Τώρα που μένουμε μαζί
μου λείπει
ό,τι χωρούσε στο φιλί της καληνύχτας
μα πιο πολύ η εικόνα σου
να χαιρετάς μαρσάροντας ανάμεσα στα φώτα.
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Την τσάκωσα ιδρωμένη
ν’ ανακατεύει το ουράνιο τόξο.
Μήπως και προκύψει
κανένα χρώμα της προκοπής
δικαιολογήθηκε.
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Στο τρυφερό βυζί της
τ’ αξύριστό του μάγουλο
ημερεύει.
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Σαν τον αφρό της μπίρας
στο πάνω χείλι σου
να ξάπλωνα.
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Να με φιλάς
να με τρελαίνει
η πρόστυχή σου γλώσσα.
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Μοτοσικλέτα
III
Γαλάζιες χάντρες
κι ασημένια τύμπανα στο μπράτσο της∙
χαρούμενη μπάντα
ακόμη και μπροστά στον κίνδυνο.
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Μοτοσικλέτα
II
Κόντρα στον σαδιστή αέρα
που σου πολιορκεί το πρόσωπο
γεμίζω με φιλιά
τη μαύρη δερμάτινη πλάτη σου.
Άραγε κατάλαβες
ότι δεν είναι η ταχύτητα που με τρελαίνει
αλλά ο χτύπος της καρδιάς σου
όταν σταματάμε στα φανάρια;
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Μοτοσικλέτα
I
Το νιώθω
η ηδονισμένη ανάσα της
και τα παιχνίδια του αέρα
σε ξελογιάζουν.
Κι αν καμιά φορά
το γαντοφορεμένο χέρι σου
ψάχνει το δικό μου
είναι που αισθάνεσαι
συνέχεια ζεστή την πλάτη σου.
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Μονάχα
μη φύγεις Σαββατόβραδο∙
δουλεύω μεροκάματο
κι είναι για μένα η νύχτα αυτή
έξι ημερών η προσμονή.
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Με τρομάζει
το σιγανό ψιθύρισμα
του δίσκου που τελειώνει.
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Κουβαλάω τη νύχτα μέσα μου.
Γι’ αυτό σου λέω αγόρι μου
μην ανάβεις τα φώτα.
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Κι αν δεν είμαι ο ήλιος σου
είμαι η σκόνη στα γυαλιά σου.
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Καθώς σε κοιτάζω
τις διακρίνω
στον ουρανίσκο σου
γλεντάνε οι αρνήσεις.
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Ηδονικά λικνίζεται η γλώσσα σου∙
πού έμαθε χορούς ανατολίτικους;
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Η άρνηση
κάθισε στα χείλη
κόκκινο κραγιόν.
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
