Ψυχή μου
Έβγαλε λέπια η ψυχή
κι άρχισε θάλασσες πλατιές να λαχταράει.
Σήμερα το πρωί ζήτησε κι άλλα νερά,
ύστερα, ώρες ολόκληρες, τις όχθες μου έσκαβε.
Αχ ψυχή μου,
πόσα δάκρυα θέλεις ακόμα.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Φυλακή
Τις νύχτες ανάμεσα
απ’ τα κάγκελα
γλιστρούσανε τα παραμιλητά·
χαφιέδες των ονείρων.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Τα χείλη σου
Χίλια πράγματα μπορούν να κάνουν τα χείλη σου.
Να συγκρατούν μια πρόκα, ας πούμε
όπως ο τσαγκάρης πριν με το σφυράκι του καρφώσει
τις χαλασμένες σόλες.
Να ακουμπήσουν στο μέτωπο ενός παιδιού όταν έχει πυρετό,
όπως κάνουν οι μανάδες.
Να ψιθυρίσουν καλημέρες που δεν τις πιστεύουν,
όπως όλοι μας.
Χίλια μπορούν τα χείλη σου,
αλλά εσύ,
άφησ’ τα να κουράζονται επάνω στο κορμί μου.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Τα ασυνόδευτα παιδιά
Τα ασυνόδευτα παιδιά σιωπούν
κι ώρες κοιτούν την κίνηση του ανέμου
ή ψιθυρίζουνε παράπονα στα χώματα
κι όταν πολύ επιθυμούν τη μάνα τους
δεν κλαίνε παρά μονάχα
φτύνουνε μες στις άδειες χούφτες τους
να νιώσουν υγρασία μητρική
όπως τότε που σφιχτά πολύ σφιχτά
εκείνη τα κράταγε από το χέρι.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Στο πάτωμα καθόμασταν
περνούσαμε στην κλωστή τα θαύματα
κι είχε μια άπνοια ξυράφι
τέτοια που εμπόδιζε τις λέξεις
να σταθούνε όρθιες
κι είχα σχεδιάσει τόσα να σου πω
από αυτά που λέγονται
μετά τις γαμημένες τις τελείες.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Σταθμοί
Μήτρα οι σταθμοί,
διαστέλλονται την ώρα που εξωθούν μεταλλικούς συρμούς.
Των ωδινών ο ήχος,
μουρμουρητό ακατάπαυστο·
εισόδους και εξόδους ευλόγησον
σιδηροτροχιάς προστάτεψον
εκτροχιασμούς κατάργησον
διαφύλαξαν ημάς εις τους αιώνας των αιώνων
και προπαντός
εκείνο το μικρό βαγόνι
που γράφει επάνω του
με κόκκινη μπογιά
Μαρία γύρνα πίσω!
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Σπουργίτι σε περβάζι η καρδιά μου.
Συνεχώς αναπηδά.
Η νύχτα, οι σκιές, ο θόρυβος·
όλα την τρομάζουν.
Μέχρι κι ο κυματισμός των άσπρων ρούχων
στο απέναντι μπαλκόνι.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Ομολογία
Απέφευγα
το σκούρο το καφέ των βουνών
και των σκιών το γκρίζο.
Σπατάλησα χιλιάδες βελονιές,
πολύχρωμες
και να που απόμεινα
μαύρη κλωστή
να ράβομαι
στης φούστας τον ποδόγυρο…
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 