Ιωάννα Λιούτσια, Λεξικό ανωμάλων ρημάτων

Λεξικό ανωμάλων ρημάτων

[Ενότητα Οι άλλοι]

Γράφω
Διαβάζω
Περπατάω
Λειτουργίες ενός νορμάλ παιδιού
Κουράζομαι
Νυστάζω
Ξαγρυπνώ
Λειτουργίες ενός abnormal ενηλίκου
Ερωτεύομαι
Φοβάμαι
Κλείνομαι
Λειτουργίες ενός ανηλίκου
Πηδάω
Παρτάρω
Γνωρίζομαι
Λειτουργίες ενός ενηλίκου

Γράφω λέξεις
Μαθαίνω λέξεις
Πράττω λέξεις
Αποστερούμαι λέξεις.
Ζω λέξεις
Πεθαίνω λέξεις
Κι ακόμη δεν έχω μάθει ποιος είναι ο όγκος τους

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Ιβάν Πέτροβιτς

Ιβάν Πέτροβιτς

[Ενότητα Εγώ]

Απόψε το βράδυ πήγα θέατρο.
Ήταν ο θείος Βάνιας.

Στα εισιτήρια μια νεαρή γυναίκα
ντυμένη με τα καλά της ρούχα
έβγαζε εισιτήρια γι’ αυτήν
και τους ηλικιωμένους της γονείς.

Χειροκροτήματα άμα τη εμφανίσει
του πρώτου ηθοποιού.
Και του δεύτερου.
Στον τρίτο δάκρυσα
και χειροκρότησα κι εγώ.

Μία μητέρα μπροστά
ανησυχούσε
ρωτούσε το παιδί της για την παράσταση
αν του αρέσει.

Κι εμένα στο μυαλό μου
να τριγυρνάει μια προσευχή.

Θεέ μου βοήθησέ με να μην χάσω
την τρυφερότητα αυτή
την αγωνία του θεατή
τον θαυμασμό του.

Βοήθησέ με να βάζω τα καλά μου
όταν πηγαίνω θέατρο και προπαντός,
και προπαντός, βοήθα με
πάντα να ανυπομονώ για την μεγάλη κοινωνία.

Κι αν θέλεις τάμα και αντίχαρη από μένα,
μόνο μια φράση από τον Βάνια σου χρωστάω:
Εγώ θα κλαίω και θα παίζω.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Θεσσαλονίκη

Θεσσαλονίκη

[Ενότητα Οι άλλοι]

δεν είναι πόλη πια αυτή
κουφάρι είναι
κάθε γωνιά και μια πληγή
στάζει αίμα και πύον από παντού
πέτσες που κρέμονται
δέρμα που επουλώνεται
κι εμείς
παράσιτα πατάμε πάνω και το ξύνουμε

τότε ζωντανεύουν αναμνήσεις νεκρές
εκείνος
ο άλλος
η παιδική σου φίλη
το μαγαζί που αγόραζες ζαχαρωτά και έκλεισε
ο τραγουδιστής που αγαπούσες και έφυγε

αυτή η πόλη είναι ένα σώμα μολυσμένο που σπαράζει
ανοίγει με τα δόντια τις πληγές της
κι έπειτα γλείφουμε εμείς για να τις κρύψουμε

όρνια νεκρόφιλα βυζαίνουμε τη σηψαιμία της

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Ευαισθησίες τελευταίου τύπου

Ευαισθησίες τελευταίου τύπου

[Ενότητα Εγώ]

Ξαφνικά μια μέρα άρχισα να φοβάμαι τον θάνατο.
Έγινε εντελώς ξαφνικά.
Φορούσα μαύρο πουκάμισο με δαντέλα στα μανίκια και μαύρο παντελόνι.
Μου είπαν πως σκοτώθηκε μια φίλη μου. Τροχαίο. Έφταιγε.
Πέρασα τον δρόμο.

Τα μαύρα μου μποτάκια έγιναν λουστρίν απ’ την βροχή.
Περπάτησα αντίθετα στο ρεύμα.
Στο λεωφορείο άνοιξα τη συλλογή ενός φίλου.
Πεθαίνουμε οι άνθρωποι χωρίς να γνωριστούμε.
Απ’ το παράθυρο βλέπω στη στάση ένα γνωστό σκυλί με τρία πόδια
–Βανέσα, Ρεβέκκα ή κάτι τέτοιο–
τι πράγμα και αυτό,
ν’ αυτοκτονούν μόνο οι άνθρωποι, κι όχι οι σκύλοι.
Πόσο αφύσικο είναι τελικά να φεύγεις από τη ζωή
όταν τα ζώα μένουν, τα ζώα να είναι η ίδια η ζωή.

Εγώ που ζούσα για τις σκάλες του Vertigo
και νιώθω ίλιγγο μπροστά στ’ ανάπηρο σκυλί
που δεν μπορεί να επιλέξει να πεθάνει.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Επιγραφή

Επιγραφή

[Ενότητα Οι άλλοι]

Το ρόδο που φωτίζεται από τον φανοστάτη της ΔΕΗ
σ’ ελκύει περισσότερο απ’ τη Ροτόντα κάτω απ’ το φεγγάρι.
Είναι η φύση που φωτίζεται απ’ την τέχνη
κι όχι η τέχνη που φωτίζεται απ’ τη φύση.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια: Γυναίκες-ερείπια

Γυναίκες-ερείπια

[Ενότητα Οι άλλοι]

Οι γυναίκες-ερείπια
με τα πόδια τους πάνω σε δίδυμους πύργους
ταξιδεύουν μέσα στη νύχτα.
Πασαλείβονται με λάσπη
για να σ’ αρέσουν όταν τις δεις
στο ανακριτικό το φως της μέρας.
Ανοίγουν τα μαλλιά τους:
χάλκινο, καστανό, ξανθό.
Σιγά σιγά ανοίγουν κι άλλα.

Οι γυναίκες-ερείπια
κρεμιούνται από κλωστές,
κλωστές ανδρών – όχι υφασμάτινες,
ξυπνούν πριν απ’ τους άντρες τους και περιμένουν.

Τη ζωή τους καθορίζει μια ανάμνηση από το μέλλον,
μια εικόνα από το οικείο παρελθόν τους,
μια γυναίκα-ερείπιο:
μητέρα, αδελφή, θεία, γιαγιά.
Απόκληρες από το ίδιο τους το θρέμμα,
γυναίκες-ερείπια στήνουν τον κόσμο
και κατοικούν έξω απ’ αυτόν.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Γυναίκα

Γυναίκα

[Ενότητα Οι άλλοι]

Στα γόνατά της ο Αγαμέμνων.
Και γύρω σαν τα σκαθάρια τα αιγυπτιακά
που κολλάνε στο κίτρινο φως
ψάχνοντας διέξοδο,
σκιές κολλάνε ικετευτικά τα χέρια τους
στα γόνατά της.
Ο καθένας ψάχνει να κρεμαστεί,
να βρει διέξοδα.
Κι εκείνη, σαν μια βασίλισσα των Μυκηνών
ή σαν θεά των Αιγυπτίων,
με χάρη και ηδονή
τα θύματά της αποκεφαλίζει
προσφέροντάς τους εκσπερμάτωση και ύστερα
τα τρώει.
Στα γόνατά της ο Αγαμέμνων
και γύρω μια λερναία ύδρα να την γλείφει.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια: Άτιτλο I

Άτιτλο I

[Ενότητα Εμείς]

Απόψε νομίζω πως

μπορώ να σ’ αγαπήσω μ’ όλη μου την λύπη

μπορώ να σε τυλίξω με τα ψέματα που λέω
για να ’μαι μαζί σου

μπορώ να δω μαζί σου
τα τρία χρώματα του ηλιοβασιλέματος
και να τα βγάλουμε επτά

μπορώ να ψάχνω μαζί σου
την πανσέληνο
στον ουρανό
και να καταλήγουμε στο πάτωμα

μπορώ να έχω μπροστά μου τη θάλασσα
και να γυρίζω να κοιτάω
τις πολυκατοικίες
γιατί εσύ απλώνεις
τα ρούχα στο μπαλκόνι

μπορώ να παρατηρώ τα περιστέρια
πώς τρυπώνουν στ’ ανάγλυφα
της Καμάρας
και να μη νοιάζομαι που πάλι άργησες
να με δεις

μπορώ να σ’ αγαπήσω μ’ όλη τη ματαιότητα του κόσμου
μα πρώτα πρέπει να μ’ εφεύρεις.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Αστροφεγγιά

Αστροφεγγιά

[Ενότητα Οι άλλοι]

Ένα κίτρινο μπαλόνι
μια κλειστή ομπρέλα της θάλασσας
ένα κίτρινο ποτιστήρι
μια πιρουνιά πάνω στο καρπούζι
ένα κίτρινο καναρίνι
μια τέντα από κληματόφυλλα.

Πόσο καλοκαίρι μπορεί να χωρέσει σε μια γειτονιά
πόσο κίτρινο του Vermeer σ’ ένα μπαλκόνι
πόσο ψηλά να κρύβεται ο ουρανός για να μας αναγκάσει
ν’ αντικρίσουμε τον Άνθρωπο
στο απέναντι μπαλκόνι.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Αριθμητική

Αριθμητική

[Ενότητα Εμείς]

Και τι είναι ο έρωτας;

Κάποιος που υποσχέθηκε να περιμένει
κάποιον που υποσχέθηκε να γυρίσει.

Στο τέλος, κι οι δύο βγαίνουν ψεύτες.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Άπνοια

Άπνοια

[Ενότητα Εμείς]

Και να φοβάμαι να καταπιώ το σάλιο μου
όταν κοιμάμαι στην αγκαλιά σου
μήπως τυχόν και σε ξυπνήσω,
μήπως τυχόν και ταραχτεί η ησυχία μας
από ακούσματα βιολογικά,
από ήχους που θα διαλύσουν την ψευδαίσθηση
πως τίποτα πια δεν κινείται στον χωροχρόνο
παρά μονάχα ο ιδρώτας σου που ρέει
κι εγώ που τον διψάω με το χέρι μου
σε ιερή αμφισημία.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια