Ώρες
Τότε νύχτωσε περισσότερο
Κι αυτή ξάπλωσε στο κρεβάτι της
Σαν σε ποτάμι
Και περίμενε να την πάρει
Ο ύπνος
Όπως το ’χε κάνει κι άλλη φορά
Μόνο που τώρα
το παλιό σχέδιο δε λειτούργησε
παρ’ όλο που οι ώρες χτυπούσαν
κανονικά:
δύο, τρεις, τέσσερις
πυροβολισμοί.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Χωρίς τον ξενοδόχο
Αν αυτές είναι φιλίες ζωής
Φιλίες αναλώσιμες ποιες είναι.
Στο τέλος θα κάνεις τον λογαριασμό –
Αν σου έχει μείνει σπίθα μυαλό.
(Αλλά το τέλος ποτέ δεν είναι.)
Θα λογαριάσεις τότε τα συν
Το καθρέφτισμα του εαυτού σου
Στην εγκαρδιότητα του «εμείς»
Που έμοιαζε αιώνιο
Να που λογάριαζες χωρίς τον ξενοδόχο
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Φιλόλογος
Να ανοίγει φύλλο
Και να ετοιμάζει πάλι τη γέμιση με το φλουρί
Μια βασιλόπιτα
Όπως η μάνα της
Έτσι κι αυτή.
Αυτό κι αν είναι για επιστημόνισσα τίτλος τιμής.
«Αυτό είναι εύκολο, δεν είναι γράμματα»,
Θα ’λεγ’ εκείνη, παιδί αγράμματο,
Προσφυγοπούλα έναν καιρό.
«Αλκήν δ’ ευδόκιμον», το «Μαραθώνιον άλσος»,*
σκέφτεται αυτή,
την περηφάνια της πώς να εξηγήσει, σ’ όποιον της
ζήταγε και πάλι σήμερα λογαριασμό.
* «Νέοι της Σιδώνος», Κ. Π. Καβάφης
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Το τέλος του παιχνιδιού
Όταν ήμασταν παιδιά
Κρυβόμασταν – το μπράτσο πάνω απ’ τα μάτια περασμένο
το μέτωπο στον τοίχο ακουμπισμένο
–Μερικοί έβλεπαν με ανοιχτό ένα ματάκι–
Κι εσύ
είχες πάει κάπου να κρυφτείς
Πέντε-δέκα-δεκαπέντε
–Έκοψες τον καιρό στα δυο–
Ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια τώρα
κρυμμένη
ξέχασες νά ’ρθεις να τα φτύσεις
–ένας άνθρωπος
ξεχασμένος στο καταφύγιο
κι ο πόλεμος να ’χει τελειώσει από καιρό–
– Βγες, σου φωνάζω χωρίς φωνή –
– Τέλειωσε το παιχνίδι –
Και ξυπνάω ιδρωμένη μετά.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Πρωτόλεια
Έκανε την κίνηση να βγάλει τα γυαλιά της
Την εμποδίζανε
Μα τα γυαλιά της λείπανε
Δεν τα φορούσε καν
Κι όμως η ενόχληση, ναι
Αυτή υπήρχε
Κι η αμηχανία της
στο ακροατήριο
Πρωτόλεια ποιήματα
Να πρέπει να διαβάσει
Έτσι μεγάλη
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Προσομοίωση ερωτικής ιστορίας
Σαν διήγημα του Παπαδιαμάντη
Που σκορπίζει με το δάχτυλο
Τη χρυσόσκονη και το χιόνι το πλαστικό
στα ετοιμοπαράδοτα Χριστούγεννα
αναποδογυρίζοντας το έλκηθρο της
διατεταγμένης χαράς και της υπακοής
Έτσι
Θέλω κι εγώ να σε συναντήσω
μες στον αληθινό χιονιά
για ένα ποτήρι
Στο παλιό παντοπωλείο του Καχριμάνη
Ή στου Δημήτρη του Μπέρδε το μαγαζί
να μιλάμε λίγο
και να ακούμε τη σιωπή.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Πολυτραυματίας
Πολυτραυματίας
απαρνημένη μου αγάπη
με πονάει ο αέρας
με τσακίζουν οι λέξεις
και η γεύση των μήλων
δηλητήριο στο στόμα.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Ποιήτρια
Τα ποιήματα, παιδιά της νύχτας.
Όλο το βράδυ
πριονίζουν τον κορμό της γης
κάτω από τα πόδια της
κι όταν αυτή ξυπνά
μένει μετέωρη –
μια νοσταλγεί το τώρα
μια το αύριο
κι όλο κοιτάει πίσω της
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Ποιητική
Ώρα τώρα το αυτοκίνητο
μαρσάρει
κάτω απ’ το παράθυρό μας.
Είναι η ώρα!
Παίρνω την τσάντα μου
τρέχω στο σχολικό.
Όνειρα,
απόνερα του ύπνου.
Τα σημειώνω πρόχειρα
γυρνάω από τ’ άλλο μου πλευρό
Πρωί με το ξημέρωμα θα μελετήσω
της περιπλάνησης το δρομολόγιο.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
Πάσχα ελληνικό, κανονικά
Τα αυγά κόκκινα
τραπεζομάντιλο στρωμένο το καλό
και η λαμπάδα στο τραπέζι όλο φως
– αφού σταυρώσανε την είσοδο μετά
κανονικά.
Η μαγειρίτσα,
το αυγολέμονο, μεζέδες και κρασί
από την τηλεόραση ανοιχτή
εορταστικό ένα πανδαιμόνιο μουσικής
και ξέφρενης χαράς,
όπως πάντα, όπως πρέπει,
της γιορτής το τοπίο.
Στα κινητά οι φίλοι
και των παιδιών τους υπερπόντιες οι φωνές
στο σκάιπ
να εύχονται με γενναιοδωρία
«Χριστός ανέστη», «Χρόνια σας πολλά»
«Του χρόνου πάλι», κανονικά.
Μετά στο φέισμπουκ που μπήκανε κανονικά
με τους δικούς του φίλους ο καθένας
δώσαν και πήρανε ευχές, τραγούδια, καλοσύνη
μουσική μεθυστική
και λάικ ως
τα χαράματα αργά
που πέσαν στο κρεβάτι τους κατάκοποι
–τόση κοινωνικότητα– κανονικά.
Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη
