Μικρές σιωπές (18)
Κράτησες όλη μέρα το θάρρος σου.
Τώρα σιγοσβήνεις.
Τα σύννεφα τ’ απόγευμα έχουν
παράξενη μορφή καθώς μαζεύονται στη δύση.
Πέρασε η μέρα, μα το βάρος της σε πλακώνει.
Δε θες να δεις το κενό που αφήνει η εξομολόγηση.
Σ’ αγαπώ. Η μορφή σου είναι αόριστη,
το βλέμμα σου αδιόρατα θλιμμένο.
Σ’ αγγίζω και τα στήθη σου ξυπνούν
κι η λαξεμένη σου γραμμή, πηγή που αναβλύζει.
Σ’ αγαπώ κάτω απ’ το βάρος της μέρας
που θα ‘χει πια πεθάνει
– κάτι αχτίνες ξεχασμένες
ανάμεσα σε γη και ουρανό.
Από τη συλλογή Μικρές σιωπές (1981) του Γιώργου Καλιεντζίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Καλιεντζίδης
