Ώρες
Τότε νύχτωσε περισσότερο
Κι αυτή ξάπλωσε στο κρεβάτι της
Σαν σε ποτάμι
Και περίμενε να την πάρει
Ο ύπνος
Όπως το ’χε κάνει κι άλλη φορά
Μόνο που τώρα
το παλιό σχέδιο δε λειτούργησε
παρ’ όλο που οι ώρες χτυπούσαν
κανονικά:
δύο, τρεις, τέσσερις
πυροβολισμοί.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Χωρίς τον ξενοδόχο
Αν αυτές είναι φιλίες ζωής
Φιλίες αναλώσιμες ποιες είναι.
Στο τέλος θα κάνεις τον λογαριασμό –
Αν σου έχει μείνει σπίθα μυαλό.
(Αλλά το τέλος ποτέ δεν είναι.)
Θα λογαριάσεις τότε τα συν
Το καθρέφτισμα του εαυτού σου
Στην εγκαρδιότητα του «εμείς»
Που έμοιαζε αιώνιο
Να που λογάριαζες χωρίς τον ξενοδόχο
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Φιλόλογος
Να ανοίγει φύλλο
Και να ετοιμάζει πάλι τη γέμιση με το φλουρί
Μια βασιλόπιτα
Όπως η μάνα της
Έτσι κι αυτή.
Αυτό κι αν είναι για επιστημόνισσα τίτλος τιμής.
«Αυτό είναι εύκολο, δεν είναι γράμματα»,
Θα ’λεγ’ εκείνη, παιδί αγράμματο,
Προσφυγοπούλα έναν καιρό.
«Αλκήν δ’ ευδόκιμον», το «Μαραθώνιον άλσος»,*
σκέφτεται αυτή,
την περηφάνια της πώς να εξηγήσει, σ’ όποιον της
ζήταγε και πάλι σήμερα λογαριασμό.
* «Νέοι της Σιδώνος», Κ. Π. Καβάφης
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Το τέλος του παιχνιδιού
Όταν ήμασταν παιδιά
Κρυβόμασταν – το μπράτσο πάνω απ’ τα μάτια περασμένο
το μέτωπο στον τοίχο ακουμπισμένο
–Μερικοί έβλεπαν με ανοιχτό ένα ματάκι–
Κι εσύ
είχες πάει κάπου να κρυφτείς
Πέντε-δέκα-δεκαπέντε
–Έκοψες τον καιρό στα δυο–
Ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια τώρα
κρυμμένη
ξέχασες νά ’ρθεις να τα φτύσεις
–ένας άνθρωπος
ξεχασμένος στο καταφύγιο
κι ο πόλεμος να ’χει τελειώσει από καιρό–
– Βγες, σου φωνάζω χωρίς φωνή –
– Τέλειωσε το παιχνίδι –
Και ξυπνάω ιδρωμένη μετά.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Πρωτόλεια
Έκανε την κίνηση να βγάλει τα γυαλιά της
Την εμποδίζανε
Μα τα γυαλιά της λείπανε
Δεν τα φορούσε καν
Κι όμως η ενόχληση, ναι
Αυτή υπήρχε
Κι η αμηχανία της
στο ακροατήριο
Πρωτόλεια ποιήματα
Να πρέπει να διαβάσει
Έτσι μεγάλη
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Προσομοίωση ερωτικής ιστορίας
Σαν διήγημα του Παπαδιαμάντη
Που σκορπίζει με το δάχτυλο
Τη χρυσόσκονη και το χιόνι το πλαστικό
στα ετοιμοπαράδοτα Χριστούγεννα
αναποδογυρίζοντας το έλκηθρο της
διατεταγμένης χαράς και της υπακοής
Έτσι
Θέλω κι εγώ να σε συναντήσω
μες στον αληθινό χιονιά
για ένα ποτήρι
Στο παλιό παντοπωλείο του Καχριμάνη
Ή στου Δημήτρη του Μπέρδε το μαγαζί
να μιλάμε λίγο
και να ακούμε τη σιωπή.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Πολυτραυματίας
Πολυτραυματίας
απαρνημένη μου αγάπη
με πονάει ο αέρας
με τσακίζουν οι λέξεις
και η γεύση των μήλων
δηλητήριο στο στόμα.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Ποιήτρια
Τα ποιήματα, παιδιά της νύχτας.
Όλο το βράδυ
πριονίζουν τον κορμό της γης
κάτω από τα πόδια της
κι όταν αυτή ξυπνά
μένει μετέωρη –
μια νοσταλγεί το τώρα
μια το αύριο
κι όλο κοιτάει πίσω της
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Ποιητική
Ώρα τώρα το αυτοκίνητο
μαρσάρει
κάτω απ’ το παράθυρό μας.
Είναι η ώρα!
Παίρνω την τσάντα μου
τρέχω στο σχολικό.
Όνειρα,
απόνερα του ύπνου.
