Θανάσης Γεωργιάδης, Από πρωίας

Μάνος Χατζιδάκις & Μιχάλης Μπουρμπούλης, Μυρίζει ο κόσμος γιασεμί
(τραγούδι: Στέλιος Μαρκετάκης / δίσκος: Για την Ελένη (1978))

Από πρωίας

οικειοποιήσου το γιασεμί και σώπα

χρώματα ζαφοράς στον αέρα και το
ποτήρι σου
μη λες δυνατά τ’ όνομά μου
θα χαθούν
όταν ξαφνιαστεί το αόρατο πουλί
στον ώμο σου

τι άλλο να πω πρωί πρωί
ξύπνησα λίγο πριν μ’ ένα ποίημα
στο στόμα

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007) του Θανάση Γεωργιάδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θανάσης Γεωργιάδης

Θανάσης Γεωργιάδης, Υποψία Θεοφανείας

Υποψία Θεοφανείας

μέσ’ απ’ τα κυπαρίσσια τον είδα πέρ’ απ’ αυτά
στον σκιασμένο τοίχο ίσκιο πάνω απ’ τον ίσκιο

φωνή σωτήρια αηδονιού ήχησε τότε
και σήμερα ακόμα ηχεί φωνή πολλών υδάτων

κάτω στη ρεματιά μισοκρυμμένο σχήμα του
ζωντανού θεού

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007) του Θανάση Γεωργιάδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θανάσης Γεωργιάδης

Θανάσης Γεωργιάδης, Τοπίο άδηλο

Τοπίο άδηλο

είναι ανάμεσά σου και ανάμεσά σου
ψυχή που ματώνει τους καθρέφτες και δε φαίνεται
σαν είδωλο υβριστικό μιας φευγαλέας στιγμής
όπως τη νύχτα ξαφνικά κλείνουν τα μάτια τους τ’ άστρα
κι εσύ το πρώην ιοβόλο στόμα φωνασκείς

«τα πουλιά τα πουλιά στο νότο
ποιος ερημώνει το βορρά ποιος
περιγράφει με το φτερό τον μαύρον ήλιο
τα πουλιά τα πουλιά στο νότο»

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007) του Θανάση Γεωργιάδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θανάσης Γεωργιάδης

Θανάσης Γεωργιάδης, Αμάρτυρος

Αμάρτυρος

δεν έχει αντιρρήσεις δε γνωρίζει
γράφει πολλά μόνον αυτό
σε άχρηστα κατάστιχα γράφει
θυμάται αναμασάει
κι όταν ακούγεται καμιά βουή
του έξω κόσμου τότε μοναχά
δε λέει να τελειώσει ο φόβος του

ποιος θα του δείξει τον κομμένο του
λαιμό

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007) του Θανάση Γεωργιάδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θανάσης Γεωργιάδης

Θανάσης Γεωργιάδης, Στο τριπλό σκοτάδι

Στο τριπλό σκοτάδι

κάθομαι εδώ ανοίγω το πρώτο σκέλος της νύχτας
στροβίλισμα του τελευταίου ανέμου
απέναντι στο πρόσωπό μου
και το προσεχτικό κορίτσι
«το μαύρο τρίγωνό σου είναι ο θάνατος»
της είπα – είμαι

η νύχτα γενικώς είν’ επικίνδυνη

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007) του Θανάση Γεωργιάδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θανάσης Γεωργιάδης

Θανάσης Γεωργιάδης, Τα δέοντα

Τα δέοντα

ό,τι καλό κατόρθωσα αν κατόρθωσα από σένα
εκπορεύεται αν ταιριάζω ψελλίζοντας
τον ύμνο αν πρότερος ακολουθώ ύστερος
πάντοτε σαν να μην είμαι εκεί στους άλλους
ανθρώπους ανάμεσα (ακούω δεν ξεχωρίζω λόγια)
στους άλλους ανθρώπους ανάμεσα ανακαλύπτω
ανίκανος τη σοφία σου ξανά μονάχα αυτό

σαν τύμπανο ολοστρόγγυλο που στήνει αυτί
και την ανάσα του ανασαίνει

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007) του Θανάση Γεωργιάδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θανάσης Γεωργιάδης

Θανάσης Γεωργιάδης, Εν ακαρεί

Εν ακαρεί

στον Μανόλη Ξεξάκη

Κανοναρχούσα τα κύματα της θέρμης με δάχτυλα ανοιχτά
πολλά ξεγλιστρούσαν απ’ την εξουσία μου κι άδειαζαν
στους ταμάρισκους το λευκό τους χιόνι,
κατακαλόκαιρο εξαντλώντας τον χρόνο.

Περνούσε ο καιρός σαν ένα φορτηγό που αγκομαχάει
κι η πίσω πόρτα μόνη διέξοδος — τα όνειρα
άλλαζαν συνεχώς αμοιβάδες κάλπαζαν άλογα
και πέθαιναν μονάχα οι άνθρωποι προτού καν τελειώσουν
τη ζωή τους.

Όπως αγαπιούνται οι οχιές με μια θανάσιμη έξαψη
άρχιζαν πάντα χωρίς να τελειώνουν τίποτε
μηδένιζαν τον έρωτα με μια αδηφάγο τάση
κανείς δεν τις καταλάβαινε — μήτε εγώ.

Ο θάνατος είναι το μόνο μυστήριο που ξέρω.

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007) του Θανάση Γεωργιάδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θανάσης Γεωργιάδης

Θανάσης Γεωργιάδης, Η κατ’ εξοχήν (3)

Η κατ’ εξοχήν

εξ Ενετών όθεν γένος ημιόνων αγροτεράων
Ιλιάδα Β 856

3

μ’ αρέσει η Βενετία (είχες πει) τα σαπισμένα κτήρια
που ανθοβολούν πάνω σ’ αβέβαιες ρίζες
θόλοι κανάλια όψεις προσόψεις η στενωπός των
Ελλήνων εδώ
εκεί δρακοντοκτόνος ο Αϊ-Γιώργης
ό,τι προκύπτει μετά την ανάσταση πριν την
ανάληψη ό,τι προκύπτει

δε γνώριζες όμως πολλά τη σημασία που έχει ένα ρήγμα π.χ.
της μνήμης πώς ο Αμμώνιος Ταχάρκα έγινε Ετέαρχος
την ποικιλία των φθόγγων αποδίδοντας σε ένα μέγα άλφα
πως πριν απ’ την Ενετική είχε πεθάνει ο Πυλαιμένης προ
των πυλών της Τροίας
βοσκός στον Άδη με άλματα γεφύρωνε πλήθος ευθείες σκέψεις
τους Ενετούς απ’ τον Παρθένιο με τ’ άγρια μουλάρια προβοδώντας

ούτ’ οι λωτοί βοηθούνε να ξεχάσεις σήμερα

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007) του Θανάση Γεωργιάδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θανάσης Γεωργιάδης

Θανάσης Γεωργιάδης, [συναριθμημένος τώρα…]

συναριθμημένος τώρα ένας απ’ τον λαό μου
βυθίζομαι ολοένα στο χώμα της πατρίδας
στοιβάζονται γύρω μου συνεχώς κρυμμένα και φανερά
όπλα που δεν ξέρω τ’ όνομά τους
πέρα κατά το άσπρο διάστημα κόλλησε η ανατολή
αραχνιασμένη
ο ίσκιος μου μπαίνει και βγαίνει στον ήλιο
αγνοώντας την καμπυλότητα του χρόνου
κοντά μου στα τσαλιά σούρνονται οι απρόσωποι
εχθροί από το ίδιο γένος
και πέφτει απάνω μου διαρκώς δεν καίει δροσερό πέφτει
επί αιώνες
φως ιλαρό της άγιας δόξας του λαού μου

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007) του Θανάση Γεωργιάδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θανάσης Γεωργιάδης