Το μεγάλο ποίημα
[Ενότητα Σημαδούρες]
Στον Γιώργο Κορδομενίδη
Γνωρίζεις πλέον πως το μεγάλο έργο είναι ένα αλλά
δυο φορές είναι που στέκεσαι να ιστορήσεις, αυτή τη μεταδοτική ιστορία, μπρος στην πύλη του Θεού,
θα μιλήσει κι αυτός όταν έρθει η ώρα, όχι διαμεσολαβητές και θαύματα,
κι ούτε που θυμάσαι πώς ήτανε πριν –μία γέννα ασυγκράτητη (εδώ το υποπτεύομαι τελειώνουν οι ερημιές)– ούτε πώς θα είναι μετά –ένας ακέραιος θάνατος (να είσαι χωρίς να υπάρχεις)
Το γράφεις διαρκώς το μεγάλο ποίημα, παρέα με τις μικρές λαμπηδόνες –μάρτυρας στο μεσοδιάστημα που αναγγέλλει τον χρόνο– εσύ τη μέρα, αυτές τη νύχτα που κουράζεσαι
Σειρά με τη σειρά, παράγραφο με την παράγραφο, κεφάλαιο με κεφάλαιο, βιβλίο με το βιβλίο, όλη σου η ζωή ο θεμέλιος λίθος τους, η απόφαση να σε συναντήσω
Τα χέρια που σε κρατάνε στην πορεία, οι ματιές των συνοδοιπόρων που σε ξάναψαν, οι στάσεις τους που σε πίκραναν, οι λέξεις και οι αράδες που σε λύτρωσαν, όσα τους έμαθες και σου έμαθαν
Όλα μαζί κι αυτά, δεδομένα και ασταθή, σου υπαγορεύουν μεγάλα όνειρα
την επανάσταση αντί του αμαρτήματος της φλυαρίας, τη φυσική παρουσία όχι το αρνητικό της ύπαρξής μας ή καλύτερα πλέον την ψηφιοποιημένη εκδοχή του
Κι οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι σπασμοί απλώς υπογραμμίζουν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν σου χαρίζουν ούτε ένα λεπτό παραπάνω, κι ας είσαι ο πλάστης του κειμένου που τα ανάδειξαν
Σε κρεβάτια από θρύλους κι εμποδισμένους, συγκλονιστικούς έρωτες άφησες άνευ λόγου αρκετά χρόνια, θαμμένα πρόχειρα στον πυρετό των μεγαλουπόλεων, βυθισμένος στην αμάθεια του ποιείν, καθώς οι σκοτεινοί εχθροί φανερώθηκαν –φευ ουδείς τους πολεμά– και δεν ξεκουμπώνουμε δειλά να δείξουμε τραύματα, να τα γιάνουν τα βλέμματα, αλλά γεμίζουμε ζωγραφιές τα κορμιά, τέχνη τάχα
Τα φυλλαράκια της ελιάς που δεν κατάφερε να δέσει καρπό, μα περήφανα διεκδικεί τον χώρο της στην αυλή και στην καρδιά σου παραλληλίζουν την τρομακτική εμπιστοσύνη σ’ αυτή τη συγκατοίκηση με τη γυναίκα, στη γενναιοδωρία με τα ποιήματα, στη γνώση πλέον
πως η συν-δημιουργία είναι το δικό σου μεγάλο ποίημα
Από τη συλλογή Σημαδούρες (2015) του Τριαντάφυλλου Η. Κωτόπουλου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τριαντάφυλλος Η. Κωτόπουλος
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 