[Ενότητα Ο έρως έχει ύπαρξη]
Άδωρα
Όταν έσφαξες το ωραίο, μαύρο πιάνο με την ουρά,
κι έβλεπα να σταλάζει ακατάπαυστα
μια αιματόχρωμη αρμονία
απ’ τη λεπίδα του μυαλού σου,
δεν είπα τίποτε.
Σε αγαπούσα τότε.
Εσύ ο χειριστής, εσύ ο σφαγιαστής.
Όταν σου έγραψα το γράμμα,
–έπαιζα χρόνια με τις λέξεις,
τα μικρά μου κατοικίδια με την καρδιά του αίλουρου–
κι εσύ το ξέχασες μες στο σεντούκι
με τη σκαπάνη και τα βρόμικα φτυάρια,
ένιωσα να παλιώνουν όλα τα ποιήματα
που ήθελα να σου δωρίσω.
Σε αγαπούσα –ίσως– ακόμη
αλλά έμεινα χωρίς γλώσσα,
δίχως χέρια,
υποκατάσταση γυναίκας
σε βολικές ώρες ηδονής.
Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014) της Δώρας Κασκάλη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Δώρα Κασκάλη
