Οι χορευτές
Κλωθογυρίζουν τα χρόνια
βαλσαμωμένα,
κερνούν την παρουσία τους
στη νωχελική μοίρα
μιας αιώνιας διαδοχής.
Σε κάθε στριφογύρισμα,
σε ένα σφοντύλι
οι άνθρωποι τυλίγονται,
τους χάνει μια φρενήρης παραζάλη,
κομπάρσοι δυσδιάκριτων εικόνων
πιάνουν φτηνό αέρα.
Σε κάθε στριφογύρισμα των πράξεων,
ψηλώνω τη σκυφτή υπεροχή,
ακουμπισμένη στο τραπέζι του Θεού,
ψυχαγωγώ με τη συνέχεια,
με ανεξήγητη συνέπεια,
τις βαρετές στιγμές Του,
γιατί μες στη ζωή βρέθηκα,
χορεύοντας την πιο σπουδαία ανακάλυψη,
κι αυτό είναι το μεγαλύτερο προνόμιο απ’ όλα.
Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015) της Μαρίας Τζίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Τζίκα
