12/06/2017 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Σόνια Πυλόρωφ-Σωτηρούδη, Από άλλη αλφαβήτα

Από άλλη αλφαβήτα

Ένα παιδί κι εγώ
μοναχικό
μες στα παιδιά
που ξέχασαν τα παραμύθια
και ντύθηκαν
την αμείλικτη αλήθεια
πλάθω με φως
του φεγγαριού
και πέταλα σεμνής
μαργαρίτας
γράμματα από μιαν
άλλη αλφαβήτα
για να γράψω
καινούρια παραμύθια

Από τη συλλογή Από άλλη αλφαβήτα (1999) της Σόνιας Πυλόρωφ-Σωτηρούδη

Translatum: Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα / Σόνια-Πυλόρωφ Σωτηρούδη

12/06/2017 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Σόνια Πυλόρωφ-Σωτηρούδη, Φοβίες

Φοβίες

Τους αποχωρισμούς
πάντα τους φοβόμουν
εκείνα τα βλέμματα
σαν άδεια κουτιά
δώρων
τις μικρές στεγνές
λέξεις
πετροβόλημα θαρρείς
και τα δάχτυλα
να ζυμώνουν το ’να
τ’ άλλο

Τους αποχωρισμούς
πάντα τους φοβόμουν
γι’ αυτό δε θέλω
πια
ν’ ανταμώσω κανέναν

Από τη συλλογή Από άλλη αλφαβήτα (1999) της Σόνιας Πυλόρωφ-Σωτηρούδη

Translatum: Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα / Σόνια-Πυλόρωφ Σωτηρούδη

12/06/2017 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Σόνια Πυλόρωφ-Σωτηρούδη, Άσπλαχνοι χειμώνες

Άσπλαχνοι χειμώνες

Άσπλαχνοι χειμώνες
μας κύκλωσαν
και τα δάκρυα
γίναν στα χείλη
νιφάδες
άνοιξα την καρδιά
να ζεστάνω τον
Κόσμο

Η απόγνωση
με πάγωσε

Από τη συλλογή Από άλλη αλφαβήτα (1999) της Σόνιας Πυλόρωφ-Σωτηρούδη

Translatum: Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα / Σόνια-Πυλόρωφ Σωτηρούδη

12/06/2017 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Σόνια Πυλόρωφ-Σωτηρούδη, Καθώς νυχτώνει

Καθώς νυχτώνει

Καθώς νυχτώνει
και τα νυχτολούλουδα
φλύαρα σκορπούν
τη μέθη τους
ο ουρανός ανοίγει το πουγγί
και απλόχερα
φλουριά σκορπά
που τα μαζεύω άπληστα
ένα ένα
μέχρι να τ’ αρπάξει ξανά
το ληστρικό φως
της μέρας

Από τη συλλογή Αποσπερίσματα (1997) της Σόνιας Πυλόρωφ-Σωτηρούδη

Translatum: Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα / Σόνια-Πυλόρωφ Σωτηρούδη

12/06/2017 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Σόνια Πυλόρωφ-Σωτηρούδη, Ένα γλυκό απόγευμα

Ένα γλυκό απόγευμα

Μόνο εσύ έλειπες
εκείνο το γλυκό απόγευμα
του Σεπτέμβρη
Ο ήλιος κάπως κουρασμένος
από τη φρενίτιδα
του καλοκαιριού
τα τζιτζίκια τραγουδούσαν
το τελευταίο ρεφρέν
και πήρε να φυσάει
ένα αεράκι
σκορπώντας το άρωμα
του καφέ
που άχνιζε στα φλιτζάνια
Στο σωρό με τα βιβλία
ξεχώριζαν
«Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ»
και «Σεβάχ ο Θαλασσινός»
Φταίω εγώ
που σ’ άφησα κάποτε να τα
διαβάσεις

Από τη συλλογή Αποσπερίσματα (1997) της Σόνιας Πυλόρωφ-Σωτηρούδη

Translatum: Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα / Σόνια-Πυλόρωφ Σωτηρούδη

12/06/2017 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Σόνια Πυλόρωφ-Σωτηρούδη, Παλιά γράμματα

Παλιά γράμματα

Απ’ το πρωί πέφτει
μια παλιά γνώριμη βροχή
Τα γράμματά σου
τα διάβασα πάλι
κι όλες οι λέξεις ήχησαν
παράφωνα
ο χρόνος και τα δάκρυα
ξεθώριασαν τη γραφή
κι εκείνο το
«για πάντα δικός σου»
ούτε που φαίνεται

Από τη συλλογή Αποσπερίσματα (1997) της Σόνιας Πυλόρωφ-Σωτηρούδη

Translatum: Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα / Σόνια-Πυλόρωφ Σωτηρούδη

12/06/2017 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Σόνια Πυλόρωφ-Σωτηρούδη, Της λήθης

Της λήθης

Κάποτε νυχτώνει νωρίς
και καθώς είσαι
αποκαμωμένη
μισή γυναίκα
μισή θλίψη
κρατώντας στο ’να χέρι
μολυβένια σύννεφα
και σέρνοντας με τ’ άλλο
τη ζωή
γέρνεις να ξαποστάσεις
στης λήθης
τη σιωπή

Από τη συλλογή Τα χρόνια του δράκου (1991) της Σόνιας Πυλόρωφ-Σωτηρούδη

Translatum: Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα / Σόνια-Πυλόρωφ Σωτηρούδη

12/06/2017 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Σόνια Πυλόρωφ-Σωτηρούδη, Ας έγραφες

Ας έγραφες

Με ό,τι καταπιάστηκες
σου πήγε στράφι
να κρατάς τ’ άστρα
με το ’να χέρι
να κάνεις μια στάλα
ωκεανό
να δώσεις μιλιά
στα ψάρια και γνώση
στα πουλιά
να χαρίσεις παιχνίδια
σ’ όλα τα παιδιά
να κάνεις το σάλπισμα του ήλιου
αρχή
για μια νέα ζωή
Με ό,τι καταπιάστηκες
σου πήγε στράφι
Ας έγραφες καλύτερα
ένα ποίημα

Από τη συλλογή Σόνια-Πυλόρωφ Σωτηρούδη: Ποιήματα του ’88 (1989)

Translatum: Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα / Σόνια-Πυλόρωφ Σωτηρούδη

12/06/2017 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Σόνια Πυλόρωφ-Σωτηρούδη, Βαβέλ

Αφροδίτη Μάνου, Βαβέλ
(δίσκος: Πού πας, καραβάκι, με τέτοιο καιρό; (1994))

Βαβέλ

Με πόσο απλά λόγια
ανταλλάξαμε συναισθήματα
με πόσο μικρές
λέξεις
κτίζαμε παραμύθια
ούτε θυμάμαι πια
πώς ο μικρός παράδεισος
έγινε μαρτύριο
και Βαβέλ μας