Ωδή Δεύτερη (των αντιστίξεων)
Α’
Ας ονομάσω εύκαιρο τον άνεμο.
Άτονα αισθήματα και τι να οικοδομήσεις πάθος∙
τα μέσα σου του πονηρού οι συφερτικές ρετσέτες.
Πάντοτε επιστρέφει το κακό.
Την πολιτεία λέω των θαυμάτων κι ονομάζω
τα προσωνύμια του κακού εκτενώς.
Με το καμένο λιθάρι του καλοκαιριού και την ξερή αγριάδα
το τάλαντο μιας δυναστείας αόρατης φυραίνει.
Τραβήξτε το σεντόνι απ’ το πρόσωπο του πεθαμένου.
Ύστερα σου μιλώ ξανά:
Πάρε μια πέτρα, πέταξ’ την στο άσωστο πηγάδι
για να ξαφνίσει τους ζωντανούς ο κρότος της
τους άλλους κρότους να ξυπνήσει.
Ας ονομάσω πάλιν εύκαιρο τον άνεμο.
Από τη συλλογή ωδές 1-4 (1991) του Θανάση Γεωργιάδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θανάσης Γεωργιάδης
