Μίμης Σουλιώτης, Πρέσπες

Πρέσπες

Είναι ώρες-ώρες θάλασσα κι οι Πρέσπες,
μεγάλη, πρασινο-γάλαζη και γκρίζα,
δεν την περνάς με καντιλλάκ ούτε με βέσπες∙
εδώ λόγια πολύγλωσσα και τ’ άλογο πειθήνιο
σέρνει το κάρο με γκούμια από αλουμίνιο
σύρριζα στων βράχων την ξέξασπρη μαρκίζα.

Τόπος τερματικός. Παλιές σκιές
από φως πλάγιο και πιωμένο
περιπολούν άοπλες. Βαραίνουν οι φασολιές,
το νερό αραίωσε, γδέρνεται η βάρκα
στην περιττή ακρογιαλιά∙ τα βράχια πέτρινες μασέλες,
τα οστά του Σαμουήλ γδυτά χωρίς τη σάρκα.

Γελάδια βόσκει στ’ αναδυμένα μέρη
το παιδόπουλο∙ προσεχής Έλλην από χέρι,
αξύριστος, λιγνός, λείψανο αχνό στ’ αγέρι
τα σαλαγάει σφυρίζοντας με το στόμα και το χέρι.

Από τη συλλογή Παλιές ηλικίες (2002) του Μίμη Σουλιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης

Μίμης Σουλιώτης, Χιόνισε

Χιόνισε

Ξημερώσαμε κάτασπρα και συνέχιζε να το ρίχνει,
το ’χει στρώσει χοντρά, η φθινοπωρινή μετάβαση έληξε
και ξαναεγκαταστάθηκαν τ’ αρθριτικά,
διανύουμε τον χειμώνα.
Ο τελευταίος μάγος του Νομού μας Ζούμπος
πρόβλεψε χιόνι 25 Νοεμβρίου,
και χιόνισε στις 24 στα ψηλά.
Σήμερα πρώτη Δεκεμβρίου είμαστε στ’ άσπρα,
κρύο για σταφίδες, οικονομημένες Καλημέρες
και λιγότερες διενέξεις, λευκάνθηκε και η πρασιά.
Μετά βγήκε ένας άνεμος
από τη Μπάνιτσα ως τα τελειώματα της περιοχής
τσάκισε δέντρα, στο Κλειδί έσπρωχνε τα σκυλιά,
θαφτήκαν γιωταχί και πέφταν μύτες.
Μέσα στο Αμύνταιο πήρε παντζούρια
τα σπίτια είχαν ανάψει φώτα αυτοάμυνας,
σε ολόκληρη κωμόπολη
δεν περπατούσε ψυχή.

Από τη συλλογή Παλιές ηλικίες (2002) του Μίμη Σουλιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης

Μίμης Σουλιώτης, Όσο περνούν τα χρόνια

Όσο περνούν τα χρόνια

Όσο περνούν τα χρόνια περιττεύω,
μου παθαίνει μια επιβράδυνση ο νους,
ξυπνώ και πηγαίνει σ’ άλλα γι’ άλλα,
την ώρα που ξυρίζομαι αυτός απασχολείται
με πράγματα που δεν ξέρει, ούτε του ζήτησα
και χυμάει σαν σκύλος που τραβάει το λουρί.
Το βράδυ αργά
πλένω τα δόντια με αλμυρή κρέμα ξυρίσματος
και σχετλιάζω «Χαλάσαν και οι οδοντόπαστες«.
Σώνονται οι μέρες, οι δυνατότητες, οι δρόμοι
κι αυξαίνω σε ισορροπητική σοφία
αλλά το χάνω σε ευφυΐα.
Πού πάει αυτό που χάνεται,
αν είπε αλήθεια ο Λαβουαζιέ
ποιος ωφελείται.

Από τη συλλογή Παλιές ηλικίες (2002) του Μίμη Σουλιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης

Μίμης Σουλιώτης, Θα πάμε τους χειμώνες μαζί

Θα πάμε τους χειμώνες μαζί

Θα πάμε τους χειμώνες μαζί
εσύ τους καινούριους κι εγώ τους παλιούς
τους κουβαλώ σαν σκληρό κέλυφος, που ασπρίζει
στην άκρη των κυρτών κεραμιδιών της Αχρίδας,
ξερό λευκό σαν ίχνη αγριόπαπιας. Στο μεταξύ
τ’ αποδημητικά πουλιά θα είχαν παλιώσει
όποτε εμφανίζεσαι εσύ
στην καταθλιπτική φάση,
παίρνουμε μία από τις εποχές
που μας βγάζει στα ξακρίσματα του τοπίου.
Γονατίσαμε εκεί, αντικριστήκαμε
και τα μέτωπά μας λάμπαν στο αεράκι,
τα χέρια μας λυτά σαν μαλλιά λίγο φυσημένα
κι οι είκοσι ρώγες στ’ ακροδάχτυλα
βάραιναν από έρωτα.

Από τη συλλογή Υγρά (2000) του Μίμη Σουλιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης

Μίμης Σουλιώτης: Το παλιό χιόνι (διασκευή)

Το παλιό χιόνι (διασκευή)

Ψηλά και πάνω στο παλιό το χιόνι
έπεσε το πρώτο φρέσικο χιονάκι
κατάξερο σαν κομφετί, σούσλικ
στην παλιά τη γλώσσα. Το σκάψαν
και μέσα στο σκαμμένο βάλαν στρώμα
και πάνω στο στρώμα την αγάπη τους,
αντικρισμένοι στα γόνατα,
λευκόασπρα πρόσωπα στο βουνό,
κι ασημένιες ανταύγειες της αγάπης που έπιασαν,
ο ένας τη φώτιζε εκείνην κι εκείνη τον δικό της,
ένας νέος και μια νέα,
όπως τους ψάλλει το βαλκανικό τραγούδι,
πάνω στο μισοχωμένο στρώμα,
πάνω στο περσινό σκαμμένο χιόνι,
που είχε πέσει πριν από το πρώτο φετινό,
με λόγια κι αξιώσεις για αιωνιότητα
στην κορυφή του άσπιλου βουνού.

Από τη συλλογή Υγρά (2000) του Μίμη Σουλιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης

Μίμης Σουλιώτης, Περί ποιητικής (ξδ’)

Περί ποιητικής

ξδ’

Γράφει σαν βουβός εκ γενετής,
κάτι φαντάζεται, αλλάζει χέρι ή μολύβι,
πετάει τον κόπο του απογεύματος,
βγάζει νέο χαρτί για αλλιώτικους τόνους,
θα γράψει ή καλύτερα ή χειρότερα,
στην απλή τούτη τέχνη δεν ισχύει
το «κάθε πέρσι και καλύτερα».

Από τη συλλογή Περί ποιητικής [1974-1999] (1999) του Μίμη Σουλιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης

Μίμης Σουλιώτης, Εντόπιο τοπίο

Εντόπιο τοπίο

Αρχαιολογική και όλη κόκαλα πατρίδα,
στυγνή οστεοθήκη∙ πληθυσμοί, μετακινημένοι πληθυσμοί,
επιστρώσεις και μαράνσεις μερίδων του πληθυσμού,
διαπιδύσεις αλλόγλωσσων, ρημάγματα
που επονομάστηκαν «λαοί», από επιστημονική ιδεοληψία:
στη Νεβογάνη ακούγονται αρβανίτικα με κοφτό τρόπο,
στη Μελίτη τα εντόπικα γλεντιούνται ως την Ιτιά:
«λιούμπαμ, μούσκεμα λέξη!» γνωμοδότησε ο Λούστας
πατέρας του μικρού Στέργιου απ’ τα ρουμάνια της Νέβεσκας
ορμώμενοι∙ στο διαβαλκανικό Πισοδέρι «νιάο»
λένε το χιόνι με πτωχευμένη προφορά.
Στα Βιτώλια στρατοπέδευε μεγαλύτερο ασκέρι από τη Σαλονίκη,
κι ακόμα λανθάνει η αστική νοοτροπία∙
φάσεις ντόπιες, κειτούκειτες, ευρείες.

Το τοπίο με τα πράσινα πεύκα και τους ασβέστες,
που απεικόνισε τον οργανωμένο τουρισμό,
άλλους να επαναπαύει.

Από τη συλλογή Βαθιά επιφάνεια (1992) του Μίμη Σουλιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης

Μίμης Σουλιώτης, Ο χιονάνθρωπος

Ο χιονάνθρωπος

Με υπαρκτά συναισθήματα
πλάθανε τον χιονάνθρωπο της ενορίας τους
πατικώνοντας το ουρανοκατέβατο χιόνι
στη στρογγυλή πλατειούλα
και τον τριγυρίζαν σαν αδιάφορα
παρατηρώντας πιο πολύ τους περαστικούς
παρά αυτόν τον ίδιο,
με τα χέρια στα βάθη της τσέπης
αφή ξυλιασμένη.
Ύστερα, τον ρίξαν με κλοτσιές,
τον χαλάσαν με το ένστικτο του θανάτου,
τον τσαλαπατήσαν όλα μαζί
σα μαύρη μαγεία,
σαν πολιτικό κρατούμενο:

τα άταχτα, αθώα, ζωηρά παιδάκια.

Από τη συλλογή Βαθιά επιφάνεια (1992) του Μίμη Σουλιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης

Μίμης Σουλιώτης, Θλίβομαι

Θλίβομαι

Θλίβομαι όποτε βλέπω τις κερκίδες
ακίνητες χωρίς ωρυόμενες ψυχές απάνω τους.
Μου δίνουν την εντύπωση πως έτυχα
σε θλίψη αρχαίου θεάτρου
που το ερείπωσε η αλλεπαλληλία των αιώνων
και το θρηνούν οι αμφίθυμοι ποιητές. — Και όμως,
εκκρεμούν οι αντερόβγαλτες ιαχές,
το ευάν ευοί και τα Άξιε Ταύρε του μισθωτού πλήθους:
εκεί, έτσι, τα φαντάζομαι και φαντασιοσκοπώ μόνος μου
και μου χαρίζουνε αισθήματα αισιοδοξίας,
σε πλήρη αντίθεση με τις αθλιότητες
της ύστερης καπιταλιστικής ανίας.

Από τη συλλογή Βαθιά επιφάνεια (1992) του Μίμη Σουλιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης

Μίμης Σουλιώτης, Συχνές πυκνές

Συχνές πυκνές

Πυκνώσαν οι χριστιανικές κηδείες,
σαν διαστολές της μήτρας.
Βαθύτατες πολιτιστικές εκδηλώσεις, τρίσβαθες.

Και η μήτρα γη ανοιγοκλείνει γρηγορότερα
σκεπάζοντας τα ξεφτιλισμένα κουφάρια
που διακινδυνεύουν, αφημένα
στα δυο τρεμάμενα σχοινιά του νεκροθάφτη.

Από τη συλλογή Βαθιά επιφάνεια (1992) του Μίμη Σουλιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης

Μίμης Σουλιώτης, Απόψεις

Απόψεις

– «Μα υπάρχουν οι πολύ βαθιές καταστάσεις,
που δεν μπορούν να εκφραστούν με λέξεις»
είπε η χορεύτρια
και έγινα έξαλλος.

– «Με την ίδια έννοια, υπάρχουν
και οι πολύ βαθιές φράσεις,
που δεν μπορούν να εκφραστούν με καταστάσεις»
της είπα κι έφυγα
αφήνοντας πίσω μου τη σωστή άποψη.

Από τη συλλογή Βαθιά επιφάνεια (1992) του Μίμη Σουλιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης

Μίμης Σουλιώτης, Ήλιος στην Σκοτία (22.)

Ήλιος στην Σκοτία

22.

Ο ήλιος ανατέλλει εδώ και δύει στην Αλαμπάμα,
τονώνοντας ξελιγωμένα μάτια:
Αλλού το όνειρο κι αλλού το θάμα,
στενάζει ο βετεράνος μετανάστης, Στα κομμάτια!
Οι σκέψεις του κατσιάζουν στο υποτιθέμενο χθες,
πτώμα εαυτού τού πλακώνει τη μνήμη—
ο κορμοράνος βολτάρει πάνω απ’ τη λίμνη
και ας το σήκωνε το ειδεχθές.

Από τη συλλογή Ήλιος στην Σκοτία (2001) του Μίμη Σουλιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης

Μίμης Σουλιώτης, Ήλιος στην Σκοτία (11.)

Ήλιος στην Σκοτία

11.

Βγήκε το πρωί,
και ξανά το άλλο πρωί, και με το τρίτο χάραμα
το πήρα απόφαση: «Η ανατολή
είναι προβλέψιμη αποβραδίς,
είναι εκκρεμότητα από απόψε».

Από τη συλλογή Ήλιος στην Σκοτία (2001) του Μίμη Σουλιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης