Μαρία Πισιώτη, Dogville

[Ενότητα V]

Dogville*

Μεγάλη απόφαση να τινάξεις
απ’ την πλάτη σου την αιματοβαμμένη πόλη
κι η άκρη του βουνού να γίνει καταφυγή σου.
Η ισοπεδωτική απλότητά της ανέδυε
άρωμα γιασεμιού, ενώ οι λόγιες λέξεις
του φεγγαριού ενέπνεαν ασφάλεια.
Μα να που το φεγγάρι και βουνό δεν άντεξαν
το φως των ματιών σου και
τ’ αλαβάστρινά σου χέρια.
Ξέβρασαν αλυσίδες και πάθη ανομολόγητα
επάνω στο κορμί σου.
Άχρονη και άφυλη η σαπίλα τους.
Μεγάλη απόφαση να αποτινάξεις
την αιματοβαμμένη πόλη.
Μα εκείνη δε σε ξεχνά.
Φορά το σμόκιν της και κορνάρει
στην άκρη του βουνού.
Το γιασεμί ευωδιάζει πάλι και οι αλυσίδες
κρύβονται στα βράχια.
Οι πτυχές του εγκλήματος οφείλουν
να παραμείνουν εσώκλειστες.

* Η γνωστή ταινία του Lars von Trie, Dogville, που προβλήθηκε στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του 2003.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Ψηφιοποιημένη αδυναμία

[Ενότητα V]

Ψηφιοποιημένη αδυναμία

Η ακολουθία των ψηφίων ανεπαρκής
μετά την υποδιαστολή∙
ιδιαίτερα όταν ο ακέραιος που
προΐσταται είναι το… μηδέν.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Ψευδής αίγλη

[Ενότητα IV]

Ψευδής αίγλη

Αποδέσμευσα την ακτή από το βλέμμα και αφέθηκα στου
κύματος την αίγλη. Θέλησα ν’ ανασάνω την αύρα του,
να το κρατήσω στα χέρια μου τρυφερά, για λίγο έστω.
Ματαιοπονία. Οι υδάτινες προσβάσεις θρέφονται με
όνειρα αγκιστρωμένα στην ακτή και ορκισμένα να της
χαράζουν πληγές. Καταδιωκόμενες σκιές, άλλοτε
συρρικνώνονται ή εξατμίζονται και άλλοτε υιοθετούν
το ρόλο του σταλακτίτη γιατί η αλήθεια πονάει ακόμα κι
αν το πρόσημο είναι θετικό. Και η ακτή φαντάζει τώρα πιο οικεία.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Ψάχνω

[Ενότητα II]

Ψάχνω

Ψάχνω να βρω τις κατάλληλες λέξεις
ν’ ανοίξουν τα πορτόφυλλα,
ν’ αναπνεύσει ο βασιλικός κι ο δυόσμος.
Ψάχνω εκείνες τις λέξεις
που θρυμματίζεις τα βράδια στο μαξιλάρι σου.
Αυτές που ματώνουν στο χαρτί της απελευθέρωσης.
Ψάχνω… ψάχνω… ψάχνω…
κι όλο σκοντάφτω στον κρότο της σιωπής σου.
«Έλα» μου φωνάζει.
«Έλα και δώσ’ μου ένα χέρι ν’ αφεθώ.
Ένα βλέμμα να πιστέψω.
Μια λέξη να κρατηθώ.
Δώσ’ μου λίγο φως να ταξιδέψω. Έλα!
Δεν θέλω να μετρώ στιγμές
εγκλωβισμένες σε σύννεφα καπνού.
Θέλω το ρήμα «Φοβάμαι» να μείνει εκτός.
Χρόνια τώρα το ίδιο τσιγάρο σιγοκαίει
κι αναρωτιέμαι: Ετούτο το αργό μα οδυνηρό κάψιμο
στα χείλη, στα δάχτυλα, στην ψυχή
ποια Ανάσταση έχει να προσμένει;»

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Χρονικό παράδοξο

[Ενότητα IV]

Χρονικό παράδοξο

Η άρτια επανασυγκόλληση του καθρέφτη
αναγεννά συνειδήσεις,
αναδομεί απολεσθέντα αισθήματα και εκκολάπτει
όνειρα θερινής νυχτός.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Χαμαιλέων

[Ενότητα IV]

Χαμαιλέων

Οι αποχρώσεις των εποχών,
άλλοτε θαμπές ή παραμυθένιες
άλλοτε ευάλωτες κι ερημικές,
μα πάντα ευπρόσδεκτες στο βλέμμα,
υφαίνουν χαμόγελα
στων ρυτίδων τον χορό!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Υπαλανθάνων Ερωτισμός

[Ενότητα V]

Υπαλανθάνων Ερωτισμός

Στη λίμνη του δάσους φυλλορροούν οι Δον Κιχώτες.
Στην ουρά του Σκορπιού ολόρθη στέκει η Πανσέληνος.
Με βλέμμα καρφωμένο στα μαβιά νερά
μετράει τις άνυδρες ανάσες της γης.
Ο Λύκος της Στέπας ζωντανό απολίθωμα στα χείλη της.
Ο χρόνος σκοντάφτει στις λέξεις.
Οι λέξεις σκοντάφτουν στο χρόνο.
Σύγχυση εφ’ όρου ζωής!
Τα μήλα κρίθηκαν ακατάλληλα!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Τρέμουν

[Ενότητα II]

Τρέμουν

Τρέμουν οι λέξεις το λυκαυγές της προδοσίας τους.
Υποφέρουν αυτάρεσκα στα ψηφιακά κανάλια
ροκανίζοντας ανελέητα το χρόνο, ενώ η αλήθεια τους
παραμένει εσώκλειστη στο λευκό σεντόνι του καθρέφτη.
Τρέμουν οι λέξεις…
… Οι λέξεις τρέμουν…
… Τρέμουν… τρέμουν…
… Οι λέξεις…

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Το χρέος

[Ενότητα I]

Το χρέος

αφιερωμένο στη Φανή Α.

Τα χρέη μου τα εξαργύρωσα.
Έδωσα στην αγάπη ένα ρόδο,
στο γέλιο ένα περιστέρι,
στον πόνο μια ηλιαχτίδα,
στη φιλία μία υπόσχεση,
στο όνειρο ένα ουράνιο τόξο,
στους εφηβικούς παροξυσμούς
έδωσα ιπτάμενο χαλί
και σ’ εκείνη τη συμβουλή
ένα βιβλίο.
Τώρα ήσυχη αποχωρώ
κρατώντας των επιλογών μου
το αριστείο.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη: Τι άλλο;

[Ενότητα III]

Τι άλλο;

Αδειανό το βλέμμα πάνω στα τροχήλατα ρόδα
πλανιέται στα στενοσόκακα που άφησαν
οι τυμβωρύχοι στο πέρασμά τους.
Κι αυτό το μελάνι εκούσια κύλησε,
απ’ τις ευνουχισμένες τους συνειδήσεις,
να διαβρώσει την ελπίδα.
Τι άλλο θα μπορούσαν να προσφέρουν
εκτός από τη δυσωδία των ονειρώξεών τους;

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Συσκότιση στην εξοχή

[Ενότητα IV]

Συσκότιση στην εξοχή

36 βαθμοί υπό σκιάν.
Σκιά νεφελώδης, γκρίζα
κι απρόοπτη. Έτσι
για να θολώνει ο ορίζοντας.
Και οι καλημέρες να φθίνουν.
Ο χρόνος ατέρμονος,
πνιγηρός μονόλογος
με το ξυράφι στο χέρι
αφήνει σιωπηρές
άλικες κηλίδες,
στις παράλληλες ζωές,
στις σκέψεις τις κοινές,
στις μη διαλογικές μορφές.
36 βαθμοί υπό σκιάν
κι ο φόβος φυλάει τα έρμα.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Συνταγή αποτοξίνωσης

[Ενότητα III]

Συνταγή αποτοξίνωσης

Εναποθέστε τον φόβο σας ισομερώς σε δύο κρασοπότηρα.
Κατόπιν ανάψτε δύο τσιγάρα και ισορροπήστε τα
στα χείλη των ποτηριών με την καύτρα αντίθετα
προσανατολισμένη προς κάθε ποτήρι. Στη συνέχεια
φορέστε το ωραιότερο χαμόγελό σας και σηκώστε
το βλέμμα στον «Θάνατο». Όσο η καύτρα θα στάζει μέσα
στο ποτήρι του φόβου κι εσείς θα χαμογελάτε, τόσο
ο «Θάνατος» θα συρρικνώνεται. Και καθώς θα
συρρικνώνεται τα δεσμά σας θα λιώνουν. Η πλήρης
συρρίκνωση θα συμπέσει με το ολοσχερές κάψιμο
του φόβου. Τέλος, αναμείξτε συρρικνώσεις και στάχτες
ιδανικός τρόπος για να αναπνέει ο «Θάνατος» και
η στάχτη να νιώσει ωφέλιμη!
Η δική σας αναπνοή χρωματίζεται στην ανάσα της ανατολής.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Συνειρμοί υπό το φως Πανσελήνου

[Ενότητα I]

Συνειρμοί υπό το φως Πανσελήνου

Η Πανσέληνος απόψε
σαγηνεύει
τρομάζει
με κάτι δικό σου.
Χαμόγελο;
Δάκρυ;
Αδιόρατο
μα δικό σου.
Η ανάσα σου
ούτε μια
δρασκελιά.

Η Πανσέληνος απόψε
μαγεύει
φοβίζει.
Σκιά
μέσα απ’ τις πασχαλιές.
Η Πανσέληνος
πάνωθέ σου,
φρουρός ακοίμητος
δικός σου.
Η ανάσα σου
ούτε μια
δρασκελιά.

Κι ο αγέρας
ψιθυρίζει
τ’ όνομά σου.
Παράξενο
πόσα γνωρίζει!
Σκέψεις άτολμες,
ασχημάτιστες.
Κι όμως τις ξέρει!
Και η Πανσέληνος….
Κι ο αγέρας…
Η ανάσα σου
ούτε μια
δρασκελιά.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Συμπληγάδες

[Ενότητα I]

Συμπληγάδες

Μαρμάρινο κιγκλίδωμα σταυρώνει
το ονείρεμά μας.
Ξεφύγαμε απ’ τις Συμπληγάδες
μ’ ένα φτερό θανάτου
(το κέρδος τους).
Και τώρα το βήμα μας πάλλεται
στο ρυθμό της ρώσικης ρουλέτας
για χάρη μιας… άραγε αυταπάτης;

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Συμβιώνουμε

[Ενότητα I]

Συμβιώνουμε

Συμβιώνουμε
χλωμά φεγγάρια
κορμιά σμιλευμένα
με ηλεκτρόδια και
μέταλλο.
Συμβιώνουμε
μέσα από ανάγκες
πλαστικές
τροφή στα μηχανικά
μέλη
ασπίδα στις λούτρινες
συνειδήσεις.
Συμβιώνουμε
μέσα στην τσιμεντένια
σιωπή.
Η αιθαλική πνοή
ψαλιδίζει τα όνειρα.
Στο ένα χέρι σφιχτά
το νόμισμα-σημαία
στο άλλο κραδαίνει
ο προστάτης της…
Ο προστάτης των
εισιτηρίων της
κόλασης.
Συμβιώνουμε…
Ενοχικά!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Σύγχρονα ανδροειδή

[Ενότητα V]

Σύγχρονα ανδροειδή

Κυκλοφορούν ανάμεσά μας ανδροειδή
χωρίς καλώδια και τσιπ
άνευρα ωστόσο,
μονάχα μ’ ένα πλήκτρο
ονόματι «delete»
στο μέρος της καρδιάς.
Η κατασκευάστρια εταιρεία στο υποχθόνιο
εργαστήριό της τα φορτώνει data καθημερινά
και δρουν κατά τα εταιρικά συμφέροντά της.
Διατείνονται πως είναι άνθρωποι κανονικοί
μα η ελλειπτική συμπεριφορά τους
δείχνει τόσο το made in
όσο και το made by!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Σταυρόλεξο

[Ενότητα III]

Σταυρόλεξο

Τι παιχνίδι κι αυτό!
Να πιάνεσαι από μια λέξη!
Να τη διογκώνεις και κατόπιν να τη διυλίζεις
μέχρι να στάξει όλο της το αίμα.
Εκεί στις αιμάτινες σταγόνες της
διασταυρώνονται προβληματισμοί και όνειρα
συγκρούονται συναισθήματα και…
ανατρέπονται δεδομένα, ξανά και ξανά.
Οι αιμάτινες σταγόνες μια άνοιξη που συνωμοτεί
και το φανάρι… στο πορτοκαλί! μονίμως!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Πυρηνογραφίες

[Ενότητα II]

Πυρηνογραφίες

Ρόδινα αγκάθια τα πλην
αποδόμησαν την αιωρούμενη καρδιά
στο ναρκοπέδιο του «εγώ».
Μονάχα η βροχή στάθηκε στο ύψος της!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

Μαρία Πισιώτη, Πρωτοχρονιά

[Ενότητα IV]

Πρωτοχρονιά

Ανανεώνεται ο χρόνος
με κείνη την πάγια τακτική
που τον διακρίνει.
Και η σιωπή – αυτή που μου ’μαθες να υπομένω –
απλώνεται στο διάβα του.
Φιλική την ονόμασα κάποτε
Τώρα τη λέω θάνατο!
Αργά, αναίμακτα
μα οδυνηρά απομυζεί την ύπαρξή μας.
Ανανεώνεται ο χρόνος
κι εκείνη η κραυγή επιμένει
να χάνεται
στα ενδότερα του καθρέφτη.
Μονάχα η προσμονή παραμένει πιστή.
Της αξίζει λίγο περισσότερο φως.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη