Μαρία Καρδάτου, Χίλιες και μία λύπες

Χίλιες και μία λύπες

Στους παγετώνες της αδιαφορίας
και στο γαλάζιο χρώμα
της απουσίας
βούτηξα πάλι αφήνοντας
τα ρούχα στην όχθη
Στα νούφαρα αφέθηκα
και στα χρυσόψαρα
την ώρα που όλα τράπηκαν
σε φυγή από τα πιράνχας
όταν το ρολόι χτύπησε
δίλημμα
Μία μία απογυμνώθηκαν
οι επιθυμίες
και οι φόβοι έγιναν
ανάλαφρες φυσαλίδες
Κάποτε στον βυθό ονειρεύτηκα
την επιφάνεια
τότε που όλα έφεγγαν ξάστερα
και η λύπη δεν είχε πάρει
το πρόσωπό μου

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Φωτογραφία

Φωτογραφία

Λάτρευα το σώμα σου
την τρυφεράδα σου
τη δύναμή σου
Το βλέμμα μου κοίταζε
κατά την ανατολή
το δικό σου προς τη δύση
Εκείνα τα μάτια σου
τα όμορφά σου μάτια
έκλειναν όλη τη μελαγχολία
που λίγες φορές
κατάφερα να διώξω
Πένθιμες καμπάνες
κι εφιάλτες σε αναστάτωναν
η γλύκα του προσώπου σου
γινόταν τρόμος αδιόρατος
που έμενε στη φωτογραφία

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Τοξότης

Τοξότης

Σ’ αυτή την άκρη του σύννεφου
που αλλάζει σχήματα
άλλοτε δακρυσμένο πρόσωπο κραυγής
άλλοτε άγγελος με ρομφαία
άλλοτε σατανάς
Σ’ αυτή την άκρη του κόσμου
που τίποτα δεν μένει ίδιο
ούτε για μία στιγμή
Έδεσα τη ζωή κόμπο κόμπο
να κατέβω το όνειρο
που μου έταξες ελπίδα
Σε λένε άβυσσο τώρα
Αχτίδα φώτιζε τη ρωγμή της αγάπης
απ’ το ουράνιο τόξο των ματιών σου
στη γέφυρα των στεναγμών της οδύνης σου
Τ’ αστέρια ξεθώριασαν όταν το σώμα σου
σμιλεύτηκε στο μάρμαρο
Σκοτάδι σφράγισε την ομορφιά της εντιμότητας
Μικρέ τοξότη χάθηκες στο καμένο δάσος
κυνηγώντας άγριες λέξεις
που κάρφωναν τον ύπνο σου στα αίματα
Οι εφιάλτες διέφυγαν και σ’ άφησαν σαστισμένο
έκθετο στη γαλήνη της αιωνιότητας

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Το φοβερό βήμα

Το φοβερό βήμα

Κοφτερή η ματιά μου
που σε διώχνει στο βάθος
του ορίζοντα
Ίσως αν ήταν ευθύς ο δρόμος
να με ενέπνεες περισσότερο
Ίσως αν περνούσες από γέφυρα
να έκλεινε το χάσμα
Ίσως αν διάλεγες μια μέρα
λαμπερή
με φεγγάρι λευκό
Ίσως λέω αν τραγουδούσες
στην άκρη του γκρεμού
η σκέψη μου να σε κρατούσε
Μόνος σου έχεις παγιδευτεί
στην παγωμένη λίμνη
κι ο πάγος έχει σπάσει

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Το σπίτι των αναμνήσεων

Το σπίτι των αναμνήσεων

Λευκές κουρτίνες
ανεμίζουν τα όνειρα
των πεθαμένων χρόνων
Η νιότη αφουγκραζόταν
της γης την ξενοιασιά
Ο έρωτας καρφωμένος
στις φωτογραφίες
Γιατί έφυγε ποτέ δε θα το μάθεις
Κάθε παράθυρο κι ένα τοπίο
με ένα κενό αβάσταχτο
Τα τρένα διέσχιζαν τα περιβόλια
με τα χρυσά πορτοκάλια
και τα μήλα των Εσπερίδων
Τα τρένα σταμάτησαν στο πουθενά
Τσιγγάνοι περνούν ρίχνοντας
άπληστες ματιές στον παράδεισο
τον απαγορευμένο
Το σπίτι φάντασμα καράβι
που ταξιδεύει με άσπρα πανιά
και σβηστές μηχανές
στη θάλασσα της νοσταλγίας

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Το όνειρο και η ποίηση

Το όνειρο και η ποίηση

Ένα όνειρο είναι η ποίηση που σβήνει
όταν ξυπνάς για να ξανάρθει αργότερα
Με τα μικρά φτερά της πετάς
ώσπου να λιώσουν κάτω από τον ήλιο
της ανάγκης
Βυθίζεσαι παλεύοντας
κι ώσπου να πάρεις ανάσα
περνάν από τα μάτια οι ζωές των άλλων
και η δυστυχία της δικής σου ζωής
Αν βγεις στην επιφάνεια
από τα μικρά κύματα θα πιαστείς
να οδηγηθείς στην ακτή προσωρινά
Τα μικρά κύματα είναι οι λέξεις
που προσπαθώντας να τις βρεις
το κύμα θεριεύει και σε πετάει στην ξηρά
κι όμως άξιζε τον κόπο το ταξίδι
ανάμεσα ζωής και θανάτου
Με μικρά φιλιά πολεμάς τον εφιάλτη
Το φιλί της ζωής είναι η ποίηση
κρυμμένο το σκοτεινό της πρόσωπο
Οι λέξεις σου δίνουν τη χαρά
της επικοινωνίας την ψευδαίσθηση
κι αν όλα γίνουν πόνος
τεράστιο κήτος με πλοκάμια
που σε πνίγουν
πάλι οι λέξεις θα σου φτιάξουν στεγανά
για ν’ αναπνέεις
με την ποίηση

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Συγγραφέας

Συγγραφέας

Δύσκολα προσβάσιμο
της γραφής το δάσος
Να ξεφεύγεις μέσα
από κορμούς δέντρων
και φυλλώματα
που σε πιέζουν
και σε συνθλίβουν
Απ’ όλα τα χαρτιά
που χάνεσαι μέσα τους
κι όμως σε περιέχουν
Συντρίμμια σκέψεις μέλλον
παρελθόν εικόνες
τεμαχισμένα πρόσωπα
και ιστορίες άγριες
που κάποιες δεν έχουν
βιωθεί ακόμη
Προσεγγίζοντας μια άλλη
πραγματικότητα σιωπηλή
Ο μάγος
με τα διαπεραστικά μάτια
που φαντάζεται το τέλος
της ιστορίας σας
αλλά όχι της δικής του
Το τέλος του μονοπατιού
που οδηγεί στο δάσος

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Στους παγετώνες της μοναξιάς

Στους παγετώνες της μοναξιάς

Τα σύννεφα τρέχουν χάνονται
Απλώνω το χέρι να τ’ αγγίξω
Είναι ο χρόνος που φεύγει
και τρέμω μη σε πάρει
Ήταν όνειρο δεν είσαι εδώ
Ένας αέρας τρελός
χτυπάει τις πόρτες
Τις μπότες σου τις έδωσα
στον ξυπόλητο Χριστό
που έψαχνε στους κάδους
Δε θα περπατήσεις ξανά
Η γη είναι για μας που
αμφιβάλλουμε
Κι εσύ ήσουν τόσο σίγουρος
όπως τα μικρά παιδιά
Μ’ ένα κουτί κουμπιά
σε ξεγέλασαν
να ράβεις στον ουρανό
τα φθαρμένα σου ιμάτια
γιατί κάνει κρύο πολύ
στους παγετώνες της μοναξιάς

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Στο κατώφλι

Στο κατώφλι

Το μεγάλο φωτιστικό
τυλιγμένο σε λευκά πανιά
Τα έπιπλα καλυμμένα
με σκόνη πιο δυνατή
από τις υποσχέσεις
Τα παράθυρα κλειστά
κανένα φως δεν αντανακλά
Τα κλαδιά των δέντρων
χτυπάνε την πόρτα μάταια
Λίγα βιβλία ριγμένα
στο πάτωμα άκοπα
Γκρίζα σχήματα στο ταβάνι
και οξειδωμένα σίδερα απειλητικά
σαν την απουσία
Τα μάτια της καθηλωμένα
στο κατώφλι
όπου απέμεινε το βήμα του
μισοσβησμένο

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Στο δάσος

Στο δάσος

Βρέχει δυνατά
Το πουκάμισο κολλάει στο σώμα σου
Διακρίνω τα μπράτσα σου
Η βροχή στάζει από τα μαλλιά σου
στο πρόσωπό μου
Τρέχουμε σε περνάω γελάς
και με αρπάζεις
Χανόμαστε στη μικρή καλύβα
στο δάσος
Οι κεραυνοί πέφτουν μα δε μας νοιάζει
Τόσο ανέμελοι τόσο άφοβοι
χαμένοι στο διάστημα
στις ευωδιές και στα χρώματα
Δυο ασήμαντες σταγόνες
μέσα στο μπουρίνι
Δυο αστραπές που έλαμψαν για λίγο
κι έσβησαν τον χρόνο

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Στην άλλη άκρη

Στην άλλη άκρη

Το τρένο ξεφεύγει ονειρικό
στις παγωμένες αναμνήσεις
Αυτή είναι η ζωή μας
γρήγορα μεταβαίνει στην άλλη άκρη
της μοναξιάς
Πότε ήταν που κατέβαινες
σκιέρ σε απότομες πλαγιές
αμφισβητώντας χωρίς φόβο
με πάθος
Ακέραιος κι αλώβητος
με λέξεις μισοφέγγαρα
φώτιζες την πορεία σου
Σαν έβγαινε το φως
ένα βρέφος γινόσουν
με έκπληκτα μάτια
Στα σκοτάδια των πάγων
κρατώντας φωτοβολίδες
ζωγράφιζες τριαντάφυλλα
για τους αδικημένους
Στη σκιά του εαυτού σου
έζησες
Σκιά του εαυτού σου

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Πρέπει

Πρέπει

Να βάλω μια τάξη στη ζωή μου
Να μη με σημαδεύουν
οι πράξεις των γύρω
ούτε τα λόγια
ούτε οι προθέσεις
Να κάνω έναν κύκλο
μια γραμμή επιτέλους
να φρουρήσω τον εαυτό μου
Μουρμούριζε η Ρόζα
πέφτοντας στο κενό
Εκείνη τη στιγμή
ένα παιδί περνούσε
παίζοντας ακορντεόν
Μια γυναίκα τίναζε
τα χαλιά απέναντι
και η κομμώτρια
χτένιζε τα μαλλιά μου
λέγοντας φυσάει σήμερα
δεν θα κρατήσουν
Φύλλα από τον πλάτανο έπεφταν
όπως σελίδες άγραφου χαρτιού
Το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Πέτρα που κυλά

Πέτρα που κυλά

Τα πόδια μου πληγώθηκαν
ν’ αναζητώ μέσα στους λόφους
μια πέτρα να σκοντάψω
πάνω σε κάτι σίγουρο
και σταθερό
Να μου ανακόψει τον δρόμο
που με οδηγεί σαν υπνοβάτη
στο κενό
Ακόμη και στον ίσιο δρόμο
ψάχνω μια λέξη
για να σταματήσω
Να μ’ εμποδίσει να ανιχνεύω
βήματα προς τη θάλασσα
να ξεφύγω από τη γνώση
της μοναξιάς

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Ο χορός της σκιάς

Ο χορός της σκιάς

Στην οθόνη του κομπιούτερ
βλέπεις τον εαυτό σου
να ζει εικονικά
Πίσω από τα πέπλα
που ο άνεμος χαϊδεύει
η ψυχή δεσμεύεται
σ’ ένα χορό απατηλό
κίνησης ακινησίας
Ίσως ο θάνατος γίνεται
κίνηση
και η ζωή ψευδαίσθηση
δευτερολέπτου
με μουσική υπόκρουση
παραισθησιογόνα
σε μια ανάφλογη καρδιά
Ζεις εικονικά έτσι
ή αλλιώς

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου