Εν σμικρῷ
θέλει το αδιόρατο επιδέξια νόηση
σαν βρέφος είναι
απαιτεί να συλληφθεί πρώτα
και έπειτα να υπάρξει
από τον εαυτό του σ’ άλλο ον
στο νου
αποποιήσου τα μεγάλα
δίχως τα μικρά δε θα τα βρεις
ποτέ
χωρίς εσένα θα υπάρχουν
Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007) του Θανάση Γεωργιάδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θανάσης Γεωργιάδης
Σπήλαιο Πετραλώνων Χαλκιδικής
Εψηφισμένος υπό της φύσεως
Πήρα με τον πατέρα μου κάποτε τον ντορό των αλεπούδων
στο χιόνι τα δάκρυά του αίμα σκοτωμένων ζώων
γεράκι ακουμπούσε στον ώμο του συμβάδιζε με κείνον
γαλάζια απελπισία είχε γυμνώσει κιόλας τα δέντρα
τα μάτια μου γύριζαν βλέποντας την άλλη όψη των πραγμάτων
μου είπε «ζούμε την εποχή των σπηλαίων ξανά
καθένας αγριεύει στο ιδιωτικό του άντρο»
μιλούσε όπως μιλούσε πριν από χρόνια
η φωνή του μπλάβιζε σαν τα σκιασμένα βουνά
γαλάζια γύριζε πίσω όπως το χιόνι κρύα
εκεί πεθάναμε κι οι δύο ξανά στην αυλή ενός χωριάτικου σπιτιού
Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007) του Θανάση Γεωργιάδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θανάσης Γεωργιάδης
