Τελευταία επιθυμία
στην Χλόη Κουτσουμπέλη
– Πώς καίγεται η λύπη;
– Σιωπηλά
– Η αγάπη;
– Σαν την ελιά
– Σαν την ελιά να με κάψεις
Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015) της Στέλλας Γεωργιάδου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Γεωργιάδου
Τα συρτάρια
Άλλοτε ησυχαστήρια
συχνά δεξαμενές ωρίμανσης
κάποτε κενοτάφια
τα συρτάρια
είναι ο ου-τόπος του ποιητή
το περιβάλλον της α-παρηγορίας του
Μέλλον τετελεσμένο
Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015) της Στέλλας Γεωργιάδου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Γεωργιάδου
Σπειράματα
Ρίμα το κρίμα με τον θυμό
δεν κάνει∙ σφιχτό στεφάνι
σ’ άδειο λαιμό. Κι ένας πνιγμός
να κρέμεται απ’ το ταβάνι.
Η εσπέρα, πέρα στα βροχερά
λαγοκοιμάται∙ δε θυμάται
ποιος είν’ εδώ. Κλαίει γοερά
και μια παντιέρα συλλογάται.
Μα εγώ αγαπάω τα σκοτάδια
ψαχουλευτά να δραπετεύω
απ’ τα σημάδια και να γιατρεύω
απελπισίες παροδικές να ημερεύω
με λέξεις χάδια.
Μικρό σπουργίτι, παιδί ισοβίτη
αναστενάζει και χειμωνιάζει
σε μια βραδιά. Σαν του αστρίτη
τον συριγμό που σε χλευάζει.
Μια πεταλούδα κόρη Ιούδα
αχ πώς χορεύει∙ σα να γυρεύει
ένα φιλί. Με ροζ βερμούδα
και λάγνα γέλια, φως παζαρεύει.
Κι εσύ μισείς τ’ αεροδρόμια
Σ’ αναμονές αποκοιμιέσαι
και πεζοδρόμια. Κι αναρωτιέσαι
ποιες τροχιές σ’ έχουν ξεχάσει
σ’ ονειροδρόμια.
Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015) της Στέλλας Γεωργιάδου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Γεωργιάδου
Πουλήσαμε φτηνά
Φτηνά ξενοδοχεία υπόδουλων αισθήσεων
ταγμένα σε μυσταγωγίες άγονου έρωτα
και βιαστικών συναλλαγών
Καρδιές στα όρια της ταπείνωσης
Υδραυλικά που στάζουν εμμονές
Υπόηχα λαχανιάσματα
σ’ έναν πνιχτό υγρό αέρα
κορεσμένων αντοχών
(Μια σύσπαση της μήτρας
δεν είναι ικανή
να εξαλείψει την οσμή της παρακμής)
Φτηνά και ξεπεσμένα και τα δάκρυά μου
αποδημούνε σε στιγμές αφρώδους μνήμης
Νοσούν στην τόση ζέστη χειμωνιάτικα
Φεύγω –πρέπει σου λέω– φεύγω
οι αυταπάτες έληξαν
οι ελπίδες δεν τη βγάζουν
Κοίταξε πώς με κουρελιάζω
Ασχημονώ
και καταλύεται το τελευταίο έαρ
(Μια σε κρίνω μια σε θαυμάζω
τέτοιο κουκούλωμα που κάνεις στην ντροπή!)
Υστερική κραυγή η σιγή μου
Δεν ακούς;
Ω πάνσοφη ουδετερότητα
να είχα τη γαλήνη σου ή την αποδοχή σου
Τη φτήνια μου να ντύσω μ’ εγκαρτέρηση
Να μεταμορφωθώ σε πρόχειρο συμβάν
ενός μυθιστορήματος διακοπών
που το πετάει κανείς πριν επιστρέψει
Πουλήσαμε φτηνά ό,τι κι αν πεις
Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015) της Στέλλας Γεωργιάδου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Γεωργιάδου
Ομηρία
Μη με κοιτάς
βαδίζω πλάι στον γκρεμό
Υπάρχω μόνο
γιατί ετούτος ο χαμός
θέλει ένα πρόσωπο
για να ξεδίνει η θλίψη
στους περιπάτους του απογεύματος
Ομήρους κρατώ
το ποίημα και το όνειρο
και δε φοβάμαι
Τους ανταλλάσσω πάραυτα
ελάχιστα τα λύτρα που ζητάω
Το άρωμα της προσμονής
ίσως και το κορμί σου
Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015) της Στέλλας Γεωργιάδου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Γεωργιάδου
Ο χειρότερος φόβος
Τώρα αδερφέ μου
που σωπάσανε οι λέξεις
που οι σκιές έγιναν
ένα με τη νύχτα
τώρα που οι πράξεις
δεν έχουν άλλη αξία
παρά
την κίνηση του ωροδείκτη
Τώρα να μου πεις
τι περισσότερο φοβάσαι
ν’ αντικρίσεις
Στους εφιάλτες των μοναχικών
ο θάνατος
δεν είναι πάντα
ο χειρότερος φόβος
Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015) της Στέλλας Γεωργιάδου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Γεωργιάδου
Λόγου χάριν
Παρακινδυνευμένη
η έκφραση
«διά της ποιήσεως»
Σε άμεση αντίδραση τα μάτια
Συνδαιτημόνες περιωπής
τα αισθήματα
σε παραπέμπουν
στη μεγάλη κρίση
σε αναμένουν στη στροφή
Υποθηκοφύλακες και θεσμοθέτες
Άγιοι και σοφιστές
Εκεί ακριβώς που πέφτεις
Πλημμέλημα
η κριτική αποφασίζει
εκδικάζοντας τα μέσα
Μην προτρέχεις των σφαλμάτων
ουδόλως σε αγάπησε η ποίηση
επιδερμικά και φευγαλέα
τα αγγίγματά της
Πάντα εσύ ενεός της
μοναχικός
κι απρόσκλητος
Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015) της Στέλλας Γεωργιάδου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Γεωργιάδου
Λόγια του βυθού
Είμαι ένας ελάχιστος δέκτης
καλών και κακών
σημάτων άγνωστης προέλευσης
Απορροφώ και γεμίζω
γεμίζω και σταλάζω
θλίψη και όνειρα
πόνο και ηδονή
πίκρα κι αγάπη
Το έρμα της καρδιάς μου
αντηχεί φωνές
αίμα
που το πίνουν αχόρταγα
Εγώ το δειλό σφουγγάρι
σε βράχο αγκιστρωμένο
ακίνητο
συλλέκτης αγαθών
στο πέρασμα του χρόνου
και της θάλασσας
μια μέρα θα σωπάσω
Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015) της Στέλλας Γεωργιάδου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Γεωργιάδου
Ίζημα
Χλωμό το στόμα του πρωινού
Όλη τη νύχτα φύσαγε βοριάς
και σκόρπιζε τις στάχτες
απ’ τα κορμιά
που παίξανε με τη φωτιά
και κάηκαν
στου αγριεμένου πόθου το κρεβάτι
Τώρα
ένας παγωμένος ήλιος
φωτίζει το δωμάτιο
Η πίκρα του καφέ ομολογεί
πως άνοιξη δεν ήταν
Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015) της Στέλλας Γεωργιάδου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Γεωργιάδου
Θάνατος ήταν και πέρασε
Ετοιμάζεται συννεφιά να κατέλθει
Επιτέλους γνώριμα τα εδάφη
Είδες που στα ’λεγα ήλιε μου
Δεν κάνουν όνειρα στη μέση του χειμώνα
Δεν τριγυρίζουν έτσι οι εύθραυστες στιγμές
ξέντυτες ανοχύρωτες στην κάθε ανάγκη
που σου χτυπά μεσάνυχτα την πόρτα
Θάνατος ήρθε και πέρασε
Τι να περισώσεις από έναν θάνατο;
Βρέχει ανοίγεις το ραδιόφωνο
και ταξιδεύεις
People are strange
Ω ναι εκείνες οι τρύπιες ώρες
που άφηναν στάλες αναμονής
να κυλούν στα τζάμια
κι ονόμαζαν την άγνοια αρετή
κι ελπίδα την επιθυμία
Μεγάλωσα πολύ ήλιε μου
για να σου επιτρέπω να βαφτίζεις
τον ουρανό πατρίδα
τον άνεμο ταξίδι
τα δάκρυα βροχή
και την ανάγκη έρωτα
Κι αν από κάθε αφανισμό φτάνεις λιγότερος
είσαι ακόμα αρκετός για να χωρέσεις
πολλαπλούς θανάτους ήλιε μου
Έχεις πολλά ακόμα
να κερδίσεις και να χάσεις
Μόνο μην είσαι πρόωρα αισιόδοξος
και πρόσκαιρα ανοιξιάτικος
γιατί καμιά μου θλίψη δεν σε αθωώνει
ούτε σε κάνει πιο υπαρκτό από άλλους
ομότιμους θανάτους
Θάνατος ήσουν και πέρασες
Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015) της Στέλλας Γεωργιάδου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Γεωργιάδου
Ερήμην λόγου
Γελούσες
Η ηχώ σου
τεντώνονταν νωχελικά
άλλαζε στάση
διάρκεια χρώματα
και βολευόταν
στο αριστερό μου μυοκάρδιο
Στη σιωπή
του καινούριου μου κόσμου
ο απόηχός σου
γιατί
σε καμιά νύχτα μου
δεν βρήκε θέση;
Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015) της Στέλλας Γεωργιάδου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Γεωργιάδου
Εραστής της ζωής
στη μνήμη του παππού Μιχάλη
Σα να τον βλέπω
Χαμογελαστός πάντα καλοδιάθετος
γερμένος πλάι με το ποτήρι στο χέρι
στο ντιβανάκι της παλιάς μας σάγιας
–την γκρέμισαν πάει κι αυτή–
να διηγείται ιστορίες του κρασιού
και του μεγάλου πολέμου
Δεκατρία κουτσούβελα εμείς
κι όλο θέλαμε
λίγο κρασί απ’ το δικό του
και
«κυρα-Μαρία τα παιδιά πεινάνε»
Αχνιστοί κεφτέδες
ιστορίες του κρασιού
Το αμπέλι έπλεκε στα μαλλιά μας
ο πόλεμος στους φόβους μας
Ο παππούς ξόρκιζε φαντάσματα
Με το ποτήρι τον επίλογο
το χέρι του έγραψε
Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015) της Στέλλας Γεωργιάδου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Γεωργιάδου
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 