητα.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Το παζλ

Το παζλ

Δεν ξέρω τι περιμένει το Είναι από μένα
ψυχή πολιορκημένη απ’ το αχανές
μεταμφιεσμένος με την ενδυμασία γέρου
προσπαθώ να καταλάβω το ελλείπον
απ’ τη θέα του θαύματος
ακούω τους αόρατους αντικαταστάτες
που έρχονται
μόνο και μόνο για να λησμονήσουν
αυτό που τους διαφεύγει
το αληθινό όνομα
της ζωής του έρωτα και του θανάτου.

Επιβραδύνω τις συσπάσεις του χρόνου
φορώ τη λεοντή μιας άλλης εκδοχής
άλλου τέλους
ρίζες ονείρων κυλούν στο άπειρο.

Κοιτάζω το παζλ
αμήχανη έκσταση των φυλών που περνούν
την άχρηστη αναγκαιότητα του εγώ
κομπάρσος στις πρόβες ανολοκλήρωτης παράστασης
κάποιου άλλου έργου που δεν κατανοώ.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Το λάθος του θαύματος

Το λάθος του θαύματος

Η μοναδικότητα διασπαρμένη στο άπειρο
χορδή που πάλλεται
σκιά του άχρονου κόσμου
ανασυνθέτει διαρκώς
το περίβλημα του χάους.

Μην εμπιστεύεστε τους αιώνες
υπάρχει μια ανομολόγητη μαρτυρία ψυχής
γεννιόμαστε απ’ τις φλέβες τού αντίο
μας περιέχει και το περιέχουμε
περισσεύουμε
στις ιδέες και το άγνωστο
κανείς δεν προλαβαίνει ν’ αρθρώσει
το βάθος μιας λέξης
ν’ αντικρίσει ένα δάσος
θνητές διεγέρσεις της ροής
ίχνη ιστίων
μοιραζόμαστε ταξίδια
πέρ’ απ’ τον φράχτη
στο λίκνο
προσπαθούμε να κατανοήσουμε
το λάθος του θαύματος.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Σύμπαν και μοναξιά

Σύμπαν και μοναξιά

Μαζί αγαπήσαμε την ανύπαρκτη όχθη
η μνήμη του ανέμου
μας προσπερνά
η αγάπη ντυμένη το άπιαστο
συντρίβει τον θάνατο
στη νιότη άλλης ακτής
θα ξαναβρεθούμε
έξω απ’ τον χρόνο.

Το αντίο κωδικός θύμησης
από σύμπαν και μοναξιά
όλα έχουν μνήμη και θυμούνται
ωκεανοί γαλαξιών στο χέρι του Θεού
οι αιωνιότητες πεθαίνουν και ξαναγεννιούνται.

Κάποιος σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο
μαθαίνει να τραγουδά
προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο
με παίρνουν οι λέξεις
μ’ ανασηκώνουν ψηλά
σ’ έναν περίπατο στο θαύμα.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Ολογράμματα τυχαιότητας

Ολογράμματα τυχαιότητας

Είμαι ό,τι είναι η ψυχή μου
σφετερισμένη απ’ τη βαθύνοια του Είναι
στροβιλίζεται
στις αγέννητες στιγμές που κυοφορούνται
με τις νύχτες των αρχέγονων καιρών
όχι από φόβο παρά για να βρει
την αιωνιότητα εντός.

Σ’ αυτό το τοπίο των πιθανοτήτων
το αδιέξοδο μια οδός αφανής
πόσες ροές υπερκαινοφανών
να δω αυτό το λουλούδι
ν’ ακούσω το αστρικό κλάμα του πουλιού
είμαι η στιγμή που δημιουργεί το θαύμα.

Η κλεψύδρα του χρόνου διαρρέει
ολογράμματα του παντοτινά φευγαλέου
ανάμεσα στις γραμμές διαβάζω
τα βιβλία που γράφονται κάπου αλλού
για τον εκπυρωτικό έρωτα
από κάτι σκοτεινό που πονάει
κρυώνει
και επινοεί τυχαιότητες.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Οι αντικαταστάτες

Οι αντικαταστάτες

Έρχονται αυτοί που δεν μας βλέπουν
πιασμένοι στο δίχτυ άοπλης εποχής
πέρ’ απ’ τα παραπήγματα του πολιτισμού
μια κλήση θαμμένη στη χλόη των τύμβων
υπενθύμιση του καιρού της θνητότητας
κάτω στα απύθμενα βάθη
πλοηγοί απελευθερώνουν όνειρα
στον χάρτη της ουτοπίας
αναλαμπές θαλασσινών ορυχείων
η πρώτη λάμψη του απρόσιτου.

Στο τέλος κάθε ποιήματος
δεν περνάει κανείς
η αύρα μόνο μιας γυναίκας
διαπερνά και υπόσχεται
μετάλλαξη πεπρωμένων
η αλχημεία των λέξεων επιμηκύνει
την αιωνιότητα
αύριο θα είναι ένας αρχαίος κόσμος
χτυπημένος απ’ τη μελαγχολία
αγκυροβολημένα λιμάνια του έρωτα
διασχίζουν τα χρώματα της μνήμης
και κείνος ο τόπος που δεν ταξίδεψα ακόμα
υγρός λυγμός
για τις μέρες που απομένουν
η αλήθεια
ένα λαμπερό κενό.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Ο χωροχρόνος της ουτοπίας

Ο χωροχρόνος της ουτοπίας

Από το άπειρο ως εδώ
ο χρησμός για κείνο που περνάει
κι ανθίζει πεθαίνοντας
κόσμος της πλάνης
ξεριζωμένες συνειδήσεις
επικλήσεις στο αδιαπέραστο.

Το μωρό στη μοναξιά της κούνιας
λευκή σελίδα της διαθήκης των προγόνων του
θα γνέφει πάντα στο ανύπαρκτο.

Διακύμανση της ουτοπίας
οδοιπόρε
όποιο δρόμο και αν πάρεις
κάτω απ’ τις αστρικές αποστάσεις
οδοιπόρε
στιγμιαία μετάλλαξη του χωροχρόνου
δεν ήσουν ποιητής
αλλά μια χαραμισμένη ζωή
και τίποτα δεν υπήρξε ποτέ
αντικατοπτρισμοί μόνο.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Ο μύθος του αίματος

Ο μύθος του αίματος

I

Πώς μπερδευτήκανε οι μέρες με τα χρόνια
και οδηγούν σ’ εξόδους που πονάνε
σε ρότες που ανάβουνε το τίποτα
πώς μπερδευτήκαν έτσι οι τροχιές μας
αργά ή πρόωρα γεννημένες
στο βάθος των δρόμων τόσες απουσίες
ποτάμια όμοια κυλούν
σ’ αλλοτινούς καιρούς και τόπους.

Αν με ρωτήσεις τι είναι ο κόσμος
δεν ξέρω πια
ίσως μια φαντασίωση του Θεού υλοποιημένη
ή
ίχνη βημάτων μιας γυναίκας
μες στη λήθη
όταν υψώνει φραγμούς και συγκινήσεις.

II

Δεν έχω ακόμα κάτι να σου δώσω
δεν μπορώ είναι στα υπόγεια των καιρών
ανάμνηση μιας πιθανότητας
με ξεπερνά
ο ύστατος άνεμος εκεί
φτιαγμένος από μοναξιά.

Σκύβει η αγάπη στο κενό
και σου μιλά για πράγματα που περνάνε
αποκρυπτογραφεί την επανάληψη άδειων δρόμων
χωρίς κανέναν
ούτε ένα φως
μια βυθισμένη φωνή.

Αύριο ο στίχος αυτός δεν θα θυμάται καν
τον εαυτό του.

III

Και η γύρη συνεχίζει να πέφτει
ανάμεσα στ’ άστρα και τους γαλαξίες
εφήμερη γύρη κι εγώ
στην παλίρροια του κενού.

Το ταξίδι της αθωότητας ξεκίνησε στις κιβωτούς
η αγάπη είναι σκιά από κάτι άλλο
δεν είναι από εδώ.

Στα αρχιπελάγη
στις ερήμους
η ανάμνηση εξέγερσης
όλα
ακόμα και τα δάκρυα
γεννιούνται απ’ την αρχή.

IV

Κάθε ον μια ρίζα έρωτα
που φύτεψε στη γη
το λίκνο
άλλες μεγαλώνουν
δέντρα στο δάσος
αγγίζονται μεταξύ τους
θροΐζουν στο άγνωστο
άλλες ζουν μοναχικά
στις κορυφογραμμές
κοιτάζοντας τ’ άστρα ψηλώνουν
κι επιστρέφουν δονήσεις
στη γη.

Κάποιες παραμένουν βαθιά στο χώμα
αδυνατούν να πιστέψουν
στο όνειρο και την ουτοπία.

V

Λυπάμαι για τον χαμένο καιρό
όταν άλλαζα το λίγο σε τίποτα
η ψυχή πια τώρα
δεν περιμένει αιφνίδιες ανατροπές
για κείνη που ετοιμάζει
το αναπάντεχο.

Απόμακρη και τόσο κοντινή
αίνιγμα που αποκρυπτογραφώ
ματαίως
γιατί όποιος αγάπησε πολύ
πάντα αποτυγχάνει
μελωδικό άσφαιρο όνειρο
πάνω από κείνο που ζητάς
χωρίς να σου δοθεί
φλεγόμενο αιωρείσαι.

Αρχέγονο ποίημα της νιότης
σήκωσέ με ψηλά
εκεί που τελειώνει το διάστημα
τόσες παλίρροιες κενού τόση φθορά
για μια άδεια κιβωτό
ανυπάκουης καρδιάς.

VI

Αυτή η αναμονή μες στο θαύμα
σχεδιάζει προορισμούς
ο χρόνος τρέχει δίπλα μου
πηγαίνει εκεί που πάω εγώ
άνθρωποι με προσπερνούν ελπίζοντας
πηγαίνουν εκεί που πάω εγώ.

Εφήμερη η ύπαρξη
ανακατεύει τα όνειρα μες στο αίνιγμα
δονεί πεπρωμένα
ταχυδρομεί
ανυπεράσπιστους πόθους και πυρκαγιές
εγκαταλειμμένες σφίγγες
στους μύθους μέσα του αίματος.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Η σκυτάλη

Η σκυτάλη

Έτσι χάνεται η ομορφιά
θρόισμα στο βάθος του δρόμου
περνά από πανί σε πανί
φευγάτη ουτοπία επιστρέφει.

Ίσως έτσι τελειώνει η ζωή
μας έδωσε τα πάντα
διανύοντας τα δάση των καιρών
η ψυχή παραδίνει τη σκυτάλη
πλησιάζοντας
τις ακτές μιας αθέατης μυθολογίας.

Ακτινοβολούμε ασαφείς θάλασσες
βαδίζουμε μόνοι μας
έξω απ’ τη σκιά μας.

Πέρα από εκεί όλα είναι αρχέγονη έκλαμψη.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Η λέξη

Η λέξη

Ήμουν εδώ
είμαι ακόμα εδώ
στη σιωπή
μεταίχμιο της χαράς και της λύπης
προσπαθώ να κατανοήσω την τρέλα της ύπαρξης
γυρεύω κάτι σαν αγάπη
στιγμή ατίθαση
αιωνιότητα της αρετής.

Αυτό που θα ήθελα να πω
μια λέξη
του Είναι και του Τίποτα
αλληγορία χαμένης ολότητας
αποσυντεθειμένη αλήθεια
γεμάτη χρόνο και νότες.

Πέρ’ απ’ τη ματαιόδοξη νοημοσύνη
η εμμονή των γαλαξιών
ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο
το αναποφάσιστο βήμα της αλήθειας
στο μονοπάτι που ο καιρός σαρώνει
χείμαρρος κατοπτρισμών
που δεν γνωρίζουν την ύπαρξή τους.

Δεν έφερα τίποτα φθάνοντας
δεν θα πάρω τίποτα όταν φύγω
η ζωή σωσίας αόρατου κόσμου
συλλογιέται το δικό της τέλος
η αγάπη δεν ξέρει πως θα πεθάνει
ακόμα κι αν πιστεύει πως
όλα είναι ένα θαύμα
τι ωραία που θα ήταν πριν να υπάρξει
πριν να ελπίσει.
Στο άδειο σπίτι των προγόνων
ο απόγονος
αργά επιστρέφει το φως που του αναλογεί
λάμνοντας στο πουθενά.

Κάτω απ’ τ’ αειθαλή αστέρια
το γένος επαναπατρίζεται
ένας γαλάζιος πλανήτης διασωληνωμένος
με το όνειρο.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Η ανταρσία

Η ανταρσία

Κάποιοι γεννιούνται και πεθαίνουν στη μοναξιά
άλλοι στην έπαρση των καιρών
αν κάτι ξαγρυπνά ανάμεσά τους
χέρια απλωμένα
κι ένας βαθύς κυματισμός σαν χίμαιρα
είτε το γνωρίζουν είτε όχι
από αλλού έρχεται η ανταρσία του ανείπωτου.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς