Μανώλης Χιώτης, Μοιάζεις κι εσύ σαν θάλασσα (με τη Μαίρη Λίντα)
Χωρισμός
Σαν κύμα με σκέπασες
κι ήμουν το βότσαλο που αναριγεί στο χάδι.
Ύστερα γλίστρησες πάνω μου,
όπως όταν αλλάζουν τα νερά.
Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Γρηγοριάδης, ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Στέφανος Κορκολής & Ρεβέκκα Ρούσση, Κάθε φορά που με κοιτάζεις
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Να σε βλέπω να γελάς (2004))
Κάθε φορά
Κάθε φορά που ξημερώνει
νιώθω πως τίποτα δεν πήρες
μαζί σου φεύγοντας.
Κι όλη τη μέρα
κρατώ αναμμένα τα χείλη μου
καίγοντας τα λόγια σου
ένα ένα.
Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Γρηγοριάδης, ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Αλλάζεις την πορεία μου
Όσο περνά ο καιρός μικραίνεις.
Σε αγαπώ, σε περνώ στο αίμα μου,
σε αποδίδω μισή. Μένεις
μέσα μου ένας ζεστός πυρήνας.
Αλλάζεις την πορεία μου.
Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Γρηγοριάδης, ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Το βάθος της ληκύθου
Είμαι η λήκυθος που σε περιέχει·
ανάβλυσες μέσα μου σα μυστική πηγή,
ψηλάφησες ένα ένα όλα μου τα τοιχώματα,
ανέβηκες· εκτόπισες την κάθε αφή και μνήμη.
Όπου αγγίζω μέσα μου σε βρίσκω· με πότισες
ως τον τελευταίο μου πηλό.
Τώρα πυκνώνεις σ’ όλο μου το βάθος.
Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Γρηγοριάδης, ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Δέξου με πάλι
Στρογγυλή μέρα σαν γεμάτο μεροκάματο.
Απ’ το πρωί την ανασαίνω· μοσχοβολά
φρεσκοπλυμένη μπλούζα και θυμάρι.
Δέξου με πάλι στην αγκάλη σου,
ν’ αλλάξει το κορμί μου φύλλα,
να φτερωθούν τα γόνατα, οι ώμοι.
Να ‘ναι οι μέρες μου ατέλειωτες, γεμάτες.
Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Γρηγοριάδης, ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Σε δυναστεύουν
Απριλιάτικη νύχτα ψηλοτάβανη.
Το φόρεμά σου πάνω στο θυμάρι.
Βαδίζει με μικρά βήματα η στιγμή·
σαλεύουν οι κόρφοι σου, ωριμάζουν.
Ορθώνονται οι κραυγές, σε δυναστεύουν.
Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Γρηγοριάδης, ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Να βολευτώ μες στο κορμί σου
Μια σε προσεγγίζω και μια απομακρύνομαι·
σε οσμίζομαι σα σκυλί ξεστρατισμένο απ’ τον αφέντη του
και πάλι γυρνώ στον εαυτό μου.
Πάρε με στα δικά σου χέρια,
να ‘ρχομαι και να κουλουριάζομαι μες στις μασχάλες σου,
να βολευτώ μες στο κορμί σου.
Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Γρηγοριάδης, ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Με χωνεύουν
Ο ψίθυρος μέσα μου πυκνώνει
σαν τη βροχή πάνω απ’ τη μοναξιά του δάσους.
Εσύ με σκεπάζεις, εσύ με ποτίζεις, εσύ με ραίνεις
κι οι ανατριχίλες περπατούν σα γυμνοσάλιαγκοι·
ανοίγουν άγρια στόματα,
σπάζουν τα χαλινά, με σέρνουν·
με χωνεύουν μες στην υποταγή σου.
Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Γρηγοριάδης, ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Από σώμα σε σώμα
Από σώμα σε σώμα πάλιωνα σαν μανδύας,
ώσπου ήρθες και μ’ έζωσες στο κορμί σου
Έραψες τα ξέφτια, μ’ έπλυνες,
τρίφτηκα στο κορμί σου, άναψα.
Όλη νύχτα άκουγα το τραγούδι·
ύφαινε μια δροσιά, μια ευωδιά τριγύρω.
Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Γρηγοριάδης, ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Άρχισες κι ανασαίνεις
Συλλαβίζεις τον έρωτα στα χείλη μου,
διαλέγεις τις αφές. Μέρα τη μέρα
έρχεσαι πιο κοντά μου, λιώνει το ατσάλι·
απλώνεις και μετριέσαι στα μέλη μου.
Είσαι μια ψίχα μουσκεμένο ψωμί.
Πότισες για καλά, άρχισες κι ανασαίνεις.
Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Γρηγοριάδης, ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Τελειώνεις μες στη σάρκα μου
Έρχεσαι και μου ανοίγεις σιωπηλά τις βρύσες·
κελαηδούν μέσα μου τα νερά·
γδύνεις την αίσθηση, πετάς τα χρωματιστά ρούχα·
αφήνεις τα στήθη σου στο διάφανο νερό·
πλησιάζεις με το κάθε κύμα.
Τελειώνεις μες στη σάρκα μου.
Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Γρηγοριάδης, ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Σ’ έχω αποστηθίσει
Σ’ έχω αποστηθίσει σαν ποίημα.
Σε απαγγέλλω τρυφερά τις βραδινές ώρες·
ύστερα σ’ αφουγκράζομαι.
Ανοίγει τότε ο κόρφος σου,
σαλεύει το δέρμα ήχους και φτερά,
παίρνουν να κελαηδούν στα σκέλια σου τρυγόνια.
Αγάπη μου, γλυκό μου ποίημα.
Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Γρηγοριάδης, ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Μπήκες μες στη σιωπή μου
Μπήκες μες στη σιωπή μου, ξάφνιασες
το παιδικό πουλί· σείστηκε άγρια το στέρνο·
ύστερα καθηλώθηκε στο χάδι, ημέρεψε.
Τώρα το ‘χεις στα χέρια σου, το παίζεις·
ώρες πολλές αποξεχνιέσαι μ’ αυτό.
Εσένα μοναχά γνωρίζει, για σένα τραγουδά.
Μέσα στα μάτια σου στολίζεται και χορεύει.
Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Γρηγοριάδης, ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Ως το τέρμα
Οι καθήμενοι προσεύχονται
οι όρθιοι τους ευλογούν.
Σαν θυμιατήρια κουδουνάνε οι χειρολαβές.
Ένας τρελάθηκε∙
πιέζει το κουμπί, μες στο μυαλό του
ανάβει ένα φωτάκι. Οι άλλοι
δεν πρόλαβαν – μείναν μισότρελοι
με το χέρι μετέωρο.
Έβαψε τα μάτια τους η ώχρα.
Εγώ, είπε ο ποιητής,
δε θα συμβιβαστώ με ενδιάμεσα.
Θα φτάσω την τρέλα μου ως το τέρμα.
Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006) του Νίκου Γρηγοριάδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Θάνος Μικρούτσικος & Χάρις Αλεξίου, Αντίστροφη μέτρηση
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια (1990))
Δοκιμασία της αγάπης
Εδώ που μ’ άφησες να περιμένω είναι άνυδρη
έρημος. Όπου να πάω,
περπατώ πάνω σε δισεκατομμύρια κόκκους άμμου,
κατάστεγνος σαν φτερό ξεραμένου τζίτζικα
στον άνεμο, και σ’ αγαπάω.
Γι’ αυτό μπορώ και ονειρεύομαι οάσεις παράξενες
με λωτούς και μήλα
και πίνω νερό ανύπαρκτο από τα σιντριβάνια
των αντικατοπτρισμών σου, με το κεφάλι μου ψηλά
σαν την καμήλα.
Κι είναι το ταξίδι που μου επέβαλες ακαθόριστο
χρονικά και απροσανατόλιστο τοπικά
μέσα στην κρύα μοναξιά τη νύχτα
όπου πλήθος τσακάλια με κυκλώνανε
και μια αλεπού παράφωνη μ’ αλύχτα.
Παλιότερα χανόσουν μες στα πυκνά
των αναζητήσεών μου σκοτεινά δάση,
όπως εγώ στα αδιέξοδα της ψυχής μου που νόμιζα
πως είχα ήδη από καιρό δαμάσει.
Κι είχα να αντιμετωπίσω άοπλος στις ερμιές
τους άγριους πεινασμένους λύκους
που άλλο δε σκέφτονταν παρά να χορτάσουν
την πείνα τους
απ’ τους χαμένους μες στους λαβύρινθους
της ψυχής τους δυστυχείς καταδίκους.
Τώρα στην έρημο μόνο οι ύαινες καραδοκούν κάτω
από κάποιο ίσως ξαφνικά επερχόμενο δρολάπι
κι η δική σου η γνωστή δοκιμασία,
να δεις με τα μάτια σου
αν αντέξω μια τόσο πονεμένη αγάπη.
Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006) του Νίκου Γρηγοριάδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Μίκης Θεοδωράκης & Τάσος Λειβαδίτης, Μάνα μου και Παναγιά (με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση (1960))
Στρεβλή ρίμα
Ώρες καθηλωμένος στην καινούργια πολυθρόνα,
με βλέμμα απλανές ρεμβάζεις τον παλιό ανθώνα
κι απορείς πώς βγήκε από τέτοια στρεβλή ρίμα
κι ακαθόριστη διάθεση ταξίδι με τ’ αγέρι πρίμα,
αναίτια πάντως, μια περιπέτεια
ξεχασμένη – τι θέλει τώρα πια και επιμένει;
Εσύ να κάθεσαι στις φτέρνες με την κλαρωτή
φούστα σου στα φωτεινά σου γόνατα, καμαρωτή
στη σιωπή της ώρας –καλοκαίρι–
απλώνοντας τελετουργικά τ’ αβρό σου χέρι
ν’ αγγίξεις της μοίρας τ’ ανοιχτό λουλούδι
λεπτό και τρυφερό σαν το δικό σου χνούδι,
κι εκείνο να γίνεται ρυθμός και μουσική
άσμα ερωτικό, να πεταρίζει γύρω σου – εδεμική.
Έφυγες κι αδειάζει ο κόσμος, σβήνει,
σε παίρνει ο χρόνος στα φτερά του, αφήνει
στη θέση σου το απόλυτο κενό
για να σε βλέπω και αιώνια να θρηνώ.
Στ’ απύθμενα βάθη έχω απομείνει,
τώρα που έφυγες εσύ απ’ τη σκηνή.
Ήταν για μένα η βαρύτερη ποινή,
η πιο επιτυχής αποτυχία
δίχως αποδείξεις και στοιχεία
παρά μόνο ότι ο ουρανός είναι πια μακαρίτης
κι έχουν σβήσει τ’ άστρα κι ο αποσπερίτης
κι έμεινα ξεσκέπαστος μες στα κρύα χάη
όπου μόνο ένα σκυλί γρούζει κι αλυχτάει.
Και βέβαια ήθελα κι εγώ να σου πω
τον καημό μου,
όμως κανένας στίχος δεν εκφράζει
το ρυθμό μου.
Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006) του Νίκου Γρηγοριάδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
Ανελκυστήρες
Οι ποιητές δε θα μάθουν ποτέ
τη χρήση ανελκυστήρων –
προτιμούν κάτι άλογα παλιάς τεχνολογίας.
Κάποιες προσπάθειες προσαρμογής
οι αυτοσχεδιασμοί σε τίποτα δεν ωφέλησαν∙ ακόμα
αγνοούν τους βασικούς μηχανισμούς:
πώς ξεκινάς ή σταματάς και πότε
απροειδοποίητα σε τυλίγει το σκοτάδι∙
τι αντηχήσεις παίρνουν μέσα στο φρέαρ οι κραυγές
και σε ποια υπόγεια σωρεύονται και αβγαταίνουν
όταν αγωνιάς εγκλωβισμένος.
Το μόνο που καλά γνωρίζουν είναι
ο άνεμος στα δάση και στα ρετιρέ των βουνών
κι η ανάερη διαδρομή, ανοιχτή και ευοίωνη,
χωρίς λαμπτήρες και φώτα τεχνητά,
φυλακισμένο φωτισμό και συναισθήματα,
έγκλειστα και περιγεγραμμένα.
Γνωρίζουν ακόμη κάτι συχνές εναλλαγές,
μια συμβολική αραίωση και πύκνωση φωτοσκιάσεων
ανάμεσα σε σκότος αμιγές και φως κίβδηλο,
το μέσο ευνοϊκό πάντα και πρόθυμο κρατώντας.
Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006) του Νίκου Γρηγοριάδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης
