Ιωάννα Λιούτσια, Γενέθλια

Γενέθλια

Κάποτε οι άνθρωποι εφηύρανε τα ποιήματα
για να ναρκώνουνε τη μοναξιά τους
να καταπίνουν σαν χαπάκια το μελάνι
και να εκσφενδονίζουν λέξεις
για να ξορκίσουνε τις ιδιορρυθμίες τους.

Τώρα το ανικανοποίητο δεν βουλώνεται με λέξεις
ούτε με πράξεις ρουτίνας προσυμφωνημένες.
Για να αδειάσω το μυαλό μου μεταφορικώς
–προτού αδειάσει ίσως και κυριολεκτώντας–
χρειάζομαι μονάχα κάτι να με ξαφνιάσει:
ένα παλιό κεράκι γενεθλίων για να το ξανασβήσω
μια λέξη γραμμένη βιαστικά σε μια χαρτοπετσέτα
έναν χορό να με γεμίσει δάκρυα κάποιο απόγευμα στο άδειο σπίτι
κάτι που να ’ρχεται αντίθετα με την πορεία που τραβάμε.
Γιατί ζωή είναι οι μέρες που περνάνε
και τίποτα άλλο.
Δεν έχει νόημα, σκοπό ή κάποιο στόχο.
Στο μόνο τέλος που οδηγεί είναι στην βέβαιη έκπληξη.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Βυθός

Σταύρος Ξαρχάκος & Βαγγέλης Γκούφας, Από βυθό σ’ άλλο βυθό
(τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης / θεατρικό έργο: Μην πατάτε τη χλόη (1965))

Βυθός

Ο κάθε άνθρωπος έχει το βυθό του.
Είναι το μέρος εκείνο που νιώθει
περισσότερη σιγουριά για τον εαυτό του,
περισσότερη ασφάλεια.
Εκεί που ο χρόνος σταματάει και
τίποτα δεν είναι αρκετό για να σε κάνει να γυρίσεις πίσω,
στην επιφάνεια.

Ο δικός μου βυθός δεν είναι θαλάσσιος,
είναι φτιαγμένος από αποτυχίες.
Τα κύματά του δεν είναι υγρά από τη θάλασσα,
είναι υγρά από τα δάκρυά μου.
Η οικογένειά μου δεν είναι δελφίνια που χαμογελάνε,
είναι πελώρια κάγκελα που φυλακίζουν.
Κι η μοναξιά…

Κι η μοναξιά δεν υπάρχει πια ούτε ως υποψία πόθου.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Αύγουστος

Αύγουστος

Ας υποθέσουμε πως επιπλέουμε ανάσκελα στη θάλασσα
και πως κρατάμε τα μάτια μας κλειστά,
σαν τον Χριστό την ώρα της ανατομίας.

Ας φανταστούμε, τώρα, ότι τ’ ανοίγουμε με προσοχή
– να μην κοιτάξει το βλεφάρισμα την ηρεμία του νερού –
κι ότι κοιτάμε ευθεία από πάνω μας, τον ουρανό.

Ας δούμε τώρα και τη λευκή γραμμή που άφησε τ’ αεροπλάνο.
Διαπερνά σαν βέλος και τρυπάει κάτι στρογγυλό.
Καίγεται απ’ αυτό, παίρνει φωτιά και συνεχίζει.

Ας υποθέσουμε πως είναι ο ήλιος,
ποτέ η καρδιά μου δεν ήταν τόσο κίτρινη.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Αναθηματικό στον Νίκο Γκάτσο

Αναθηματικό στον Νίκο Γκάτσο

Θέλω να φτάσω βαθιά στον ουρανό
και ν’ αγκαλιάσω τα πουλιά.

Εγώ θ’ αφήσω το αγκάθινο λιμάνι
και το φίδι που φωλιάζει στη χολή μου
θα ξεράσω.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια: 8.11

8.11

Τι είναι αυτός ο παράξενος ήχος
σαν τρίξιμο ή σφύριγμα
που ακούω κάθε νύχτα
την ώρα που διασχίζω αυτόν τον ίδιο δρόμο
την ώρα που κοιτάω τα φθινοπωρινά φύλλα των δέντρων
την ώρα που τα πόδια μου αδυνατούν ν’ αποφασίσουν μεταξύ
βαρύτητας κι ανυπαρξίας.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια: 06.08.14

06.08.14

Τη μέρα εκείνη που το φεγγαράκι
αποφάσισε να έρθει στη γη
όλα άλλαξαν.
Τα βράδια δεν τα περνούσε πια
μετρώντας τ’ άστρα
ούτε κυνηγώντας τις μάγισσες
με τα ιπτάμενα σκουπόξυλα.

Είχε το βλέμμα του αλλού στραμμένο.
Κοιτούσε τα μπαλκόνια και τα σπίτια των ανθρώπων.
Χάζευε τα παιχνίδια τους.
Κρυφοκοίταζε στα βιβλία τους.
Αναρωτιόταν ποιο μέσο ήταν το καταλληλότερο
για το κρυφό του ταξίδι.

Κι ένα βράδυ
το φως του χάθηκε από τον ουρανό
κι εκείνο γλίστρησε σ’ ένα, καλά κρυμμένο, αερόστατο.
Το αερόστατο πετούσε και πετούσε για καιρό
και όταν προσγειώθηκε
το φεγγαράκι έφτασε επιτέλους στη γη
κι ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει
με τέτοια δύναμη,
σαν την ορμή των τρένων που περνάνε.

Τη μέρα εκείνη που το φεγγαράκι
αποφάσισε να επισκεφθεί τη γη
ένα μωρό γεννήθηκε στη ζέστη μιας γυναίκας.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Alles ist Nichts

Alles ist Nichts

[Ενότητα Διαπεραστικό σκότος]

Το μυαλό μου είναι η άβυσσος του τίποτα.
Σε σκέφτεται, αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα.
Σε ονειρεύεται, αλλά αυτό δεν του δίνει τίποτα.
Σε αναπολεί, αλλά αυτό το πονάει όσο τίποτα.
Ακούει λέξεις που μυρίζουν τ’ άρωμά σου και τρελαίνεται.

Πονάει.
Δεν το δείχνει, αλλά το ξέρει. Μόνο αυτό.
Άντε και η καρδιά μου.
Μα τι στο διάβολο κουβαλώ μέσα στο σώμα μου;
Η ψυχή μου ένα ξεκρέμαστο, άδειο πόστερ.
Δεν εικονίζει τίποτα.
Δεν μοιάζει σε τίποτα.
Δεν αντικαθιστά τίποτα.
Τα πάντα είναι τίποτα.
Μα το τίποτα δεν είναι μηδέν.
Κι αν σ’ αγαπώ και σωπαίνω;
Τότε τι βγαίνει;
Τίποτα.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια: [Φιλί. Ζούνε για ν’ αναπνέουν αυτήν τη μάχη…]

Χρήστος Παπαδόπουλος & Κώστας Μπαλαχούτης, Φίλα με
(τραγούδι: Σταμάτης Κραουνάκης / δίσκος: Ξεριζωμός, 91 χρόνια μετά (2013))

[Ενότητα Τα δεκατρία γράμματα του πάθους]

Φιλί. Ζούνε για ν’ αναπνέουν αυτήν τη μάχη.
Και να καίγονται και να φοβούνται.
Και να λιώνουνε σαν κάρβουνα στο διάστημα.
Και να μην έχουν πού να πάνε.
Και πυρκαγιά να σιγοκαίει τα σωθικά τους.
Και να φωτίζει τις πληγές τους.
Φίλα με.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια: [Υπέροχα μονάχοι εαυτοί…]

[Ενότητα Τα δεκατρία γράμματα του πάθους]

Υπέροχα μονάχοι εαυτοί
πετροβολούν ο ένας τον άλλον.
Για λίγο πιάνονται επάνω στο σκοινί.
Τι ώρα θα χτυπήσει το ρολόι;
Τι άραγε η μοίρα θα τους πει;

Φεύγουν, για λίγο, απ’ την κόλαση σκαστοί
και κρύβονται μες στις φωτιές του παραδείσου.
Φοβούνται τις σκιές τους.
Μα ούτε κι αυτοί ξέρουνε ποιοι είναι.

Υπέροχα μονάχοι εαυτοί
με θλίψη ασυγκράτητα να καίει.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια: [Το Τέρας που ερωτεύτηκε η Πεντάμορφη…]

[Ενότητα Τα δεκατρία γράμματα του πάθους]

Το Τέρας που ερωτεύτηκε η Πεντάμορφη
δεν φάνηκε απόψε.
Κάπου θα κρύφτηκε.
Ίσως το βρούμε πίσω απ’ τους θάμνους.
Ίσως πάλι όχι.
Μπορεί και να χάθηκε σε κανέναν λαβύρινθο.
Μπορεί όμως και όχι.
Μάλλον για κάπου θα ταξίδεψε.
Μάλλον όχι.

Ίσως δεν το ’χει καταλάβει, αλλά δεν είναι μόνο.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Το Αντιδραστικό Κορδόνι

Το Αντιδραστικό Κορδόνι

[Ενότητα Συνομιλίες σε Μη+ (Αναζήτηση)]

Το Αντιδραστικό Κορδόνι που λύνεται συνέχεια
είναι το μόνο αντιδραστικό στοιχείο πάνω μου.

Ντύνομαι κόκκινα.
Κόκκινο της φωτιάς, της επανάστασης, του δαίμονα.
Αλλά δεν αντιδρώ.

Το κορδόνι μου αντιδρά στ’ αφεντικό του.
Σιχαίνεται τα θέλω μου.
Κάθεται και το ποδοπατάω.
Όμως, συνεχίζει ν’ αντιδράει.

Ενώ εγώ πεθαίνω κάθε μέρα.
Βουλιάζω στην απειροελαχιστότητά μου.
Με ποδοπατούν και δεν καταλαβαίνω.
Ουρλιάζω από μέσα μου.
Ουρλιάζω;
Μάλλον σαρκάζω τον εαυτό μου.

Καλά που είναι και το Κορδόνι.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Τα νήματα

Τα νήματα

[Ενότητα Συνομιλίες σε Μη+ (Ζωή)]

Η ζωή είναι ένα κουβάρι.
Παίζεις σαν τη γάτα με αυτό
απ’ την αρχή της γέννησής σου.
Στην αρχή το αφήνεις να κυλάει μόνο του
και τρέχεις από πίσω να το φτάσεις.
Παίζεις.
Όσο κυλάει το κουβάρι, τα νήματα μπερδεύονται.
Κάνεις να το ξεδιαλύνεις,
μ’ αυτό μπερδεύεται όλο και πιο πολύ.
Στο τέλος, κουρασμένος απ’ την προσπάθεια,
αφήνεις τα νήματα να τυλιχτούν
γύρω απ’ τον λαιμό σου.
Δεν παίζεις πια.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Συγχώρεση

Συγχώρεση

[Ενότητα Συνομιλίες σε Μη+ (Εκείνος)]

Ποτέ μη ζητάς συγγνώμη γι’ αυτό που θέλησες να κάνεις.
Συγγνώμη από γονείς που εγκαταλείπεις,
από φίλους που δεν θυμάσαι πια,
από «αγάπες» που δεν ξεδίψασες ποτέ,
από όνειρα που ποτέ δεν θα ερμηνεύσεις.

Μη μου ζητάς συγγνώμη.
Και μη μου ξαναλές τα ίδια.
Η αγάπη δεν θέλει θεωρίες κι αναλύσεις.
Απεχθάνεσαι το μπλα-μπλα
αλλά δεν κάνεις τίποτα άλλο.
Με ρώτησαν ποτέ τα μάτια σου για να τους πω;
Εγώ αυτό το λέω λιποταξία.

Τ’ αγρίμια δεν τάζουν στους ανθρώπους.
Φύγε.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια: [Σου λέω πως οι κούκοι με συγκινούν κι εσύ γελάς…]

[Ενότητα Τα δεκατρία γράμματα του πάθους]

Σου λέω πως οι κούκοι με συγκινούν κι εσύ γελάς.
Μόνο αυτοί καταφέρνουν να αναιρέσουν την ίδια τους την ύπαρξη.
Ρολόγια μιας άλλης εποχής που ο χρόνος έχει σταματήσει.
Δεν χαλάσανε.
Γέρασαν απλώς.
Και ξεκουράζονται.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια: [Ροή. Η μαγική σου λέξη…]

[Ενότητα Τα δεκατρία γράμματα του πάθους]

Ροή. Η μαγική σου λέξη.
Όλη η κατάληξη των σκέψεών σου
και η πηγή των συναισθημάτων σου.
Δεν τη φυλάς κάτω απ’ τη γλώσσα,
τη μοιράζει η καρδιά σου.
Η ζωή είναι, λες, ροή.
Ποια είναι όμως η δική μου η ροή;
Θα σμίξουν τα ποτάμια μας;
–Τα ρυάκια από καιρό έχουν πεθάνει–
Μην αφήνεις τη ζωή να σε παρασύρει.
Έχεις δική σου.
Ό,τι θες!

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια