Λήδα-Βασιλική Θέμελη, Ώρες

Ώρες

Ώρες ώρες νομίζω
πως μπορώ να σκαλίσω
το φως της ημέρας
να το κάνω αγάλματα.

Αγάλματα

Να τα στήσω μέσα στην ιστορία
να φωτίσουν τα σκοτεινά παλάτια
τα τείχη, τ’ αντρειωμένα δόρατα.
Τα μάτια των πολεμιστών ν’ αστράψουν
να σαλέψουν οι ασπίδες τους.

Το μαγικό φως
να ξεσηκώσει τα θαύματά του
να σμίξει με το σήμερα
ώσπου τη μέρα να την ξεθωριάσει
ν’ αγκαλιάσει τη νύχτα.

Από τη συλλογή Κρίσιμες στιγμές (2010) της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Λήδα-Βασιλική Θέμελη

Advertisement

Λήδα-Βασιλική Θέμελη, Χιονισμένο τοπίο

Χιονισμένο τοπίο

Ένα τοπίο μονότονο
απέραντο
μοναχικό
είναι το χιονισμένο τοπίο.

Αστροφεγγιά μετά το χιόνι
το τοπίο φωτίζεται
κι η λευκή αγνότητά του
μας εξαγνίζει.

Μην πατάτε το χιόνι,
μην το λερώνετε.

Από τη συλλογή Κρίσιμες στιγμές (2010) της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Λήδα-Βασιλική Θέμελη

Λήδα-Βασιλική Θέμελη, Χιονισμένα βουνά

Χιονισμένα βουνά

Τα χιονισμένα βουνά
κρυσταλλωμένες μορφές
ακίνητες ασάλευτες βουβές.

Σκίτσα μ’ ευθείες γραμμές
και οι καμπύλες
πάνω στο πύρινο φόντο
του ηλιοβασιλέματος.

Από τη συλλογή Κρίσιμες στιγμές (2010) της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Λήδα-Βασιλική Θέμελη

Λήδα-Βασιλική Θέμελη, Χαρούμενες φωνές

Χαρούμενες φωνές

Οι χαρούμενες φωνές των παιδιών
πολλές φορές με θλίβουν
όταν κοιτώ στο απέναντι σπίτι
με τα κλειστά παράθυρα
τις βρόμικες κουρτίνες
το μαραμένο αγιόκλημα
τις γκρεμισμένες σκάλες.

Πόσο με θλίβουν
όταν οι χαρούμενες φωνές των παιδιών

ακούγονται.

Από τη συλλογή Κρίσιμες στιγμές (2010) της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Λήδα-Βασιλική Θέμελη

Λήδα-Βασιλική Θέμελη, Χαρμολύπη

Χαρμολύπη

Η ποίηση γεννιέται με τα πράγματα
με τη θλίψη
και το λυγμό
της απελπισίας.

Η ποίηση είν’ ένας κόσμος
ο διφορούμενος κόσμος του καθενός
που πρέπει να βγαίνει προς τα έξω
να χαίρεται και να λυπάται
ν’ αγκαλιάζει τις απλές καρδιές.

Η ποίηση ψιθυρίζει τα μυστικά
των ανθρώπων
της φύσης τα πράγματα
και παίρνει μαζί της
την απάντηση του Δημιουργού.

Η ποίηση είναι μια χαρούμενη – θλιμμένη
θάλασσα
είναι σαν χίλιες ελεήμονες παλάμες
που ανοίγουν για σένα.

Ένα ρυάκι όπου ξεδιψάει
η δίψα του αδικημένου.

Από τη συλλογή Κρίσιμες στιγμές (2010) της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Λήδα-Βασιλική Θέμελη

Λήδα-Βασιλική Θέμελη, Ύπαρ

Ύπαρ

Θα προσπαθήσω κι απόψε
να σ’ ονειρευτώ ντυμένη νεράιδα, ύπαρο,
οπτασία,
με το μαγικό ραβδί σου στο χέρι
τα χρυσά μαλλιά σου ξέπλεκα
ανάμεσα στη σκόνη των άστρων.

Να σ’ ονειρευτώ
θα προσπαθήσω κι απόψε
να μ’ αγγίξεις με το χέρι σου
να με φιλήσεις στο στόμα
να με μαγέψεις
να γίνω κι εγώ ξωτικό
οπτασία
να φύγω μαζί σου.

Από τη συλλογή Κρίσιμες στιγμές (2010) της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Λήδα-Βασιλική Θέμελη

Λήδα-Βασιλική Θέμελη, Το ίδιο όνειρο βλέπω συχνά

Το ίδιο όνειρο βλέπω συχνά

Το ίδιο όνειρο βλέπω συχνά
όταν τα ρολόγια σταματάνε ν’ ακούγονται
όταν τα βλέφαρα, βαριά, σφραγίζονται
όταν το φως γίνεται σκοτάδι
όταν η κουκουβάγια πάει να κουρνιάσει
στην κόγχη της ξύλινης σκεπής.

Το ίδιο όνειρο βλέπω συχνά τις νύχτες
κι είναι ένας λευκός άγγελος, μ’ ασημένια φτερά
που με παίρνει απ’ το χέρι
να με σεργιανίσει ψηλά στα σύννεφα
και να με κατεβάσει πάλι κάτω
απαλά και τρυφερά
να ξανακοιμηθώ.

Από τη συλλογή Κρίσιμες στιγμές (2010) της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Λήδα-Βασιλική Θέμελη

Λήδα-Βασιλική Θέμελη, Το έλεος του Θεού

Το έλεος του Θεού

Περπατώντας τη γη με γυμνά πόδια
ή μήπως βρέχοντας με δάκρυα
την ξεσκισμένη σάρκα μου,
θ’ αποκτήσω το έλεος του Θεού;

Περπατώντας τη γη με γυμνά πόδια
ξεκινώ το ταξίδι μου
το έλεος του Θεού να κατακτήσω.

Αν κρατώ στο χέρι μου
ένα λευκό τριαντάφυλλο;
Αν το κορμί μου ντύσω
με το ρούχο της υπομονής;
Χωρίς λόγια στα χείλη.
Δίχως δάκρυα στο πρόσωπο.

Ένα μικρό πουλί θα κελαηδεί για μένα,
θα μας χορεύει ο άνεμος.

Από τη συλλογή Κρίσιμες στιγμές (2010) της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Λήδα-Βασιλική Θέμελη

Λήδα-Βασιλική Θέμελη, Το είδωλό σου

Το είδωλό σου

Ανάσα ανέμου η μορφή σου
πάνω στον καθρέφτη.

Το είδωλό σου κοιτάζω
και σ’ αγκαλιάζω σφιχτά
με το βλέμμα.

Φύσημα δροσιάς
η παρουσία σου.
Πάνω στα σκονισμένα έπιπλα
αφήνεις τ’ αποτυπώματά σου
στις παλιές φωτογραφίες
στις ξεθωριασμένες κουρτίνες
στα σαθρά πατώματα.

Ανάσα ανέμου η μορφή σου.

Πάνω στον καθρέφτη
θ’ ακουμπήσω τα χείλη μου
για να νιώσω τη ζεστασιά
της οπτασίας σου.

Από τη συλλογή Κρίσιμες στιγμές (2010) της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Λήδα-Βασιλική Θέμελη

Λήδα-Βασιλική Θέμελη, Τα φώτα της πόλης

Γιάννης Κ. Ιωάννου & Αναστασία Βαφειάδου, Τα φώτα της πόλης
(τραγούδι: Καλλιόπη Βέττα & Γιάννης Κ. Ιωάννου / δίσκος: Ξαφνική βροχή (2011))

Τα φώτα της πόλης

Αμέτρητα αναμμένα κεριά
τα φώτα της πόλης.
Παρηγοριά στη μοναξιά μου
Άγγιγμα στην καρδιά.

Να ’μουν πουλί να πετάξω
να γνωρίσω από ψηλά τα μυστικά των ανθρώπων
να μπω στην παρέα τους
να είμαι παρέα στην παρέα τους
φύλακας άγγελος μέσα στην καρδιά τους.

Αμέτρητα αναμμένα κεριά
τα φώτα της πόλης.
Παρηγοριά στη μοναξιά μου

Από τη συλλογή Κρίσιμες στιγμές (2010) της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Λήδα-Βασιλική Θέμελη

Λήδα-Βασιλική Θέμελη, Τα ρολόγια μ’ ανασταίνουν

Τα ρολόγια μ’ ανασταίνουν

Το φάντασμα της μοναξιάς
μ’ αλυσοδένει.
Παρέλυσαν τα μέλη μου.
Δεν έχω χέρια
δεν έχω καρδιά.
Καμιά ανθρώπινη αναπνοή
εκτός απ’ τη δική μου
δεν ακούγεται.

Μόνο τα ρολόγια που χτυπάνε
μου ανασταίνουν για λίγο το νου.

Από τη συλλογή Κρίσιμες στιγμές (2010) της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Λήδα-Βασιλική Θέμελη

Λήδα-Βασιλική Θέμελη, Τα παλιά ρολόγια

Τα παλιά ρολόγια

Τα παλιά ρολόγια
είναι όλα σταματημένα
σε ώρες διαφορετικές.

Μ’ αρέσει να τα βλέπω
μόλις να τ’ αγγίζω
όμως ποτέ δεν τα κουρδίζω.

Δε θέλω να είμαι εγώ ο βέβηλος
που τη σιωπή του χρόνου
βάναυσα θα ξυπνήσω.

Από τη συλλογή Κρίσιμες στιγμές (2010) της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Λήδα-Βασιλική Θέμελη