Άννυ Κουτροκόη, Ως άνθρωπος

Εύη Ρουμελιώτη & Στέλιος Φωτιάδης, Δώσ’ μου το χέρι σου
(τραγούδι: Νοστράδαμος / δίσκος: Νοστράδαμος (1972))

Ως άνθρωπος

Ως άνθρωπος
ποίημα που πνίγεται
μες στις βαθιές αναπνοές
όντος απύθμενου,
ναυαγός θα βρεθώ
πάνω σε λέξη σωτηρίας,
ον που δε ρίγησε
ν’ αρθρώσει τον λόγο που παραμονεύει
πίσω απ’ το κάθε τι που ζει
ή που θαρρώ πως δεν υπάρχει.

Σήμερα σώμα,
στην εκβολή της λύπης αίσθηση αχνή.

Έλ’ ας πιαστούμε δυνατά
λέξη με λέξη,
μπορεί μαζί να σώσουμε
το ποίημα, ως άνθρωπος, πλασμένο.

Από τη συλλογή Τω σώματι ως δοτική του οργάνου (2006) της Άννης Κουτροκόη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Άννυ Κουτροκόη

Advertisement

Άννυ Κουτροκόη, Ατέρμων κοχλίας

Ατέρμων κοχλίας

Απ’ τους ορίζοντες μετέωρος και τρομαγμένος,
απ’ το μισάνοιχτο βλέφαρο της αυγής
φως τοκετός,
απ’ το φτερό αέρα θυμωμένου
από της θάλασσας τα χείλη
από το δειλινό φιλί που αιμορραγεί,
έν’ αστεράκι ζωντανό πλανητεμένο
ένα παιδί μόνο ψυχή
μες στην αυλή των οριζόντων
από κει έρχομαι.

Σαν οπτική απάτη λόγος προφορικός
κλαράκι πάνω του να κελαηδούν πουλιά
αχτίδα δίκοπη,
κύμα που σβήνει στην ακτή πριν φτάσει
σπασμένο δαχτυλίδι αρραβώνων
γέλιο παιδιού από καρδιάς,
να σ’ αγαπώ να μ’ αγαπάς
σύννεφο σκοτωμένο
σαν τίποτε σαν κάτι
στους προορίζοντες θα επιστρέψω.

Είμ’ ένα ψέμα
ένα σώμα δανεικό
ένας περαστικός.

Από τη συλλογή Τω σώματι ως δοτική του οργάνου (2006) της Άννης Κουτροκόη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Άννυ Κουτροκόη

Άννυ Κουτροκόη, Κατά γράμμα

Κατά γράμμα

Γι’ αυτούς που άφησαν το σώμα τους
και φύγαν
οδύρομαι μα δεν ανησυχώ,
έχουν δικιά τους τη γαλάζια ευρυχωρία
δεν απειλούνται απ’ τη βροχή
τα άστρα τούς ανήκουν,
καμιά φορά μου κάνουνε τη χάρη
και πιάνουνε μαζί μου την κουβέντα.
Πρώτα μου λέν’ να μη θρηνώ,
ύστερ’ ακούστε όλοι
τα λόγια τους σας μαρτυρώ:
άνθρωποι εσείς πάνω στη γη
να προπονείσθε ακαταπαύστως
σ’ αυτό το υπέροχο πεδίο δοκιμής
ένθα υπάρχει πόνος και οδυρμός,
το σώμα έχετε να σας μηνύει
το θαύμα της ζωής
το λυτρωμό του τέλους.

Το συγκεκριμένο ποίημα της Άννης Κουτροκόη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πάροδος (τεύχος 4, Ιούλιος 2004).

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Άννυ Κουτροκόη

Άννυ Κουτροκόη, Αυτά

Αυτά

Μία φορά κι έναν καιρό…

Βούλιαζ’ η γη
καράβι αβύθιστο
που νόμιζα πως ήταν
τα χρώματ’ όλα φλέγονταν
ένας ατμός το πλοίο
κι η κουπαστή που ήσουν εσύ
μ’ αποχαιρέτησε
δάκρυ το δάκρυ ξύλινο.

Ποιο φως το βλέμμα μου ορίζει
μες στην ωχρώδη σύγχυση;
εκεί που λέω ρήμαξ’ ο κόσμος πάει
σώμα, τον βλέπω, ν’ ανακτά
ανάστημα να ορθώνει.

Ποιος άνεμος τον φόβο μου σαρώνει
μες στον μεγάλο πανικό;
που τρέμω, μια σπίθα έμειν’ η αγάπη
φωτιά, τη νιώθω, να ξεσπά
λόγος να με ματώνει.

Βαρκούλα μου παντός καιρού
άνοιξε τα πανιά σου
σε θάλασσα απρόβλεπτη
λαίμαργα τα νερά της,
τον τελευταίο θάνατο
είπαν εσύ θα έχεις
βαρκούλα μου παντός καιρού
ελπίδα βαπτισμένη.

Κι όλοι θα ζήσουνε καλά
μα πάντα εμείς καλύτερα.

Το συγκεκριμένο ποίημα της Άννης Κουτροκόη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πάροδος (τεύχος 4, Ιούλιος 2004).

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Άννυ Κουτροκόη

Άννυ Κουτροκόη, Ύδωρ η μνήμη

Ύδωρ η μνήμη

Το κενό που θ’ αφήσω,
με ώρες θα γεμίσει
μήνες χρόνια.
Ποικιλόχρωμη ανάμνηση
ελαφρά θα φυσάει,
μεθυστικά το παρελθόν
θα εξανεμίζει
με λόγια λόγια λόγια.
Έτσι διακριτικά
θα με ξεχάσεις.

Από τη συλλογή Λεπτώς ενδεδυμένοι (2002) της Άννης Κουτροκόη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Άννυ Κουτροκόη

Άννυ Κουτροκόη, Το παράθυρο της Μαίρης

Βασίλης Τσιτσάνης & Μπάμπης Μπακάλης, Κάποια μάνα αναστενάζει
(ερμηνεία: Στέλλα Χασκίλ, Μάρκος Βαμβακάρης & Βασίλης Τσιτσάνης / β’ εκτέλεση του τραγουδιού το 1948)

Το παράθυρο της Μαίρης

Άστραφτε το φως το νεογέννητο
στο παράθυρο της Μαίρης
κι όλες μαζί οι γιορτές
με τα καλά τους
πήραν θέση
ρουμπίνι ήρθε το Πάσχα
διαμάντια τα Χριστούγεννα,
οι ονομαστικές,
η μια πίσω απ΄την άλλη
κι η μάνα
χέρια μάτια
καρδερίνες
αγκάλιασε το γιο
που είχ’ ένα χρόνο
το κατώφλι να περάσει.
Άστραφτε μέχρι αργά το βράδυ
το φως κι αν κουρασμένο
στο παράθυρο της Μαίρης.

Από τη συλλογή Λεπτώς ενδεδυμένοι (2002) της Άννης Κουτροκόη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Άννυ Κουτροκόη

Άννυ Κουτροκόη, Παράκληση

Μίμης Πλέσσας & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Ξημερώνει Κυριακή
(τραγούδι: Γιάννης Πουλόπουλος / δίσκος: Ο δρόμος (1969))

Παράκληση

Πάρε με μαζί σου
μια Κυριακή πρωί,
με τις καμπάνες
να γεννούν παρθένους φθόγγους
και τα παιδάκια
με τα καινούρια τους παπούτσια,
το μεροκάματο, στη λάσπη
να εξευμενίζουν του πατέρα.
Μια Κυριακή
που η φτώχεια αρρώστια
φτύνει
κι όταν τ’ απλά τα όμορφα
φαντάζουνε σπουδαία.
Πάρε με μαζί σου
μια Κυριακή,
να πάμε μια εκδρομή ομαδική,
σαν τότε.

Από τη συλλογή Λεπτώς ενδεδυμένοι (2002) της Άννης Κουτροκόη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Άννυ Κουτροκόη

Άννυ Κουτροκόη, [Μην εμπιστεύεσαι το φως…]

Μην εμπιστεύεσαι το φως
των αστεριών
πολλά απ’ αυτά είν’ ήδη
πεθαμένα.
Η νύχτα είν’ το μέγεθος
το τρομερό,
να μάθεις από τώρα
στο σκοτάδι
με μάτια ορθάνοιχτα
το δρόμο σου να βρίσκεις.

Από τη συλλογή Λεπτώς ενδεδυμένοι (2002) της Άννης Κουτροκόη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Άννυ Κουτροκόη

Άννυ Κουτροκόη, Λόγω καιρού

Λάκης Παπαδόπουλος & Κυριάκος Ντούμος, Έρχεται κρύο
(τραγούδι: Αρλέτα / δίσκος: Περίπου (1984))

Εικόνα απατηλή

Μη μου κρυώσεις,
πρόσεχε.
Τόσοι ψαλμοί
χιλιάδες ποιήματα
κάποιο απ’ όλα
σου πηγαίνει.
Λεπτώς ενδεδυμένος
πού βγαίνεις
μες στο καταχείμωνο,
στις άθλιες καιρικές συνθήκες
που δεν προβλέπεται
σύντομα να μεταβληθούν.
Φυλάξου.
Του λόγου η θέρμη
απρόσβλητο είναι καταφύγιο
για όλους μας,
παιδί μου.

Από τη συλλογή Λεπτώς ενδεδυμένοι (2002) της Άννης Κουτροκόη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Άννυ Κουτροκόη

Άννυ Κουτροκόη, Εικόνα απατηλή

Εικόνα απατηλή

Παιδιόθεν παλιώνω
μητέρα,
μα εσύ επιμένεις
στο βρέφος
που είμαι.

Από τη συλλογή Λεπτώς ενδεδυμένοι (2002) της Άννης Κουτροκόη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Άννυ Κουτροκόη

Άννυ Κουτροκόη, Προς ευχήν

Προς ευχήν

Παρήγοροι
Τέτοιοι καιροί
Πάντα γεννούν αγγέλους
Μοσχοβολιά
Μεταξωτό
Φως πορφυρό
Τέλειον αλυπίας
Οι Άγιοι κατεβαίνουν
Το βλέμμα σβήνω για να δω
Προφέρω της παράκλησης
Το γράμμα
Απλώστε τα ματάκια σας
Τ’ ατρόμαχτα
Στα τεντωμένα νήματα της γης
Μελώστε με τ’ απέριττα
Χεράκια σας
Τα ταραγμένα κύματα ανθρώπου
Αρκεί ένα φωτοστέφανο
Μες στο πυκνό σκοτάδι

Το συγκεκριμένο ποίημα της Άννης Κουτροκόη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό νέα πορεία (τεύχη 557-559, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2001).

Πηγή: https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/neapor/557-559/6.html

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Άννυ Κουτροκόη

Άννυ Κουτροκόη, Λεληθότως ο έρως (VIII)

Λεληθότως ο έρως (VIII)

Εμένα δε με σβήνουν
Ποταμοί από βρισιές
Κι η πίκρα ενός αντίο
Δεν με πνίγει
Αν με φυσήξεις
Θα φουντώσω
Φλογίτσα
Μες στα μάτια των παιδιών
Και πυρκαγιά
Μες στα δικά σου μάτια

Από τη συλλογή Λεληθότως ο έρως (2000) της Άννης Κουτροκόη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Άννυ Κουτροκόη