Σωματικοί δείκτες
[Ενότητα Β. Έως την πέτρα οργωμένα]
Την απουσία σου με δείκτες μετρώ
σωματικούς.
Πόσο μακρύναν τα μαλλιά,
πόσες φορές τα νύχια έβαψα.
Στην καθιστική διαμαρτυρία των αισθήσεων
κάθε τους εκατοστό εξ-
εγείρεται.
Πότε ξανά θα ’ρθεις,
με δάκρυα, πάλι να σε στολίσουν;
Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020) της Δήμητρας Κουβάτα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δήμητρα Κουβάτα
Στο τρίτο ουίσκι
[Ενότητα Β. Έως την πέτρα οργωμένα]
Τα σαββατόβραδα με πρόσχημα
στο τρίτο ουίσκι θα εμφανίζομαι. Πάντα αιφνίδια. Θα
στέκομαι την κρίσιμη ώρα
στο απέναντί σου πεζοδρόμιο. Στις αφηγήσεις για των
μηρών το in medias res κάπου στο μπαρ θα υπερ-
ίπταμαι.
Από Δευτέρα
κάτω από τα τονισμένα bold, τις υψηλές τιμές
στις εξετάσεις των γιατρών τα καρδιογραφήματα
κι εγώ θα σου μαυρίζω,
όπως από τη φέρμα σου
η πάπια η κρυμμένη στα νεροκάλαμα.
Χωρίς ποτέ ξανά να αγγιχτούμε.
Σχόλες ή καθημερινές, συνέχεια χωρίς.
φέρμα: η προσήλωση του κυνηγετικού ζώου στο κρυμμένο θήραμα, λίγο πριν επιτεθεί.
in medias res: από τη μέση των πραγμάτων.
Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020) της Δήμητρας Κουβάτα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δήμητρα Κουβάτα
Στο πρώτο άνοιγμα
[Ενότητα Α. Φερτά υλικά]
στην πόρτα
μια μυρωδιά από κλειστό κουτί
όρθια
με περίμενε.
άργησες.
παντού ζάχαρη νοτισμένη.
άνοιξες τα παράθυρα;
τους γείτονες χαιρέτησες; τα δέοντα.
ιδιαιτέρως στους απόντες.
με βόμβο εντόμου καλοκαιρινού
όρμηξα προς κάθε τζάμι
που χτυπά
και πέταξα από το πρώτο άνοιγμα
το αρθριτικό μου σέρνοντας ποδάρι.
απλώς, η κληρονομικότητα, ήρθε
ξανά το πόρισμα.
Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020) της Δήμητρας Κουβάτα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δήμητρα Κουβάτα
Πειθήνια στην πολλαπλότητα
[Ενότητα Α. Φερτά υλικά]
Για όλα να γράψω ένα επίθετο, μία μεταφορά ή ένα σχήμα λόγου εύστοχο.
Μπορούσα. Όλα φερτά υλικά κι ανούσια προίκα.
Παρακαλώ όμως αφήστε με στα ταπεινά να στέκομαι και στα μικρά, και ας σπουδαία να φανώ διόλου μου επιτρέπουν.
Λόγου χάρη: αφήστε με να κλαίω καθημερινά για το έκθαμβο –ημέρα πρώτη στο σχολειό– πεντάχρονο παιδί του άλμπουμ στο συρτάρι. Ανίδεο πως κουβαλάει τη μυρωδιά του μοσχοσάπουνου και του λευκού του κατσικιού που με μπιμπερό ταΐζει.
Ανίδεα αίματος, μάτια μου, και τα δυο, σαν όλους τους αθώους. Πόσες φορές, για να πειστώ
ότι το έργο έτσι παίχτηκε
και τώρα δεν αλλάζει;
Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020) της Δήμητρας Κουβάτα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δήμητρα Κουβάτα
Μέδομαι λένε αλλιώς το σκέφτομαι
[Ενότητα Β. Έως την πέτρα οργωμένα]
Με σφίγγει απόψε το βραχιόλι που μ’ αγόρασε
όταν απ’ την Κολχίδα δραπετεύαμε
και το Αιγαίο φαινότανε μικρό να μας χωρέσει.
Ερχόμουν κι ήθελα μονάχα
τα πόδια να του πλένω, να του γεννώ παιδιά,
πάντα θερμή, πάντα ζεστή και αρωματισμένη.
Πάχυνα λίγο, το βραχιόλι με πονά,
το μπράτσο σημαδεύει.
Του γέννησα δύο παιδιά και έκτοτε
ρίχνω στη μήτρα μου δύο σταξιές λεμόνι,
για να μπορώ απίκραντη και άκαρπη
προς χάριν του να λύνω τα μαλλιά μου.
Μέδομαι λέγεται αλλιώς το σκέφτομαι.
Τα βράδια που εκείνος δε γυρνά
με λίγη άψινθο το πίνω το κρασί μου
και σκέφτομαι στης Αμπχαζίας τα βουνά
άραγε θυμούνται το όνομά μου;
Μέγγενη απόψε το βραχιόλι μου.
Σαν να ’μουνα πουλί, το τύλιξε στο πόδι μου,
μ’ έσυρε σαν δαμάλα, σα να ’μουν σκλάβα του,
με μάρκαρε.
Και μέδομαι: πουλί, σκλαβί, δαμάλι από τη μια
το δέρας, το καράβι, ένα βραχιόλι από την άλλη.
Δεν βγάζουνε σωστό λογαριασμό.
Λείπεις πολύ, Ιάσονα, στα ξένα τα κρεβάτια.
Και δεν ευθύνομαι εγώ, γι’ αυτό που θα προκύψει.
Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020) της Δήμητρας Κουβάτα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δήμητρα Κουβάτα
Με δεδομένη τη διαδρομή
[Ενότητα Α. Φερτά υλικά]
Τόσες παλιές ευχές.
Τόσες βαριές κατάρες.
Το κάρο κολλημένο.
Ίδια η λάσπη.
Τι παραπάνω απ’ τους καημούς
να μας πουν πια
τα ποιήματα;
Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020) της Δήμητρας Κουβάτα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δήμητρα Κουβάτα
Οσμαντάκα Λάζαρος
[Ενότητα Α. Φερτά υλικά]
Και τάχα γλίστρησαν μέσα στον θάλαμο
από τους τοίχους
τα όργανα.
Και παραμέρισες, λέει, τον βράχο
με τις διαγνώσεις, τα καλώδια.
Κι αργά-αργά σηκώθηκες
να δείξεις τα πατήματα
χάριν της λεβεντιάς
της αξιοπρέπειας ένεκα.
Και να μυρίζει κρύο αέρα κι έλατο.
Και να βαράει ο γύφτος το βιολί
μα κουρνιαχτός να μη σηκώνεται.
Και να κερνάς, λέει, τα όργανα
και όπα κι έστα στο διηνεκές
σε όλα τα πλάτη και τα μήκη
του περασμένου χρόνου.
Μετά, έβαλες πάλι το αριστερό
πλάι στο δεξί σκαρπίνι
ξάπλωσες, λέει, στην εντατική
για τον υπόλοιπο επιθανάτιο ρόγχο.
Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020) της Δήμητρας Κουβάτα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δήμητρα Κουβάτα
Μακρά οδός απανδόκευτος
[Ενότητα Α. Φερτά υλικά]
του παιδιού
Στο σιτοχώραφο με δυο σπρωξιές
κεραυνό ή απήγανο γέννησε.
Στη λοχεία επάνω
εννόησε
την ασήκωτη πέτρα. Σιτάρι
θέρισε αγίνωτο.
Με τα πρώτα της ξανά έμμηνα
λοξά τον μίσχο της τον σουγιάδισε
και ρίχτηκε στους αγέρηδες
μυτερό άγανο, καημός
στο ατέλειωτο γλέντισμα,
στης αγάπης
βαθιά την αιώρηση, μιας αγάπης
που πάντοτε οδεύει
έστω και απανδόκευτος.
Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος (Δημόκριτος)
Μια ζωή χωρίς γιορτές μοιάζει με δρόμο μακρύ χωρίς πανδοχεία.
Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020) της Δήμητρας Κουβάτα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δήμητρα Κουβάτα
Η δενδροκόμος
[Ενότητα Α. Φερτά υλικά]
Στον κήπο μου να φύτρωνε εξάπαντος το κλήμα
το αναμενόμενο, ας φύονταν σειρές
η κερασιά, μία ελιά και άλλα καρποφόρα,
που εξαρχής για ομορφιά τις επαινούν,
μετά για όλα τα χρειώδη.
Πελώρια να ’χα μια βελανιδιά, να γίνει
αυτή η αλύγιστη στο σπίτι μας,
η ισοβίως μόνη.
Και μια ιτιά να έβγαινε, μία κλαίουσα
να κλαίει καυτή όταν χρειάζεται
να μένω εγώ αδάκρυτη,
αστέναχτη
κι ωραία.
Έτσι να ζω.
Καταμεσής στα δέντρα. Μαζί με τα πουλιά.
Κι ας φθίνουν οι οπώρες τους.
Κι ας φθίνουν κι οι δικές
μας.
Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020) της Δήμητρας Κουβάτα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δήμητρα Κουβάτα
Επίγραμμα
[Ενότητα Β. Έως την πέτρα οργωμένα]
υπέρ ανάπαυσης
των ανιόντων εραστών ό,τι ζεστό θυμάμαι
(τον στεναγμό, τη μυρωδιά
και τη μικρή συνήθεια)
ποιος δώρισε το πέταγμα
τον ίλιγγο
ή ποιος πολύ παλιά μας έμαθε το γέλιο;
χωράφια οι πάλαι ποτέ μας εραστές
κορμιά
έως την πέτρα οργωμένα.
Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020) της Δήμητρας Κουβάτα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δήμητρα Κουβάτα
Επ’ ουδενί
[Ενότητα Β. Έως την πέτρα οργωμένα]
Πάντα μετά τ’ αντίδωρο
μας μοίραζαν τα πολυτεκνικά φυλλάδια.
Παιδιά, σαν τα καρπούζια, λες, εν παρατάξει,
με το ευμέγεθες μπροστά,
πιο πίσω τα αποφόρια. Τα θήλεα για δόσιμο
τα άρρενα για φάγωμα.
Πώς να προχώρησε άραγε
η στωικά πρωτότοκη ή ο βενιαμίν τους
όταν ο δείκτης σουβλερός έπαψε ν’ ανεβοκατεβαίνει.
Αραίωσε του βλέμματος το αυστηρό οινόπνευμα;
Για τα επ’ ουδενί ευδόκησε η κατήχηση;
Σταμάτησαν, σκέφτομαι πικρά, στον ύπνο τους
με χίλιες να βάζουν ενοχές
το χέρι
στην πληγή τους;
Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020) της Δήμητρας Κουβάτα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δήμητρα Κουβάτα
Δεν θέλω να θυμίζεις
[Ενότητα Β. Έως την πέτρα οργωμένα]
Θα έρθεις
και θα κρεμάσεις στο καρφί
το άσπρο σου πουκάμισο: όπως πάντα.
Στον ύπνο σου θα σε κοιτώ,
όπως γυναίκα μοναχή κοιτάζει απ’ το παράθυρο
απέναντι το Πήλιο.
Θα ξαναγίνεις όπως σ’ ήθελα. Όπως
σε διάλεξα, θα ξαναγίνεις:
Πίνδος
που γάνιασα για να σε περπατήσω.
Από την Πρέβεζα στη Λάρισα,
από τον Παγασητικό στο Μεσολόγγι.
Θα στάζουνε τον ίδρωτα οι λιμνοθάλασσες.
Και γύρω, να στολίζουν το Αιγαίο σου
τα φώτα μου,
φώτα βυθού που ανέσυρα για σένα.
Δεν θέλω ως και στον ύπνο σου
το κάθαρμα που είσαι
να θυμίζεις.
Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020) της Δήμητρας Κουβάτα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δήμητρα Κουβάτα
Βραχνό πουλί
[Ενότητα Α. Φερτά υλικά]
Αν εξαιρέσεις τα κεντητά τραπεζομάντιλα
και τ’ αρραβώνα όσα χρυσαφικά
τίποτε άλλο,
μάνα,
δεν σου αξιώθηκα.
Τις μάνες ο κόσμος αποχαιρετά
με κοπετούς και βόγγους.
Με τα σανδάλια τα εξώφτερνα εγώ,
μάνα,
βουβή
σε κήδεψα.
Βραχνό πουλί, πάντα σε λάθος τόνο.
Όπως τα έλεγες
μάνα μου,
αποδείχτηκα.
Κοινωνικής μαθήσεως ανεπίδεκτη.
Κράτησα όλες τις κραυγές για τα ποιήματα.
Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020) της Δήμητρας Κουβάτα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δήμητρα Κουβάτα
Αποφορά
[Ενότητα Β. Έως την πέτρα οργωμένα]
Ό,τι είχα για σένα στο δισάκι μου
το ξόδεψαν τα τρίστρατα
μαντεύοντας τα ξέφωτα που έρχονταν
σε σένα.
Κι εσύ επέστρεφες σαν κυνηγός τα ξημερώματα
σαν τον Νεάντερταλ
με τα θηράματα
ανάποδα στη ζώνη κρεμασμένα.
Να ξεψυχούν των αηδονιών οι σπαραγμοί
σε κάθε μώλωπα
σε κάθε χτύπημα της μπότας.
Ο δράκος έγινες
και μόνο σκόρδο πια μυρίζεις. Το παραμύθι
το φονέψαμε.
Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020) της Δήμητρας Κουβάτα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δήμητρα Κουβάτα
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 