Κατερίνα Καριζώνη, Τραγούδι

Τραγούδι

Ποίηση, μήλο των Εσπερίδων
μήλο μυρωδικό του Παραδείσου
επτασφράγιστη ηδονή
τέρατα ελλοχεύουν πίσω απ’ τις λέξεις σου
και μελανές οπές κρύβονται στις σιωπές σου.

Φάρε που λάμπεις στον κοίλο ουρανό
όπου όλα είναι γεννημένα και αγέννητα
κι ένα πιάνο παίζει
ένα σκοπό χωρίς σκοπό
κι ό,τι μου πεις
κι ό,τι σου πω
επίθετα του τίποτα.

Βρήκα χτες βράδυ αργά
ψαράκια στα κλαδιά
και λύκους μες στα δίχτυα μου
πείνασα κι έφαγα γράμματα
και ήπια νερό –μα τι νερό…–
που δεν υπάρχει στη γη
ούτε στον ουρανό
κι έγραψα ποιήματα.

Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Advertisement

Κατερίνα Καριζώνη, Τα τρομερά μπαλκόνια

Τα τρομερά μπαλκόνια

Τα καλοκαίρια τα μπαλκόνια μοιάζουν με καράβια
έτσι όπως ξεδιπλώνουν τα πρωινά τις τέντες τους
κι ο άνεμος παίζει με τα πολύχρωμα πανιά τους.
Από κάτω ξεπροβάλλουν χοντρές νοικοκυρές
παιδιά που ξεφωνίζουν
άντρες αμήχανοι που μιλούν στα κινητά
πετούν τα τσιγάρα τους στην άσφαλτο και φτύνουν.
Από την μπαλκονόπορτα βγαίνει ένας πλοίαρχος
φοράει καπέλο και χρυσά σιρίτια
σκύβει στα κάγκελα, κανείς δεν τον προσέχει.
Τότε μου φαίνεται πως ξεκολλούν οι βεράντες
πετούν αργά καμαρωτές σαν τις φρεγάτες
ή σαν τα παλιά Ζέπελιν πάνω απ’ την πόλη.
Οι ένοικοι στο μεταξύ απλώνουν την μπουγάδα
δροσίζουν τα μωσαϊκά ποτίζουνε τις γλάστρες
μαλώνουν δυνατά
κανείς δεν συνειδητοποιεί το μυστικό ταξίδι
ούτε τη θέα ή τη χαρά της πτήσης
κι ακόμα τη λαχτάρα της επιστροφής
κάθονται στα μπαλκόνια ανίδεοι, εφησυχασμένοι
με την ψευδαίσθηση της απόλυτης ακινησίας
ενώ από κάτω γυρίζουν αθόρυβα οι προπέλες

ενώ κάθε τόσο τελειώνει μια ωραία εκδρομή.

Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Συμβουλές για όσους λύνουν σταυρόλεξα

Συμβουλές για όσους λύνουν σταυρόλεξα

Να λύνετε σταυρόλεξα
για να αποφύγετε μελλοντικά το αλτσχάιμερ.

Στη λέξη έρωτας να ξέρετε ότι
πάντα κάποιο γράμμα περισσεύει
και κάποιο δεν σου φτάνει
γι’ αυτό να δείχνετε μεγαλοψυχία και υπομονή∙
στη λέξη αλήθεια
τα γράμματα είναι πιο πολλά
απ’ όσα φαίνονται
και προπαντός απ’ όσα σας ζητούνται∙
στη λέξη εγώ υπάρχει ένας αριθμός γραμμάτων
αυστηρά προσωπικός που δεν χωράει πουθενά∙
η λέξη θάνατος γράφεται στα μαύρα τα τετράγωνα
με μια μελάνη που σβήνει ό,τι γράφει
στα άσπρα κρύβονται πολύ συχνά παγίδες
με σημασίες για τις οποίες δεν υπάρχουν λέξεις
παρά μονάχα το κυνήγι των γραμμάτων
που δεν οδηγεί όμως πουθενά.

Όσο για τη λέξη αγάπη
πάρτε καλύτερα μικρό καλάθι
με λίγο ψωμί και κρέας για να ταΐσετε τον λύκο
που ελλοχεύει στο βάθος του σταυρόλεξου.

Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Σπουδή πάνω στα δέντρα

Σπουδή πάνω στα δέντρα

Τα φύλλα είναι οι λέξεις των δέντρων
γραμμένες με μελάνη από χλωροφύλλη
είναι τα αυτιά και τα μάτια μας
μας βλέπουν και μας κρυφακούν
τα πράσινα πανιά είναι του ήλιου
στα ξύλινα καράβια των κορμών
που αράζουν χρόνια τώρα
κάτω απ’ τα μπαλκόνια μας και ονειρεύονται ταξίδια.

Κάποτε έτρεχαν ελεύθερα στους κάμπους
ζευγάρωναν με τις νύμφες τους
και γεννούσαν αυγά πουλιών
ώσπου εμφανίστηκαν κάτι πανύψηλες γυναίκες
απ’ το βάθος του ορίζοντα, ντυμένες στα μαύρα
σκότωσαν τις νύμφες
ράντισαν τους κορμούς των δέντρων με το γάλα τους
και τα κάρφωσαν βαθιά στο χώμα.

Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Πορτολάνος

Πορτολάνος

Το ’γραφε ο πορτολάνος από τότε
πως σε περίμενα σε κάποιο βυθό
που ήταν παλιά αγκυροβόλιο
αλλά τώρα φυσούσαν ανεμοστρόβιλοι
και δεν μπορούσαν να πιάσουνε τα πλοία.
Υπήρχε ακόμα ένα γκρεμισμένο σπιτάκι
που φαινόταν μόνο στο βάθος των ματιών
εκεί που καμπυλώνουν οι μέρες
και εξατμίζονται κάθε πρωί τα όνειρα.
Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε
τι λέω χρόνια, μου φάνηκαν αιώνες
άλλωστε κανείς δεν συμβουλεύεται πια
τους πορτολάνους
κι ας δείχνουν ακόμα
το πικρό νερό της μνήμης
τα επικίνδυνα μπουγάζια στο κορμί
την πληγή που μας ξεδιψάει –μια βρυσούλα η ποίηση–
τις σκιές που κάποτε αγαπήσαμε παράφορα
κι έγιναν μαύρα πανιά στον ήλιο.

Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Ποιος θα φάει το μήλο

Ποιος θα φάει το μήλο

Ο πατέρας καθόταν
κρατώντας ένα μισοδαγκωμένο μήλο
στα τρεμάμενα χέρια του.
Ας πούμε πως το μήλο αυτό είναι η ζωή μου, είπε
αν το φάω ολόκληρο θα πεθάνω
αν δεν το φάω θα συνεχίσω να πεινώ
αν το πετάξω στον κήπο
πιθανόν να φυτρώσει μια μηλιά την επόμενη άνοιξη
αν το μοιραστώ μαζί σου
θα γευτείς κι εσύ την απέραντη θλίψη μου
αν το δώσω σε άλλον θα ξεσπάσουν έριδες
μεταξύ των επιγόνων
άλλωστε για ένα μήλο χάσαμε τον Παράδεισο, γέλασε
και το άφησε στο πιάτο.
Το πιάτο έπεσε ξαφνικά κάτω και ράγισε
έτριξε το πάτωμα, κατρακύλησε το μήλο
αποκαλύφθηκε το σκουλήκι που φώλιαζε μέσα του.

Φάνηκε η δική του
αναπότρεπτη εκδοχή.

Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Πικρή διαπίστωση

Πικρή διαπίστωση

Οι άνθρωποι που μου έκαναν κακό
έκλεψαν κομμάτια απ’ το παρελθόν μου κι έφυγαν
οι άνθρωποι που μου έκαναν κακό
φορούσαν τα ίδια ρούχα με τους άλλους
κρατούσαν ομπρέλες, οδηγούσαν αυτοκίνητα
φιλούσανε ηδονικά και πλήγωναν με χάρη
γύριζαν το μαχαίρι τους πισώπλατα
κι ύστερα χάνονταν αθόρυβα σαν ίσκιοι.

Οι άνθρωποι που μου έκαναν κακό
φορούσαν μάσκες εραστών
μου ’φεραν δώρα και τραύματα αγιάτρευτα
χάρτες που δεν οδηγούσαν πουθενά
δάκρυα που δεν στεγνώσανε από τότε.

Οι πιο πολλοί είναι τώρα πεθαμένοι
μα το κενό που αφήσανε δυσαναπλήρωτο
δύσκολα θεραπεύεται κι αυτό
για κάποιο λόγο που ποτέ μου δεν κατάλαβα.

Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Παραλλαγή στο ίδιο θέμα

Παραλλαγή στο ίδιο θέμα

Απόψε φυσάει ένας ζεστός αέρας απ’ τις λέξεις
βγαίνει η μούσα φορώντας τα χρυσά της υποδήματα
οι αιώνες την ακολουθούν ήμερες αγελάδες
βόσκουν αθόρυβα στο χαρτί και στο μελάνι
συρματοπλέγματα οι στίχοι με ματώνουν
μούσα Καλλιόπη, δεν σου ήμουν πιστή και μετανιώνω.

Θυμήσου όμως το μικρό παιδί, το ξύλινο σκαμνάκι
την καπνισμένη λάμπα της γιαγιάς και το λαγούτο
κι εκείνη τη ραπτομηχανή τη Σίνγκερ
που έπαιρνε μπρος από μόνη της τις νύχτες
σερνόταν κάνοντας ανατριχιαστικούς θορύβους μες στο σπίτι
με τα συρτάρια της γεμάτα προπολεμικά βελόνια
μασούρια με αόρατες κλωστές και πατρόν αγγέλων.

Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Οικολογικό

Οικολογικό

Τα δέντρα μάς κοιτάζουν άγρυπνα με τα ινώδη φύλλα τους.
Όταν πλησιάζει η φωτιά σφυρίζουν με τον άνεμο
όταν πλησιάζουν τα πουλιά μακραίνουν τα κλαδιά τους
όταν πλησιάζει ξυλοκόπος
στέλνουν μεταξύ τους σήματα
όταν πλησιάζει πεζοπόρος απλώνουν τη σκιά τους
όταν τα κόψεις όμως επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος
σέρνονται οι ίσκιοι τους στον τοίχο του σπιτιού
βρίσκεις φύλλα στις τσέπες, χώματα
και βρόμικα νερά, βρίσκεις ρίζες
να έρπουν στα υπόγεια
βρίσκεις τη νύμφη τους καθισμένη πλάι στο τζάκι σου.
Αν την ερωτευτείς –δεν μπορείς φυσικά
να αντισταθείς στην ομορφιά της–
τότε θα αρχίσει η σταδιακή σου μεταμόρφωση
το δέρμα σου θα μετατραπεί με τον καιρό σε φλούδα
τα άκρα σε κλαδιά, φύλλα θα ξεπροβάλλουν απ’ τους πόρους σου
ρόζοι στα δάχτυλα και στο υπόλοιπο κορμί
τα δάκρυά σου θα κυλούν καυτά
και θα γίνονται ρετσίνι.
Τότε η νύμφη θα τραβήξει την καρδιά σου
κι αυτή θα είναι η τελευταία πράξη
θα φτιάξει απ’ το τρυφερό της ξύλο
ένα μουσικό κουτί
για να τη συντροφεύει τις νύχτες
όταν εσύ ως δέντρο πλέον
θα στεγάζεις το θεσπέσιο σώμα της.

Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Οι φίλοι μου

Οι φίλοι μου

Οι φίλοι μου τρελάθηκαν γιατί έμαθαν πολλά
φόρεσαν χάρτινα φτερά και σκάφανδρα
φόρεσαν σκουριασμένες πανοπλίες
και τις σέρνουν στην ομίχλη
άλλοι έγιναν άνθρωποι-δέντρα
και μου τηλεγραφούν κίτρινα φύλλα.

Έλεγαν ψέματα τα βιβλία, ισχυρίζονται
και όλα όσα μάθαμε τα πήρε ο βοριάς
πάνω απ’ τους γκρίζους βάλτους του Θερμαϊκού
έσβησαν μέσα σε αναφιλητά ένα απόγευμα
σε διδακτορικά που λιώσαν στο σκοτάδι
και μανιφέστα γεμάτα έρημους ορίζοντες.

Οι φίλοι μου τρελάθηκαν
άφησαν τις πόρτες των σπιτιών τους ανοιχτές
και φύγανε προς άγνωστη κατεύθυνση
καμιά φορά μου στέλνουν
γράμματα απ’ τον Μεσοπόλεμο
μου στέλνουν επιστολές απ’ την παλιά Θεσσαλονίκη
και άλλοτε πάλι κρύβονται σε φυσαλίδες και πετούν
στο φεγγαρόφωτο
πάνω απ’ τη ναρκωμένη πόλη ώσπου χάνονται.

Οι φίλοι μου τρελάθηκαν γιατί έμαθαν πολλά.

Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Οι γερασμένες γυναίκες

Οι γερασμένες γυναίκες

Βλέπω καμιά φορά
τις γερασμένες γυναίκες
να στέκονται στις πόρτες των πολυκατοικιών.
Φορούν θλιμμένες μάσκες και μιλούν
για εκείνους που γηροκομούν στο σπίτι
και για τους άλλους που πέθαναν πριν από χρόνια
γνωρίζουν σπάνιες αρρώστιες και συνταγές
φάρμακα με δυσκολοπρόφερτα ονόματα.

Λεν πως τα πόδια τους βαδίζουν μόνο προς τα πίσω
λεν πως τα μάτια τους βλέπουν μόνο τα χειρότερα
μοιάζουν με παράξενες μέλισσες συμπονετικές
τρυγούνε άγνωστα λουλούδια
που φυτρώνουν στις πληγές τους
τρυγούνε τα χαμένα χρόνια τους
βγάζουν μέλι πικρό και το μοιράζονται
βγάζουν δηλητήρια από τα δάκρυά τους και τα πίνουν
έχουν γκρίζα κοντά μαλλιά, δεν είναι πια ωραίες
κάτω απ’ τη γλώσσα κρύβουνε ένα κεντρί
κάτω απ’ τα ρούχα τους ένα κλουβί με καρδερίνα.

Κάτω απ’ τις μάσκες κρύβονται τα πρόσωπά μας.

Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη: Οι άνθρωποι-βιβλία

Οι άνθρωποι-βιβλία

Μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα άκοπα βιβλία
που τα έχουν λησμονήσει στα ράφια των βιβλιοθηκών
μουχλιάζουν οι κιτρινισμένες σελίδες τους αδιάβαστες
σβήνουν οι γραμματοσειρές τους με τα χρόνια
κανείς δεν τους φυλλομετρά, δεν τους αγγίζει
περνούν απαρατήρητοι μέσα στην οχλοβοή
κι ας κρύβουν κόσμους μυστικούς, αθέατους
χάρτες με θησαυρούς και άγνωστες ηπείρους.

Είναι συνήθως χαμηλόφωνοι, σεμνοί
πιο τρυφεροί κι ευάλωτοι από τους άλλους
που φωνασκούν και επαίρονται για την ύπαρξή τους.
Πολύ τους συμπαθώ τους ανθρώπους με τις άκοπες σελίδες
στα μάτια τους τρεμοσβήνει πάντα ένα φως
που μοιάζει με απρόσιτο αστέρι
κι έχουν ένα παραπονεμένο βλέμμα σαν να σε καλούν
να σκίσεις, να διασχίσεις τη σιωπή τους.

Κι άλλοτε πάλι μιλούν με λέξεις σκονισμένες
βήχουν, συστέλλονται, ζητούν νερό ευγενικά
όταν σου ανοίγονται καμιά φορά δειλά
και σου αποκαλύπτουν τα θαμμένα μυστικά τους.

Πολύ μου αρέσουν οι άνθρωποι
που μοιάζουν με τα άκοπα βιβλία.

Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη