Το ραντεβού
[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]
Ζω
για σένα
σε ακολουθώ
πιστά
σαν σκιά
η πιο διάσημη
στη δύση σου θα ιδωθούμε
είπε ο θάνατος στη ζωή
Πεθαίνω
για σένα
ξανά και ξανά
δεν θα αναστηθώ
δεν θέλω να σε συναντήσω
ξανά
είπε η ζωή στον θάνατο
Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016) της Μαρίας Λάτσαρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Λάτσαρη
Το άλλο μισό του έρωτα
[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]
Τι θα απογίνουμε;
Όνειρο λευκό που έχει λαγιάσει
Η μνήμη ξεγυμνώνει τη φαντασία
τα δειλινά επιστρέφουν
δίχως ψιθύρους
δίχως εκστατικά βλέμματα
δίχως αγγίγματα
Χιόνι τυλίγει το επινοημένο τοπίο
Αλαργεύεις από τη σιωπή μου
στη νύχτα μου είσαι ξένη
πού τελειώνει το τέλος του έρωτα
θέλεις μου είπες να ντύσουμε
τη γυμνή αλήθεια
Η εσωτερική όραση με οδηγεί
ό,τι έβλεπα σε σένα δεν ήσουν εσύ
η απουσία σου
περιγεγραμμένο κενό
Άνω τελεία
Η αναζήτηση του άλλου μισού
του Έρωτα
Μάταιη
Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016) της Μαρίας Λάτσαρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Λάτσαρη
Τα ανθεκτικά γονίδια του έρωτα
[Ενότητα II. Πρόσωπα του έρωτα]
Ο έρωτας ενσωματώνεται
στο DNA ξενιστή
τρώει ζωή
εκκρίνει δηλητήριο
Κάθε στιγμή in vivo
ένα κλικ της ψηφιακής μηχανής
του θανάτου
Ο ξενιστής
εξόριστος στο ίδιο του το σώμα
σβήνει
Ο έρωτας ανθεκτικός
αναζητά άλλον ξενιστή
να την αντέχει την αγάπη
Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016) της Μαρίας Λάτσαρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Λάτσαρη
Συνομιλία
[Ενότητα I. Συγγένειες]
Πεθαίνουν τα κλαριά απ’ αγάπη
F. G. Lorca
Ρωτώ την ποίηση
για το σχήμα της λύπης
την ιτιά μού δείχνει
το δέντρο που πονά, αυτή
με γερμένα τα κλαριά
προσκυνά βουβά το χώμα
Νευρωνικό αντίστοιχο
λέει η επιστήμη
γυναίκας κλαίουσας που
με λυτά τα μακριά μαλλιά
θρηνεί ασάλευτη
του έρωτα
το φθαρτό σώμα
Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016) της Μαρίας Λάτσαρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Λάτσαρη
Συμπληρώνοντας με τον νου το τοπίο
[Ενότητα I. Συγγένειες]
Ο φράχτης δεν τεμαχίζει
με κάθετες γραμμές το βλέμμα μου
Από τους πασσάλους κρέμεται η λίμνη
κι οι νεροβούβαλοι βόσκουν
δίχως λωρίδες από δέρμα ζέβρας
Το ροζ που κρύβεται πίσω απ’ τις καλαμιές
είναι τα φλαμίνγκο
που ήρθαν να περάσουν τον χειμώνα
Ξεπροβάλλει το τοπίο στο παράθυρό μου
ό,τι κι αν μπει εμπόδιο δεν χάνομαι
σχεδόν το ορίζω
Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016) της Μαρίας Λάτσαρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Λάτσαρη
Στον βυθό
[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]
Κάθισε στην ανάστροφη καρίνα
η μπλούζα ασήμιζε από τα λέπια
χαμογελούσε με επιφύλαξη
μην είχε φύκια
ανάμεσα στα δόντια
(πού να ψάχνει τώρα
τον μπόγο της για νήμα)
Βρίσκεται ινσαλάχ
μίλια μακριά από τη φρίκη της πατρίδας
πολλές οργιές κάτω απ’ την επιφάνεια του Αιγαίου
Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016) της Μαρίας Λάτσαρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Λάτσαρη
Στο τέλος του λαβυρίνθου
[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]
Τους είδαν
– Λουκά
– Νίκο
Στο τέλος του λαβυρίνθου
κουβάρι από μετάξι
Μυρωδιά γνωστή
τότε που έψηναν κάστανα
με το κλεφτοφάναρο
Η μνήμη της όσφρησης
Οι αναμνήσεις θα ζήσουν
περισσότερο
Από κοντά
αλλιώς
τα πρόσωπά τους
κολάζ με θαμπά πίξελ
συσπασμένα
από ενδοφλέβια ένεση ντροπής ή
φόβου
Ελπίδες διαφυγής φρούδες
Σιωπή κατακάθι
στο παλιό εργοστάσιο
Υπερβολική δόση είπαν
Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016) της Μαρίας Λάτσαρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Λάτσαρη
Στις μύτες
[Ενότητα II. Πρόσωπα του έρωτα]
Μέσα στο σπιρτόκουτό μας
το περιφραγμένο
από σύρματα
απεριόριστης επικοινωνίας
με παράθυρα που
σηκώνονται στις μύτες
να δουν λίγο ουρανό
εδώ θα ερωτευθούμε
έρωτα γήινο
με φαρέτρα γεμάτη
αντιασφυξιογόνους μάσκες
να διυλίζουν
την ατμόσφαιρα δηλητήριο
θα συναντηθούμε στην κραυγή
και στο σώμα
η ντοπαμίνη θα πλημμυρίσει
τα Κύθηρα του εγκεφάλου
κι ο ίσκιος στα μάτια
θα χαθεί
στη γωνία του τοίχου
Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016) της Μαρίας Λάτσαρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Λάτσαρη
Προοικονομία τέλους
[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]
Λίγο πριν το τέλος
ο αέρας αραίωσε
η ανάσα ρηχή
ρουφάει τις φράσεις
ο φόβος στα μάτια σου
(δε θα γίνω καλά, ε;)
έγινε τρυφεράδα
δυο ακριβές λεξούλες
ψίθυροι δαχτύλων στα μαλλιά μου
χώρεσα στου καρυδιού το τσόφλι
τη λιπόσαρκη αγκαλιά σου
μητέρα
η συγγνώμη έγινε ενσυναίσθηση
«θα μου πεις ένα παραμύθι;»
όπως λένε στα παιδιά καληνύχτα
πριν κοιμηθούν
Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016) της Μαρίας Λάτσαρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Λάτσαρη
Πεδίο αισθήσεων
[Ενότητα I. Συγγένειες]
Γίνομαι αμοιβάδα
τυλίγω τα πόδια μου
γύρω απ’ το μοντέλο
το εσωκλείω
αυτό με θρέφει
εκκρίνει ερεθίσματα
που διεγείρουν την αντίληψη
μικρές φωτίτσες
κυκλώνουν το τελάρο μου
Λικνίζομαι σε αιώρα
πλεγμένη από αισθήσεις
αναμνήσεις ραντίζουν
με χρώματα τον καμβά
Καμία αίσθηση μόνο τωρινή
ζω στο παρόν μες απ’ το παρελθόν
το μυρωμένο μυστικό του γιασεμιού
κάποτε
το φύλαξα στα κύτταρά μου
Καινούριες σκέψεις άυλο φως
προσπίπτουν στις μορφές
καινούριες γραμμές ανακλώνται
Ο πίνακας μου ανήκει
Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016) της Μαρίας Λάτσαρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Λάτσαρη
Ουροβόρος
[Ενότητα I. Συγγένειες]
την αγάπη που ’ναι μόνο αγάπη
Μανόλης Αναγνωστάκης
Στις γραμμές της Μοναστηρίου
το τρένο
τα βράδια
τράνταζε το πατρικό
και μ’ έπαιρνε μαζί στον ουρανό
τόπος πλήρης θεών
τόσοι πολλοί
αλλά κανένας παιδί
Προτού η αυγή χαμηλώσει
τις λάμπες
επέστρεφα στη γη
το ίδιο αθώα και ανέτοιμη
Μετά από χρόνια φθινόπωρα
τη θέση του πήρε
το παιδικό τρενάκι
ήχος βελούδινος
κίνηση κυκλοτερής
ο δικός μου χώρος περιγεγραμμένος
ή
το τέλος δένεται με την αρχή
η καρδιά μου κοντά στην καρδιά της μάνας μου χτυπά
τσαφ τσουφ τσαφ τσουφ
Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016) της Μαρίας Λάτσαρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Λάτσαρη
Όνειρο
[Ενότητα II. Πρόσωπα του έρωτα]
Το σκοτάδι ξαπλώνει στο πλάι σου
χαϊδεύει τον αστράγαλό σου
και τον κρόταφο
κι ο ανεκπλήρωτος έρωτας
στο βάθος των σφαλισμένων σου ματιών
γίνεται ερμαφρόδιτος
καρπίζει
ξημερώνει
φως αναλφάβητο
διαβρώνει τον αμφιβληστροειδή
τ’ όνειρο
σκόρπια γράμματα
πέλματα γυμνά
χνάρια του έρωτα
στο πάτωμα
ο έρωτας εξαερώνεται
αόρατος
άφθαρτος
Είν’ ο ορατός κόσμος
απατηλές εικόνες των αισθήσεων
στην σπηλιά του Πλάτωνα
σκιές;
Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016) της Μαρίας Λάτσαρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Λάτσαρη
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 