Γενέθλια
Κάποτε οι άνθρωποι εφηύρανε τα ποιήματα
για να ναρκώνουνε τη μοναξιά τους
να καταπίνουν σαν χαπάκια το μελάνι
και να εκσφενδονίζουν λέξεις
για να ξορκίσουνε τις ιδιορρυθμίες τους.
Τώρα το ανικανοποίητο δεν βουλώνεται με λέξεις
ούτε με πράξεις ρουτίνας προσυμφωνημένες.
Για να αδειάσω το μυαλό μου μεταφορικώς
–προτού αδειάσει ίσως και κυριολεκτώντας–
χρειάζομαι μονάχα κάτι να με ξαφνιάσει:
ένα παλιό κεράκι γενεθλίων για να το ξανασβήσω
μια λέξη γραμμένη βιαστικά σε μια χαρτοπετσέτα
έναν χορό να με γεμίσει δάκρυα κάποιο απόγευμα στο άδειο σπίτι
κάτι που να ’ρχεται αντίθετα με την πορεία που τραβάμε.
Γιατί ζωή είναι οι μέρες που περνάνε
και τίποτα άλλο.
Δεν έχει νόημα, σκοπό ή κάποιο στόχο.
Στο μόνο τέλος που οδηγεί είναι στην βέβαιη έκπληξη.
Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016) της Ιωάννας Λιούτσια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια