Μικρές σιωπές (12)
Απλώνονταν παράξενα
οροσειρές που τέλειωναν και ξανάρχιζαν.
Μοιάζαν με χέρια απελπισμένου
πού θέλει να πιαστεί απ’ τον ορίζοντα.
Εκεί η γαλήνη μαζεμένη ανάμεσα
σε πράσινα δέντρα και ρυάκια.
Λευκά λουλούδια σκόρπια,
οσμή ακαθόριστη.
Γαληνεμένοι περπατούσαμε,
μάτωναν τα ξυπόλυτα πόδια μας,
που και που έσταζαν κόκκινες κηλίδες
στη λεπτή άμμο.
Έμεναν πίσω μας
σαν τη βρισιά του αδικημένου.
Από τη συλλογή Μικρές σιωπές (1981) του Γιώργου Καλιεντζίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Καλιεντζίδης
