Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Ψηφίδες

Ψηφίδες

Πόσο μου αρέσει να ψηλαφίζω τα απομεινάρια της αγάπης
Σκαλίζοντας τα σεντούκια του μυαλού
αναδύω παρωχημένα χαμόγελα
μπαλώνω κουρελιασμένες λέξεις απ’ τους αέρηδες του χρόνου
νοικοκυρεύω ατίθασα συναισθήματα
και ψάχνω, ψάχνω για εκείνες τις πετρούλες
που μου μάζεψες σε εκείνο το ακρογιάλι
ψηφίδες στο γαλάζιο απόγευμα της Αμοργού.
Και τότε χαίρομαι και λυπάμαι
Και κλείνω τα σεντούκια με θόρυβο και τα διπλοκλειδώνω
Πόσο φοβάμαι εκείνη την ύπουλη τη μνήμη
μήπως αρπάξει την ανάμνησή σου και χαθείς.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021) της Αφροδίτης Διαμαντοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Χειμωνιάτικο απομεσήμερο

Χειμωνιάτικο απομεσήμερο

Κίτρινο χειμωνιάτικο απομεσήμερο.
Ριπές μνήμης αναμοχλεύουν ηδονές λησμονημένες
κι απόηχοι ερώτων μυστικών
διασκορπίζονται σαν ξεραμένα φύλλα ενοχών
στον ουρανό της συνείδησης.

Σταχτιά, βαριά σύννεφα,
χτυπημένα από τους κεραυνούς της μνήμης,
αδειάζουν υποσχέσεις ανερμάτιστες
κι η ευεργεσία της βροχής ξεπλένει επιτέλους
τα θαμπά οράματα ενός έρωτα καταθλιπτικού.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021) της Αφροδίτης Διαμαντοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου: Φόβος 2020

Φόβος 2020

Ο Φόβος περιδιαβαίνει τα σοκάκια
της μαραζωμένης πολιτείας
Μια δυσωδία απειλής
κατακάθεται σαν πρωινή πάχνη
στις ψυχές.
Παραζαλισμένοι άνθρωποι
κλείνουν τις πόρτες με θόρυβο.
Η αέναη περιδίνηση
εικόνων, ήχων, αριθμών
διασαλεύει την καθημερινότητα
Λοβοτέμνει τον εγκέφαλο
Αφήνει αγκαλιές μετέωρες
Μάτια αγοραφοβικά
Χείλη αφίλητα.
Δαμόκλειος σπάθη
ο συνάνθρωπος
Και η μοναξιά
Λένε
Η μόνη σωτηρία.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021) της Αφροδίτης Διαμαντοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Τοξικά χαμόγελα

Τοξικά χαμόγελα

Είναι κάτι τοξικά χαμόγελα που μας βρίσκουν χαλαρούς
και δηλητηριάζουν τη ζωή μας.
Εισχωρούν λαθραία στο αίμα,
έρπουν,
καραδοκούν
και την κατάλληλη στιγμή
με πλήρη εξάρτυση εφορμούν στην καρδιά.
Στήνουν φράκτες,
χρησιμοποιούν καταπέλτες,
αφοπλίζουν στρατιώτες – ενοχές.
Στο μεταξύ,
η βοήθεια από τα εγκεφαλικά μετόπισθεν
καθυστερεί υπερβολικά.
Η νίκη τους προδιαγεγραμμένη.
Κατακεραυνώνουν τον ισοπεδωμένο αντίπαλο
κι απολαμβάνουν χαιρέκακα τον θρίαμβό τους.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021) της Αφροδίτης Διαμαντοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Έκανα πολύ κόπο απόψε
Προσπάθησα
και τελικά τα κατάφερα!
Άνοιξα μια τρύπα στον τοίχο της ζωής μου
και είδα απέναντι.
Γαλάζια ακρογιάλια, κίτρινα λουλούδια
κόκκινα πρόσωπα!
Ποιος με απήγαγε;
Ποιος με παγίδευσε στον δόλο;
Ποιος με εντοίχισε στη ρέμβη
καταραμένων ποιητών;
Πρέπει να κλείσω αυτή την τρύπα
Μπάζει ζωή και τρέμω…

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021) της Αφροδίτης Διαμαντοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Το εφήμερο ταξίδι της σκιάς

Το εφήμερο ταξίδι της σκιάς

Καθώς ο ήλιος ξεγλιστρά μέσα από τα φυλλώματα
και τα τζιτζίκια σιγοντάρουν,
ασημιές σκιές, απόηχοι φωτός
γεμίζουν τον χώρο με φευγαλέες ανταύγειες.
Νωχελικές στην αρχή,
με πιότερη ένταση όσο κυλάει ο χρόνος,
πάλλονται από ζωή,
παιχνιδίζουν σαγηνεύοντας τον ήλιο
μεταλλάσσουν το φως με σκοτάδι
το πεπερασμένο με το άπειρο
την ευτυχία με τη δυστυχία.
Ερωτευμένες με το ταξίδι του εφήμερου
Ευτυχισμένες λόγω άγνοιας
Ώσπου η νύχτα να τις σαρώσει.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021) της Αφροδίτης Διαμαντοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Στις παλιές τις γειτονιές

Στις παλιές τις γειτονιές

Στις γειτονιές τις φτωχικές, στις παρυφές της πόλης
όλα μας φαίνονταν όμορφα.
Αγγίζαμε τα χέρια απ’ τα μπαλκόνια
Ο αγέρας μοσχοβόλαγε φαΐ της Κυριακής
Κάποτε έφερνε μαζί του τη φωνή του εκφωνητή
και γκολ και ζήτω
και γέλια απ’ τις γυναίκες
που με τις φανταχτερές τους ρόμπες
ρουφούσαν τον απογευματινό καφέ.
Οι καρδιές μας χτυπούσαν δυνατά
σα μαζευόμασταν του Aγιαννιού ανήμερα
να φτιάξουμε φωτιά μεγάλη,
να φαίνεται από μακριά.
Στήναμε γλέντι κάθε που ένας μας γινόταν φοιτητής
Φορούσαμε τα καλά μας και πίναμε ρετσίνες
Και γελούσαμε κι ελπίζαμε…

Τις παλιές μας γειτονιές τώρα τις χαίρονται άλλοι
Πολύβουες και πολύχρωμες ζωές.
Αγαπούν κι αυτοί τα ίδια ασθενικά λουλούδια
Απολαμβάνουν τα τιτιβίσματα
στα στενά κομμάτια του ουρανού που τους αντιστοιχούν
Κι ελπίζουν…
Τους ζηλεύω!

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021) της Αφροδίτης Διαμαντοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Σκέψεις κατοπινές

Σκέψεις κατοπινές

Τσαντίζομαι τελευταία με τις σκέψεις μου.
Έρχονται απρόσκλητες
Βουίζουν τριγύρω
Σφίγγουν τον λαιμό
Κόβουν την ανάσα.
Υπομένω καρτερικά.
Όταν πέφτει το φως
κι οι σκιές γιγαντώνουν
Λυτρώνομαι
Οι σκέψεις βυθίζονται
στον βάλτο των ονείρων.
Αποκοιμιούνται στην κούνια
ενός εξασκημένου υποσυνείδητου.
Τις αγκαλιάζει, τις κανακεύει
μα πάντα μου τη φέρνει πισώπλατα.
Αφήνει τυχαία τάχα… μερικές ελεύθερες
Μαγιά για την επόμενη μέρα.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021) της Αφροδίτης Διαμαντοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Σκέψεις

Σκέψεις

Κάπου κάπου νομίζω πως πιάνω τις σκέψεις σου
μέσα στα δάχτυλά μου.
Τις αγγίζω, τις χαϊδεύω
τις αισθάνομαι
και ξαφνιασμένη ανοίγω τη χούφτα μου
να χυθούν στο άπειρο
σαν τους διάττοντες των Λεοντιδών.
Όχι πως δεν μπορώ να τις κρατήσω,
όχι πως δεν λαχταρώ να τις κάνω δικές μου,
φοβάμαι μήπως τις διαβάσουν οι άλλοι και προδοθείς.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021) της Αφροδίτης Διαμαντοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Πωλούνται υλικά

Πωλούνται υλικά

Πωλούνται υλικά από κατεδάφιση ονείρων
Λόγια αγάπης με το μέτρο
Συναισθήματα με το κιλό κυρίως εκεί γύρω στα μεσάνυχτα
Στιγμές σε ζυγό ακριβείας
Εξομολογήσεις με άρωμα αλήθειας δίνονται όσο όσο
Τσιμενταρισμένες ελπίδες με το τσουβάλι
Ελάτε κόσμε… προλάβετε…
Σε λίγο θα αρχίσει και το θέαμα
κλόουν και ακροβάτες
με ψεύτικες φωτιές και τούμπες
Κακόμοιροι γελωτοποιοί
θα γαργαλέψουν τη θλίψη σας
Θα πουληθούν όλα, το ξέρω
πάρεξ κάτι σαρακοτρυπημένα δοκάρια
να στεριώνουν τη μιζέρια μας τα χρόνια που θα έρθουν…

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021) της Αφροδίτης Διαμαντοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Ποίηση

Ποίηση

Σκέβρωσαν τα συναισθήματα
διατηρημένα στη φορμόλη
Πέτρωσαν τα χέρια
περιμένοντας ένα χάδι
Πόνεσε το σώμα.
Στις αμυχές της εγκατάλειψης
έσταξε στάλα στάλα το δάκρυ.
Βουβάθηκε η καρδιά
Υπομένοντας καρτερικά
τη χίμαιρα
Κι όταν της έμπηξαν το μαχαίρι κατάστηθα
Έσταξε ποίηση.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021) της Αφροδίτης Διαμαντοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Ούτε

Ούτε

Ούτε κι απόψε έστειλες κάποιο σημάδι.
Μάταια ψάχνω
την αλισάχνη της αύρας σου
το ανεπαίσθητο φτερούγισμα των βλεφάρων σου
επάνω στα δικά μου
Σωπαίνω
Στήνω καρτέρι στα αερικά της νύχτας
μήπως μου φέρουν τη βραχνάδα τους,
τον απόηχο της φωνής σου
Πασχίζω να σηκωθώ ψηλά,
πολύ ψηλά
να αγγίξω με τα ακροδάχτυλά μου τον ουρανό.
Μου έχει γίνει συνήθεια τελευταία,
στο φως των αστεριών
να ψηλαφίζω ανέμελη
το ιδεόγραμμα των χειλιών σου.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021) της Αφροδίτης Διαμαντοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Οι λέξεις σου

Οι λέξεις σου

Πόσο χαιρόμουν, όταν μου μιλούσες
Οι λέξεις θαλασσοπούλια,
γέμιζαν τον άνεμο με μυρωδιές θαλασσινές
και τιτιβίσματα ευτυχίας
Ονειρευόμουν θίνες και λευκούς κρίνους
ξεμαλλιασμένους απ’ τα μελτέμια
Άκουγα γοργόνες να φλυαρούν για τα μελλούμενα
χαμογελώντας στο φεγγάρι.
Κι ύστερα ήρθαν οι βροχές κι οι λέξεις βάρυναν.
Βγαίναν σκυφτές, μουντές, αμήχανες
Λίγες
Ριπές χειμωνιάτικου αέρα σάρωσαν τα όνειρά μου.
Γέμισε ο τόπος υλικά εγκατάλειψης
Δεν φοβήθηκα
Τις λέξεις λυπάμαι που ποτέ δεν είπες.
Αυτές σαπίζουν στο μυαλό
Στάζουνε πίκρα στην καρδιά
Πονάνε… ξεχασμένες.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021) της Αφροδίτης Διαμαντοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Νησιά

Νησιά

Περιπλανιέμαι στα νησιά των γαλάζιων ηφαιστείων.
Τα μάτια μου παγιδεύονται στο λευκό
μα ξαποσταίνουν στην κυανή σκιά του.
Ταξιδεύω με ζαλισμένη βάρκα, ονειροπαρμένη.
Αφήνομαι στο χάδι της αρμύρας,
στο σφύριγμα των αέρηδων.
Μπλεγμένα τα δίχτυα στην φραγκοσυκιά
σελαγίζουν βότσαλα και αλαφρόπετρες.
Ξεριζωμένα αρμυρίκια
σμιλεμένα από μελτέμι κι αλάτι
μου αλλάζουνε τη ρότα.
Σηκώνω το βλέμμα.
Στοιχειωμένα ξωκλήσια
με θαμπώνουν με φως αδυσώπητο.
Τις νύχτες αφουγκράζομαι τις φτερωτές
καθώς ανεμόμυλοι αλέθουνε τον χρόνο, τρίζοντας.
Τα πρωινά στα ακρογιάλια του πόθου,
ατενίζω την αιωνιότητα
καθώς κορμιά γυμνά, κρυμμένα στο χώμα,
φτιαγμένα λες από θεούς,
γεννούν έρωτες.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021) της Αφροδίτης Διαμαντοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αφροδίτη Διαμαντοπούλου