Θοδωρής Βοριάς, Απόρρητα περιστατικά

Απόρρητα περιστατικά

[Ενότητα Νυχτερινές επιπλοκές]

Να μην ξεχάσεις, να τραβήξεις την κουρτίνα
οι δρόμοι απόψε κρύβουν βλέμματα παράξενα.

Ας συγυρίσουμε,
ας κρύψουμε πίσω απ’ τις κουρτίνες
τα παραμύθια που έχτιζαν
ως τώρα τη ζωή μας.

Ας συζητήσουμε για περιστατικά απόρρητα:
για την κραυγή των στίχων,
για τα υγρά υπόγεια διαμερίσματα,
για τα μυαλά που κόλλησαν στην τηλεόραση.

Έπιασε βροχή, μην πλησιάζεις το παράθυρο
άλλωστε ακούγονται οι ψιχάλες
πάνω στη λαμαρίνα του άστεγου της γειτονιάς.

Γιατί όταν σταθείς μπροστά στο τζάμι
μπορεί να δεις κάποιον να προσπαθεί
να διασχίσει τον πλημμυρισμένο δρόμο,
ίσως γελάσεις που θα γεμίζουν
τα παπούτσια του νερό,
ίσως θυμηθείς τα παραμύθια,
πίσω απ’ τις κουρτίνες,
και δε θελήσεις κι απόψε να μιλήσουμε.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Advertisement

Θοδωρής Βοριάς, Φεγγάρι θερινού κινηματογράφου

Φεγγάρι θερινού κινηματογράφου

[Ενότητα Νυχτερινές επιπλοκές]

Αδειάζει το φεγγάρι
κι όλοι νομίζουν πως γίνεται στο έργο,
πως είναι σκηνοθετημένο.

Αδειάζει,
το φθονούμε για τη λάμψη του.
Αδειάζει,
το φοβόμαστε
έτσι που είναι σαν μάτι
και μας βλέπει.

Με ματιές τρυπάμε τα φεγγάρια.

Τόσο ασήμι πάει χαμένο.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Θίασος

Θίασος

[Ενότητα Νυχτερινές επιπλοκές]

Στις έρημες καρδιές, στα καλντερίμια,
η νύχτα περπατάει σαν κλέφτης.

Αναζητάει γνώριμες μορφές του δρόμου
που ανάβανε πιο πριν στους έρωτές τους
και τώρα στροβιλίζουν στο σκοτάδι,
στάχτες που τις σέρνει ο αέρας.

Ακουμπάει τους βρεγμένους τοίχους
κι η ώχρα ξεφλουδίζει,
περπατάει στους βρεγμένους δρόμους
και λασπώνουν οι λοξές σκιές,
ψάχνει για ιδρωμένα κορμιά που ν’ αχνίζουν
απ’ τις εκπνοές του έρωτα.

Η νύχτα περνάει πάνω απ’ τα κορμιά μας
–χιλιάδες βυθισμένοι στα όνειρα
δεν καταδέχονται ν’ ακούσουν
τους πλανόδιους νυχτερινούς θιάσους.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Δρόμοι που περπάτησες

Δρόμοι που περπάτησες

[Ενότητα Νυχτερινές επιπλοκές]

Εχθροί και φίλοι οι δρόμοι που περπάτησες,
τους μετράς, με το δάχτυλό σου
να δείχνει την καρδιά σου.

Μητροπόλεως, Βενιζέλου, Εγνατία
ανοίγουν κάθε νύχτα τις μαύρες ραφές τους,
καταπίνουν κάθε παράταιρη μορφή
που δε χώρεσε σε καμιά πόλη,
που δε βολεύτηκε σε κανένα κορμί
και δεν έγινε αίμα να κυλήσει στις φλέβες μας.

Κανένας τοίχος δε φωνάζει ονόματα,
μέσα από ψιλές ματωμένες τρύπες
που αχνίζουν,
καμιά σελίδα με ποιήματα δε φτερουγίζει,
κανένα ποίημα πια δεν υπογράφεται με αίμα.

Κάθε νύχτα, σ’ αυτούς τους δρόμους,
φέρνω κρυφά κι από ένα στίχο
και του δείχνω τα σημάδια.
Απλώνω στο οδόστρωμα
κι ένα νήμα της σιωπής μου
να το βάψω με σκοτάδι,
πένθος στο μπράτσο να το ράψω
για τους πολέμους που δεν τέλειωσαν ακόμη.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Ρίζες

Ρίζες

Γεμάτος ρίζες παντού ο κόσμος.
Ρίζες σ’ εκείνο το μικρό μπαλκόνι,
στο δρόμο που οδηγεί στο διπλανό χωριό,
σ’ όλη τη διαδρομή του τρένου,
στον ουρανό ανάμεσα στ’ άστρα.
Ρίζες στο έρημο ακρογιάλι,
ρίζες στους δρόμους της Αθήνας,
του Πλαταμώνα, του Πηλίου,
της Σαλονίκης, της Πόλης
ρίζες, ρίζες, ρίζες…

Τα δέντρα χουφτώνουν τη γη
και την κρατούν αιώνια
κι εμείς δε φεύγουμε παντοτινά
αλλάζουμε μονάχα και περνάμε.
Περνάμε κι αφήνουμε ρίζες
σκαρφαλωμένες, απλωμένες,
βυθισμένες, να ρουφάνε εικόνες.
Τις ζούμε τις εικόνες,
ζούμε μ’ εκείνες κι όλο αλλάζουμε
κι όλο περνάμε… καημένα δέντρα!

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Το σύνορο

Το σύνορο

Στο τζάμι χτυπούσαν όλα,
σκέψεις, ιδέες, όνειρα
υποτάσσονταν
στο απροσπέλαστο σύνορο.

Η μοίρα έσπασε το τζάμι,
σου έγνεψε να πας
αλλά δεν ξέφυγες.

Υποταγμένες σκέψεις,
ιδέες τσακισμένες,
μουδιασμένα όνειρα
στηθήκανε μπροστά σου,
τώρα πια, συνοριοφύλακες.

Λόγια, συνθήματα, ανάσες στοιχειώνουν,
τρομάζουν τους ανυποψίαστους,
φωνάζουν το χθες στους πρωταγωνιστές.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Το στερνό καμάρι

Το στερνό καμάρι

Ο ήλιος χαμηλώνει,
οι σκιές μεγαλώνουν
στο πλακόστρωτο της παραλίας
κι έρχονται κάποιοι
που ξέμειναν από καμάρι,
να ευφρανθούν και να κομπάσουν
για τη μεγάλη τους σκιά.

Νάνοι με τη σκιά γιγάντων,
με το σουρούπωμα θ’ αλλάξουν ρότα
για ολόφωτες πλατείες
προτού ξεπέσει το καμάρι τους.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Στην εξορία

Στην εξορία

Πήρες τον κόσμο
να τον ρουφήξεις μονοκόμματα
και βρέθηκες εξόριστος
μ’ ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι.

Όχι εδώ, κάτω μονάχα,
στους δρόμους τσακίζει η εξορία.

Το πετροβόλημα δεν τάραξε τις συνειδήσεις.

Οι γροθιές σε πόνεσαν, μεγάλωσαν το τείχος.

Ξεθώριασαν οι αφίσες, περίμενες να ξεφωνίσουν,
ούτε τα συνθήματα ξεφώνισαν στον τοίχο,
καλύφθηκαν με διαφημίσεις.

Οι στίχοι σε χάραξαν,
ρυτίδα-ρυτίδα μετράω τα ποιήματά σου.

Πήρες τα μάτια σου,
τα έκλεισες στο κουτάκι των γυαλιών.
Πήρες τα χέρια, τα δίπλωσες
μαζί με τη σημαία στο συρτάρι.
Πήρες τ’ αυτιά σου και τα σφράγισες,
στην εξορία, είπες, δε χρειάζονται πολλά.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Τοίχοι της Θεσσαλονίκης

Τοίχοι της Θεσσαλονίκης

Λόγια καρφωμένα από παλιά στους τοίχους
συζητάνε χαμηλόφωνα για ιδέες.
Συνθήματα που ήταν κάποτε γραμμένα
φουντώνουν τη συζήτηση…
ανάσες αγωνίας, φανατισμού,
ανάσες ενθουσιασμού, πόνου.

Κάποιοι τοίχοι στη Θεσσαλονίκη ζωντανεύουν,
μαντρότοιχος του λιμανιού,
υδραγωγείο της Καλλιθέας,
μάντρα των μνημάτων της Αγίας Παρασκευής.

Λόγια, συνθήματα, ανάσες στοιχειώνουν,
τρομάζουν τους ανυποψίαστους,
φωνάζουν το χθες στους πρωταγωνιστές.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Τώρα που στέγνωσε

Τώρα που στέγνωσε

Τώρα που στέγνωσε,
αίμα ήτανε και δάκρυ,
την καίνε στις πλατείες
τη σημαία μας
κι οι στάχτες στον αέρα
σου λέρωσαν το ακριβό κουστούμι.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Πεζοδρόμιο

Πεζοδρόμιο

Βρόμικα πεζοδρόμια καθορίζουν
τους άγριους δρόμους της πόλης
κι όμως πονάνε απ’ τη βρομιά μας,
τρέμουν στην αγριότητα,
μέρα τη μέρα τρίζουν οι πλάκες τους,
ραγίζουνε και κομματιάζονται.

Κάθε Παρασκευή έχει πορείες με δεκάδες διαδηλωτές
και άλλοι, χιλιάδες,
φτιάχνουν την απεργία τριήμερη αργία.

Στα πεζοδρόμια, πρώτα τα βήματά μας
σιχάθηκαν οι πλάκες,
ύστερα τη ζέστη των καθισμένων ζητιάνων
και τη σκιά του απλωμένου τους χεριού,
τέλος εκείνες τις αστικές συνήθειές μας
που τις παρκάρουμε ανέμελα όπου βρούμε.

Στην πορεία δε φωνάζουν όλοι τα συνθήματα,
έγινε πια κι αυτό προνόμιο των καταξιωμένων,
των εκλεγμένων της πρώτης σειράς,
όσων κρατούν ψηλά τον τηλεβόα.

Τις νύχτες, στις έρημες συνοικίες
οι πλάκες κλαίνε,
μοιρολογάνε τα άσημα μυστικά
κάθε διαβάτη.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Το φεγγάρι αλλάζει

Το φεγγάρι αλλάζει

Είναι βραδιές που ξεφτίζει το φεγγάρι,
ασημιά ροκανίδια γεμίζει τον κάμπο
ο μακελάρης άνεμος.
Μικρό χαμοπούλι ριγμένο στο χώμα
η τελευταία λάμψη,
η τελευταία ελπίδα.
Το δέντρο μαράθηκε,
ο φίλος σκοτώθηκε,
το λάβαρο κάηκε…
κομμάτι-κομμάτι σκορπίζεις πατρίδα.

Είναι βραδιές που λιώνει το φεγγάρι,
σταγόνα-σταγόνα υγραίνει την πόλη,
υγραίνει τα μάτια μας.
Σκουριάζουν τα είδωλα,
σ’ ένα παλιό τουφέκι
σκούριασαν κι οι ιδέες.
Η αφίσα ξεθώριασε,
οι δρόμοι ησύχασαν,
το πλήθος κοιμήθηκε…
ταίριαξε στις ψυχές το «δε βαριέσαι αδερφέ.»

Είναι βραδιές που το φεγγάρι αυτοκτονεί,
αιμάτινες στάλες χαλάνε τον ύπνο μας,
χαλάνε τα όνειρά μας.
Μονάχα ρόδα και παπαρούνες
με ζωή πλημμυρίζουν
στο θάνατο του φεγγαριού.
Τα μάτια σκοτείνιασαν,
τα λόγια ξεθώριασαν,
τα στήθια πουλήθηκαν…
έριξαν την αγάπη στο κρεβάτι του μπουρδέλου.

Είναι βραδιές που το φεγγάρι ξενυχτάει,
παίζει στ’ αστέρια «τα μήλα»,
παίζει στα μάτια μου «αμπάριζα».
Αηδόνια τρελαίνουν την αύρα,
την αύρα που χαϊδολογά
τον θηρευτή των ονείρων.
Ένα παιδί γεννιέται,
ένα στάχυ ξεφυτρώνει,
μια σημαία κυματίζει…
χίλιες φωνές τραγουδούν:

Αυτός ο κόσμος
δεν μπορεί παρά να ζήσει.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς