[Ενότητα Της θέωσης]
Ερωτικόν 26
Αλμυρίσαμε το φιλί μας –σε κάθετη τροχιά φαλλού στον ήλιο–
αντίκρυ στο Άγιον Όρος.
Όταν βγήκαμε έξω εκείνος χάραξε στην πλάκα απαλά τη λέξη
θαύμα
όχι για να μην πονέσει ο βράχος
αλλά για να μην την ιδούν
οι ασεβείς
Από τη συλλογή Ιερωτικόν (2009) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
Κώστας Χατζής & Σώτια Τσώτου, Μου είπες «Σ’ αγαπώ»
(ερμηνεία: Ελπίδα & Κώστας Χατζής / δίσκος: Ελπίδα – Δάκης στου Κώστα Χατζή (1977))
[Ενότητα ΙΙ. Οι κληρονόμοι]
Το σαλονάκι
Έντυσες το σαλονάκι της
ζωής σου
σε ακριβή δερμάτινη επένδυση
ματαιότητας
σε χρώμα ακηλίδωτο πλην
μονόχρωμο να κρύβεται
η Άνοιξη της πολυμορφίας των
εφηβικών σου ονείρων μην
και ζητήσουν ανατροπή τα
κωλόπαιδα οι ενοχές σου
Και δεν ξέχασες ποτέ να
ρίχνεις από πάνω κάλυμμα
φτηνιάρικης επιδερμίδας από
ρετάλια παραβαρδάριας εκποίησης
ιδανικών
Σε επαφή αισθήσεων με
το υποκείμενο
Σαν τα κλειστά σαλόνια των
σπιτιών που τα καλύτερα δωμάτια δεν
προορίζονται για τους ίδιους μα
για τις ουτοπίες τους
Από τη συλλογή Λέξεις λάμνουν αεί θάλλουν (2002) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
Σταύρος Κουγιουμτζής & Άκος Δασκαλόπουλος, Πού ’ναι τα χρόνια (με τον Γιώργο Νταλάρα)
[Ενότητα ΙΙ. Οι κληρονόμοι]
Το κλειδί
Ένα ποίημα μπορεί να είναι
καμωμένο από λίγες ή πολλές λέξεις
Η αξία του βρίσκεται στο σχήμα του
Κλειδί που ψηλαφά τον πόνο
επαναφέροντας την ιστορία στην
πρώτη γραμμή των ενόρκων
Να ακυρώνει την απόφαση
της εξορίας σου
από την παιδική σου ηλικία
Από τη συλλογή Λέξεις λάμνουν αεί θάλλουν (2002) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
Brendan Behan (απόδοση στα Ελληνικά: Βασίλης Ρώτας) & Μίκης Θεοδωράκης, Το γελαστό παιδί
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Ένας όμηρος (1966))
[Ενότητα ΙΙ. Οι κληρονόμοι]
Η μετακόμιση
Ήταν που το κυπαρίσσι στην
άκρη του χωριού πριν το ρέμα
άνοιξε κι άφησε τη φωνή που
φώλιαζε μέσα του να πέσει σα
σιωπή –με το αθέατο περίγραμμά της–
πάνω στο δρόμο μας καθώς
σκονισμένοι περνούσαμε από μπροστά του
Οι άλλοι συνέχιζαν. Εγώ καθώς
σκόνταψα πάνω στον ήχο
αφουγκράστηκα με τα μάτια τη
σταματημένη αγωνία ενός νέου που
αναίτια πριν
δυο χρόνια μετακόμισε στη φυλλωσιά
* Στη μνήμη του μικρού Σέρβου μαθητή που σκοτώθηκε από Έλληνα αστυνομικό το 1998 στη Θεσσαλονίκη.
Από τη συλλογή Λέξεις λάμνουν αεί θάλλουν (2002) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
[Ενότητα ΙΙ. Οι κληρονόμοι]
Η καθυστέρηση
Όταν η συκιά με φόντο το
πέλαγος είναι υπέρτερη ενός κοινωνικού
μανιφέστου
ή έστω συνώνυμη (για να μην τραυματισθεί η
αναλωμένη μας νιότη)
Και το άγουρο τσαμπί περικλείει
πιότερη σοφία
απ’ όλες τις εγκυκλοπαίδειες της γης
Τότε η καθυστέρηση μιας ώρας δεν
συνιστά τροχαία παράβαση
ψυχής, αλλά
φροντιστήριο εξακτινωμένων αισθήσεων
σε μητροπολιτικές βιβλιοθήκες
εν μέσῳ
νικηφόρων επαναστάσεων
Από τη συλλογή Λέξεις λάμνουν αεί θάλλουν (2002) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
[Ενότητα Ατέλειες]
Η υπέροχη ατέλεια
Ζηλεύω τα αποδημητικά πουλιά που
ξαναβρίσκουν τη ρότα τους
–η μνήμη–
Ακόμη τις παλιές φωτογραφίες που
φυλάνε στις διπλωμένες άκρες τους τα
ψήγματα του κοσμικού χρόνου
Μα πιότερο ζηλεύω την
απουσία μνήμης που
μπόλιασε ο Κύριος σ’ όλα τα
κύτταρα του κορμιού σου
στην κάθε καμπύλη της ανάσας σου
Να μη σκέφτεσαι
Να μη χορταίνεις
Να μη θυμάσαι…
Καταδικάζοντάς με στην αέναη
–πλην άπιαστη– μέθεξη
της ηδονής
δίχως παρελθόν δευτερολέπτων
Υμνώντας τη Δημιουργία για την
υπέροχη αυτή ατέλεια.
Από τη συλλογή Η λίμνη Βικτορία (1998) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
[Ενότητα Ταξίδια]
Η τσάκιση
Χρόνια στη φυλακή
στα καράβια και
τους δρόμους
σε χάρτινα κουτιά
κάτω
απ’ τις γέφυρες
σε αμπάρια σκοτεινά
Επέστρεψε είκοσι χρόνια μετά
Η μάνα του
το ίδιο βράδυ
άσπρα σεντόνια
–λουλάκι και λεβάντα–
λίγο πριν βγει
απ’ το δωμάτιο στα νύχια
πατώντας
δίπλωσε το πανωσέντονο
Η τσάκιση μην
του πληγώσει το μάγουλο
Από τη συλλογή Η λίμνη Βικτορία (1998) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
[Ενότητα Μεταμορφώσεις]
Η μεταμόρφωση
Άφησέ με
Αν συνεχίσω, ρυάκι όπως είμαι,
θα στερέψω θα ρουφηχτώ από τη γη
και θα χαθώ
Ίσα που προλαβαίνει
να με πάρει ο άνεμος
να με κουβαλήσουν στις πλάτες τους
τα σύννεφα
σε άλλους τόπους
Να γίνω
βροχή και
λίμνη, λάσπη, ωκεανός
για να εξακολουθώ να υπάρχω
μέσα από την αναίρεση της παρουσίας μου
παρών μέσα από τη μη ακεραιότητα μου,
και μετά από το ρυάκι
και μετά από τη βροχή
και μετά από τη λίμνη
Άφησε με γιατί έτσι μόνο μπορώ να υπάρχω
με πολλές μορφές με πολλές ζωές
και γω θα σ’ αγαπώ
Από τη συλλογή Η λίμνη Βικτορία (1998) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
Η λίμνη Βικτορία
Δεν θέλω να καταλαβαίνω
μου αρκεί η αγάπη της
και όσων ακόμη δεν
καταλαβαίνουν τον κόσμο σας
Η αναπηρία είναι δική σας
–οι άλλοι ρωτάνε κι εσείς
απαντάτε με τον ίδιο
στερεότυπο τρόπο
αιώνες τώρα–
Οι μαϊμούδες χλευάζουν
οι Αυστραλοπίθηκοι της
λίμνης Βικτορίας θρηνούν
τα μελλούμενα πάθη τους,
αποκηρύσσουν τον εαυτό τους
από προγόνους σας
Δεν καταλαβαίνω γιαυτό
αδυνατώ να εννοήσω τον
κόσμο σας,
την αριθμητική σας, τη στατιστική,
τη λογική του μέσου όρου
Ζητώ μιαν άλλη αριθμητική όπου
να μπορούν να αθροίζονται τα
μήλα, οι βροχές και το χαμόγελο
μιαν άλλη ανατομία που να
περιγράφει όχι μόνο τα χέρια αλλά
τα φτερά της ψυχής και τα
μάτια του ονείρου
Και μιαν οικονομία που να
υπολογίζει μαζί με τα ομόλογα
τα δάκρυα, το στεναγμό και την απόγνωση,
όπου στα βιβλιάρια να προβλέπονται
όχι μόνο κωδικοί αναλήψεων αλλά
και κωδικοί καταθέσεων των δειλινών, των
Χριστουγέννων και των χτύπων της καρδιάς
Κι αν δεν χωράω στον κοινό σας νου
αποκεφαλίστε με
μου αρκεί η αγάπη της
κι όσων ακόμη δεν
καταλαβαίνουν τον κόσμο σας
Από τη συλλογή Η λίμνη Βικτορία (1998) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
[Ενότητα Μετεμψύχωση]
That’s life
Της ζήτησε να κλάψει
(ή έστω να λυπηθεί)
για τον επικείμενο θάνατό του
Αρνήθηκε. Ήτανε, λέει, θέατρο
Προτίμησε να φορέσει άλλο ρούχο
απ’ το βεστιάριο της ζωής
Θεατές και θεατρίνοι
ρόλοι και εναλλαγή
η ουσία της ζωής
Της ζήτησε να ταΐσει το μικρό του
πάνινο αρκουδάκι
Αρνήθηκε να γίνει η μάνα η αρκουδίνα
Προτιμούσε να γίνεται η αθώα παιδούλα,
η δυναμική executive,
η πουτάνα σύζυγος
Θεατές και θεατρίνοι
ρόλοι και εναλλαγή
η ουσία της ζωής
Από τη συλλογή Ιχνηλατώντας το παρόν (1995) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
[Ενότητα Ψυχική διαταραχή]
ΙΙ
Τους ψευδαισθήζοντες με τα μαύρα γυαλιά
ζηλεύω
Τους κρυφογελώντας αμέριμνα περιδιαβάζοντας
μακαρίζω
Τους ήσυχους νοικοκυραίους δίχως χρώμα και αίμα
αντιπαρέρχομαι
Μα τους ανήσυχους ανατροπείς της κάθε βολής
αλίμονο ακολουθώ
Βλέπετε η μοίρα μου έλαχε να είναι η Κλωθώ…
Από τη συλλογή Ιχνηλατώντας το παρόν (1995) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
[Ενότητα Μετεμψύχωση]
Το χρώμα της εμπιστοσύνης
Πάντοτε μου έφερναν αλλεργία
τα αισθήματα κατοχής
των συζύγων,
του ζηλιάρη εραστή,
των γονιών στα παιδιά τους…
Όταν όμως απώλεσα το χρώμα της
εμπιστοσύνης
απ’ το χαμόγελό σου,
Τότε κατάλαβα ότι κι εγώ είμαι
σαν όλους τους άλλους.
Από τη συλλογή Ιχνηλατώντας το παρόν (1995) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
[Ενότητα Τώρα]
Ο σηματοδότης
Τα κόκκινα φανάρια της
κυκλοφορίας
δε σταματούν μοναχά τον
χρόνο των
αυτοκινήτων
Διαστέλλουν και τα δευτερόλεπτα της
αγάπης
στα ζεστά τους χείλη
στα πλεγμένα δάχτυλα
στην αφή του καλτσόν της
Τι κρίμα! Έγινε πράσινο.
Από τη συλλογή Ιχνηλατώντας το παρόν (1995) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
[Ενότητα Ιχνηλατήσεις]
V
Φεύγοντας ξέχασες
το χαμόγελό σου
Ω! αμνησία. Μακάρι να
το ξεχνούσες για πάντα!
Από τη συλλογή Ιχνηλατώντας το παρόν (1995) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
[Ενότητα Ιχνηλατήσεις]
IV
Κορίτσι που αναριγάς
στης νύχτα το υγρό
της θάλασσας
ή μήπως στων ερώτων
την ελπίδα;
Άνοιξε το στήθος σου
ένα άστρο φωλιάζει στο χέρι σου
δεκάδες φλόγες στην καρδιά σου
Νυχτολαμπίδες
του άγνωστου σπιθιρίζουν
μέσα σου
(όταν το γύρω σου φλέγεται)
σκορπώντας χιλιάδες ερωτικές σπίθες
μετατοπίζοντας στον ουρανό
τα κρινάκια
τα κορμιά
και τη θάλασσα.
Υ.Γ. Γραμμένο με φύκι
Από τη συλλογή Ιχνηλατώντας το παρόν (1995) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
[Ενότητα Ποιητικά]
Η σύντηξη
Παλεύαμε όλη νύχτα
το ξημέρωμα μας βρήκε αγκαλιά…
Την άλλη μέρα οι εφημερίδες
σ’ όλο τον κόσμο
γράφανε πως επιτέλους
συντελέστηκε
η σύντηξη των ατόμων!!!
Από τη συλλογή Ιχνηλατώντας το παρόν (1995) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
Ροτόντα, άποψη από ανατολικά.
© 9η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων
Πηγή: odysseus.culture.gr
[Ενότητα Ποιητικά]
Η αιώνια μορφή
Δεν είναι τα βήματα του Γαλέριου
που στην Καμάρα γίνεται γιορτή
Οι καμπύλες της Ροτόντας και τα στενά
της Άνω Πόλης μού δίδαξαν γεωμετρία στο κορμί σου
Κι όταν τα καραβάνια κάπνιζαν έξω απ’ τις πύλες
της Σαλονίκης
εσύ έτρεχες με τα μαλλιά λυτά μες στους λειμώνες…
Αιώνες τώρα
ο Βαρδάρης
σμιλεύει
τη σκιά σου
Διώξτε Οβριές γριές καταραμένες τη βασκανία
λάδι και νερό στα ροζιασμένα χέρια της πόλης
σς… σς… διαβαίνει η αιώνια μορφή.
Από τη συλλογή Ιχνηλατώντας το παρόν (1995) του Τάσου Κουράκη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 