Μακριά μελαγχολία
Η ζέουσα φύση σου,
κατατρεγμένη, θαλασσοκτύπητη,
καταποντισμένη, ανούσια,
στο χάος της μελαγχολίας.
Η ματαιότητα των μαχών,
το κλάμα της πρωίας,
δονκιχώτης ακούσιος,
πρόσωπο ζεστό της ερήμωσης.
Ξέριζη λαλιά του ελιγμού,
κορμοστασιά φωσφορική του νου,
σφικτά τα δίκτυα του βυθού,
αντίκρυ στα θέλγητρα του όρθρου.
Πρόβαλε στο φως των κυττάρων,
με την αόρατη μουσική,
ξέπλυνε με διαυγή δάκρυα
τον κόσμο της στερνής νιότης σου.
Από τη συλλογή Φωτορροές (1993) του Ανδρέα Λίτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος
