Το τείχος των δακρύων
Πριν ξεκινήσουμε για το τείχος των δακρύων
ας σκορπίσουμε στους ασίγαστους δρόμους
τα γέλια που συγκρατήσαμε,
τους ιδανικούς εραστές που τραγούδησαν τα όνειρά μας
τις καλόπλαστες επιφάνειες του κορμιού μας
όπου συγκρούστηκαν οι πεθυμιές
κι όσα την αξιοπρέπεια τιμώντας
εγκαταλείψαμε στα κατώφλια
της περηφάνιας και του ανικανοποίητου.
Τώρα πια πίσω δεν μπορούμε να γυρίσουμε
κι η προσταγή της λησμονιάς μάς είναι οδυνηρή,
λαμπάδες στη μνήμη τους δεν ’φελεί ν’ ανάψουμε
και τα πηγάδια που στον δρόμο θ’ απαντήσουμε
θα ’ναι πηγάδια της ερήμου,
μ’ αναστάσιμα νερά δεν θα μας λούσουν.
Και τώρα ας κινήσουμε για το τείχος των δακρύων
ό,τι δεν είχαμε γνώση να χαρούμε θα θρηνήσουμε.
Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964) της Νίνας Κοκκαλίδου-Ναχμία
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 