Παλινόρθωση
Μόνο η ποίηση
μπορεί να με σηκώσει πάλι όρθια
Μία ακτίνα μουσική
στη φυλλωσιά του νου μου σκαλωμένη
μπορεί να με σηκώσει από το χώμα
Μία Σειρήνα που γεννάει και ανασηκώνεται
μες στη βαθιά σπηλιά των στοχαστών
καθώς το φως θα διαχυθεί
από σβησμένο ένα άστρο
Αυτή μόνο
Και συ
αν με κοιτάξεις
Θα περπατήσω
Τυφλέ Ποιητή
Από τη συλλογή Συμπλοκή παραστάσεων (1997) της Εύας Λιάρου-Αργύρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη
Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Ο εφιάλτης της Περσεφόνης
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Τα παράλογα (1976))
Έρως – θάνατος
[Ενότητα Εννεάμερον]
(Δήμητρα)
Της νύχτας όχι δεν ήταν
Τα μαύρα τα φτερά.
Τα δάχτυλα της μέρας ήταν και αλλάζει
ιδού σκυθρώπιασε ο κάμπος ως άστρο λυπημένο
Ναι τα φιλιά ήταν
Φιλιά εκατό του Νάρκισσου και μάτια από ώχρα,
κι απόγευση στο στόμα της πικρή η γύρις ήταν.
Άνθρωπος ή λουλούδι, φθαρτός ή μήπως άφθαρτος ο πόθος;
Τίποτε,
τίποτε δεν της έλεγε το λάλημα στ’ αυτιά
η μαύρη γλώσσα των πουλιών,
το χαμοπέταγμά τους τίποτε δεν της λέει.
Το ιερό προαίσθημα
που την καρδιά της πάταε
στο άγουρο ξύπνημά της
τίποτε δεν σημαίνει,
ξόρκι η ευχή δεν εννοεί βαθύτερα,
δεν έβλεπε μακρύτερα.
Δεν ήταν ν’ αναβάλλει,
να ζήσει δεν της έγραφαν
οι εξωτικές οι Μοίρες.
(Χορός)
Και να την που πορεύεται στα ίχνη μιας μικρής φωτιάς,
νύφη κακογραμμένη, αλλά ώριμη λεύκα,
για να δεχτεί το αστραφτερό τσεκούρι μιας βάσκανης ματιάς.
(Περσεφόνη)
Κι όμως, η αγάπη βρίσκεται παντού,
αόρατη μέσα στο σώμα, ή φυλακισμένη σε μια γυάλινη σφαίρα,
σε μάτια που ίσως ποτέ δεν θα αντικρίσουν το φως.
(Χορός)
Ποιος
σπέρνει πάνω απ’ την ευχή της μάνας Δήμητρας;
Ποια
κλαίει μες στης τύχης της την θολωτή αγκαλιά;
Και πώς
το ξύπνημά της ένα οχ
και κρύσταλλο των ομματιών της η βροχή;
Φυσάει τρελός ο βοριάς από τη Θράκη
και κλείνει τα παράθυρα για πάντα.
Από τη συλλογή Το άρωμα της άνοιξης και του θανάτου (2003) της Εύας Λιάρου-Αργύρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη
Γιάννης Σπανός & Αλέξης Αλεξόπουλος, Σαν με κοιτάς
(τραγούδι: Αφροδίτη Μάνου & Γιάννης Φέρτης / δίσκος: Εκείνο το καλοκαίρι (1971))
Σημείο αναχώρησης
[Ενότητα α’]
Με κοιτάς και ανοίγουν οι θησαυροί των άστρων
Μου μιλάς και σωπαίνει η πικρή λαλιά της αηδόνας
Με φιλάς και οι φλέβες σταυρώνουν το αίμα μας
Τότε βγαίνω και μοιράζω την ψυχή μου στους δρόμους
Για το σήμερα και το αύριο
Για τη μέρα και τη νύχτα
Για το ψωμί και το νερό
Για όλους αυτούς που σκέπασαν
Με στάχτες τη φωτιά
Ξοδεύοντας τις τέσσερις εποχές της ζωής τους
Για να σοδιάζουνε το φως
Που αναχωρούν και επιστρέφουν
Ένας πυρίτης στην ψυχή
Για να εκραγεί μέσα μας
Από τη συλλογή L’ autre voix [Η άλλη φωνή] (2000) της Εύας Λιάρου-Αργύρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη
Kiki Lesendric & Λίνα Νικολακοπούλου, Άγγελοι
(τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς / δίσκος: Στο δρόμο με τα χάλκινα (1996))
Λατρευτική Τέχνη
Αν άκουσες ποτέ
των ηδονών το πλάνο κάλεσμα.
Αν έπεσες στη μέθη και τη μέθεξη
κάποτε του Ωραίου.
Τότε θα κατανοήσεις
τις παρεκτροπές των αγγέλων.
Της θέωσης μνηστήρες
και έρμαια του ύψους
έπεσαν από ένα λάθος του καθρέφτη,
που τυχαία σκόνη τον εσκέπαζε
και μνήμες των ερώτων εξεπλήττοντο.
Δίπλα τους ήταν και δύσκολο
να τους γνωρίζουν τους κατακριτές κριτές
Όμως όπου το πέταγμα
εκεί και συντριμμένα φτερά.
Και άπτεροι οι άγγελοι
πορεύονται στα Γόμορρα.
Από τη συλλογή Το μεταξύ των ζευγμάτων (1999) της Εύας Λιάρου-Αργύρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη
25η Δεκεμβρίου
(Στην Πηγή του Βάλσαμου)
Των ακίνητων
Μητέρα των μεγάλων ημερών της Λαπωνίας
γιόρταζες άλλοτε τη γέννηση
του Μίσρα, του Οσίριδος, του Ηρακλή.
Μήτρα της τρικυμίας αρχέγονη
Ήταν καιρός να εξαγνίσουμε τις πόλεις μας
από το αίμα τη βοή και τον καπνό
όπου ελησμονήσαμε
και Άνθρωπο…..και Θεό…..και την Εστία
Ω! μαρτύρων βωβές κραυγές
και αιμόφυρτα βρέφη…
Πηγή των αστεριών μιας Ιουδαίας Νύχτας
Καιρός και πάλι να γιορτάσεις μία πατρίδα
Σε μακρινά αλειτούργητα ξωκλήσια
θα μνημονεύσεις τους νεκρούς
και θα τιμάς τους έρημους αγίους.
Μητέρα και Πηγή και των μύθων Μήτρα.
Από τη συλλογή Το μεταξύ των ζευγμάτων (1999) της Εύας Λιάρου-Αργύρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη
Τα μεθυσμένα βήματα
(η καρδιά και το πιάνο)
Θα πνίξω κι απόψε πολλούς από τους φόβους μου
μέσα στο άκρατο πιοτό
Στον πάτο της κούπας θα βλέπω τα όνειρα
Τα όσα ο ύπνος όνειρα ποτέ του δε μου φέρνει
Εσένα………..Τον Έρωτα………..Τα παιδιά
Τον νέο
Αυτόν που δεν είμαι πια
και που αλίμονο ποτέ μου δε θα γίνω
Στην κρυστάλλινη χούφτα
βλέπω να με παρατηρούν όλοι οι απόντες
Ζω ξεχασμένος
και ζω πεθαίνοντας
με τα ομοιώματα των ονείρων
Ο ισοβίτης που κάθε νύχτα
με μεθυσμένα βήματα
κλείνεται στο κελί
Αυτός που κάθε νύχτα
γκρέμιζε τους μεσότοιχους
Από τη συλλογή Συμπλοκή παραστάσεων (1997) της Εύας Λιάρου-Αργύρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη
Πράξη δημιουργίας
(η καρδιά και το πιάνο)
«αίμα γαρ ανθρώποις
περικάρδιόν εστι νόημα»
Εμπεδοκλής
Τραγούδα καρδιά μου και παίξε
τη συμφωνία της ζωής
Ο χρόνος σου ένα διάστημα είναι μουσικό
του τρόμου τα κενά οι παύσεις σου είναι
οι χτύποι σου είναι ο ρυθμός που αναγεννά την αρμονία
Πόσες και πόσες μουσικές παραλλαγές
και ίδιος πάντα ο μυστικός σκοπός
Το μαύρο με το άσπρο που υφαίνει
Τραγούδα καρδιά μου και χτύπα
τα αόρατα πλήκτρα
Με τη μνήμη των τόξων σου χτύπα
Σ’ αυτήν τη μετέωρη σκάλα
Άγνωστο ποιος και ως πότε διευθύνει
Από τη συλλογή Συμπλοκή παραστάσεων (1997) της Εύας Λιάρου-Αργύρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη
Με τις υγρές οθόνες των κρυστάλλων
Έγινε και η άπειρος βιβλιοθήκη
Έπεσαν κάποια σύνορα
Μα όχι ακριβώς ωστόσο όχι ακριβώς
όπως το θέλαμε εσύ και εγώ
Τώρα μπορούν οι πάντες να μάθουν
τα μυστικά μας
από έναν άλλο δαίδαλο
και να χωθούν μπορούν μες στην καρδιά μας
Έγινε και αυτό
Μα όχι ακριβώς ωστόσο όχι ακριβώς
όπως το φανταστήκαμε εμείς οι δυο
Λείπει το πρόσωπο με πρόσωπο
Του αίματος λείπει η θερμή φωνή
Και το πάθος το ολοένα και φλογερότερο
μας έλειψε μας έλειψε πολύ
Ο μύθος και ο Θεός δεν στέκουν όρθιοι
Η μνήμη μας δεν μας ανήκει πια
Φίλοι παντού κι όσο ποτέ μακριά μας
Καθηλωμένοι και να διψούν
για ομορφιά και για μυστήριο
Ένα ταξίδι πραγματικό
Από τη συλλογή Συμπλοκή παραστάσεων (1997) της Εύας Λιάρου-Αργύρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη
Η αρχιτεκτονική της λάσπης
Η λάσπη εδώ με δάκρυα
έχει γίνει
Μπωντλαίρ
Φωλιά μου κρατήσου ψηλά από το έδαφος
Θα ’ρθει χειμώνας
Θα ’ρθει πάγος
και μελανόφτερη
θα ’ρθει η νύχτα
Κρατήσου φωλιά μου από το σίγουρο κλαδί
Γιατί με άχυρα
και με χώμα
και με δάκρυα
πλάθεται τούτη η λάσπη
Ω πόσο ασταθείς είναι οι φωλιές
και πόσα τρόπαια έχει η πτώση
Σε δείπνα μυστικά να έβλεπες
πώς τ’ απολαμβάνουν τα μυρμήγκια
Κάθε μυρμήγκι ξέρει
Από τη συλλογή Συμπλοκή παραστάσεων (1997) της Εύας Λιάρου-Αργύρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη
Νίκος Τάτσης & Ηλίας Κατσούλης, Δεν την αντέχεις εύκολα την άνοιξη
(ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Εμφύλιος έρωτας (1984))
Εποχιακή απομόνωση
Ερωτευόμαστε
αποκλίνοντας διαρκώς
Αλλού ξυπνάει η Άνοιξη
τα περιβόλια ανθίζουν άλλοτες
Ερωτευόμαστε
σμίγοντας
με της νύχτας τα βελούδα
σαν ώρες δειλινές
αυγερινές σαν ώρες
Δημιουργούμε τη σιωπή
Τα νέα και τα ανόμοια αλφάβητα
που μας προτείνουν
της ζωής μας μιαν άλλη εκδοχή
Αποκομμένοι όσο ποτέ
όσο ποτέ απελπισμένοι
ποτέ τόσο τόσο απωλεσμένοι
σε κύκλους άλλων κύκλων
Από τη συλλογή Συμπλοκή παραστάσεων (1997) της Εύας Λιάρου-Αργύρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη
Αποστροφία Αφροδίτη
Μα ποιος είναι ο δαίμονας
που δε με αφήνει να σου ανήκω;
Κοίτα με
φως εωθινό
Μίλα μου
χείλι αλάλητο
Φίλα με
στόμα αφίλητο
Δέσε τις συλλαβές των εποχών
Λύσε τη ζώνη των ωρών
Πολεμικό μου χέρι
Κρύψε με στους ανθήρες σου
Κρίνο της εντροπίας
Από τη συλλογή Συμπλοκή παραστάσεων (1997) της Εύας Λιάρου-Αργύρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη
Υακίνθια
[Ενότητα γ’]
Ο λόγος
που χανόμουνα μέσα στην αγκαλιά σου
και η συνήθεια
να τρέχω κοντά σου χωρίς λόγο
Στον ίδιο πάλι δρόμο
πάντα την ίδια ώρα
Να τρέχω
για να τρέχω μες σε μια νέα βλάστηση
στο πάλι λάβρο αγέρι μιας ζωτικής ψευδαίσθησης
Κει που οι αγώνες του έρωτα, ο έρωτας των λουλουδιών
κι ο έκτροπος ο δίσκος του Απόλλωνα
Σκοτώνει ο φονικός το μυροβόλο Υάκινθο
Σκοτώνει και στοιχειώνουν οι στάλες του αίματός του
στα όνειρα του Θεού
Από τη συλλογή Μεταβάσεις (1995) της Εύας Λιάρου-Αργύρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη
Ανδρέας Κάλβος & Μίκης Θεοδωράκης, Τα ηφαίστεια
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη & Μίκης Θεοδωράκης / δίσκος: Τα τραγούδια του αγώνα (1974))
Οι κύριοι συνωμότες
[Ενότητα δ’]
Βροχή που δεν ακούγεσαι
Ψυχή που δε σε βλέπω
Ο ήλιος που δεν έβγαινε
Ο αέρας που θυμώνει
Κι όλα ανακατεύονται
και κύκλοι του ορίζοντα
και των νησιών ηφαίστεια
κι ασύμμετρα του κόσμου
Για να μη δω τα κύματα
πως τσάκισαν τ’ αμάθητα σκαριά
και πως εκοκκινίσανε
τα σπλάχνα της θαλάσσης.
Από τη συλλογή Μεταβάσεις (1995) της Εύας Λιάρου-Αργύρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη
Μανώλης Φάμελλος, Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί (δίσκος: Μια πολιτεία στο βυθό (2003))
Ο τελευταίος ορίζοντας
[Ενότητα δ’]
Μισώντας την και μισώντας την
έφτασε να την αγαπήσει
Μόνο την ώρα που θα τέλειωνε ο ανοιχτός
ο Πόλεμος
Πάνω στη στιγμή που θα πέθαινε
Κοιτάζοντας βαθιά μες στων ματιών της
τον απέραντο βυθό από σιμά τοπία μακρινά
Όπως ο Αχιλλέας αγάπησε την Πενθεσίλεια
την ώρα που τρυπούσε την καρδιά της
Σιδερομαχαιριά
Κρατώντας την ερωτικά πρώτη και τελευταία φορά
Την αναγνώρισε
Και βλέπει το αληθινό πρόσωπο της Αμαζόνας
Πέρα απ’ τα ματωμένα παραπετάσματα
Πιο πέρα απ’ τη σκιά των όπλων
Κλείνει τα μάτια του και βλέπει.
Από τη συλλογή Μεταβάσεις (1995) της Εύας Λιάρου-Αργύρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 