Τα σημειώνω πρόχειρα
γυρνάω από τ’ άλλο μου πλευρό
Πρωί με το ξημέρωμα θα μελετήσω
της περιπλάνησης το δρομολόγιο.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Πάσχα ελληνικό, κανονικά
Τα αυγά κόκκινα
τραπεζομάντιλο στρωμένο το καλό
και η λαμπάδα στο τραπέζι όλο φως
– αφού σταυρώσανε την είσοδο μετά
κανονικά.
Η μαγειρίτσα,
το αυγολέμονο, μεζέδες και κρασί
από την τηλεόραση ανοιχτή
εορταστικό ένα πανδαιμόνιο μουσικής
και ξέφρενης χαράς,
όπως πάντα, όπως πρέπει,
της γιορτής το τοπίο.
Στα κινητά οι φίλοι
και των παιδιών τους υπερπόντιες οι φωνές
στο σκάιπ
να εύχονται με γενναιοδωρία
«Χριστός ανέστη», «Χρόνια σας πολλά»
«Του χρόνου πάλι», κανονικά.
Μετά στο φέισμπουκ που μπήκανε κανονικά
με τους δικούς του φίλους ο καθένας
δώσαν και πήρανε ευχές, τραγούδια, καλοσύνη
μουσική μεθυστική
και λάικ ως
τα χαράματα αργά
που πέσαν στο κρεβάτι τους κατάκοποι
–τόση κοινωνικότητα– κανονικά.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Παρών!
Υπάρχουν κάτι μέρες
–Πρωινά του Μαΐου
ή του Ιουνίου μεσημέρια–
που οι ακακίες ανασαίνουν δυνατά
όλες μαζί
κι ύστερα παραδίνονται
με κλειστά μάτια
στις μέλισσες και στον αέρα
σαν να μην υπάρχει αύριο.
Αντηλιά, παιδικές φωνές και ήλιος που χρυσίζει
βάζουν σε κάδρο το απόλυτο μυστήριο του παρόντος.
Θέλεις να φωνάξεις «Παρών»
και ν’ ανοιχτείς στον κόσμο.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Ο πόλεμος των φίλων
Μετά τη μάχη
καταμετρούμε τους νεκρούς: άνθρωποι, ίπποι…
Μετά την αγκαθωτή νύχτα
καχεκτικό το ξημέρωμα.
Μετά τα λυπημένα σημειώματα
ελεύθερα τα δάκρυα αφήνονται
της συγχώρεσης
να τρέξουνε καυτά.
Κι εγώ λυπάμαι, ο θύτης και το θύμα.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Ξένος
Πάντοτε σε απόσταση – να μην τον αγαπήσεις πολύ
Τον χάιδευες πότε-πότε, αλλά οι γονείς του ανιαροί
Κι οι φίλοι του ενοχλητικοί – εσύ είχες τους δικούς σου
Ν’ αγαπάς γονείς.
Να σκέφτεσαι, να νοσταλγείς.
Τα παιδιά σας βέβαια ήταν και δικά του.
Σίγουρα είχαν τ’ όνομά του – και μερικοί έλεγαν πως
Τον έμοιαζαν πολύ.
Αλλά φρόντιζες να ’χουν τα δικά σου προτερήματα
Συνήθειες και όνειρα
Μέχρι που πετάξανε απ’ το σπίτι
Σαν τα τρελά πουλιά
Κι εκείνος έμεινε πίσω να φροντίζει τα οικονομικά
Τα ψώνια και τους γέροντες γονείς.
Απέναντί σου τώρα με την εφημερίδα του σωπαίνει.
Τα βράδια, στην τηλεόραση.
Σωπαίνει, σκέφτεται, σωπαίνει.
Ποιος είν’ απέναντί σου
Αυτός ο άγνωστος εαυτός;
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Μπερλίνα*
Πέρασα απ’ την αγορά κι έμαθα πολλά καλά και κακά για σένα.
Ιωσηφίνα, Παναγιώτα και Μαρία
Λένε τα κάλαντα στη Χαριλάου, στη γειτονιά.
Γάντια, κασκόλ, σκουφιά, στους άσπρους δρόμους.
Ανοίγει η πόρτα και η κυρα-Καλούδα σας φιλεύει ένα κουφέτο!
Κοιταζόσαστε αμίλητες και ξεσπάτε σε γέλια
Ιωσηφίνα, Παναγιώτα και Μαρία
Έξω απ’ το δικτυωτό παράθυρο, στο γειτονικό υφαντουργείο
κοιτάτε μέσα τη Σπυριδούλα στη δουλειά της
να καρικώνει τους κόμπους σε μια επιφάνεια μεγάλη μπροστά της.
Όπως κοιτούν ένα θηρίο μες στο κλουβί του την κοιτάτε.
Κι εκείνη
σας διώχνει με βρομόλογα, αργά και απολαυστικά αρθρώνοντάς τα
κοιτώντας σας στα μάτια.
Κι εσείς πάλι ξαφνιάζεστε, αμήχανα γελάτε, αλλά ξανά εκεί
τα λόγια εκείνα της ντροπής ν’ ακούσετε πάλι και πάλι.
Ιωσηφίνα, Παναγιώτα και Μαρία
Στο κατηχητικό γελάτε χωρίς λόγο νευρικά
στην ώρα του μαθήματος γελάτε
σας διώχνουν απ’ την αίθουσα
κι εσείς γελάτε, γελάτε, κλαίτε από τα γέλια.
Κι ύστερα, χρόνια μετά
ΜΠΕΡΛΙΝΑ, πες μας τα νέα τα καλά και τα κακά.
Ιωσηφίνα, Παναγιώτα και Μαρία
Βλέπω τα κορίτσια στο πρώτο ραντεβού, σφιγμένα, ντροπιασμένα,
χαρά χωρίς.
Με γυμνά χέρια να αγγίζουν τα καλώδια ένα ένα, της ζωής.
Τα βλέπω στον προθάλαμο της γυναικολογικής κλινικής,
στη λάθος σχέση, στην έκτρωση, στον πανικό.
Να κι η αγάπη που έρχεται,
ο έρωτας κι ο γάμος, με τη λάθος σειρά,
παιδιά και μοναξιά
χαρές κι απογοήτευση, ο γάμος πάλι
κι ο θάνατος προπάντων ενωρίς.
«Τέθνηκεν θείον Ιοκάστης κάρα», η προεξαγγελτική παράθεση,
μια αποστήθιση από τον Τζάρτζανο,
εδώ όμως όχι,
χωρίς αναγγελία, ο θάνατος της μιας τους φίλης
και πάλι τα συμβάντα μετά:
ένα αφήγημα χωρίς εξάρσεις.
Φιλοσοφούν για τον καιρό, τα γηρατειά
για τους γονείς στα τελευταία τους
για τα παιδιά και για τα εγγόνια
μαυρόασπρες φωτογραφίες ξεφυλλίζοντας
τον εαυτό τους ξεφυλλίζοντας
κανονικά σαν λεύκωμα.
* Παραδοσιακό παιδικό παιχνίδι
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Πληροφορίες για το παιχνίδι: Παραδοσιακό παιχνίδι: Τι είναι η Μπερλίνα; | InfoKids
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Μούσαις χάρισι θύε
Στο αμφιθέατρο το Κεντρικό πρωτοετείς
εγώ κι εσύ ριγμένοι μες στο πλήθος.
Ο έρωτάς μας δεν έχει ακόμα διαγνωσθεί,
είναι μπροστά μας η ζωή,
κι εμείς ξοπίσω.
Κι ο φωτογράφος αποτύπωνε σχολαστικά
Της προσδοκίας το βλέμμα και το γέλιο.
Έξω χειμώνας –δικτατορία και παγωνιά–
μέσα λατρεία
πάση θυσία
στις μούσες και
στις επιστήμες
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Μάρτης τρελομάρτης
στον Δ.Ζ.
Πίσω απ’ τις αλάνες,
τα άβαφα κτήρια με τους ξεφλουδισμένους τοίχους,
το χιονόνερο και την ψιλή βροχή,
τα υπόλευκα σύννεφα και τις μαύρες ομπρέλες,
τα περίτεχνα σκουφιά και τις κουμπωμένες ζακέτες,
τα κλειστά πρόσωπα και τα γαντοφορεμένα χέρια,
τις λασπωμένες μπότες και τα κρύα δωμάτια,
τον αγέρα, το αγιάζι, την υγρασία και τα σφιγμένα χείλια,
βραδυπορώντας – η άνοιξη. Καιροφυλακτούσε.
Με έξω την κόκκινη γλωσσίτσα της απ’ την προσπάθεια,
στο δοκιμαστήριο ατελείωτες ώρες προβάρει εφαρμοστά τζιν
και κρίνους, γαρδένιες κι άσπρα τριαντάφυλλα
για τα μαλλιά και για το στήθος της – είναι να βγει.
Και μ’ όλα ανάερα τα κόκκινα πανό της σηκωμένα –
να βγει στη διαδήλωση.
Ζήτω τα πράσινα δέντρα, μπουμπούκια,
πουκάμισα ανοιχτά των αγοριών και φλέβες δυνατές στα χέρια
στα σηκωμένα μανίκια ανάερο φίλημα
και στα κορίτσια με γυμνό λαιμό αεράκι.
Ήλιος στα τζάμια του λεωφορείου,
καθώς σιγοτραγουδάς και χαίρεσαι,
έτσι, για το χατίρι του.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Λύπη
Μια λύπη μέρες τώρα με γυροφέρνει
Είναι που πρέπει να θυμηθώ
Που όλο ξεχνάω
Τα πράγματα να αγαπήσω
Με πάθος βέβαια
Και τους ανθρώπους
Μια και η ψυχή μου
απρόσμενα
Αύριο κάνει πανιά.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
