Μαρία Πισιώτη, Dogville

[Ενότητα V]

Dogville*

Μεγάλη απόφαση να τινάξεις
απ’ την πλάτη σου την αιματοβαμμένη πόλη
κι η άκρη του βουνού να γίνει καταφυγή σου.
Η ισοπεδωτική απλότητά της ανέδυε
άρωμα γιασεμιού, ενώ οι λόγιες λέξεις
του φεγγαριού ενέπνεαν ασφάλεια.
Μα να που το φεγγάρι και βουνό δεν άντεξαν
το φως των ματιών σου και
τ’ αλαβάστρινά σου χέρια.
Ξέβρασαν αλυσίδες και πάθη ανομολόγητα
επάνω στο κορμί σου.
Άχρονη και άφυλη η σαπίλα τους.
Μεγάλη απόφαση να αποτινάξεις
την αιματοβαμμένη πόλη.
Μα εκείνη δε σε ξεχνά.
Φορά το σμόκιν της και κορνάρει
στην άκρη του βουνού.
Το γιασεμί ευωδιάζει πάλι και οι αλυσίδες
κρύβονται στα βράχια.
Οι πτυχές του εγκλήματος οφείλουν
να παραμείνουν εσώκλειστες.

* Η γνωστή ταινία του Lars von Trie, Dogville, που προβλήθηκε στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του 2003.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Ψηφιοποιημένη αδυναμία

[Ενότητα V]

Ψηφιοποιημένη αδυναμία

Η ακολουθία των ψηφίων ανεπαρκής
μετά την υποδιαστολή∙
ιδιαίτερα όταν ο ακέραιος που
προΐσταται είναι το… μηδέν.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Ψευδής αίγλη

[Ενότητα IV]

Ψευδής αίγλη

Αποδέσμευσα την ακτή από το βλέμμα και αφέθηκα στου
κύματος την αίγλη. Θέλησα ν’ ανασάνω την αύρα του,
να το κρατήσω στα χέρια μου τρυφερά, για λίγο έστω.
Ματαιοπονία. Οι υδάτινες προσβάσεις θρέφονται με
όνειρα αγκιστρωμένα στην ακτή και ορκισμένα να της
χαράζουν πληγές. Καταδιωκόμενες σκιές, άλλοτε
συρρικνώνονται ή εξατμίζονται και άλλοτε υιοθετούν
το ρόλο του σταλακτίτη γιατί η αλήθεια πονάει ακόμα κι
αν το πρόσημο είναι θετικό. Και η ακτή φαντάζει τώρα πιο οικεία.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Ψάχνω

[Ενότητα II]

Ψάχνω

Ψάχνω να βρω τις κατάλληλες λέξεις
ν’ ανοίξουν τα πορτόφυλλα,
ν’ αναπνεύσει ο βασιλικός κι ο δυόσμος.
Ψάχνω εκείνες τις λέξεις
που θρυμματίζεις τα βράδια στο μαξιλάρι σου.
Αυτές που ματώνουν στο χαρτί της απελευθέρωσης.
Ψάχνω… ψάχνω… ψάχνω…
κι όλο σκοντάφτω στον κρότο της σιωπής σου.
«Έλα» μου φωνάζει.
«Έλα και δώσ’ μου ένα χέρι ν’ αφεθώ.
Ένα βλέμμα να πιστέψω.
Μια λέξη να κρατηθώ.
Δώσ’ μου λίγο φως να ταξιδέψω. Έλα!
Δεν θέλω να μετρώ στιγμές
εγκλωβισμένες σε σύννεφα καπνού.
Θέλω το ρήμα «Φοβάμαι» να μείνει εκτός.
Χρόνια τώρα το ίδιο τσιγάρο σιγοκαίει
κι αναρωτιέμαι: Ετούτο το αργό μα οδυνηρό κάψιμο
στα χείλη, στα δάχτυλα, στην ψυχή
ποια Ανάσταση έχει να προσμένει;»

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Χρονικό παράδοξο

[Ενότητα IV]

Χρονικό παράδοξο

Η άρτια επανασυγκόλληση του καθρέφτη
αναγεννά συνειδήσεις,
αναδομεί απολεσθέντα αισθήματα και εκκολάπτει
όνειρα θερινής νυχτός.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Χαμαιλέων

[Ενότητα IV]

Χαμαιλέων

Οι αποχρώσεις των εποχών,
άλλοτε θαμπές ή παραμυθένιες
άλλοτε ευάλωτες κι ερημικές,
μα πάντα ευπρόσδεκτες στο βλέμμα,
υφαίνουν χαμόγελα
στων ρυτίδων τον χορό!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Υπαλανθάνων Ερωτισμός

[Ενότητα V]

Υπαλανθάνων Ερωτισμός

Στη λίμνη του δάσους φυλλορροούν οι Δον Κιχώτες.
Στην ουρά του Σκορπιού ολόρθη στέκει η Πανσέληνος.
Με βλέμμα καρφωμένο στα μαβιά νερά
μετράει τις άνυδρες ανάσες της γης.
Ο Λύκος της Στέπας ζωντανό απολίθωμα στα χείλη της.
Ο χρόνος σκοντάφτει στις λέξεις.
Οι λέξεις σκοντάφτουν στο χρόνο.
Σύγχυση εφ’ όρου ζωής!
Τα μήλα κρίθηκαν ακατάλληλα!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Τρέμουν

[Ενότητα II]

Τρέμουν

Τρέμουν οι λέξεις το λυκαυγές της προδοσίας τους.
Υποφέρουν αυτάρεσκα στα ψηφιακά κανάλια
ροκανίζοντας ανελέητα το χρόνο, ενώ η αλήθεια τους
παραμένει εσώκλειστη στο λευκό σεντόνι του καθρέφτη.
Τρέμουν οι λέξεις…
… Οι λέξεις τρέμουν…
… Τρέμουν… τρέμουν…
… Οι λέξεις…

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Το χρέος

[Ενότητα I]

Το χρέος

αφιερωμένο στη Φανή Α.

Τα χρέη μου τα εξαργύρωσα.
Έδωσα στην αγάπη ένα ρόδο,
στο γέλιο ένα περιστέρι,
στον πόνο μια ηλιαχτίδα,
στη φιλία μία υπόσχεση,
στο όνειρο ένα ουράνιο τόξο,
στους εφηβικούς παροξυσμούς
έδωσα ιπτάμενο χαλί
και σ’ εκείνη τη συμβουλή
ένα βιβλίο.
Τώρα ήσυχη αποχωρώ
κρατώντας των επιλογών μου
το αριστείο.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη: Τι άλλο;

[Ενότητα III]

Τι άλλο;

Αδειανό το βλέμμα πάνω στα τροχήλατα ρόδα
πλανιέται στα στενοσόκακα που άφησαν
οι τυμβωρύχοι στο πέρασμά τους.
Κι αυτό το μελάνι εκούσια κύλησε,
απ’ τις ευνουχισμένες τους συνειδήσεις,
να διαβρώσει την ελπίδα.
Τι άλλο θα μπορούσαν να προσφέρουν
εκτός από τη δυσωδία των ονειρώξεών τους;

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Συσκότιση στην εξοχή

[Ενότητα IV]

Συσκότιση στην εξοχή

36 βαθμοί υπό σκιάν.
Σκιά νεφελώδης, γκρίζα
κι απρόοπτη. Έτσι
για να θολώνει ο ορίζοντας.
Και οι καλημέρες να φθίνουν.
Ο χρόνος ατέρμονος,
πνιγηρός μονόλογος
με το ξυράφι στο χέρι
αφήνει σιωπηρές
άλικες κηλίδες,
στις παράλληλες ζωές,
στις σκέψεις τις κοινές,
στις μη διαλογικές μορφές.
36 βαθμοί υπό σκιάν
κι ο φόβος φυλάει τα έρμα.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη