Σοφία Περδίκη, Φθινόπωρο

Φθινόπωρο

Ο κρόκος του πρωινού χυνόταν στην πόλη. Έστριβε στην οδό των Ρόδων κι έσταζε από τ’ ανοιχτά παράθυρα πηχτές, μελάτες σταγόνες στο γυάλινο δοχείο με τις τουλίπες. Τα δύο όστρακα της χλωροφύλλης τις νιώθουν βαθιά μέσα τους να εισέρχονται, και τα φύλλα, οι μίσχοι πώς αναριγούν, χάσκουν οι στήμονες, χρυσίζει το νερό το μαύρο! Κατακόκκινες πυρώνουν οι κεφαλές, στρέφονται ταυτόχρονα ανοιχτές, ευθεία προς το βέλος του ήλιου…
Στο απόγειο της διάτασης, η αιχμή της έντασης μια πράσινη χορδή που τέντωσε και σπάει. Γιατί να είναι άραγε έτσι η φύση των πραγμάτων; Ένα ένα τώρα τα φύλλα τους ξεφορτώνονται, ξερά κλαδιά φράγματα στήνουν, να βουλώσουν θέλουν το μοναδικό το λούκι, το πιο πολύτιμο. Τον νόμο να επιβεβαιώσουν.

Στο πλήρες φάσμα της ανθοφορίας ο μαρασμός.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Υπόσχονται

Υπόσχονται

Περιορίστηκαν οι λέξεις
σε παπούτσια στενά
μυτερά στην άκρη σκαρπίνια
κι άρχισαν να κυνηγούν στις γωνίες
έντρομα ρήματα
αφάνταστες πιέσεις ν’ ασκούν
για ομολογίες
συγχωροχάρτια σε τραπέζια
υπογράφονται καθημερινά.
Ανένδοτα κάποια
υπόκεινται σε βασανισμούς
καταπατούνται οι ενεργητικές φωνές
στην απομόνωση ψιθυρίζουν
κουράγιο, δάκρυ ή σχοινί
ανοίγουν τρύπες στους τοίχους μικρές
φυσούν τον καπνό τους από κει
ανακουφίζονται τις νύχτες στ’ όνειρο μέσα
υπόσχονται.

Και το πρωί, στην αναφορά
κρύβουν όλα τα παθητικά φιλιά
δείχνουν τα νύχια τους, είναι καθαρά
προχωρούν στα συσσίτια.
Κάτω από την μπότα του μυαλού που εποπτεύει
πίσω απ’ την πλάτη που απωθεί
σε στενά κελιά στοιβάζονται
σαν απο-ρήματα
τα μεταβατικά χώρια από τ’ αμετάβατα
καθρεφτάκια κρύβουν στις καταπακτές
γράφουν στον ήλιο το νόημα
κρεμούν τα χέρια έξω απ’ τα σίδερα.
Κι όταν τα δάχτυλα συνθλίβονται
θυμούνται όρκους
μια μέρα όλα να τα πουν
ν’ αντέξουν.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Τύμπανο Πύλης

Τύμπανο Πύλης

Ο οίκος των κυνηγημένων
εμβαπτίστηκε εκ νέου
στη δίνη μιας ακρυλικής βροχής.
Άλλαξαν και τις ταμπέλες
γράφτηκαν τα ονόματα παντού
σε τόξα τυφλά, πεσσούς και ρόδακες.

Βαρύαυλοι ήχησαν μέσα απ’ τα έγκατα
στα θεμέλια βαθιά σφύριζαν φαγκότα
κι ήταν η μουσική που μάγεψε τους πάντες
πουλιά, οικόσιτα, ερπετά.

Και τα ονόματα
του φυγά που δεν τον χόρταινε ο ήλιος
της κόρης που βύζαινε πικρό μαστό
του αδερφού που τον θόλωσε η μοίρα
διαβάζονται πια τις Κυριακές
στα προαύλια αγκρίζουνε τα ζωντανά
τα παίρνουν απ’ τη μύτη τα λιβάνια.

«Και το όνομα αυτού», «Και το όνομα αυτής»
ο λιβόνοτος το παίρνει ο αέρας
το απλώνει στα στενά, στις λεωφόρους πέρα
κολλάει στα τζάμια
συρρέουν οδοιπόροι
ν’ ακούσουν για τα πάθη τα νέα.
Η λειτουργία ξεκινά. Τύμπανο Πύλης χτυπά.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Το γυάλινο σπίτι

Το γυάλινο σπίτι

Το γυάλινο σπίτι είχε από καιρό φυσηθεί, είχε ψηθεί σε χιλιάδες βαθμούς Κελσίου· η αποστείρωση επετεύχθη, κάτι μικροοργανισμοί εξαφανίσθηκαν και ορθώθηκε σε θέα κοινή. Η άφιξή μας στην κορυφή του λόφου έγινε αισθητή, τα κλειδιά πετάχτηκαν στα γκρεμνά, μαζί με την καμπάνα ήχησαν σε συγχορδία αρμονική – δεν τα είχαμε ανάγκη. Στο σπίτι τούτο εξάλλου οι νέοι κάτοικοι θα ήταν αποκαλυπτικοί, ολόκληρη η ζωή τους περίοπτη. Η μοναξιά του κρεβατιού τους, η τόσο απόλυτη, τώρα θα ίδρωνε σε οργασμικές στιγμές και οι γυάλινοι επισκέπτες με ζώων χνότα θα θόλωναν το τζάμι· αράχνη δεν θα εισέβαλλε καμία, γνωρίζοντας πως δεν θα ’βρισκε ταβάνι για να κρεμαστεί.
Ανάμεσα σε δυο πελώρια βράχια, σαν βόλος που παίζαμε παιδιά, κύλησε η μπίλια· χωρίς θεμέλια, μόνον ένας θόλος μας αγκαλιάζει, καμιά πλεκτάνη στην κάψουλά μας δεν περνάει, κρεμάστηκε και η ταμπέλα: ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΣΠΙΤΙ. Το όραμα του δάσους που μας ακολουθεί ανακλάται πάνω μας σαν αρχαία προβολή.
Δεν επιδιώκουμε την εξαφάνιση, και η πρόθεσή μας αυτή είναι, αν μη τι άλλο, έντιμη.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Το αιώνιο αίνιγμα

Το αιώνιο αίνιγμα

Τώρα κάθισε
στο συρμάτινο κεντίδι
και ηλεκτροφόρησε
τη φωνή σου
στα σύμπαντα.

Αναρωτήσου:
Αν ήθελες μια ζωή
του θανάτου τον αχό
να περιορίσεις
πού πήγες κι έμπλεξες
στον ιστό της κραυγής
που συνταράζει
κι ύστερα στη σύγκρουση
γιατί προσκολλήθηκες;
Ρυθμός του αίματος
ανάβλυσες
κι έκανες εκείνα τα τρικ
στων δρόμων τη διασταύρωση.
Τα σπασμένα φανάρια
αναβοσβήνανε
τα δύο μάτια
παράταιρα γύριζαν
χαμός γινόταν
και τανάπαλιν διάσωση.

Τι το ’θελες τότε
ανεμοδούρα εσύ ισχνή
και λικνίστηκες
αναίσχυντα
με τους μηρούς
τα χέρια ανοιγμένα
κι έγινες το αιώνιο αίνιγμα;

Θρόιζε για πάντα τώρα
πάνω στα ουράνια
μεταλλικά μοτίβα.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Τα κοινόχρηστα

Τα κοινόχρηστα

Ήρθες ξημερώματα
να μας ζητήσεις τα κοινόχρηστα.

Μα εδώ είναι τα ιδιωτικά δωμάτια
έχουμε σπάσει τα ντουλάπια
τα στρώματά μας έχουν το αιμάτινό μας
μονόγραμμα
στα λουτρά έχουμε κρυμμένα τα μαχαίρια
το μάθημα ανατομίας αρχίζει στις εννιά
τα βιβλία μας πήρανε φωτιά
να ζεσταίνουμε τα χέρια τον χειμώνα
κι οι βρύσες στάζουνε μύρα πολύχρωμα.
Ψάξε και βρες ποιοι είμαστε από το χρώμα
που λιμνάζει στα υπόγεια.

Ήρθες η ώρα τρεις
ν’ αρχίσει το εξημέρωμα.

Όμως εδώ
έχει φωλιάσει το θηρίο για τα καλά.
Και δεν το διαχειρίζεσαι πια.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Στο επόμενο όνειρο

Στο επόμενο όνειρο

Μέσα στο όνειρο εγκαταλείπονται όλα
και ξαναβρίσκονται σε μια στιγμή
ακαριαία
την ώρα που τα φύλλα της κορομηλιάς
τρέμουν γύρω απ’ τον σφιχτό κορμό
κι η αφή φτάνει στο έπακρο.

Πιο κει πρόσωπα αχνά
με μάτια έντρομα κοιτούν
το στημένο σκηνικό
η ανάσα του μεγάλου βατράχου
ψιθυρίζει στη γη
την τελευταία προσευχή
ένα ρυγχόσπερμα ανθίζει ξαφνικά
μες στην αυλή
ενώ κανείς δεν το ποτίζει
μια πρόταση μυστική
εκεί που πάει να συνταχτεί
γίνεται θρύμματα και τότε
αρχίζουν τα αινίγματα.

Κι εσύ στεκόσουν προ ολίγου
ζαρωμένη στον αγέρα φιγούρα
κι έβλεπες το τραύμα σου
από την εναιώρηση
στη βραχώδη πλαγιά
μετρούσες τον σπασμό σου
κι ευχόσουν
να μην είναι η πληγή αυτή
στο γόνατο το παιδικό
που θα σε έκοβε για πάντα στα δυο·
βρίσκεσαι τώρα με σταθερή ανάσα
σ’ ένα συγκεκριμένο
χειμωνιάτικο τοπίο.

Κοιτάς
της μνήμης σημάδι
για το γεράκι που θα ’σαι
στο επόμενο όνειρο.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Στεναγμός

Στεναγμός

Της είχαν μάθει να στρογγυλεύει τις λέξεις.
Να τρίβει την εσωτερική τους πλευρά
γερά με γυαλόχαρτα
ώσπου να φύγουν τα μαύρα τους μελάνια.

Κάθε στοιχείο ζωντανό
έπρεπε να πάψει πια να σπαρταρά
η πιο ανώδυνη έκφραση
ν’ ανέλθει στην επιφάνεια.
Μετά ξέπλενε όλα τα νοήματα
με καθαρό οινόπνευμα.
Τα άπλωνε στον ήλιο σε σινί
ν’ αποξηρανθούν καλά
το χνούδι τους να αποκτήσει
εκείνη την υφή
την κοινώς αποδεκτή
που όταν ανακατεύεται
με της σιωπής το γάλα
φουσκώνει αργά μες στα σωθικά.

Της είχαν μάθει να μη λέει πολλά
και πώς να βγάζει εγγαστρίμυθα
τον στεναγμό απ’ το στόμα
σαν να ’τανε καπνού τουλίπα.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Σιαμαίες λίμνες

Σιαμαίες λίμνες

Βρέθηκαν λίμνες σιαμαίες
στο κέντρο παλίρροιας αμνιακής.
Ίχνος ζωής στον μακρινό ορίζοντα
μόνο μια γέφυρα στο σημείο συνένωσης
στενή, ίσα να χωράει ένα κύτταρο φωτός
με μήκος τόσο όσο ένα βράδυ ασέληνο.

Κάθε που φουσκώνουν τα στήθη της μιας
μ’ αέρα συμπυκνωμένο
αναστενάζει η άλλη
πλημμυρίζουν οι όχθες, ταράζονται οι ερωδιοί.
Κι όταν εκείνη καταπίνει την κραυγή
σείεται το υπέδαφος, το ρήγμα προχωράει
αντίλαλο κάνει το αναφιλητό απέναντι.

Είναι συγκλονιστικές οι εξελίξεις
συνεχής των ειδήσεων η ροή.
Για τις σιαμαίες λίμνες
που βρέθηκαν στο τέλος του κόσμου
προμηνύονται κατακλυσμοί
ερίζουν οι επιστήμονες, διχάζονται οι πληθυσμοί.
Είναι από αυτά τα φυσικά φαινόμενα, βλέπετε,
που δεν αρκεί μια απλή αποστράγγιση.
Χρειάζεται τομή.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Σε φα μείζονα

Σε φα μείζονα

Αλλάζει το νόημα
το δέρμα του αφήνει και το βρίσκει ξανά
μιλάει μέσα από ταριχευμένες φωνές
–πρέπει να υπολογίσουμε και τη μεγάλη απόσταση–
άλλοτε με χροιά ψιθύρου
που προφυλάσσει από τις ενοχλητικές κραυγές.
Φράζει τις διόδους
με τα νερά των καταιγίδων
πλημμυρίζουν οι αγωγοί
μες στο ποτήρι του μαζεύτηκαν ύδατα όμβρια
κάθε γουλιά τού φέρνει ναυτία
στα δάχτυλα μαζεύονται τα συναισθήματα βρύα
ευαίσθητα δάχτυλα χτυπούν στο τραπέζι
τον ρυθμό της ζωής σε φα μείζονα.
Ό,τι υπάρχει το ενθουσιώδες
γίνεται λέξη που από τα χείλη του κατρακυλά
με φόρα σε τοίχο ανύπαρκτο
θραύσματα ελπίδας λεκιάζουν την άγραφη σελίδα
κι η σκέψη βολίδα που αυτομολεί.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Όπως των Ίνκας τα παιδιά

Όπως των Ίνκας τα παιδιά

Τραφήκαμε από νωρίς με σύννεφο.
Ήταν γλυκό πολύ και μείναμε γρήγορα
χωρίς δόντια.
Μας τρώνε από τότε μικρά τρωκτικά
τα ούλα μας δείχνουμε αναμεταξύ μας
κι αναγνωριζόμαστε
όπως των Ίνκας τα παιδιά.

Στις παλάμες μας γεννήθηκαν ρόζοι
από τ’ ατέλειωτα χάδια
και τα παιχνίδια με τα χάρτινα σπαθιά.
Ηττημένοι πάμε σε κάθε μάχη a priori
μ’ ανεστραμμένες παλάμες
αντικριζόμαστε από τ’ αντικριστά βουνά
μας πιάνει απ’ τη μύτη το αίμα
είναι οι ρίζες μας μιας ποιότητας
που ’χει μηδενικά
για πρόσημα.

Κι έχουμε τα μάτια αγκάθια
τα βλέπουμε όλα ραγισμένα.
Δεν μεταβολίσαμε φαίνεται καλά
τα άμυλα
στις γλυκερές φωνές ματώνουνε τ’ αυτιά
στην υποκρισία μπροστά μας πιάνει ναυτία
εκ γενετής μας είπανε
σε βρίσκει η αμφιβολία
σε ακολουθεί μετά σαν στίγμα.

Με μια κουφάλα στην καρδιά
από το φύσημα το δυνατό του αγέρα
λικνιζόμαστε ιστία τρύπια
σε μονίμως θολά νερά.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Όπως μας θέλουνε

Όπως μας θέλουνε

Μας θέλουνε να είμαστε πάντα
απαλές και λευκότατες.

Να παραμένουμε μονίμως
σε μια κατάσταση άσηπτης
τρυφερότητας
τα χείλη μας να στάζουν
λόγια μελωμένα
ανακατωμένα με χνούδια
στα χέρια να κρατάμε με στοργή
τα χαλινάρια
σαν έφηβες έφιπποι
που καλπάζουνε τα πρωινά
να ξεπεζεύουμε
από της νύχτας τη σάρκα
υπό το φως το άσπιλο
ν’ ακούμε με ώτα ανοιχτά
κι ύστερα να φοράμε
τη μητρική ποδιά
πάνω της να σφουγγίζουνε
τους πόθους τους
όλα τ’ αρσενικά παιδιά.

Μας θέλουνε να είμαστε πάντοτε
αβρές κι ευλαβικές
σε υπολειτουργία
ολοστρόγγυλες
να μην κόβουν τα μαχαίρια μας
τα σώματά μας
να μην έχουνε αιχμές
τα λόγια μας να μην πληγώνουνε ποτές.

Να ματώνουμε περιοδικά μονάχες.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Οι δύο πρώτοι

Οι δύο πρώτοι

Στην ανεστραμμένη θάλασσα
που η ξηρασία απολίθωσε
με το ρετσίνι ποταμό
να ρέει αμφίδρομα
σε μια στενωπό
έχασκαν του ονείρου τα βυθόμετρα
σαν πολύχρωμα σκιάχτρα
να διώχνουν τις ασχημίες
των Κενταύρων
τους εφιάλτες της ανιαρής ανιστόρησης
μπηγμένα σε υπόβαθρα ορείχαλκου
γλυπτά σε βάσεις που στήθηκαν
κι έβγαλαν με τα χρόνια ρίζες.
Ο ουρανός μια πίστα πάγου
που χαράσσουν αέρηδες
και πλάνα βήματα
τριγύρω ζωόμορφοι κορμοί
στου χταποδιού τον κήπο
μέσα σε δάσος
που στρέφει τα πλοκάμια του
στον ήλιο
οι δύο πρώτοι που πλάστηκαν
κλωσούν κάτω απ’ το μάτι του Πανός
το μήλο
καθώς τα φύλλα αμφιταλαντεύονται
μονίμως.
Στης ανύψωσης ή στης ταπείνωσης την κλίνη
δεν ξέρουν πού να γείρουν.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Οι Απέναντι

Οι Απέναντι

Μας καλούν συνέχεια οι Απέναντι
στη βωβή τους ζωή.
Να πάμε
λέει η πρόσκληση
επισήμως γδυμένοι
ένα βράδυ
όταν θα ’χουν σβήσει τα αίματα
και θα ’χουνε λιώσει τα κεριά
ν’ αφήσουμε τις φωνές μας
στην κρεμάστρα
μπαίνοντας στον χώρο υποδοχής
να βγάλουμε τα τακούνια
απ’ τα παπούτσια
και τα δόντια μας με την τανάλια
τα κόκαλά μας να τυλίξουμε
προσεκτικά
να μην κροταλίζουνε στα γέλια
να εκπνέουμε αθόρυβα
αντί να παίρνουμε ανάσα.
Στη σάλα τη μεγάλη
ν’ αφήσουμε τα συναισθήματά μας
στην άκρη
και να στρωθούμε στο τραπέζι
με φόβο μπουκωμένοι.
Μας εγκαλούν από απέναντι συχνά
να κάνουμε ησυχία.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη