Φιλί
Η μνήμη ενός φιλιού αλλοτινού,
τόσο μικρού, τόσο αέρινου…
Καρφωμένο κι ανεπανάληπτο.
Μήτε δροσιά μήτε καημός
μόνο ανάμνηση.
Κέρασμα του παρελθόντος.
Από τη συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012) του Ανδρέα Λίτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος
Το χάος τον καιρό της κρίσης
Και ενώ μιλούσαμε για το χάος,
η ματιά σου ψηλάφισε όλη μου την παρουσία
που ήταν πέρα από δω,
στην άλλη όχθη του νοήματος.
Η σχέση μας, αν και ασπαίρουσα,
κακοπάθησε από την παρεξήγηση.
Ψάχνω ένα ποίημα να είναι το αντίο της μέρας,
ύστερα να πω το Πάτερ Υμών και να κοιμηθώ,
ελπίζοντας ότι αύριο θα ζω.
Ναι, το ποίημα στάζει ζεστές σταγόνες παρηγοριάς.
Το πρωί θα έχει γεύση χαράς.
Υψηλές στιγμές στη μέση του χάους,
ωραίες σαν μία επανάσταση,
δύσκολες στο νου σαν την Ανάσταση!
Με δύναμη μπαίνει στη ζωή μας
η ομορφιά που θα μας σώσει.
Από τη συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012) του Ανδρέα Λίτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος
Το υφάδι
Σταθερό άσμα είναι η ανάβαση
της καλής αλλοίωσης στην καρδιά.
Το άδειασμα της δόξας στο ηλιοβασίλεμα
είναι προεικόνισμα της ελπίδας
και της αμεριμνησίας της αθωότητας.
Το υφάδι του πόθου της παρουσίας του άλλου
είναι τρόπος ύπαρξης της ενθαδικής βιοτής,
ποίκιλμα έκπληξης και γαλήνιας σιωπής.
Από τη συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012) του Ανδρέα Λίτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος
Το ρήμα
Άκυρες θα γίνουν οι επιχωματώσεις
πάνω στο ζωντανό θησαυρό.
Οι επικυριαρχίες των ειδώλων
θα πάψουν να λαμπυρίζουν
όταν κατορθώσεις να αφουγκραστείς
το ανοδικό ρεύμα μέσα στις φλέβες σου.
Τότε, το επόμενο θύμα θα σου πει
γιατί το θαύμα στη ζωή είναι τόσο απροσδόκητο,
γιατί ο Έρωτας νικάει πάντα τον θάνατο.
Από τη συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012) του Ανδρέα Λίτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος
Το ξόανο
Απέχω από την εξουσία!
Τώρα τρία πράγματα μ’ ευλογούν.
Το φως που φωτίζει τα μύχια έγκατα
και ανθίζει το σιντριβάνι της χαράς.
Το αεράκι της ελευθερίας της ύπαρξης.
Ο έρωτας κατάσαρκος και πνευματικός.
Το ξόανο της εξουσίας, χωρίς χαμόγελο για τον φτωχό.
Κρατώ φέτες ουρανού πάνω στο τίμιο ψωμί.
Γεύση μίας άλλης ζωής.
Από τη συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012) του Ανδρέα Λίτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος
Το μήνυμα
Η συζήτηση της μικρής αγάπης
άρχισε νωρίς το πρωί εχθές.
Το μεταχθές συμπίπτει με την αγάπη
που θάλλει στο προαύριο.
Αν έλαβες το μήνυμα, ζήσε το σήμερα.
Μην απομονώνεις τον φόβο από την αγάπη
γιατί θα τους μισήσεις όλους.
Είναι παιδεία το νόημα που φτερουγίζει
γύρω από τον πόνο.
Αντικαθίσταται η Θεοφάνεια από λόγια;
–Ξεδιπλώνεται, ξεκαθαρίζει,
πορεύεται φωτίζοντας την Ιστορία.
Από τη συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012) του Ανδρέα Λίτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος
Το λευκό
Διυλίζω τα άδικά μου
πάλι και πάλι
έως ότου το λευκό πυρπολήσει
τη σάπια ανάγκη.
Τότε ευωδιάζουν μόσχο
τα γεγονότα της ημέρας
και της πλάτης το όνειρο
παίρνει μορφή.
Από τη συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012) του Ανδρέα Λίτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος
Το διαβατήριο
Πώς θα περάσω το σύνορο;
Είναι κάτι που μ’ ενδιαφέρει!
Θα είναι ο πόνος κυρίαρχος;
Η από κει μεριά, πώς;
Εκεί το φως θα λάμπει περισσότερο,
αρμός φωτός, θρόνος πλούτου.
Κι ωρίμασε η παραδοχή;
Ακόνισα την ακοή μου
ν’ ακούω όπως οι άγιοι βλέπουνε;
Η λαχτάρα κι η πίστη σύντομα ανθίζουν.
Καρπίζουν;
Το διαβατήριο θα το κρατώ με την καρδιά μου
στο σύνορο μπροστά.
Από τη συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012) του Ανδρέα Λίτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος
Της μοναξιάς…
Η μοναξιά σού δίνει και σου παίρνει
τον βαθύ λογισμό και τον χρόνο.
Ο λόγος ενδόμυχος κι ο διάλογος τρυφερός.
Κι η σιωπή υπερίπταται του κόσμου σου.
Οι ώρες διαβαίνουν με τερπνό τίμημα
κι οι μακρινοί στην λευτεριά τους.
Ο τρόπος σου σιωπηλός, εύκαρπος,
για τους μακρινούς οι αλαλαγμοί της αλαζονείας.
Άφθονη η μοναξιά!
Ζεστή επίσκεψη στον ολοζώντανο μέσα κόσμο,
που ξετρυπώνει γλαυκός ως αυγουστιάτικη αυγή.
Από τη συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012) του Ανδρέα Λίτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος
Τα άστρα
Δροσίζουν τα δάκρυα της ελπίδας.
Ολόασπρα άστρα πάνω στο μπλε
με ωραία όρια καταγεγραμμένα,
φωτεινά, αφύλακτα
παρά την απέραντη σκοτεινιά
στο γελαστό περιθώριο.
Στα μάτια φωσφορίζει ο ερχομός
της μόνης πανάχραντης ελπίδας,
εκείνης που αναπαύει
τις ταλαιπωρημένες άγιες ψυχές.
Που έρχεται από αλλού,
ταξιδιώτης στην άκρη της γαλάζιας θάλασσας,
σε ξεχωριστή για τον καθένα βαρκούλα.
Σαν πρόσωπο άστρου λάμποντος,
εδώ και εκατομμύρια έτη φωτός,
φαίνεται η μορφή της
στις μυστικές γειτονιές των ανθρώπων.
Από τη συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012) του Ανδρέα Λίτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος
Συγχορδία
Μα ποιος το είπε
ότι θα γίνεις εσύ μόνο
η παντοτινή αγάπη;
Αμέτρητοι είναι
που θέλουν μοναδικότητα.
Η συμφωνία του απείρου
είναι για όλους.
Η κάθε συγχορδία των πλησίον
οδεύει στην τελείωσή της.
Σκεπάζει όλους η Αγάπη.
Από τη συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012) του Ανδρέα Λίτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος
Στροφή Αριστοτέλους
Κατεβαίνοντας προχθές την Τσιμισκή
συνάντησα τη συνείδησή μου
ελεύθερη και εγκαυστική.
Κι εκεί στην στροφή Αριστοτέλους
έτσουξε πιότερο το κάψιμο εντός.
Μία ζωντανή εικόνα
–μεγάλα ορθάνοιχτα μάτια–
πελιδνή, αφυδατωμένη,
έστελνε άφωνα σήματα του πανικού,
της μοναξιάς και της εγκατάλειψης.
Τα κλειδιά στα χέρια μου κουδούνιζαν ανωφέλευτα,
αφού δεν ανοίγουν παρά μόνο
θύρες της ματαιότητας.
Και ο πόνος έμεινε εκεί,
προσμένοντας την Έκπληξη
και την κρυφή ελπίδα.
Από τη συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012) του Ανδρέα Λίτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος
Στην αστυνομία
Πρόσωπο μελαχρινό,
μαλλιά σγουρός βασιλικός,
ματιά θολή,
ψυχή καθημαγμένη.
Στεγνό, καπνισμένο το ταίρι δίπλα,
χωρίς γλυκιά πνοή, ματιά βρισιά.
Απέναντι τα «όργανα»,
ξινισμένα μούτρα,
σκληρό περιφρόνησης μειδίαμα.
Πληγές αμφοτέρωθεν!
Η καλοσύνη στα αζήτητα.
Μώλωπες στο σώμα και στο νου,
σάπια κατάσταση, χωρίς γιατρειά;
Απ’ έξω βουβοί, άφωνοι κοιτάμε εμείς
αδιάφοροι τα νύχια των ποδιών μας.
Από τη συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012) του Ανδρέα Λίτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος
Σκάβοντας…
Όταν κυκλοφορούν οι σκιές…
Άμωμοι είναι οι έρωτες
για τον άλλο και τον Άλλο.
Μαλακώνει η αχλύ της ημέρας,
ανοίγω το στόμα μου να ρουφήξω πνεύμα.
Ξεχνώ τ’ αξιώματα του καιρού,
κάθε λογής μάταια.
Υγραίνεται ευωδιαστό το άνοιγμα των βλεφάρων.
Ο νους πεζοπορεί σε οάσεις ανέλπιστες,
στις διεξόδους των αγιασμένων νερών.
Στα άσκοπα έπαθλα, ψεύτικες οι λαχτάρες.
Σκάβοντας αναθάλλει το πολύτιμο νόημα.
Από τη συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012) του Ανδρέα Λίτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 